Φτιάχνοντας τον Εαυτό μας φτιάχνουμε τον κόσμο όλον.

Το αν θα λύσεις το πρόβλημα γίνεται μόνο αν θα κατανοήσεις την ύπαρξη του ιδίου του προβλήματος…αλλιώς δεν χρειάζεσαι προβληματισμούς. ”.».

Διαύγεια… Ονειρα… Αφύπνιση... (Ά ΜΕΡΟΣ).…

Το να ξεχωρίσεις τι είναι πραγματικότητα μέσα στο όνειρο είναι το ίδιο με το να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα όταν βρίσκεσαι ξύπνιος… ….

Π Ρ Ο Π Α Γ Α Ν Δ Α ( 'Β ΜΕΡΟΣ )

Πολλοί πολιτικοί αναλυτές μετά από χρόνια διαπίστωσαν πως το πραγματικό κίνητρο του Β΄ παγΜΟμίου πολέμου ήταν το ότι κάποιες χώρες της Νέας Τάξης θα είχαν οικονομικά οφέλη, όπως η Αμερική που μετά από το κραχ του 1929.

Ο Ποσειδώνας στους Ιχθείς 2012-2025, μια ιδανική στιγμή για την παγκοσμιοποίηση;;;

Λέγετε πως τα παιδιά που θα γεννηθούν αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο θα ανοίξουν νέους ορίζοντες για μια ¨νέα εποχή¨ ( αν και όχι απαραίτητα πάντα καλή ).

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

«ΟΥΤΙΣ – Ο Κανένας: Από το σκοτάδι στο φως»



«Το ξακουστό γυρεύεις, Κύκλωπα, να μάθεις όνομά μου….Κανένας το όνομά μου, κι όλοι τους/ κανένα με φωνάζουν, /κι η μάνα μου μαθές κι ο κύρης μου κι/ οι επίλοιποι σύντροφοι» (Κύκλωψ, ειρωτάς μ’ όνομα κλυτόν;……/ Ούτις εμοί γ’ όνομα˙ Ούτιν δε με κικλήσκουσι/ μήτηρ ηδέ πατήρ ηδ’ άλλοι πάντες εταίροι )
Ομήρου Οδύσσεια, ι 364-367.



Ο Οδυσσέας εξιστορώντας στον Αλκίνοο τις περιπέτειες του περιγράφει με λεπτομέρεια τον τρόπο με τον οποίο ξεγέλασε τον Κύκλωπα Πολύφημο και τον παγίδευσε με το όνομα που του έδωσε«Ούτις» = Κανένας. Έτσι, όχι μόνον έσωσε τη δική του ζωή και των συντρόφων του, αλλά έθεσε για πρώτη φορά στην παγκόσμια βιβλιογραφία – λογοτεχνία τις βάσεις για την ονοματολογία.


Μένοντας αυστηρά στο συγκεκριμένο επεισόδιο της Οδύσσειας παρατηρούμε πως ανάμεσα στο «ψευδώνυμο» Ούτις του Οδυσσέα και στο όνομα Πολύφημος< πολύ + φημί του Κύκλωπα υπάρχει μια φανερή αντίθεση. Το «ούτις» βρίσκεται κοντά στο ουτιδανός, στοάγνωστος, στο ανύπαρκτος. Αντίθετα, το όνομα Πολύφημος μας παραπέμπει στο ξακουστός, στο γνωστός, στο διάσημος, στο μεγαλόφωνος (φημί).


Στη σπηλιά του Κύκλωπα δεν συγκρούστηκαν μόνον τα πρωτόγονα ένστικτα του θηριώδους Κύκλωπα με την εξυπνάδα του Οδυσσέα, η βιαιότητα με την ανθρωπιά, η νηπιότητα (νή + έπος = ανοησία) με την επινοητικότητα αλλά και η υλική δύναμη (σωματική) με τη σοφία, τη γνώση, την πονηριά και την ηθική. Η δύναμη του νου(Οδυσσέας) αναμετράται στη σκοτεινή σπηλιά με τη μυϊκή δύναμη(Κύκλωπας) κι από την πάλη αυτή νικητής αναδεικνύεται ο νους, δηλαδή ο πολιτισμός, ο άνθρωπος.


Ο Κύκλωπας λόγω της αυτοπεποίθησής του – που απορρέει από τη σωματική του δύναμη – ξεπερνά το μέτρο, διαπράττει ύβρηκαι ο νους του θολώνει. Αυτή η αλαζονεία εκτός από το θόλωμα του νου (Άτη) ενεργοποιεί την δικαιοσύνη του Δία, τη Νέμεση. Σε λίγο θα έρθει και η τιμωρία – Τίση (τύφλωση του Πολύφημου). Η βαρβαρότητα ηττάται από τον πολιτισμό.


Ωστόσο, το «Ούτις» ως επινόημα του «πολύτροπου»Οδυσσέα έμελλε να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας και ανάλυσης όχι τόσο των γλωσσολόγων αλλά των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το όνομα συνιστά το απόλυτο προσδιοριστικό στοιχείο του ανθρώπου από την πρωτόγονη εποχή έως σήμερα. Γιατί ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τους συνανθρώπους του όχι μόνο λόγω των σωματικών ιδιαιτεροτήτων αλλά και λόγω του ονόματος. Γι’ αυτό σε καμία ιστορική περίοδο του ανθρώπου δεν απαντάται άνθρωπος χωρίς όνομα. Χρήσιμη είναι η συμβολή του Ομήρου και σε αυτό το στοιχείο με την εμβληματική φράση «Ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμος εστ’ ανθρώπων, / ου κακός ουδέ εσθλός, επήν τα πρώτα γένηται, / αλλ’ επί πάσιν τίθενται» (Γιατί κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει χωρίς όνομα, ούτε καλός ούτε κακός, από την ώρα που γεννιέται…. Ομήρου Οδύσσεια, θ 552-554).


Αυτή η θέση του Αλκίνοου προς τον Οδυσσέα απέκτησε πανανθρώπινη αξία και σηματοδότησε τον κεντρικό ρόλο τουονόματος τόσο στον αυτοπροσδιορισμό του ανθρώπου όσο και στη δημιουργία και εξέλιξη του πολιτισμού.


Το όνομα, δηλαδή, συνιστά το κατεξοχήν προσδιοριστικό στοιχείο της ιδιαιτερότητας, της μοναδικότητας του ατόμου και καθορίζει καταλυτικά την προσωπικότητά του και γενικότερα τηνταυτότητά του. Αποτελεί στοιχείο διαφοροποίησης από τους άλλους αλλά και σημείο αναγνώρισης. Είναι αυτό που μας ανασύρει από την ανωνυμία, το πλήθος, την αγέλη, τη μάζα. Μας διασώζει από τηναποπροσωποποίηση και την ανυπαρξία. Γινόμαστε ύπαρξη μέσα από το όνομα, αφού οι άλλοι μόνο μέσα από το όνομα μας γνωρίζουν. Ο ανώνυμος είναι σαν να μην υπάρχει. Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας έχουν ως σημείο αναγνώρισης το όνομα του δημιουργού (Ομήρου Ιλιάς, Η θεωρία των ιδεών του Πλάτωνα, η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, το test Παπανικολάου, Αμπέρ (ηλεκτρισμός), Φορντ (Αυτοκίνητο), η Γκουέρνικατου Πικάσο).


Εξάλλου είναι γνωστός ο εκβιασμός του Περικλή προς τους Αθηναίους – που δεν ήθελαν να ξοδευτούν χρήματα από το συμμαχικό ταμείο – πως θα χτίσει τον Παρθενώνα με δικά του χρήματα και θα δώσει το όνομά του σε όλα αυτά που θαυμάζει η ανθρωπότητα σήμερα. Μόνον έτσι μεταπείστηκαν οι Αθηναίοι.


Από την άλλη πλευρά η απουσία του ονόματος συνοδεύεται από τον αφανισμό του προσωπικού στοιχείου. Η διάχυση της ύπαρξής μας μέσα στο ανώνυμο πλήθος (μάζα) συνεπάγεται και τη μείωση της ευθύνης αλλά και της ελευθερίας μας. Γιατί ευθύνη και ελευθερία βαδίζουν παράλληλα και αποδίδονται μόνο σε ανθρώπους με «όνομα» και όχι στο πλήθος και στις αγέλες ανθρώπων. Απόρροια όλων αυτών είναι και η αδυναμία συγκρότησης της ηθικής ταυτότηταςτου ατόμου.


Μια άλλη διάσταση της αξίας του «ονόματος» είναι και ο κίνδυνος που απορρέει από την τεχνοκρατική κοινωνία, την απόλυτη εξειδίκευση και από την ανάγκη της «μέγιστης παραγωγής». Σε αυτό το κλίμα ο εργαζόμενος τείνει να απωλέσει το «όνομά» του και να καταστεί ένας ανώνυμος «αριθμός». Αυτή η αριθμοποίηση – ανωνυμία συνιστά και τη δουλεία του σύγχρονου ανθρώπου. Γνωστή εξάλλου είναι και η αποστροφή του στιχουργού Γ. Σκούρτη : «Είμαι το νούμερο 8/ με ξέρουν όλοι με αυτό/ κι εγώ κρατάω μυστικό/ ποιο είναι τ’ όνομά μου» (Η Φάμπρικα).


Συμπληρωματικά θα μπορούσε κάποιος να επισημάνει την κυριαρχία του «κανένας» στις δημοσκοπήσεις για τη δημοφιλία των πολιτικών αλλά και στον εντοπισμό των υπευθύνων για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, την ηθική αποβιταμίνωση, τον πνευματικό υποσιτισμό και την κοινωνική κατολίσθηση. Υπάρχει μια διάχυση ευθύνης και μια απουσία ανάληψης της ευθύνης. Τα παραπάνω αρνητικά φαινόμενα δεν έχουν το «όνομα» που τα προκάλεσε. Γιατί τοόνομα ταυτίζεται με την ευθύνη. Έτσι όλοι αναγνωρίζουν την σκληρή πραγματικότητα αλλά αδυνατούν να τη χρεώσουν σε ένα πρόσωπο με «όνομα».


Το γεγονός αυτό επιτείνει το πρόβλημα και ιδιαίτερα όταν μας ζητούν να βρούμε τη λύση που μοιραία προϋποθέτει και το «όνομα» του υπεύθυνου της κρίσης με όλες τις αποχρώσεις. Τότε εύκολα αναφωνούμεν : «Ω φίλοι, Ούτις με κτείνει δόλω ουδέ βίηφιν» (Ω φίλοι, με δόλο, όχι με δύναμη. Κανένας ο φονιάς μου, Οδύσσεια, ι 408). Ποιος, όμως, τότε θα μας πιστέψει και θα μας βοηθήσει; Σίγουρα θα έχουμε την τύχη του Πολύφημου ως άτομα και χώρα. Και μπορεί οι φίλοι του Κύκλωπα να συμβούλεψαν «αλλά συ γ’ εύχεο πατρί ποσειδάωνι άνακτι», αλλά τον πόνο τον έζησε μόνος του.


Κάποιοι άλλοι, όμως, θα χαίρονται για την αδυναμία μας να βρούμε το όνομα του φταίχτη και την τάση μας να κρυβόμαστε πίσω από το Κανένας – Ούτις«εμόν δ’ εγέλασσε φίλον κηρ,/ ως όνομ’ εξαπάτη σενεμόν και μήτις αμύμων» (κι εγώ στα μέσα μου χαιρόμουν, που το όνομα τους γέλασε, κι η περισσή μου γνώση, Οδύσσεια ι, 413-414).


Αρχή και Τέλος, επομένως, της ανθρώπινης ζωής είναι τοόνομα˙ με ό,τι αυτό σηματοδοτεί (το δηλούν). Το «Ούτις»χαρακτηρίζει τον υπάνθρωπο. Το όνομα φωτίζει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο Οδυσσέας στο τέλος αποκαλύπτει το όνομά του στον Πολύφημο, όταν πια έχει αποφύγει τον κίνδυνο. Και μαζί με το όνομα δημιούργησε ένα πλήθος θετικών ιδιοτήτων που συνοδεύουν εκείνους τους ανθρώπους που μπόρεσαν να επιβιώσουν και να μεγαλουργήσουν.


«Κύκλωψ, αι κεν τις σε καταθνητών ανθρώπων/ οφθαλμού είρηται αεικελίην αλαωτύν,/ φάσθαι Οδυσσήα πτολιπόρθιον εξαλαώσαι,/ υιόν Λαέρτεω,/ Ιθάκη ένιοικί’ έχοντα» (Κύκλωπα, αν άνθρωπος θνητός σε ρωτήσει πως έτυχε το μάτι σου κακοτυφλιά να πάθει, το ‘χει τυφλώσει να τους πεις ο κουρσευτής Οδυσσέας, του Λαέρτη ο γιος, που η κατοικία του στην Ιθάκη βρίσκεται, Οδύσσεια ι, 502-505).


Ο μεγάλος δάσκαλος Δ. Λιαντίνης με έναν ξεχωριστό τρόπο δίνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ο άνθρωπος και το όνομα, άλλοτε υποταγμένος κι άλλοτε ελεύθερος από τις συμπαντικές δυνάμεις:


«Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την ετελείωσε οΟδυσσέας. Η ιστορία αυτή στο νησί του Κύκλωπα είναι η ζωή του καθένα μας. Με τον ένα ή άλλο τρόπο, ο κάθε άνθρωπος του μέλλεται να ζήσει τη δική του Κυκλώπεια…. Ξεκινάμε τη ζωή μαςανυπόστατοι, αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι, ανώνυμοι. Ξεκινάμε τη ζωή μας μέσα στην οντολογική λήθη, και μέσα στην αδιαφανή ομίχλη της μέριμνας… Ο καθένας μας ξεκινά με το όνομα Κανένας. Ανξεφύγουμε ετούτη την πανίσχυρη βαρυτική δύναμη που μας τη φόρτωσαν οι θεοί… αν αλλάξουμε το μουσικό μας τρόπο, πηδώντας από τον απλοϊκά υποστασιακό στον αυθεντικά υπαρκτικό άνθρωπο… από το Ούτις στο Οδυσσέας˙ αν γίνει να κινήσουμε λειτουργικά τη διαλεκτική μας σχέση με το πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας…. Τότες έχουμε νικήσει το φοβερό Κύκλωπα και τη φυλακή της σπηλιάς του. Ελαξουργήσαμε την άμορφη και άσχημη πέτρα τουΚανένας, και μέσα από το σκοτάδι της ανεβάσαμε στο φως τον άνθρωπο με όνομα» (Δ. Λιαντίνη «Κυκλώπεια»)


Ο Πολύφημος τιμωρήθηκε, επειδή πρόσβαλε το θεσμό της φιλοξενίας (Ύβρις →Τίσις). Εμείς;


«σχέτλι’ επείξείνους ουχ άζεοσω ενί οίκω εσθέμεναι˙ τω σε Ζευς τίσατο και θεοί άλλοι».


Πηγη

Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΪΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΤΗΣ



Το (σχεδόν) ισοσκελές τρίγωνο που σχηματίζουν τα ιερά της
Ακροπόλεως των Αθηνών (πάνω δεξιά), του Σουνίου (κάτω)
και της Αφαίας στην Αίγινα (πάνω αριστερά). Το εν λόγω
τρίγωνο είναι ένα από τα γνωστότερα στην Ελλάδα.
Πρόκειται όμως για ένα τυχαίο σχήμα στον χάρτη ή μήπως
για ένα σχήμα που δημιουργήθηκε εσκεμμένα για κάποιον
λόγο από τους αρχαίους Έλληνες και που η μικρή του
απόκλιση (της τάξεως του 0,94% από το τέλειο ισοσκελές)
οφείλεται στα περιορισμένα μέσα της εποχής του;


Γράφει ο Λεωνίδας Μανιάτης


Το θέμα της λεγόμενης «Ιερής Γεωμετρίας», είναι ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει – και όχι άδικα – πολύ δημοφιλές. Γι’ αυτό ίσως και να οφείλεται το γεγονός ότι πλέον είναι πιο εύκολο για τον ερευνητή, χρησιμοποιώντας μέσω Διαδικτύου τις νέες τεχνολογίες ακριβούς μέτρησης των αποστάσεων, να κάνει τις δικές του μετρήσεις και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα σχετικά με τον τρόπο διάταξης των αρχαίων ναών πάνω στον χάρτη.


Το φαινόμενο της Ιερής Γεωμετρίας έχει παρατηρηθεί σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, μεταξύ των οποίων σημαντικές θέσεις κατέχουν η αρχαία Σουμερία, η Βαβυλώνα και βεβαίως η Αίγυπτος. Επίσης εμφανίζεται όχι σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά σε διάφορες ιστορικές περιόδους, πράγμα που γεννά την υπόθεση πως επρόκειτο για μία καθιερωμένη τακτική των αρχαίων πολιτισμών να χτίζουν τα ιερά τους με βάση τις επιταγές της Ιερής Γεωμετρίας.


Πριν όμως περάσουμε στην ανάλυση της Ιερής Γεωμετρίας, έτσι όπως παρουσιάστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής της Αρχαϊκής Περιόδου (800-480 προ Χριστού), πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: ότι η Ιερή Γεωμετρία, η στοίχιση δηλαδή αρχαίων ιερών με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν επί του εδάφους γεωμετρικά σχήματα, δεν έχει καμία σχέση με την τοποθέτηση των ιερών σε σημεία που αποτελούν φυσικούς ενεργειακούς κόμβους του πλανητικού μας ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.

Οι αρχαίοι Έλληνες και Αιγύπτιοι είχαν την συνήθεια να
χτίζουν τα μαντεία τους σε σημεία που τους υποδείκνυαν
αετοί και άλλα πτηνά του ουρανού. Σ' αυτό άλλωστε
οφείλεται και το γεγονός ότι τέτοια μαντεία, όπως στην
Ελλάδα αυτά των Δελφών και της Δωδώνης, είναι χτισμένα
σε σημεία με μεγάλη γεωμαγνητική σημασία, καθώς τα
πτηνά αυτά χρησιμοποιούν τα γήινα ενεργειακά πεδία για
να βρίσκουν τον δρόμο τους. Παρά ταύτα η Ιερή Γεωμετρία
δεν έχει σχέση με την εν λόγω τακτική των αρχαίων, αφού
σε αυτήν η επιλογή των σημείων κατασκευής των ιερών δεν
γινόταν με βάση της επιταγές της επιστήμης της γεωμετρίας.




Γενικά η δημιουργία ιερών σε τέτοιου είδους σημεία, εκτός από το ότι δεν σχετίζεται με την επιστήμη της Γεωμετρίας, όπως θα δούμε, ήταν αρκετά αρχαιότερη ως πρακτική, ενώ παράλληλα δικαιολογείται πλήρως από τους μύθους κατασκευής των εν λόγω ιερών. Σύμφωνα με πολλούς μύθους, τόσο ελληνικούς, όσο και αιγυπτιακούς, υπήρχε η συνήθεια – που πιθανότητα ξεκίνησε από την Αίγυπτο – τα ιερά και ιδίως τα μαντεία να ιδρύονται στο σημείο όπου θα κατευθυνόταν κάποιο πτηνό, συνήθως κάποιος αετός. Ως γνωστόν όμως τα πτηνά που ταξιδεύουν μεγάλες αποστάσεις, αισθάνονται τα γήινα ενεργειακά πεδία τα οποία και χρησιμοποιούν για να βρίσκουν τον δρόμο τους. Ο αετός με άλλα λόγια ή όποιο άλλο πτηνό χρησιμοποιείτο για αυτόν τον σκοπό χρησίμευε στους αρχαίους ως δείκτης για το πού βρίσκονται οι γήινοι ενεργειακοί κόμβοι όπου θα έπρεπε να χτίσουν τα ιερά τους. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κάπως έτσι ιδρύθηκαν τα μαντεία της Δωδώνης και των Δελφών. Ασχέτως του αν οι αρχαίοι είχαν την επίγνωση της ενέργειας των τόπων αυτών και του αν χρησιμοποιούσαν τα πτηνά λόγω κάποιας παράδοσης ή ως φυσικούς δείκτες, ελλείψη ειδικών μετρητών του γήινου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, το θέμα αυτό που σαφώς και χρήζει ερεύνης, είναι παράταιρο με την πρακτική της Ιερής Γεωμετρίας.


Όσο για την ίδια την Ιερή Γεωμετρία έπειτα, πιστεύω ότι πρέπει να την χωρίσουμε σε δύο μεγάλες υποκατηγορίες: σε αυτήν που προέρχεται από την απομίμηση γεωμετρικών σχημάτων και σε αυτήν που προέρχεται από την απομίμηση των «σχημάτων» των ουρανίων αστερισμών. Εξ αρχής λέω ότι στο εν λόγω άρθρο, θα μας απασχολήσει αποκλειστικά η πρώτη κατηγορία, καθώς με την δεύτερη, όσο ενδιαφέρουσα και αν είναι, έχουμε ασχοληθεί και σε προηγούμενα άρθρα που φιλοξενούνται σε αυτό εδώ το ιστολόγιο και σχετίζονται – μεταξύ των άλλων – με αυτήν ακριβώς την μορφή της Ιερής Γεωμετρίας, όπως εμφανίζεται στην Αίγυπτο, αλλά και στηνΜεγάλη Βρετανία.



Όσο για το είδος της Ιερής Γεωμετρίας το οποίο θα μας απασχολήσει, αφορά την κατασκευή αρχαίων ναών σε τέτοια σημεία, ώστε να σχηματίζουν μεταξύ τους σχεδόν τέλεια γεωμετρικά σχήματα· στην περίπτωσή μας τρίγωνα. Συγκεκριμένα θα αναλύσουμε το θέμα ενός από τα πιο γνωστά πανελληνίως τέτοια τρίγωνα και συγκεκριμένα αυτού που σχηματίζεται μεταξύ του ιερού βράχου της Ακροπόλεως των Αθηνών, του ιερού του Σουνίου και του ιερού της Αφαίας στην Αίγινα. Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο, προσωπικά, με απασχόλησε για σχεδόν δύο χρόνια. Όλα άρχισαν όταν τον Μάιο του 2012, όταν, μιλώντας με μία φίλη που κατά σύμπτωση έχει και αυτή το όνομα της αρχαίας θεάς (Αφαία), εκείνη άρχισε να μου μιλάει για το εν λόγω τρίγωνο και με παρότρυνε να ψάξω το θέμα ακόμα περισσότερο. Τελικά σήμερα, δύο χρόνια μετά, είμαι σε θέση να δημοσιοποιήσω και αυτό το άρθρο, το οποίο μάλιστα και της αφιερώνω. Αν δεν ήταν αυτή άλλωστε, μπορεί και να μην είχα ασχοληθεί καθόλου με το θέμα.

Στον παραπάνω χάρτη είναι εμφανή τα σημεία όπου
βρίσκονται η Ακρόπολη των Αθηνών (πάνω κορυφή του
τριγώνου), το Σούνιο (κάτω δεξιά κορυφή του τριγώνου) και
το ιερό της Αφαίας στην Αίγινα (κάτω αριστερή κορυφή του
τριγώνου), αλλά και το ίδιο το τρίγωνο που σχηματίζουν τα
προαναφερθέντα ιερά. Είναι καταφανές ότι το εν λόγω
τρίγωνο είναι σχεδόν ισοσκελές. Ωστόσο, οι δύο φαινομενικά
ίσες πλευρές έχουν μία μεταξύ τους διαφορά της τάξεως των
420 μέτρων, μία διαφορά μικρή σε σχέση με τις συνολικές
αποστάσεις των δεκάδων χιλιομέτρων, αλλά παρά ταύτα
υπαρκτή. Μπορεί όμως αυτή η μικρή απόκλιση να αποδείξει
ότι οι αρχαίοι δεν είχαν την πρόθεση να δημιουργήσουν το
τρίγωνο αυτό, ή μήπως δεδομένων των αποστάσεων, της
μορφολογίας του εδάφους, αλλά και των μέσων της εποχής,
η απόκλιση αυτή θα μπορούσε να βρίσκεται
στα όρια του ανθρώπινου λάθους;...


θέμα.


Επιστρέφοντας στο θέμα της Ιερής Γεωμετρίας, έκανα και εγώ τις δικιές μου μετρήσεις μεταξύ των τριών ναών, δηλαδή του Παρθενώνα, του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο και του ναού της Αφαίας στην Αίγινα και οι αποστάσεις που βρήκα είναι οι ακόλουθες. Μεταξύ Παρθενώνα και ναού της Αφαίας η απόσταση είναι 29.580 μέτρα, μεταξύ ναού Αφαίας και Σουνίου είναι 44.790 μέτρα και μεταξύ Σουνίου και Παρθενώνα είναι 44.370 μέτρα. Το συμπέρασμα που βγαίνει από τους παραπάνω αριθμούς, αλλά και από την δορυφορική εικόνα, πάνω στην οποία σημείωσα τις εν λόγω αποστάσεις, είναι πως όντως οι τρεις ναοί σχηματίζουν ισοσκελές τρίγωνο, καθώς οι αποστάσεις μεταξύ του Σουνίου και των δύο άλλων αρχαίων ναών είναι σχεδόν ίσες μεταξύ τους. Βεβαίως υπάρχει μία σημαντική απόκλιση της τάξεως των 420 μέτρων. Αυτή η σχετικά μικρή όμως απόκλιση – σε σχέση πάντα και με το συνολικό μέγεθος των αποστάσεων – θα μπορούσε κάλλιστα να δικαιολογηθεί από το τεχνολογικό επίπεδο της εποχής κατασκευής των τριών ναών. Γιατί έστω και αν για κάποιους που θα επιμείνουν ότι ισοσκελές θα ήταν το τρίγωνο μόνο αν οι δύο πλευρές ήταν εντελώς ίσες και ότι η υπόθεση πως οι τρεις αυτοί ναοί όντως σχηματίζουν ένα τέτοιο τρίγωνο είναι αναληθής, αυτό δεν ισχύει και για την υπόθεση ότι οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύασαν το τρίγωνο αυτό των ναών, θέλοντάς το να είναι ισοσκελές, ασχέτως του αν είτε λόγω των μετρήσεων της απόστασης με την τεχνολογία της εποχής, είτε και λόγω των γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων της περιοχής, κάτι τέτοιο δεν ισχύει απόλυτα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η όλη απόκλιση δεν ήταν παρά το 0,94% του μέσου όρου των δύο αποστάσεων των δύο πλευρών του τριγώνου που θα έπρεπε να είναι μεταξύ τους ίσες. Μία όμως τόσο μικρή απόκλιση με κάποια σχετική ασφάλεια θα μπορούσε να τοποθετηθεί εντός των ορίων του ανθρώπινου λάθους. Για να συνειδητοποιήσουμε άλλωστε το πόσο δύσκολο θα ήταν το να δημιουργηθεί το εν λόγω τρίγωνο των τριών αρχαίων ναών, έστω και με την ακρίβεια του 0,94%, αρκεί να φανταστούμε να έπρεπε να ορίσουμε τρία σημεία στο έδαφος σε ανάλογες αποστάσεις δεκάδων χιλιομέτρων, χωρίς την πολυτέλεια των δορυφορικών φωτογραφιών, των χαρτών ακριβείας και των λοιπόν βοηθημάτων της σύγχρονης τεχνολογίας και μάλιστα ξέροντας ότι εν μέσω κάποιων από αυτές τις αποστάσεις – των δύο από τις τρεις, για την ακρίβεια – διαμεσολαβεί και θάλασσα…


Οι πολέμιοι βέβαια της θεωρίας της Ιερής Γεωμετρίας θα μπορούσαν να πούνε πως είναι παράλογο κάποιος να θεωρεί πως είναι λογικό να βγαίνουν τέτοιου είδους συμπεράσματα από μετρήσεις αποστάσεων διαφορετικών ναών που θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί σε εντελώς διαφορετικές περιόδους. Για αυτούς, σαφώς και θα ήταν πιθανότερο τα ατελή αυτά γεωμετρικά σχήματα στο έδαφος να είναι τυχαίοι σχηματισμοί και τίποτα παραπάνω. Ωστόσο ένα μέρος του συλλογισμού τους, τουλάχιστον στην περίπτωση του προαναφερθέντος τριγώνου, δεν ισχύει και συγκεκριμένα, όχι απλά οι τρεις ναοί που το οριοθετούν δεν είναι κατασκευάσματα διαφορετικών ιστορικών περιόδων, αλλά, όπως θα διαπιστώσουμε και παρακάτω, έχουν χτιστεί σχεδόν παράλληλα και για παραπάνω από μία φορές!



Και τα τρία προαναφερθέντα ιερά, της Ακρόπολης, του Σουνίου και της Αίγινας, ήταν ιεροί τόποι για τους αρχαίους Έλληνες ήδη από την εποχή του Χαλκού. Ωστόσο αυτοί οι τρεις ιεροί τόποι θα χτίζονταν για μερικές ακόμα φορές σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους τις οποίες μάλιστα μπορούμε εύκολα να συσχετίσουμε και με σημαντικές προσωπικότητες του πνεύματος και της πολιτικής των εποχών εκείνων.

Ο ναός της Αφαίας, μίας θεότητας που φαίνεται να είχε
προέλευση μινωική και που αργότερα ταυτίστηκε με την θεά
Αθηνά, βρίσκεται στην δυτική κορυφή του τριγώνου
που μελετάμε και παρουσιάζει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Σε αντίθεση με τους άλλους δύο ναούς του ισοσκελούς
τριγώνου που μελετάμε δεν βρίσκεται στην ενδοχώρα της
Αττικής, αλλά στην νήσο Αίγινα που, τα χρόνια εκείνα, ήταν
κράτος ανεξάρτητο από το κράτος των Αθηνών που ήλεγχε
το μεγαλύτερο μέρος της Αττικής. Επρόκειτο λοιπόν για τον
μόνο από τους τρεις αρχικούς ναούς που δεν βρισκόταν υπό
τον έλεγχο των Αθηναίων και ως εκ τούτου, οι συνθήκες
κάτω από τις οποίες οι εργασίες στον ναό συντονίστηκαν,
εάν βέβαια η υπόθεσή μας ευσταθεί, με τις εργασίες στους
άλλους δύο ναούς του ισοσκελούς τριγώνου παραμένουν
άγνωστες. Γεγονός πάντως αποτελεί πως ο ναός της
Αφαίας κατασκευάστηκε παράλληλα με τους άλλους δύο
ναούς στις αρχές του 6ου προχριστιανικού ναού και, μετά την
καταστροφή του από πυρκαγιά, ξαναχτίστηκε παράλληλα με
τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και με τον λεγόμενο
προ-Παρθενώνα, στις αρχές του 5ου αιώνα προ Χριστού.
Μήπως λοιπόν υπήρξε κάποιος συντονισμός με τις εργασίες
που λάμβαναν χώρα στην Αττική;




Η πρώτη φάση των συντονισμένων κατασκευών φαίνεται να συμπίπτει με το πρώτο ήμισυ του 6ουπροχριστιανικού αιώνα και πιο συγκεκριμένα με την δεκαετία μεταξύ των ετών 570 και 560 προ Χριστού. Την περίοδο αυτή φαίνεται να σχηματίστηκε το αρχικό τρίγωνο Ακροπόλεως-Αίγινας-Σουνίου το οποίο μάλιστα είχε και ορισμένες ιδιαιτερότητες, όπως αναλυτικά θα δούμε παρακάτω. Κύρια διαφορά αποτελεί το γεγονός ότι αρχικά ο ναός του Σουνίου που συμπλήρωνε το τρίγωνο δεν πρέπει να ήταν αυτός του Ποσειδώνα, αλλά ο λιγότερο γνωστός σήμερα ναός της Σουνιάδος Αθηνάς που κατασκευάστηκε στο διάστημα μεταξύ 600 και 650 προ Χριστού σε πολύ κοντινή απόσταση από το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ο ναός τους Ποσειδώνα. Είχαμε έτσι αρχικά τρεις ναούς άμεσα συσχετιζόμενους με την θεά Αθηνά να σχηματίζουν ένα κατά προσέγγιση ισοσκελές τρίγωνο σε αποστάσεις δεκάδων χιλιομέτρων. Την ίδια εποχή, στην Αίγινα, μεταξύ 570 και 560 προ Χριστού, έχουμε την πρώτη κατασκευή του ναού της Αφαίας, μίας θεότητας προελεύσεως μινωικής (όπως μας διαβεβαιώνει και ο Παυσανίας ο Περιηγητής όταν, μιλώντας για την θεά του ιερού της Αίγινας λέει στο έργο του «Ελλάδος Περιήγησις», στην παράγραφο 30.3 των Κορινθιακών, ότι «ἐπίκλησις δέ οἱ παρά τε Αἰγινήταις ἐστὶν Ἀφαία καὶ Δίκτυννα ἐν Κρήτῃ.»





Με άλλα λόγια οι τρεις αυτοί ναοί χτίστηκαν περίπου την ίδια περίοδο, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να συνεπάγεται πως η κατασκευή τους στα σημεία αυτά θα μπορούσε να είχε «προγραμματιστεί» από ένα ή περισσότερα άτομα που έζησαν στην περίοδο εκείνη. Ωστόσο, ομολογουμένως είναι δύσκολο να κατασταλάξουμε στο ποιος θα μπορούσε να είναι ο πολιτικός άρχοντας των Αθηνών που να διέταξε την κατασκευή των ναών στην Ακρόπολη και στο Σούνιο, αλλά και στο πώς συνεννοήθηκε με τις αρχές της Αίγινας για την κατασκευή του τρίτου ναού που θα συμπλήρωνε το ισοσκελές τρίγωνο.

Προτομή του μεγάλου Αθηναίου νομοθέτη
Σόλωνα που εκτίθεται στο αρχαιολογικό
μουσείου της Νάπολης, στην Ιταλία. Από
τους μεγάλους πολιτικούς άνδρες των
Αθηνών των αρχών του 6ου προχριστιανικού
αιώνα, ο Σόλων, αναμφίβολα, είναι ο πλέον
πιθανός για να διέταξε την κατασκευή ενός
έργου όπως το τρίγωνο των ναών. Υπέρ του
συνηγορούν οι γνώσεις που έλαβε κατά την
διάρκεια των ταξιδιών του στην Αίγυπτο που
όντως χρησιμοποίησε την Ιερή Γεωμετρία,
αλλά και η φήμη του σε πανελλήνιο επίπεδο
ως σοφού ανθρώπου που θα μπορούσε να
επηρεάσει και τους ηγέτες της Αίγινας
που θα έπρεπε να συνεργαστούν για την
κατασκευή του τριγώνου
των ναών που εξετάζουμε...




Ανάμεσα στα ονόματα των Αθηναίων αρχόντων που θα μπορούσαν να ευθύνονται για το όλο εγχείρημα, οι δύο που φαίνονται να είναι οι πλέον πιθανοί εμπνευστές του ήταν ο Μεγακλής και ο Σόλων, χωρίς βέβαια να αποκλείονται και άλλοι λιγότερο γνωστοί άρχοντες των Αθηνών. Το να αποδοθεί πάντως το όλο εγχείρημα στον τύραννο Πεισίστρατο θα ήταν μάλλον παρακινδυνευμένο, αφού το 561 που κατέκτησε την αθηναϊκή εξουσία το πιο πιθανό θα ήταν οι εργασίες στους τρεις ναούς είτε να είχαν ήδη τελειώσει, είτε να όδευαν προς το τέλος τους. Ο Μεγακλής που ανέπτυξε μεγάλη πολιτική ισχύ μέχρι και την επικράτηση του Πεισίστρατου θα ήταν ένας αρκετά πιστικός πολιτικής φύσεως εμπνευστής του όλους εγχειρήματος, δεδομένης της πολιτικής του ισχύος που του επέτρεπε να επηρεάζει την αθηναϊκή πολιτική της εποχής του. Ο δεύτερος όμως πιθανός υποψήφιος, ο μέγας νομοθέτης Σόλων που έγινε επώνυμος άρχων της πόλεως των Αθηνών το έτος 594 προ Χριστού και που συγκαταλέγεται στην λίστα των Επτά Σοφών της αρχαίας Ελλάδος είναι μάλλον επικρατέστερος για εμπνευστής ενός τέτοιου εγχειρήματος, ακριβώς λόγω των γνώσεων και των πνευματικών γνωριμιών που είχε. Ωστόσο δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο συνεργασίας των δύο ή και άλλων προσωπικοτήτων της αθηναϊκής πολιτικής σκηνής των αρχών του 6ου προχριστιανικού αιώνα, προκειμένου το εγχείρημα αυτό να μπορέσει να λάβει χώρα.



Ο Σόλων οφείλουμε να αναφέρουμε πως, εκτός από το ευρέως γνωστό νομοθετικό του έργο, είχε στην ζωή του κάνει μεγάλα ταξίδια με σκοπό να γνωρίσει τους πολιτισμούς της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής, να κάνει εμπόριο με αυτούς και να αντλήσει διάφορες πληροφορίες για τα κράτη αυτά, τους νόμους και τους πολιτισμούς τους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως από αρχαιοτάτων χρόνων οι εν λόγω πολιτισμοί και ιδίως η Αίγυπτος είχαν επίσης εμφανίσει σημάδια Ιερής Γεωμετρίας, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να εμπνεύσουν και τον Αθηναίο νομοθέτη για να εφαρμόσει πίσω στην πατρίδα του το ίδιο αυτό σύστημα.


Σκίτσο που απεικονίζει προτομή του
Θαλή του Μιλήσιου, από τον 1ο τόμο
της εικονογραφημένης παγκόσμιας
ιστορίας του E. Wallis. Ο Θαλής ο
Μιλήσιος ήταν ίσως το μοναδικό
άτομο στην Ελλάδα με αρκετές γνώσεις
γεωμετρίας πάνω στα ισοσκελή τρίγωνα
για να μπορέσει να υπολογίσει τις
αποστάσεις των τριών ναών με τέτοια
ακρίβεια. Αν δε σε αυτό προσθέσουμε
την προσωπική του γνωριμία με τον
Σόλωνα, τα ταξίδια του στην Αίγυπτο,
αλλά και την αναγνώρισή του σε
πανελλήνιο επίπεδο ως ένα απ' τους
Επτά Σοφούς, οδηγούμαστε στο να
πιστέψουμε πως η συμμετοχή του στο
εγχείρημα που εξετάζουμε είναι, αν όχι
σίγουρη, εξαιρετικά πιθανή.




Ακόμα αξίζει πιστεύω ν’ αναφερθεί και η γνωριμία του Σόλωνα με ένα ακόμα πολύ σημαντικό πρόσωπο του αρχαίου ελληνικού κόσμου, για την οποία πληροφορούμαστε από τον βίο του αρχαίου Αθηναίου νομοθέτη, όπως μας τον παραδίδει στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» ο Πλούταρχος. Ο λόγος σαφώς γίνεται για το μεγάλο μαθηματικό, φυσικό, αστρονόμο, μηχανικό, μετεωρολόγο και προσωκρατικό φιλόσοφο Θαλή τον Μιλήσιο, έναν ακόμα από τους Επτά Σοφούς της αρχαίας Ελλάδας που έζησε την ίδια εποχή. Ο Θαλής, ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους της εποχής εκείνης, κατά τον βιογράφο Πλούταρχο (Βίος Σόλωνος, παράγραφος 6), τουλάχιστον μία φορά, είχε δεχτεί επίσκεψη στο σπίτι του στην Μήλο από τον Σόλωνα, πράγμα το οποίο συνεπάγεται πως οι δύο άνδρες όντως γνωρίζονταν μεταξύ τους και άρα μία πιθανή συνεργασία τους δεν θα ήταν απίθανη.


Ο Θαλής ο Μιλήσιος είχε ασχοληθεί με την επιστήμη της Γεωμετρίας και ιδιαιτέρως με τα ισοσκελή τρίγωνα (αφού πρώτος αυτός διατύπωσε το θεώρημα ότι «οι παρά τη βάση ισοσκελούς τριγώνου γωνίες είναι ίσες»), ενώ και αυτός, όπως και ο Σόλων, είχε κάνει ταξίδια στην Αίγυπτο και είχε γνωρίσει τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Αυτός ήταν μάλιστα που εξέπληξε τους Αιγυπτίους υπολογίζοντας σωστά το ύψος της μεγάλης Πυραμίδας στην Γκίζα, χρησιμοποιώντας ως δεδομένο το μήκος της σκιάς της σε συγκεκριμένη ώρα της μέρας. Όλα αυτά καθιστούν πολύ πιθανό η ιδέα των ισοσκελών τριγώνων στην διάταξη των ναών να εισήχθη στην Ελλάδα από τον Θαλή τον Μιλήσιο και, με την βοήθεια των υπολογισμών ή έστω της μεθοδολογίας του, ο Σόλων και οι Αθηναίοι άρχοντες που τον ακολούθησαν να δημιούργησαν το ισοσκελές τρίγωνο των ναών που εξετάζουμε.




Ακόμα και όσον αφορά το θέμα του συντονισμού του όλου εγχειρήματος στην αθηναϊκή επικράτεια με τις εργασίες στην Αίγινα, αν και δυστυχώς λίγες είναι οι πληροφορίες που έχουμε για το νησί αυτό και την διοίκησή του την εποχή εκείνη, αξίζει να αναφερθούν τρία γεγονότα που θα μπορούσαν να αποτελούν ενδείξεις, ή έστω λόγους, για μια πιθανή συνεργασία των Αιγινητών με τους Αθηναίους στο θέμα αυτό που έλαβε χώρα για λόγους μάλλον θρησκευτικούς. Αρχικά πρέπει ν’ αναφερθεί πως τον καιρό εκείνο (ακόμα) οι σχέσεις του νησιού με τους Αθηναίους ήταν καλές, πράγμα που θα ευνοούσε μία πιθανή συνεργασία των δύο πλευρών. Ύστερα, αν το όλο εγχείρημα το είχαν θέσει επί τάπητος ο Σόλων και ο Θαλής, δύο άνθρωποι, η σοφία των οποίων ήταν σεβαστή σε όλη την Ελλάδα, θα ήταν λογικό οι κυβερνόντες του νησιού να δέχονταν να βοηθήσουν. Τέλος, τα χρόνια εκείνα, η Αίγινα ήταν μέτοχος στον εμπορικό σταθμό της Ναυκράτιδος, στην Αίγυπτο και ως εκ τούτου δεν θα ήταν απίθανο να είχε μία πρώτη εικόνα του τι ήθελαν ο Σόλων και ο Θαλής να πετύχουν ή ακόμα και να επεδίωκε να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Ωστόσο τα παραπάνω είναι μόνο ενδείξεις…


Στην νοτιοανατολική κορυφή του τριγώνου που μελετάμε
βρίσκεται το ιερό του Σουνίου. Κατά την πρώτη οικοδομική
φάση του τριγώνου στο Σούνιο είχε κατασκευαστεί ο ναός
της Σουνιάδος Αθηνάς. Στην δεύτερη οικοδομική φάση
όμως, στις αρχές του 5ου αιώνα προ Χριστού, χτίστηκε στο
Σούνιο ο πρώτος ναός του Ποσειδώνα που έμελλε να
καταστραφεί λίγο αργότερα από τους Πέρσες. Ο νέος αυτός
ναός όμως ο οποίος θα ξαναχτιζόταν μετά τους περσικούς
πολέμους είχε τοποθετηθεί σε σημείο τέτοιο ώστε η
απόκλιση από το να είναι το τρίγωνο των τριών ναών
ισοσκελές να γίνει ακόμα πιο μικρή. Θα μπορούσε άραγε
αυτό να αποτελεί ένδειξη για το ότι οι αρχαίοι ήθελαν να
διορθώσουν κατά το δυνατόν την εν λόγω απόκλιση με
σκοπό το τρίγωνο να γίνει ακριβέστερα ισοσκελές;




Η δεύτερη κατασκευαστική φάση των τριών ναών που ακολούθησε, έλαβε χώρα αρκετές δεκαετίες αργότερα και συγκεκριμένα, στις αρχές του 5ου προχριστιανικού αιώνα. Στο διάστημα μεταξύ του 500 και του 490 προ Χριστού, ο ναός της Αφαίας στην Αίγινα ξαναχτίζεται, αφού ο πρώτος είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Στις αρχές επίσης του αιώνα, αλλά πριν τον Β΄ Περσικό πόλεμο (480-479), στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, άρχισε να κατασκευάζεται ο λεγόμενος προ-Παρθενώνας, ένας ναός αφιερωμένος στην Αθηνά, η κατασκευή του οποίου σταμάτησε όταν οι Πέρσες κατέκαψαν την Αθήνα (το 480 προ Χριστού) και μέρη του οποίου (π.χ. σπόνδυλοι κιόνων) χρησιμοποιήθηκαν αργότερα στην κατασκευή του Παρθενώνα. Την ίδια εποχή τέλος, στο Σούνιο, χτίστηκε ο πρώτος ναός του Ποσειδώνα, σε σημείο τέτοιο, ώστε το τρίγωνο να γίνει πιο ισοσκελές με το ποσοστό της απόκλισης να μειώνεται από το 1,5% που ήταν ως τότε στο 0,94% που βρήκαμε πιο πριν. Ο νέος ναός δηλαδή θα διόρθωνε κάπως το ανθρώπινο λάθος το οποίο καθιστούσε το τρίγωνο μη ισοσκελές παρά τις προσδοκίες των κατασκευαστών του, όχι όμως τελείως, για τον απλούστατο λόγο ότι το σημείο όπου θα έπρεπε, λογικά, να χτιστεί ο ναός για να είναι το τρίγωνο τέλειο ισοσκελές θα έπρεπε να βρίσκεται 3.458 μέτρα νοτιοανατολικά του ναού του Ποσειδώνα και άρα, μέσα στην θάλασσα! Ο γεωγραφικός παράγων λοιπόν, στο σημείο αυτό αποκλείει την περίπτωση του τελείου ισοσκελούς, όχι όμως και την πρόθεση των αρχαίων Ελλήνων της εποχής να το ανακατασκευάσουν, διορθώνοντας κατά το δυνατόν τους λανθασμένους υπολογισμούς του παρελθόντος.


Δεδομένου όμως του ότι όλοι όσοι προαναφέρθηκαν και κατά πάσα πιθανότητα συνέβαλαν στην πρώτη φάση των κατασκευών των ναών αυτών είχαν πεθάνει, ποιοι ήταν άραγε αυτοί που αποφάσισαν να συνεχίσουν το έργο τους; Αυτήν την φορά, οι απαντήσεις είναι λίγο πιο ξεκάθαρες, αν και πάλι καμία δεν μπορεί να δοθεί με απόλυτη βεβαιότητα.




Όσον αφορά τους πολιτικούς ηγέτες που συνέχισαν το έργο, αν και στην περίπτωση της Αίγινας και πάλι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία, στην περίπτωση των Αθηνών, ένα και μόνο πρόσωπο μεσουρανούσε την εποχή εκείνη και ως εκ τούτου ήταν και ο πιθανότερος συνεχιστής του εγχειρήματος που μελετάμε. Ο λόγος γίνεται σαφώς για τον Θεμιστοκλή ο οποίος, εκτός από την ναυμαχία της Σαλαμίνας για την οποία και έμεινε στην Ιστορία, είχε κάνει και πολλά σπουδαία πράγματα ως πολιτικός άρχων των Αθηνών, μεταξύ των οποίων σαφώς συγκαταλέγεται και η κατασκευή του τεράστιου αθηναϊκού στόλου που έμελλε να σώσει την Ελλάδα από την περσική εισβολή. Ο Θεμιστοκλής έγινε επώνυμος άρχων των Αθηνών το έτος 493 προ Χριστού και, ως εκ τούτου, η εποχή είναι ιδανική για να του αποδοθεί η κατασκευή των δύο ναών εντός της αθηναϊκής επικράτειας, αν και οι εργασίες στον δεύτερο ναό της Αφαίας στην Αίγινα θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν αρχίσει λίγα έτη νωρίτερα.

Η δεύτερη κατασκευαστική φάση του τριγώνου των
τριών ναών έλαβε χώρα έναν περίπου αιώνα μετά
την πρώτη. Ως εκ τούτου, οι εμπνευστές της,
όποιοι και αν ήταν, δεν θα μπορούσαν πλέον να
ζουν. Κατά λογική αναγκαιότητα λοιπόν και
δεδομένου του ότι η μετακίνηση της κορυφής
του τριγώνου στο Σούνιο φαίνεται να έλαβε χώρα
κατόπιν νέων υπολογισμών, θα πρέπει κάποιος
άλλος μεγάλος μαθηματικός να είχε αναλάβει
το έργο της διόρθωσης των παλαιότερων
γεωμετρικών υπολογισμών που εικάζουμε πως είχε
κάνει ο Θαλής. Ποιος λοιπόν Έλληνας
μαθηματικός που ζούσε στις αρχές του 5ου αιώνα
προ Χριστού θα είχε περισσότερες πιθανότητες να
κάνει τους υπολογισμούς σωστότερα απ' τον Θαλή
εκτός από τον Πυθαγόρα τον Σάμιο; Και ακόμα,
ίσως και να μην είναι και τόσο τυχαίο το ότι
κάποιοι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς θεωρούν
τον Πυθαγόρα ως έναν ακόμα από τους Επτά
Σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, τοποθετώντας τον
στην ίδια κατηγορία με τον Σόλωνα και τον Θαλή
που όπως ήδη είδαμε, κάλλιστα θα μπορούσαν να
έχουν εμπλακεί στην προηγούμενη φάση της
οικοδόμησης των τριών ναών...




Η αλλαγή όμως της θέση του ναού που αποτελούσε το άκρο του ισοσκελούς τριγώνου στην περίπτωση του Σουνίου είναι πιθανότατο ως βέβαιο να χρειάστηκε νέους και ακριβέστερους γεωμετρικούς υπολογισμούς για να λάβει χώρα. Και δεδομένου του ότι ο Θαλής ο Μιλήσιος δεν ζούσε πλέον, κάποιος άλλος μεγάλος Έλληνας μαθηματικός θα έπρεπε να αναλάβει το έργο των μαθηματικών και γεωμετρικών υπολογισμών. Και το επικρατέστερο άτομο για αυτήν την δουλειά δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον Πυθαγόρα τον Σάμιο. Ο Πυθαγόρας, άλλος ένας μελετητής της Γεωμετρίας και των τριγώνων, αν και σε προχωρημένη ηλικία τον καιρό εκείνο, υπήρξε μαθητής του Θαλή του Μιλήσιου και άρα θα ήταν πολύ πιθανό να γνώριζε τα πάντα σχετικά με την Ιερή Γεωμετρία που ο δάσκαλός του χάραξε στην γη της Αττικής και, διά μέσω της θαλάσσης, στο νησί της Αίγινας. Και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι και αυτός, σύμφωνα με κάποιους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (όχι όμως όλους) θεωρείται ως ένας από τους Επτά Σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Ως εκ τούτου θα ήταν πολύ πιθανό αυτός να είχε κάνει τους υπολογισμούς για την χάραξη του νέου τριγώνου των ναών της Αττικής.



Όσο για την τρίτη και τελευταία κατασκευαστική φάση των ναών, η οποία έλαβε χώρα στην αρχή της Κλασικής Εποχής (480-323 προ Χριστού), δεν θα γίνει ιδιαίτερος λόγος καθώς ουσιαστικά επρόκειτο για την ανακατασκευή των δύο εκ των τριών ναών του ισοσκελούς τριγώνου, ακριβώς επειδή αυτοί καταστράφηκαν κατά την περσική εισβολή. Έτσι και ενώ στην Αίγινα δεν υπήρξε καμία νέα οικοδομική δραστηριότητα κοντά στο ιερό της Αφαίας, τον καιρό που στο πολιτικό στερέωμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας μεσουρανούσε ο Περικλής, έλαβε χώρα ένα σπουδαίο οικοδομικό πρόγραμμα με στόχο την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από τους Πέρσες ναών. Έτσι το 444 προ Χριστού ανοικοδομήθηκε ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ενώ από το 447 ως το 438 χτιζόταν στην Ακρόπολη των Αθηνών ο Παρθενώνας. Μόνος ναός που προηγήθηκε αυτού του οικοδομικού κύματος, ο ναός της Σουνιάδος Αθηνάς που επίσης ανοικοδομήθηκε, αλλά περί το 470 προ Χριστού. Η φάση αυτή της ανοικοδόμησης όμως οι πιθανότητες είναι να μην είχε σκοπό το να ξαναφτιάξει το ισοσκελές τρίγωνο του Θαλή ή αυτό του Πυθαγόρα. Κατά πάσαν πιθανότητα αυτό συνέβη κατά τρόπο ακούσιο, με την ανακατασκευή όλων των αρχαίων ναών. Ωστόσο και το να υπήρχε και μία αμυδρά σκοπιμότητα στην ανακατασκευή του τριγώνου από τον Περικλή δεν θα πρέπει να αποκλειστεί – όχι τελείως τουλάχιστον – ειδικά στην περίπτωση που ένας από τους Αθηναίους πολιτικούς που συνέβαλαν στην κατασκευή του πρώτου τριγώνου ήταν ο παππούς του, ο Μεγακλής.

Ο ιερός βράχος της Ακροπόλεως των Αθηνών αποτελούσε
την βόρεια κορυφή του τριγώνου των τριών ιερών. Στον
ιερό βράχο οικοδομήθηκαν ναοί και κατά την πρώτη και
κατά την δεύτερη οικοδομική φάση του τριγώνου. Το
Εκατόμπεδον χτίστηκε στις αρχές του 6ου και ο
προ-Παρθενώνας άρχισε να χτίζεται (χωρίς να προλάβει να
ολοκληρωθεί) στις αρχές του 5ου προχριστιανικού αιώνα.
Μετά την καταστροφή των ναών της Ακρόπολης από τους
Πέρσες το 480 προ Χριστού, κατά την διάρκεια του Χρυσού
Αιώνα του Περικλέους, στην θέση του δεύτερου ναού
χτίστηκε ο γνωστός ανά την Υφήλιο Παρθενών, ενώ
εκεί όπου άλλοτε βρισκόταν το Εκατόμπεδον στήθηκε ο
κοινός βωμός Παρθενώνα και Ερεχθείου.




Τα άτομα λοιπόν που προαναφέρθηκαν και εντάχθηκαν στα ιστορικά πλαίσια των δύο κύκλων των κατασκευών στο ισοσκελές τρίγωνο των τριών αρχαίων ναών, είναι οι ηγέτες των Αθηνών και οι μεγάλοι άνδρες του ελληνικού πνεύματος που είναι πιο πιθανό να αποφάσισαν την δημιουργία του ισοσκελούς τριγώνου των τριών αυτών ναών. Ο Σόλων, ίσως και ο Μεγακλής, στην πρώτη φάση, με την βοήθεια του Θαλή του Μιλήσιου, είναι οι πιθανότεροι εμπνευστές του πρώτου τριγώνου του Εκατομπέδου της Ακρόπολεως, του πρώτου ναού της Αφαίας και του ναού της Σουνιάδος Αθηνάς. Και ύστερα οι πιθανότεροι για να τροποποίησαν το τρίγωνο αυτό με σκοπό να το κάνουν πιο σωστό ως προς την ιδιότητα των ίσων σκελών, δεν ήταν άλλοι από τον Θεμιστοκλή και τον Πυθαγόρα τον Σάμιο.


Όλα αυτά όμως γενούν πολλά ακόμα ερωτήματα. Ποιος ο σκοπός αυτού, αλλά και τόσων άλλων τριγώνων της Ιερής Γεωμετρίας στην Ελλάδα και αλλού; Ποια η χρησιμότητά του; Και γιατί το θέμα των τριγώνων της Ιερής Γεωμετρίας – τουλάχιστον όσον αφορά την Αττική – φαίνεται να συνδέεται με την «ομάδα» των Επτά Σοφών της αρχαίας Ελλάδας; Τέλος, αν υπάρχει κάποια τέτοια περίπτωση, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το τρίγωνο των τριών ναών που εξετάσαμε;



Το να ψάξει κανείς για απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε άλλα τόσα που στην πορεία μοιραία θα προκύψουν είναι κάτι πραγματικά δύσκολο και το να προσπαθήσει να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα σίγουρα εσφαλμένο. Ως εκ τούτου, ας αναλογιστούμε ποια μυστικά μπορεί να κρύβονται πίσω από τις γραμμές αυτές στον χάρτη της Αττικής και ποιο να είναι το μυστικό που περιμένει να ανακαλυφθεί. Και επειδή έχω κάποιες – αμυδρές ακόμα – ενδείξεις για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το τρίγωνο αυτό, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή, σύντομα ελπίζω, να επανέλθω στο θέμα με νέο μου άρθρο…


Πηγη

Τι είναι η Υπόθεση της Προσομοίωσης που ανατρέπει τα πάντα για όλους μας




Γιατί μία μεγάλη θεωρία συνωμοσίας συζητείται σοβαρά από κορυφαίους επιστήμονες και στοχαστές;

Ήταν το 1956 όταν γεννήθηκε μέσα σε μια μέρα ουσιαστικά αυτό που θα ονομαζόταν τελικά «τεχνητή νοημοσύνη».
Το περιβόητο Dartmouth College διακήρυξε μεγαλόστομα εκείνη τη χρονιά πως «κάθε πτυχή της γνώσης ή κάθε άλλο χαρακτηριστικό της νοημοσύνης μπορεί να αναλυθεί με τέτοια ακρίβεια ώστε να φτιαχτεί μια μηχανή που να μπορεί να την προσομοιώνει».
Σε κείνο το συνέδριο-ορόσημο τέθηκε τόσο το αρχιμήδειο σημείο της τεχνητής νοημοσύνης όσο και τα προγραμματιστικά πρωτόκολλα που θα καθόριζαν μια ολόκληρη γενιά έρευνας. Είχαν προηγηθεί εξάλλου οι καινοτόμες εξελίξεις του Manchester College ήδη από το 1951, που απέδωσαν ένα πρόγραμμα που μπορούσε να παίξει ντάμα και ένα δεύτερο που τα πήγαινε καταπληκτικά στο σκάκι.
Παρά την αισιοδοξία της επιστήμης και τις ραγδαίες εξελίξεις που περίμενε στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, η οποία σύντομα θα άγγιζε υποτίθεται την ανθρώπινη ευστροφία, τα πράγματα δεν προχώρησαν όσο γρήγορα υπολόγιζαν κάποιοι. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, διανύαμε ήδη αυτό που ονομάστηκε χαρακτηριστικά «πρώτος χειμώνας της τεχνητής νοημοσύνης». Φιλόδοξες θεωρίες δηλαδή που προδίδονταν ωστόσο από την ανετοιμότητα των υπολογιστών.
Κάθε χειμώνας ακολουθείται όμως από άνοιξη, κι έτσι -περνώντας κυριολεκτικά από χίλια κύματα- μέχρι το 1997 η κατάσταση είχε αλλάξει δραστικά. Εκείνη τη χρονιά ο περιβόητος πια Deep Blue της IBM νίκησε τον κορυφαίο σκακιστή Γκάρι Κασπάροφ, όπως θα έκανε σκόνη και το 2016 ο φοβερός Deep Mind της Google τον πρωταθλητή του Go, αλλά και τέσσερις από τους καλύτερους ποκεράδες στην πράσινη τσόχα.
Εκπορευόμενα και χρηματοδοτούμενα από ακαδημαϊκά ιδρύματα, κυβερνήσεις και τον πανταχού παρόντα ιδιωτικό τομέα, τα εμβληματικά αυτά ορόσημα επιτάχυναν την αυτοματοποίηση και τη γνώση των μηχανών σε τρομακτικό βαθμό μέσα σε λίγα χρόνια. Όλοι πια, από την αγορά της υγείας και τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες μέχρι τις συγκοινωνίες, τα ταξίδια και τα σπορ, επενδύουν στην τεχνητή νοημοσύνη. Το Facebook, η Google και η Amazon χρησιμοποιούν ήδη εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης για καταναλωτικά αγαθά, την ίδια ώρα που μια σειρά από εργαστήρια και οραματιστές διαγωνίζονται για τις αποτελεσματικότερες τεχνολογίες στον τομέα.

Κανείς πλέον, ή έστω πολύ λίγοι, δεν αμφιβάλλουν πως το μέλλον της ανθρωπότητας θα βασίζεται ουσιωδώς στις έξυπνες μηχανές και η συζήτηση περιστρέφεται αναγκαστικά γύρω από τις ηθικές συνιστώσες ενός τέτοιου μέλλοντος. Όπως, ας πούμε, οι υπαρξιακές απειλές για τον άνθρωπο και το οντολογικό χάος που μπορεί να γεννήσει μια τέτοια προοπτική.
Μεταξύ των τρομακτικών κινδύνων της σούπερ-νοημοσύνης, όπως αποκαλούν χαρακτηριστικά την επόμενη γενιά της τεχνητής νοημοσύνης, αυτής δηλαδή με τα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά και συναισθήματα, έχουν προταθεί πολλά και διάφορα. Όπως το γεγονός ότι μια έξυπνη μηχανή μπορεί κάλλιστα να προκρίνει τον προγραμματιστικό της στόχο πάνω από την ανθρώπινη ανάγκη, διαστρεβλώνοντας την ίδια της τη λειτουργία.
Υπάρχει όμως και ένα σενάριο που συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερους θιασώτες, κάτι που μοιάζει σαφώς ανατριχιαστικότερο…

Η Υπόθεση της Προσομοίωσης

Τι γίνεται με κείνο το απαλό αεράκι που κάνει τα μαλλιά μας να ανεμίζουν; Πόσο πραγματικό είναι άραγε; Ολότελα, θα απαντήσει κάποιος εντελώς διαισθητικά. Ο αντίκτυπός του πιστοποιείται εξάλλου με τις αισθήσεις μας, οπότε κουβέντα δεν χωρά, σωστά; Αν όμως, αν, ήταν μέρος μιας προσομοίωσης κοσμικής κλίμακας;

Η πεποίθηση ότι όλο το Σύμπαν -ή ό,τι προσλαμβάνει ο άνθρωπος ως Υπερπέραν τουλάχιστον- και οτιδήποτε ενυπάρχει εντός του μπορεί να είναι μια κάλπικη πραγματικότητα που μας ταΐζει ένας εξωγήινος πολιτισμός ήρθε στη ζωή πριν από μια δεκαετία και κάτι παραπάνω.
Εντάξει, τα φουτουριστικά «Matrix» (1999) και «Inception» (2010)­ τα είδαν όλοι και πυροδότησαν κι αυτά με τη σειρά τους αναρίθμητες θεωρίες συνωμοσίας, αν και δεν ήταν παρά σενάρια γι’ αγρίους που αφορούσαν αποκλειστικά σε ανθρώπους που είχαν προαποφασίσει να πιστέψουν κάτι τέτοιο. Η Υπόθεση της Προσομοίωσης, παρά το μυστικιστικό της άρωμα, δεν είναι κάτι τέτοιο, ή κάτι τόσο εύπεπτο και απλοϊκό τουλάχιστον. Συζητιέται άλλωστε από τα μεγαλύτερα μυαλά της επιστήμης και της διανόησης, αναγκάζοντάς μας να σταθούμε με σεβασμό απέναντί της. Και τη δέουσα επιφυλακτικότητα, καμιά αμφιβολία.

Στη φιλοσοφική επιθεώρηση «Philosophical Quarterly», για παράδειγμα, ο καθηγητής φιλοσοφίας της Οξφόρδης, Nick Bostrom, μας λέει πως ό,τι πιστεύουμε πως είναι η πραγματικότητά μας μπορεί κάλλιστα να είναι μια σατανική αναπαράσταση που σχεδιάστηκε από κανέναν άλλο παρά από τους μακρινούς απογόνους μας! «Μπορεί να είναι μια προγονική προσομοίωση», διακηρύσσει ο ακαδημαϊκός, «μια προσομοίωση που στοχεύει να είναι μια αρκετά ευλογοφανής απόδοση των πραγματικών ιστορικών προγόνων ή κοντινών εκδοχών των ανθρώπων που δημιούργησαν την προσομοίωση».

Αυτά έλεγε ο καθηγητής ήδη από το 2003 και πλέον τρεις φυσικοί από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον επεξεργάζονται και ελέγχουν την ιδέα του. Η πειραματική εμπλοκή και μόνο με την Υπόθεση της Προσομοίωσης της χαρίζει αυτομάτως καθεστώς επιστημονικού ερωτήματος που καλεί σε απάντηση.

«Ρωτάμε απλώς αν είμαστε πράγματι μια προσομοίωση», μας λέει ο θεωρητικός αστροφυσικός Martin Savage του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, «και τι αποτυπώματα θα είχε κάτι τέτοιο στο Σύμπαν μας;». Η μελέτη του υποδεικνύει πως θεωρητικά τουλάχιστον, μπολιάζοντας σύγχρονη αστροφυσική, κβαντομηχανική και υπερυπολογιστές, κάτι τέτοιο θα ήταν μπορετό από έναν «μετα-ανθρώπινο πολιτισμό», που θα είχε την τεχνογνωσία να προσομοιώσει ολόκληρο το Διάστημα και ό,τι περιλαμβάνεται εντός του.

Για την ώρα, διατείνεται ο Savage, προσπαθούμε να προσομοιώσουμε ολοένα και μεγαλύτερες φέτες χωροχρόνου αλλά και πιο περίπλοκα αντικείμενα όπως το ανθρώπινο μυαλό. Και μάλιστα, μας λέει, εκτός κι αν σκοντάψουν σε κάποιο όριο που δεν γνωρίζουν ακόμα, θα τα καταφέρουν κάποια στιγμή να προσομοιώσουν την ίδια την ανθρώπινη εξέλιξη.

Ο κόσμος μας είναι πλέον γεμάτος από ολογραφικές πραγματικότητες, τεχνητές πραγματικότητες και άλλα τέτοια υπέροχα που σκοπό έχουν την ψυχαγωγία ακόμα και την έρευνα, είμαστε λοιπόν εξοικειωμένοι με ένα τέτοιο σενάριο. Το αναπαράγουμε άλλωστε ως ανθρωπότητα με καταπληκτικά αποτελέσματα.

Ο Bostrom μας λέει πως ακόμα κι αν ζούμε όντως σε ένα προσομοιωμένο Σύμπαν, αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πως είμαστε «λιγότερο πραγματικοί» από τις βιολογικές οντότητες ενός μη-προσομοιωμένου κόσμου. «Όλα θα παραμείνουν αληθινά», γράφει ο Bostrom στο εμβληματικό πια σήμερα βιβλίο του «Are you living in a computer simulation?» (2003), «αν και το δικό μας κομμάτι της πραγματικότητας θα τυγχάνει να εντοπίζεται μέσα σε έναν (πραγματικό) υπολογιστή».
Ποιος είναι όμως αυτός που έχει στήσει μια τέτοια κολοσσιαία πλεκτάνη σε βάρος μας; Ένας προωθημένος πολιτισμός που ακολούθησε την εποχή του ανθρώπου, μας λέει ο Bostrom. Η τεχνολογία που απαιτείται για τη δημιουργία τέτοιων κατακλυσμιαίας κλίμακας προσομοιώσεων είναι τόσο προχωρημένη, μας εξηγεί, ώστε ο πολιτισμός που μπορεί να την παράγει θα την έχει ήδη χρησιμοποιήσει για τη βελτίωση της δικής του νοημοσύνης.

Και τι κίνητρα μπορεί να κρύβονται πίσω από μια τέτοια πλαστή πραγματικότητα για την ανθρωπότητα; Ο Savage ισχυρίζεται πως μέσα στο τοπίο των παράλληλων Συμπάντων και των διαφορετικών πραγματικοτήτων, κάθε κόσμος κυριαρχείται από τις δικές του δυνάμεις και σταθερές. Η επιστημοσύνη του ερευνητικού εγχειρήματός του εδράζεται μάλιστα στις υποθέσεις που έχει υποστηρίξει ο αστροφυσικός και η ομάδα του και μένουν να επιβεβαιώσουν ή να καταρρίψουν οι αστρονόμοι του μέλλοντος.

Αν το πλέγμα των κοσμικών ακτινών που υποθέτει ο Savage επιβεβαιωθούν πειραματικά, τότε η Υπόθεση της Προσομοίωσης θα αποκτήσει ακόμα ισχυρότερα ερείσματα στην πραγματικότητα. Ή την «πραγματικότητα», μιας και περί αυτού ακριβώς πρόκειται! «Δεν νομίζω πως μπορούμε να αποδείξουμε ότι ζούμε σε μια προσομοίωση», καταλήγει ο Savage, «μπορούμε όμως να βρούμε ενδείξεις συνεπείς με ένα τέτοιο σενάριο»…

Οραματιστές που τάσσονται υπέρ του πλαστού κόσμου


Δεν είναι πάντως μερικά μόνο δυνατά μυαλά που μπορούν να συλλάβουν τέτοιες εξόχως εξώκοσμες έννοιες. Μια σειρά από τους επαναστατικότερους ανθρώπους του καιρού μας, όπως ο πολυβραβευμένος αστροφυσικός Neil deGrasse Tyson και ο ίδιος ο ιδρυτής της Tesla και της Space X, ο «πολύς» Elon Musk, επιμένουν να την υποστηρίζουν!
Η ιδέα έχει αναπαραχθεί εξάλλου μαζικά στην επιστημονική φαντασία, τα βιντεοπαιχνίδια και το ίδιο το «Matrix» φυσικά, αν και για κάποιους δεν είναι απλώς ένα ψυχαγωγικό σενάριο που κόβει εισιτήρια, αλλά μια νέα υπερπραγματικότητα.

Αν η επιστήμη και η τεχνολογία συνεχίσουν να ωριμάζουν με τέτοιους καταιγιστικούς ρυθμούς, τότε σε κάποιο στάδιο θα είμαστε σε θέση να δημιουργούμε λεπτομερέστατες ηλεκτρονικές προσομοιώσεις μεγάλης κλίμακας. Το κάνουμε εξάλλου πανεύκολα σε παιχνίδια ρόλων και το αναπαράγουμε ακόμα πιο εντυπωσιακά στην επικράτεια της τεχνητής πραγματικότητας ή της επαυξημένης ξαδέλφης της.

Πώς θα ξεχωρίζει τότε ο διασυνδεδεμένος ανθρώπινος νους την πραγματική πραγματικότητα από την τεχνητή πραγματικότητα; Αλλά και το ίδιο το γεγονός ότι διακρίνουμε πια μεταξύ δύο πραγματικοτήτων, μας λένε οι οπαδοί, υποδεικνύει ότι αυτό που θεωρούσαμε ως τώρα ακλόνητη πραγματικότητα απλώς δεν υφίσταται.
Πόση προγραμματιστική δύναμη θα χρειαζόταν όμως για να δημιουργήσουμε μια προσομοίωση που να παραμοιάζει με την πραγματική ζωή; Όπως έχει υπολογιστεί από την ακαδημαϊκή κοινότητα που συζητά σοβαρά την υπόθεση, ένας υπολογιστής που θα μπορούσε να εκτελέσει 1 εξάκις εκατομμύρια υπολογισμούς το δευτερόλεπτο θα ήταν επαρκής να φτιάξει πλανήτες, ουράνια σώματα και γήινες απεικονίσεις χωρίς κόπο!

Την ίδια ώρα, οι παραδοσιακοί νευροεπιστήμονες έχουν υπολογίσει πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος, με βάση τον αριθμό των συνάψεών του, εκτελεί 10-100 τετράκις εκατομμύρια υπολογισμούς το δευτερόλεπτο. Ξέρουμε πια πως έχουμε κάπου μεταξύ 80-100 δισ. νεύρα και το 2013 μάλιστα ιάπωνες ερευνητές κατάφεραν να προσομοιώσουν ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο ανθρώπινης εγκεφαλικής δράσης. Η επιχείρηση χρειάστηκε βέβαια 40 λεπτά της ώρας, 82.944 επεξεργαστές και έφαγε πάνω από 1 petabyte μνήμης!

Το γεγονός είναι πως κάτι τέτοιο είναι θεωρητικά δυνατό. Όχι ακόμα, αλλά στο εγγύς μέλλον θα είναι αναμφίβολα μπορετό να φτιάξεις για έναν άνθρωπο μια κατάσταση αυξημένης πραγματικότητας που να μην μπορεί να τη διαχωρίζει από την άλλη την πραγματικότητα που νομίζαμε άλλοτε ακλόνητη.

«Βλέπετε πού πάνε τα πράγματα με την τεχνητή πραγματικότητα [virtual reality] και την επαυξημένη πραγματικότητα [augmented reality]», μας λέει ο Elon Musk, παραθέτοντάς μας το «απλό» πεδίο των videogames και της αλματώδους ανάπτυξής τους τα τελευταία χρόνια. Πάρτε για παράδειγμα το «No Man's Sky» του 2016, ένα παιχνίδι επιβίωσης στον γαλαξία που γεννά περισσότερους από 18 πεντάκις εκατομμύρια πλανήτες (18.446.744.073.709.551.616, για να είμαστε ακριβείς!) και θα χρειαζόταν κάποιος ακριβώς 584 δισ. χρόνια για να επισκεφτεί καθέναν από δαύτους.
Το γεγονός ότι οι developers του κατάφεραν να προσομοιώσουν το ίδιο το Σύμπαν με τέτοια λεπτομέρεια στην εποχή που ζούμε μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μόνο που είναι απτή πραγματικότητα.
Σε περσινό συνέδριο, ο Elon Musk παρατήρησε πως «οι πιθανότητες είναι ένα δισεκατομμύριο προς μία να ζούμε σε μια ακλόνητη πραγματικότητα [μια μη προσομοίωση δηλαδή]»! Υπαινίχθηκε μάλιστα πως επειδή έχει μιλήσει τόσο διεξοδικά για την Υπόθεση της Προσομοίωσης, το θέμα έχει σχεδόν λογοκριθεί στα πάνελ που συμμετέχει.


Αλλά και το γεγονός ότι όλα πια στον κόσμο φαίνονται να έχουν όρια ή να είναι μετρήσιμα λειτουργεί για κάποιους ως άλλη μια ένδειξη για την πλαστή πραγματικότητα που ζούμε. Ογκόλιθος εδώ είναι ο Rich Terrile, υπεύθυνος επιστήμονας της NASA στο πρωτοποριακό Jet Propulsion Laboratory, ο οποίος είπε στον «Guardian»: «Ακόμα και τα πράγματα που προσλαμβάνουμε ως συνεχή, όπως ο χρόνος, η ενέργεια, το Διάστημα, όλα έχουν ένα πεπερασμένο όριο στο μέγεθός τους. Και με βάση αυτό, το Σύμπαν μας είναι ταυτοχρόνως και υπολογίσιμο και πεπερασμένο. Αυτές οι ποιότητες επιτρέπουν στο Σύμπαν να προσομοιωθεί»…

Τι κι αν ζούμε μέσα σε ένα ψέμα;

Το «New Yorker» αποκάλυψε πέρυσι πως δύο δισεκατομμυριούχοι του κόσμου της τεχνολογίας έχουν χρηματοδοτήσει μυστικά επιστήμονες για να μας βγάλουν από την πλάνη της προσομοιωμένης πραγματικότητας! Έχουν όντως αποδείξεις πως ζούμε σε ένα ψέμα ή είναι άλλη μια εκκεντρικότητα του πλούτου;

Ο ίδιος ο Neil deGrasse Tyson δίνει πάντως τις πιθανότητες στο 50-50 να είναι η ύπαρξή μας ένα πρόγραμμα στον σκληρό δίσκο κάποιου άλλου. «Νομίζω πως η πιθανότητα μπορεί να είναι πολύ υψηλή», είπε, υποδεικνύοντας το χάσμα μεταξύ της ανθρώπινης νοημοσύνης και της αντίστοιχης του χιμπαντζή, παρά το γεγονός ότι μοιραζόμαστε περισσότερο από το 98% του ίδιου γενετικού υλικού.
Γιατί να μην υπάρχει εκεί έξω, αναρωτιέται ο κορυφαίος αστροφυσικός, ένα ον με πολύ πιο ανεπτυγμένη νοημοσύνη από τη δική μας; «Αν αυτό συμβαίνει, τότε είναι εύκολο για μένα να φανταστώ πως τα πάντα στις ζωές μας είναι μια απλή δημιουργία μιας άλλης ύπαρξης για τη διασκέδασή της».

Είναι όμως και το άλλο: όσα περισσότερα μαθαίνουμε για το Σύμπαν μας, τόσο πιο πρόδηλο γίνεται ότι βασίζεται σε μαθηματικούς νόμους. Μπορεί λοιπόν ένα τέτοιο κοσμικό περιβάλλον να μην είναι καθόλου φυσικό, παρά να υπακούει στη λειτουργία εκείνου που το έχει σκαρώσει. «Αν ήμουν χαρακτήρας σε ένα παιχνίδι υπολογιστή, θα ανακάλυπτα κάποια στιγμή πως οι κανόνες μοιάζουν εντελώς άκαμπτοι και μαθηματικοί», είπε ο κοσμολόγος του MIT, Max Tegmark, «ότι αντανακλούν απλώς τον υπολογιστικό κώδικα με τον οποίο έχουν φτιαχτεί».

Αξιώματα της υπολογιστικής επιστήμης τείνουν πια να εμφανίζονται ολοένα και πιο συχνά στην ίδια τη φυσική: «Στην έρευνά μου, βρήκα αυτό το περίεργο πράγμα», αποκάλυψε ο θεωρητικός φυσικός του Πανεπιστήμιου του Μέριλαντ, James Gates, «οδηγήθηκα σε κώδικες διόρθωσης σφαλμάτων, είναι αυτοί που κάνουν τα προγράμματα περιήγησης στο ίντερνετ να δουλεύουν. Γιατί λοιπόν εμφανίζονταν και στις εξισώσεις που μελετούσα για τα κουάρκ και τα ηλεκτρόνια και την υπερσυμμετρία;». Γιατί δηλαδή φτιαχτοί ανθρώπινοι αλγόριθμοι ενυπάρχουν στα ίδια τα συστατικά του Σύμπαντος;

Είναι πράγματι η πραγματικότητα μια ψηφιακή αναπαράσταση; Κάτι που θα έμοιαζε παλιότερα σκανδαλώδης θεωρία συνωμοσίας συγκεντρώνει πια ολοένα και περισσότερους επιστήμονες και στοχαστές στο πλευρό της και τη συζητά τώρα σοβαρά η ακαδημαϊκή κοινότητα, ονόματα όπως και του ίδιου του Stephen Hawking.
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα υποθέτει κάτι τέτοιο. Ήδη από την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου, ο άνθρωπος ένιωσε πως κάτι περισσότερο υπήρχε από όσα του αποκάλυπταν οι φευγαλέες αισθήσεις του. Μόνο που τώρα έχει την εγκυρότητα της επιστήμης και την τεχνολογία αιχμής να το ψάξει.
Και το ψάχνει…



ΠΗΓΗ

Υπήρξε στην άγνωστη αρχαιότητα πυρηνικός πόλεμος;




Συνταρακτικά ευρήματα σε διάφορες περιοχές της Γης αποδεικνύουν πως στην αρχαιότητα υπήρξε ένας πολιτισμός που είχε στη διάθεσή του πυρηνικά όπλα.

Αυτά έγιναν η αιτία της καταστροφής του… Η άποψη ότι η ανθρωπότητα δεν φθάνει για πρώτη φορά στα παρόντα τεχνολογικά και επιστημονικά επίπεδα είναι πολύ διαδεδομένη σε ορισμένους κύκλους .

Ακόμα και ο ίδιος ο Αϊνστάϊν είχε πει κάποτε πως «τα αρχαία πειράματα έγιναν για άλλη μια φορά, οι παλιές γνώσεις ανακαλύφθηκαν εκ νέου».

Σύμφωνα με τις σχετικές θεωρίες ο άνθρωπος έχει φθάσει πολλές φορές στο απόγειο της πολιτισμικής και τεχνολογικής του εξέλιξης αλλά εξ αιτίας κάποιας καταστροφής έχει οπισθοδρομήσει και έχει αρχίσει πάλι από την αρχή.

Αυτό αναφέρεται και από τον Πλάτωνα στο έργο του «Τίμαιος» όπου διηγούμενος την επίσκεψη του Σόλωνα στην Αίγυπτο περιγράφει τη συνομιλία που είχε με τον Αιγύπτιο αρχιερέα που του είπε τη χαρακτηριστική φράση «εσείς οι Έλληνες είστε αιωνίως παιδιά.

Είστε όλοι νέοι στην ψυχή γιατί δεν θυμάστε τις αρχαίες σας παραδόσεις. Θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό ενώ έχουν γίνει προηγουμένως πολλοί.»

Από την αρχαιότητα , λοιπόν, είναι γνωστό ότι έχουν γίνει πολλές καταστροφές στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας κι ότι πολλές φορές ο πολιτισμός οπισθοδρόμησε για να ξαναπάρει αργότερα το ανηφορικό μονοπάτι. Σε ποιο επίπεδο ,όμως, είχαν φτάσει οι προηγούμενοι πολιτισμοί; Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως στο παρελθόν ο άνθρωπος είχε καταφέρει επιτεύγματα αντίστοιχα ή και ανώτερα κι από τα σημερινά.

Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η χρήση της ατομικής ενέργειας. Τα βιβλικά Σόδομα και Γόμορα λέγεται ότι καταστράφηκαν από αυτή την αιτία.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε άλλα μέρη της γης.

Σε νησιά του Ειρηνικού ανακαλύφθηκαν μέσα στη ζούγκλα πανάρχαια τείχη και ερείπια πόλεων που καταστράφηκαν με τέτοιο τρόπο που μόνο μια ατομική βόμβα θα μπορούσε να δικαιολογήσει.

Αντίστοιχα ευρήματα υπάρχουν και σε άλλες περιοχές της Γης. Η πιο πρόσφατη από αυτές τις ανακαλύψεις αφορά μια πόλη στην αρχαία Ινδία η κατάληξη της οποίας ήταν τραγική .

Η Ραδιενεργός Πόλη

Σε μια περιοχή του Ρατζαστάν της Ινδίας όπου γίνονταν έργα για την ανέγερση ενός μεγάλου συγκροτήματος κατοικιών ανιχνεύτηκαν υψηλές εκπομπές ραδιενέργειας. Στην ίδια περιοχή είχε παρατηρηθεί στα προηγούμενα χρόνια μεγάλη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου και μεγάλος αριθμός γεννήσεως νεογνών με σοβαρές γενετικές αλλοιώσεις. Τι είχε συμβεί εκεί; Γιατί αυτή η περιοχή είχε το προνόμιο της ραδιενεργούς εκπομπής;

Οι επιστημονικές έρευνες και η αρχαιολογική σκαπάνη έδωσαν τελικά την απάντηση ανασκάπτοντας μια αρχαία πόλη στην οποία είναι εμφανή τα σημάδια μιας ατομικής καταστροφής που έγινε εκεί πριν από 8000 έως 12000 χρόνια καταστρέφοντας τα περισσότερα κτίρια και σκοτώνοντας περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους.

Ένας ερευνητής, μάλιστα, υπολογίζει πως η ατομική βόμβα που κατέστρεψε την αρχαία αυτή πόλη ήταν παρόμοιου μεγέθους με εκείνες που έπληξαν το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα το 1945.

Στη Μαχαμπαράτα , το Ινδικό έπος, πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν περιγραφές που θυμίζουν σύγχρονα πολεμικά μέσα , άρματα μάχης, πυραύλους και ατομικές βόμβες. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται πολύ ξεκάθαρα και μια μεγάλης έκτασης καταστροφή που η περιγραφή της παραπέμπει σε ατομική έκρηξη. «Η καταστροφή ήρθε από μια λάμψη που έμοιαζε να έχει όλη τη δύναμη του σύμπαντος κι ύστερα υψώθηκε σε μια στήλη καπνού και φωτιάς τόσο μεγάλη που έλαμπε σαν 10000 ήλιοι μαζί. Ήταν ένα γιγαντιαίος άγγελος θανάτου που μετέτρεψε σε μια στιγμή σε στάχτες μια ολόκληρη φυλή.


Τα κορμιά κάηκαν σε βαθμό που έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν, τα κεραμικά έσπασαν και τα πουλιά έγιναν άσπρα» . Αυτό θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή από τις τραγικές στιγμές που έζησαν οι κάτοικοι στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Όμως πρόκειται για μια περιγραφή που βρίσκεται μέσα στο αρχαίο κείμενο της Μαχαμπαράτα. Κάποτε θεωρείτο αλληγορική και μυθική αυτή η περιγραφή σήμερα όμως όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πως πρόκειται για αυθεντικό ιστορικό γεγονός.

Ένας Πόλεμος που Μαίνεται Ακόμα

Ο Ινδός ιστορικός Κισάρι Μόχαν Γκάνγκουλι λέει ότι οι ινδικές ιερές γραφές βρίθουν από παρόμοιες περιγραφές που παραπέμπουν σε πυρηνικές καταστροφές. Υπάρχουν επίσης αναφορές για ιπτάμενα πολεμικά άρματα και όπλα ολέθρου τα οποία μπορούσαν να εξολοθρεύσουν ολόκληρους στρατούς εκσφενδονίζοντας τους στρατιώτες μαζί με τους ελέφαντές τους σαν να ήταν φύλλα δέντρων.

Αυτό δε που σήμερα εμείς περιγράφουμε σαν το «πυρηνικό μανιτάρι» που ξεπετάγεται στο σημείο όπου πέφτει μια ατομική βόμβα στα αρχαία ινδικά κείμενα περιγράφεται σαν «γιγάντια ομπρέλα» από καπνό και φωτιά.

Μολονότι η επίσημη άποψη της ιστορίας δυσκολεύεται να δεχθεί την ύπαρξη προγενέστερων πολιτισμών που είχαν φτάσει στο επίπεδο να δαμάσουν την ατομική ενέργεια, πολλά αρχαία κείμενα και κυρίως πολλά ευρήματα αποδεικνύουν πως η ιστορία είναι διαφορετική από αυτή που πιστεύουν οι περισσότεροι.

Ο αρχαιολόγος Φράνσις Τέηλορ ,ειδικευμένος στις ιερές επιγραφές, ανακάλυψε κοντά στην αρχαία ραδιενεργό πόλη της Ινδίας κείμενα σε ναούς που απευθύνουν έκκληση στους θεούς για να σωθούν οι πιστοί από τη «μεγάλη λάμψη» που καταστρέφει τα πάντα.

« Είναι να σταστίζει κανείς αν δεχθεί το ενδεχόμενο κάποιος πολιτισμός να είχε αναπτύξει πυρηνική τεχνολογία πριν από τη δική μας εποχή» λέει ο Βρετανός αρχαιολόγος και συμπληρώνει « ωστόσο οι ραδιενεργές στάχτες που βρίσκουμε σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις αρχαίες ινδικές γραφές που περιγράφουν έναν ατομικό πόλεμο».

Ό,τι κι αν κατέστρεψε , πάντως, την αρχαία πόλη στην Ινδία έχει επίδραση ως τις μέρες μας, όπως αποδεικνύουν οι υψηλές συγκεντρώσεις ραδιενέργειας. Γι αυτό και η Ινδική κυβέρνηση απέκλεισε τη μολυσμένη περιοχή και ματαίωσε την ανέγερση των κτιρίων. Η άυξηση των καρκίνων και των τερατογενέσεων αποδεικνύουν πως ακόμα και χιλιάδες χρόνια μετά ένας πυρηνικός πόλεμος μπορεί να εξακολουθεί να μαίνεται και να δημιουργεί νέα θύματα.

Από την Ατλαντίδα στο Σήμερα

Πολλοί μάλιστα είναι πεποισμένοι πως αυτή η τεχνολογία υπήρχε και στην αρχαία Ατλαντίδα και πως στην παρούσα εποχή ενσαρκώνονται πολλοί άνθρωποι που ζούσαν σε προηγούμενη ζωή στη βυθισμένη ήπειρο η οποία καταστράφηκε –σύμφωνα με μια άποψη- από τη λανθασμένη χρήση της γνώσης και της τεχνολογίας. Όπως η ατομική ενέργεια.

Οι μαζικές ενσαρκώσεις είναι επειδή έχουν δημιουργηθεί και πάλι οι αντίστοιχες συνθήκες και εκείνοι που τότε διάλεξαν λάθος, και έκαναν επιλογή καταστροφής, να έχουν τώρα την ευκαιρία να διαλέξουν και πάλι, αυτή τη φορά πιο σοφά.


Πηγη

Κολοσσοί της αυτοκινητοβιομηχανίας έκαναν πειράματα σε πιθήκους και ανθρώπους!




Παγκόσμιος σάλος από τις αποκαλύψεις για τη διενέργεια πειραμάτων σε ανθρώπους για λογαριασμό αυτοκινητοβιομηχανιών.

Όπως αποκάλυψαν γερμανικές εφημερίδες, ένα νοσοκομειακό ίδρυμα στο Άαχεν είχε βάλει 25 ανθρώπους να εισπνεύσουν διοξείδιο του αζώτου. Όλοι τους ήταν υγιείς και εισέπνευσαν διαφορετικές ποσότητες του τοξικού αερίου…

Θα υπάξουν κυρώσεις λέει η VW

Η διεύθυνση της Volkswagen υπόσχεται την επιβολή εσωτερικών κυρώσεων κατά εκείνων που επέτρεψαν την πραγματοποίηση δοκιμών σε πιθήκους και ανθρώπους για τις επιπτώσεις από την εισπνοή ρύπων, που είναι το τελευταίο της σειράς των σκανδάλων που πλήττει τον κολοσσό της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Ο Ματίας Μίλερ, ο διευθυντής του ομίλου, δήλωσε χθες στις Βρυξέλλες, σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel ότι η πραγματοποίηση δοκιμών σε πιθήκους το 2014, που αποκαλύφθηκε από τους New York Times, «δεν είναι ηθικές και προκαλούν αποστροφή».

«Υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν γίνονται… όλες οι αναγκαίες συνέπειες πρέπει να επιβληθούν», είπε.

Για την επιστημονική έρευνα που έγινε στο νοσοκομειακό ινστιτούτο του Ααχεν και κατά την οποία 25 υγιείς άνθρωποι εισέπνευσαν κατά το διάστημα 2013-2014 διοξείδιο του αζώτου (NO2), ο Τόμας Στεγκ υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του γερμανικού ομίλου, «δικαιολογήθηκε» προκαλώντας καθώς έδωσε τη διαβεβαίωση ότι οι εθελοντές εκτέθηκαν σε «πολύ πιο χαμηλά επίπεδα ρύπων από αυτά που έχουν διαπιστωθεί σε πολλούς χώρους εργασίας». Κανένας από αυτούς δεν είχε επιπτώσεις», πρόσθεσε.

Ο Τόμας Στεγκ παραδέχθηκε στην εφημερίδα Bild ότι ενημερώθηκε για δοκιμές για τη μελέτη των επιπτώσεων της ρύπανσης που προέρχεται από τους κινητήρες ντίζελ της Volkswagen την εποχή της παραποίησης του λογισμικού τους ώστε να εμφανίζονται κατά τους ελέγχους λιγότερο ρυπογόνοι.

Ωστόσο επέμεινε ότι εμπόδισε τη διεξαγωγή τέτοιων δοκιμών σε ανθρώπους, μέσω του EUGT, του οργανισμού έρευνας που χρηματοδοτείται από την Volkswagen και τις ανταγωνίστριές της Daimler και BMW, καθώς και την Bosch.

Αποστάσεις από το σκάνδαλο λαμβάνουν δυο από τις τρεις αυτοκινητοβιομηχανίες

Την ίδια ώρα, αποστάσεις από το σκάνδαλο έλαβαν οι Daimler και η ΒΜW, ενώ σε παρέμβαση για το θέμα προχώρησε και η κυβέρνηση Μέρκελ. «Ζητάμε συγγνώμη για το παράπτωμα και την έλλειψη ελέγχου των προσώπων. Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι επιστημονικές μέθοδοι που επελέγησαν τότε ήταν λάθος. Θα ήταν καλύτερα να ολοκληρώναμε τη μελέτη από την πρώτη στιγμή, χωρίς την συγκεκριμένη δοκιμή» δήλωσε η Volkswagen.

Σε ξεχωριστή δήλωση, η Daimler ανέφερε ότι θα ξεκινήσει έρευνα σχετικά με την μελέτη που οργάνωσε η Ευρωπαϊκή Ομάδα Επιστημονικής Μελέτης Περιβάλλοντος, Υγείας και Μεταφορών (EUGT). «Πιστεύουμε ότι η χρησιμοποίηση ζώων για αυτή την μελέτη ήταν περιττή και απεχθής. Σαφώς και είμαστε αποστασιoποιημένοι από αυτή την έρευνα» δήλωσε η Daimler.

Αποστασιοποίηση από τις δοκιμές λαμβάνει και η BMW, λέγοντας ότι δεν έχει λάβει μέρος στο σχεδιασμό και τις μεθόδους των δοκιμών. Τόνισε επίσης ότι δεν διεξάγει πειράματα σε ζώα και δεν είχε άμεσο ρόλο στη συγκεκριμένη μελέτη.

Το Βερολίνο «καταδικάζει» τα πειράματα σε πιθήκους και ανθρώπους για λογαριασμό αυτοκινητοβιομηχανιών

«Αμερικανοί ερευνητές ήθελαν να πραγματοποιήσουν αυτές τις δοκιμές σε ανθρώπους εθελοντές», εξήγησε. «Απάντησα τότε ότι δεν αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω και αποφασίσθηκε οι δοκιμές να γίνουν σε πιθήκους», πρόσθεσε.

«Αναδρομικά, αυτή μελέτη δεν έπρεπε να έχει γίνει ποτέ, είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε πρόκειται για πιθήκους. Αυτό που συνέβη δεν έπρεπε να έχει συμβεί ποτέ, λυπάμαι πραγματικά», δήλωσε ο Τόμας Στεγκ, ο οποίος είχε χρηματίσει εκπρόσωπος του καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Το χρονικό του σκανδάλου

Στο τέλος του 2015, ο όμιλος Volkswagen παραδέχθηκε ότι είχε εξοπλίσει 11 εκατομμύρια αυτοκίνητα ντίζελ με λογισμικό που παραποιούσε τα αποτελέσματα των ελέγχων εκπομπών καυσαερίων αποκρύπτοντας εκπομπές οξειδίου του αζώτου που βρίσκονταν σε επίπεδο έως και 40 φορές υψηλότερο από τα επιτρεπόμενα όρια.

Η εφημερίδα Stuttgarter Zeitung αποκάλυψε ότι ένας ερευνητικός οργανισμός είχε παραγγείλει πειράματα σε ανθρώπους, που είχαν αναγκαστεί να εισπνεύσουν διοξείδιο του αζώτου –ένα τοξικό αέριο που περιέχεται στις εκπομπές των εξατμίσεων αυτοκινήτων.

Τα πειράματα έγιναν στο πλαίσιο έρευνας που είχε παραγγείλει ο Ευρωπαϊκός Όμιλος Έρευνας για το Περιβάλλον και την Υγεία στον Τομέα των Μεταφορών (EUGT).

Ο όμιλος αυτός χρηματοδοτείτο από τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες Volkswagen, Daimler και BMW. Ο σκοπός και τα αποτελέσματα των πειραμάτων δεν έχουν αποσαφηνιστεί.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Stuttgarter Zeitung, περίπου 25 νεαροί εισέπνευσαν διοξείδιο του αζώτου, σε δοσολογίες που ποίκιλαν, για πολύωρες περιόδους. Το πείραμα είχε διεξαχθεί σε ένα ινστιτούτο που ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Άαχεν, στη Γερμανία.

Οι συνέπειες της εισπνοής του διοξειδίου του αζώτου στους οργανισμούς των νεαρών ανθρώπων δεν είχαν διασαφηνιστεί όταν δημοσιεύθηκε η μελέτη στο πλαίσιο της οποίας έγινε το συγκεκριμένο πείραμα, το 2016, σύμφωνα με τη Stuttgarter Zeitung.

Ο ίδιος ερευνητικός οργανισμός είχε παραγγείλει άλλη μια έρευνα που προκαλεί σάλο. Στο πλαίσιο αυτής της τελευταίας, πίθηκοι αναγκάζονταν να εισπνέουν τοξικά αέρια που εκλύονταν από την εξάτμιση ενός αυτοκινήτου Φολκσβάγκεν εφοδιασμένου με το παράνομο λογισμικό.

«Μας προκαλούν φρίκη η έκταση και η εφαρμογή αυτών των ερευνών. Καταδικάζουμε τα πειράματα με τον πιο έντονο τρόπο. Παρότι η Daimler δεν είχε καμιά επιρροή στον σχεδιασμό της έρευνας, αρχίσαμε μια ευρεία έρευνα για το ζήτημα», ανέφερε η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία στην ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα την Κυριακή.

Η εφημερίδα The New York Times ανέφερε, σε ρεπορτάζ της για τη δεύτερη επιστημονική έρευνα, ότι τα πειράματα στους πιθήκους έγιναν το 2014. Η BMW, η Daimler και η VW καταδίκασαν τα πειράματα για τις επιπτώσεις των εκπομπών αερίων των ντιζελοκίνητων αυτοκινήτων σε πιθήκους.

Σύμφωνα με τους Τάιμς, ο EUGT είχε παραγγείλει τη μελέτη για να υπερασπιστεί τη χρήση του πετρελαίου ντίζελ στους κινητήρες αυτοκινήτων, μετά την καταγγελία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι οι εκπομπές των αερίων από τις εξατμίσεις αυτών των κινητήρων είναι καρκινογόνες.


Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Ονειρα: Το Μυστήριο της Δεύτερης Ζωής μας




Ο εγκέφαλός σου είναι πιο ενεργός όταν κοιμάσαι απ’ ό,τι όταν βλέπεις τηλεόραση Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει,…

Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα.

«Η συνεχής επιρροή των αισθήσεων στους ανθρώπους, έχει υποσκελίσει τόσο πολύ την λειτουργία της σκέψης, στον βαθμό που τα τείχη του Χώρου και του Χρόνου φαίνονται αληθινά, στέρεα και ανυπέρβλητα. Αλλά ο Χώρος και ο Χρόνος δεν είναι παρά αντίστροφα μεγέθη της δύναμης του μυαλού. Ο άνθρωπος είναι ικανός να τα εξαφανίσει και τα δύο» Ralph Waldo Emmerson

«Ο Φιλόσοφος Τσουάνγκ Τσου ονειρεύτηκε ότι ήταν μια πεταλούδα, και όταν ξύπνησε είπε ότι δεν ήξερε αν ήταν ο Τσουάνγκ Τσου που είχε ονειρευτεί πως ήταν πεταλούδα, ή αν ήταν μια πεταλούδα που τώρα ονειρευόταν πως ήταν ο Τσουάνγκ Τσου» Τσουάνγκ Τσου, Το Όνειρο της Πεταλούδας (300 π.κ.ε.)

«Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου κοιμούνται κάποιες ώρες κάθε ημέρα, κοιμούνται και ονειρεύονται, μας καθιστά όλους μέλη μιας παγκόσμιας μυστικής αδελφότητας, εκείνης του ύπνου και των ονείρων. Είμαστε όλοι μυστικοί πολίτες μιας χώρας εσωτερικής που δεν γνωρίζει σύνορα, για την οποία ο καθένας αποκτά την πρόσβαση ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του» Jack London

Η ζωή δεν είναι όνειρο, θα μπορούσε όμως να φτάσει στο σημείο να γίνει όνειρο, γράφει ο Νοβάλις

Τα όνειρά μας σκιαγραφούν ένα ολόκληρο ιδιωτικό σύμπαν, στο οποίο ζούμε μυστικά, εκεί έχουμε βιώματα που ξεχνούμε, ταξιδεύουμε στους τόπους της ψυχής μας (μια Ψυχογεωγραφία), αλλά το κάνουμε δίχως την απαραίτητη συνείδηση που θα μας επέτρεπε να γίνουμε πλοηγοί του. Κι όμως, θα μπορούσαμε να γίνουμε «inner-spacemen» (κοσμοναύτες του εσωτερικού διαστήματος) και να καταλάβουμε πράγματα για τον μυστικό εαυτό μας και το μυστήριο του κόσμου μας, τα οποία μας αποκρύπτονται από τις επιβολές της απογοητευτικής καθημερινής πραγματικότητας και του παγιωμένου «ξύπνιου» εαυτού μας.

Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις. Ζούμε μέσα στα όνειρα, μια δεύτερη ζωή.

Θυμάμαι την περίπτωση της Μαρίας Λεοντάκου από την Κρήτη. Η 19χρονη τότε Μαρία, στις 22 Φεβρουαρίου 1970, έπεσε σε έναν παράξενο εκστατικό λήθαργο για έναν ολόκληρο μήνα και ο λήθαργος αυτός εξελίχθηκε σε ύπνο –όχι κώμα– και η νεαρή γυναίκα κοιμήθηκε χωρίς να ξυπνήσει καθόλου για 23 χρόνια και 21 ημέρες!!

Ειδικοί από όλον τον κόσμο την εξέτασαν χωρίς να μπορούν να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα και χωρίς να μπορούν να την επαναφέρουν (παρ’ όλο που το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές διεθνώς, πάντα σε νεαρές γυναίκες, με πιο διάσημη την περίπτωση της Carolina Olson που κοιμήθηκε για 32 χρόνια). Η Μαρία ξύπνησε κανονικότατα στις 15 Μαρτίου 1993, έχοντας «χάσει» 23 χρόνια από τη ζωή της (κι αυτό φέρνει λίγο στον νου το λεγόμενο «missing time» των εξωγήινων απαγωγών ή την αγωνία του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο του Προυστ), χωρίς να μπορεί να θυμηθεί τίποτε από την περίοδο της «απουσίας» της και, αφότου ξύπνησε, μέσα σε λίγους μήνες άρχισε να ζει μια κανονικότατη ζωή χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το παράξενο είναι ότι η Μαρία, αργότερα, εκμυστηρεύτηκε στους δικούς της ότι όλα αυτά τα 23 χρόνια του ύπνου της, ονειρευόταν (;) μια άλλη ζωή, στην οποία ζούσε σε ένα άγνωστο μέρος, είχε φίλους, χόμπι, καθημερινές συνήθειες, εργαζόταν ως κοινωνική λειτουργός, ήταν παντρεμένη και είχε δύο παιδιά! Είχε ζήσει μια κανονική –φανταστική;– ζωή επί 23 χρόνια, και το σοκ ήταν μεγάλο όταν ξύπνησε σε μια άλλη ζωή όπου τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είχε συμβεί!

Κάτι ανάλογο συνέβη και στη διάσημη περίπτωση, όπως είπα, της Σκανδιναβής Καρολίνα Όλσον, που κοιμήθηκε από το 1876 ως το 1908. Η Καρολίνα θυμόταν πολύ παράξενα πράγματα από αυτή την περίοδο της «συνειδησιακής εξαφάνισής» της, και διηγήθηκε σε όλους με πολλές λεπτομέρειες μια κανονικότατη ζωή που έζησε σε ένα μέρος που δεν διέφερε πολύ από το μέρος στο οποίο ζούσε στον κόσμο των ξυπνητών.

Λοιπόν, είναι βέβαιο ότι ο ύπνος είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία ο εγκέφαλος αποκτά πραγματικά όλες τις ελευθερίες που διαθέτει –και που εμείς του τις καταστέλλουμε, στη διάρκεια της εγρήγορσης, με διάφορους μηχανισμούς ενός είδους Παυλοφιανής εξαρτημένης μάθησης και αντιληπτικών στερεοτύπων.



Θυμάμαι τον εκλιπόντα φίλο και δάσκαλο καθηγητή φυσιολογίας και ερευνητή του εγκεφάλου, Μηνά Μαδεντζίδη, να μου λέει:

«Στην εγρήγορση, όλα είναι συστήματα αναφοράς που σου τα έχουν επιβάλλει κάποιοι, για να αντιλαμβάνεσαι αυτά που σου επιτρέπουν να δεις. Στον ύπνο και στα όνειρα δεν ισχύει αυτό, έχεις απεριόριστες δυνατότητες, εκεί υπάρχει ένα απροσπέλαστο επίπεδο, που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το προσεγγίσουμε επιστημονικά. Γι’ αυτό λένε ότι ο ύπνος μοιάζει με τον θάνατο, (θυμηθείτε τον Σαίξπηρ: «To Die, to sleep, maybe to dream») Γι’ αυτό και όταν ξυπνήσεις πρέπει κάποιος να σου πει ότι ήσουν ξαπλωμένος στο τάδε μέρος επί πέντε ώρες και κοιμόσουν, αλλιώς δεν ξέρεις αν ήσουν πεθαμένος ή πού βρισκόσουν.

Ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος. Και ο εγκέφαλος δουλεύει κανονικά όταν κοιμόμαστε, λειτουργεί σαν να βρισκόμασταν σε εγρήγορση. Όταν βλέπει όνειρα, λειτουργεί σαν να παίρνει κανονικά ερεθίσματα, σαν να βιώνει αληθινές εμπειρίες. Μπορούμε και το καταγράφουμε αυτό. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Μόλις τον αφήσουμε στην ησυχία του, ο εγκέφαλος επιτέλους είναι ελεύθερος, ο ηλίθιος τύραννος του κοιμάται, μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερα και να κάνει ό,τι θέλει.

Αναζωογονείται απ’ αυτήν του την ξαφνική ελευθερία, όπως το παιδάκι που ακούει συνέχεια τον βαρετό μονόλογο του δασκάλου στο σχολείο και ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι και τρέχει έξω στο προαύλιο, στα λουλούδια, στον ήλιο και στο παιχνίδι, χοροπηδώντας χαρούμενο. Μόνο τότε ο εγκέφαλος λειτουργεί στα πραγματικά του επίπεδα, απομακρυσμένος από τα πλασματικά που του στήνουμε συνεχώς μπροστά του. Όταν μπαίνουμε σε αυτήν την τελείως παράξενη κατάσταση του μικρού θανάτου»

Από την άλλη, μήπως και τώρα, αυτήν τη στιγμή, ονειρευόμαστε; Υπάρχει στ’ αλήθεια ο κόσμος εκεί έξω; Ή είναι κατασκεύασμα δικό μου; Ζω μέσα σε μια υπερ-φαντασίωση μου; Είστε όλοι σας δημιουργήματα της φαντασίας μου –κι εσείς και αυτό το κείμενο και το περιοδικό και ο κόσμος; Ίσως ανήκω κι εγώ και η υπερ-φαντασίωση μου, μέσα στην υπερ-φαντασίωση μιας ανώτερης ύπαρξης. Ίσως κι αυτή το ίδιο. Ίσως και όχι.

Θυμάμαι εκείνη την πολύ καίρια ατάκα του αγαπημένου συγγραφέα και στοχαστή Φίλιπ Κ. Ντικ:«Πραγματικότητα είναι αυτό που δεν χάνεται όταν κλείνεις τα μάτια σου» Θυμάμαι κι εκείνα τα χαμογελαστά λόγια του Μηνά Μαδεντζίδη: «Ζούμε σ’ ένα θέατρο. Η αυλαία της θεατρικής παράστασης πέφτει όταν πέφτουν και τα βλέφαρα. Από εκεί και πέρα μπαίνεις σ’ ένα Θέατρο του Παραλόγου. Αυτό που ονομάζουν φυσιολογική σχιζοφρένεια. Αν ο εγκέφαλος είναι ο ταξιθέτης, του αξίζει ένα καλό φιλοδώρημα»

Γνωρίζουμε ότι η συνείδηση ενοικεί σε κάθε ανθρώπινο όν, παρ’ όλα αυτά κατέχουμε την αντίληψη μόνο του δικού μας νου. Μερικές φορές ξυπνάμε, φευγαλέα μας παρουσιάζεται μία αινιγματική γνώση, είμαστε βέβαιοι ότι ο νους μπορεί να υπάρξει ξεχωριστά από εμάς.

Οι Αμπορίτζινες της Αυστραλίας λένε ότι όλοι μας ζούμε στο Dream-Time (στον «Ονειρικό Χρόνο») είμαστε σαν ονειρικοί χαρακτήρες, ζώντας τη ζωή μας πέρα από την παραίσθηση της γέννησης και του θανάτου μας. Οι Θιβετιανοί Λάμας ονομάζουν αυτόν τον «Ονειρικό Χρόνο», «Bardo» ή «ενδιάμεσο στάδιο». Τα Bardos υφίστανται ανάμεσα στο τέλος ενός σταδίου και στο ξεκίνημα ενός άλλου, όπως π.χ. η γέννηση και ο θάνατος –ή ο θάνατος και η αναγέννηση. Οπότε, και το ονείρεμα είναι ένα Bardo, που σκιαγραφεί τη «γκρίζα ζώνη» ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνημα. Και, μέσα από αυτό το σκεπτικό, ίσως και η ίδια μας η ξυπνητή ζωή να μπορεί να νοηθεί ως ένα Bardo, μια παράξενη ζώνη πραγματικότητας ανάμεσα στο ονείρεμα και στον ύπνο. (Για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό, βλέπε παρακάτω, στο ζήτημα των σταδίων του ύπνου).

Το μυαλό μας ρυθμίζει τις δραστηριότητές του μέσω ηλεκτρικών κυμάτων που καταγράφονται στον εγκέφαλο, τα οποία εκπέμπουν μικρούς ηλεκτροχημικούς παλμούς διαφόρων συχνοτήτων, που καταγράφονται από το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Αυτά είναι τα εγκεφαλικά κύματα (Brain Waves). Οι διάφορες καταστάσεις συνείδησης στον εγκέφαλο, σκιαγραφούνται από την εναλλαγή της συχνότητας των εγκεφαλικών κυμάτων (στην κλίμακα Hertz ή Hz).



Τα εγκεφαλικά κύματα χωρίζονται σε: BETA, ALPHA, THETA, DELTA.

1) BETA: 13–60 Hz παλμούς-κύκλους ανά δευτερόλεπτο (μέσος όρος 40Ηz). Είναι το επίπεδο της συνηθέστερης συνειδητής εγρήγορσης, συνήθως σ’ αυτό εκπέμπουμε, και σε αυτό παρατηρούνται οι πιο έντονες δραστηριότητες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Στα υψηλά επίπεδά του, νιώθουμε ένταση ή υπερένταση, άγχος, φόβο, ανυπομονησία, σύγχυση, ο ρυθμός της κοινωνίας μας και της εποχής μας.

2) ALPHA: 7–13 Ηz παλμούς-κύκλους ανά δευτερόλεπτο. Είναι το επίπεδο της φυσικής και πνευματικής χαλάρωσης, σ’ αυτό νιώθουμε ικανοποιημένοι και απόλυτα συνειδητοί για το τι συμβαίνει γύρω μας, και σ’ αυτό παρατηρούνται οι πιο έντονες δραστηριότητες του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Όταν βρισκόμαστε σε αυτήν την εγκεφαλική συχνότητα, είναι η καλύτερη κατάσταση για να παίρνουμε νέες πληροφορίες, να ασχολούμαστε με περίτεχνες δραστηριότητες, να μαθαίνουμε γλώσσες, να αναλύουμε πολύπλοκες καταστάσεις.

Επίσης, σ’ αυτή τη συχνότητα λειτουργεί ο διαλογισμός, οι ασκήσεις χαλάρωσης, και όλες οι δραστηριότητες νηφαλιότητας. Αύξηση επιπέδου ενδορφίνης, ντοπαμίνης και νοροεπινεφρίνης, ουσίες συνδεδεμένες με συναισθήματα αυξημένης νοητικής διαύγειας και ευφορίας, και κατάλληλο χημικό περιβάλλον για τον σχηματισμό αναμνήσεων. Ιδανική κατάσταση για δημιουργία και συνθετική σκέψη. Αυτή η συχνότητα των εγκεφαλικών κυμάτων είναι αυτή στην οποία θα επιθυμούσαμε πάντα να είμαστε. Δυστυχώς, στη συνηθισμένη καθημερινότητά μας, κυρίως παραμένουμε στα υψηλά επίπεδα των κυμάτων BETA.

3) ΤΗΕΤΑ: 4–7 Ηz παλμούς-κύκλους ανά δευτερόλεπτο. Είναι το επίπεδο που στο υψηλό στάδιό του νιώθουμε υπνηλία, μειωμένη συνείδηση, βαθιά χαλάρωση, υπερβολική νηφαλιότητα ή λήθαργο. Καθώς τα Hertz πέφτουν, κοιμόμαστε. Το στάδιο της ύπνωσης. Είναι η εγκεφαλική κατάσταση στην οποία βλέπουμε τα όνειρα (παρατηρείται το φαινόμενο R.E.M. –Rapid Eye Movement). Το ονειρικό πεδίο. Ο διαυγής ύπνος.

4) DELTA: 0,1–4 ΗΖ παλμούς-κύκλους ανά δευτερόλεπτο. Βαθύς ύπνος ή καταληψία. Όσο χαμηλότερα, οδηγούμαστε στο επίπεδο της πλήρους αναισθησίας. Αν κατεβούμε στα πολύ χαμηλά επίπεδά του πέφτουμε σε κώμα. Στα O Hz μπαίνουμε στην κατάσταση του θανάτου, θεωρούμαστε εγκεφαλικά νεκροί.

Την καθοδική ή ανοδική πορεία της συχνότητας των εγκεφαλικών κυμάτων, νομίζω ότι μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως ανάδυση και κατάδυση της συνείδησης. Μ’ αυτές τις ανωφερείς ή κατωφερείς πορείες, συνδέονται οι κύκλοι του ύπνου. Κατά τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου μας, ανεβοκατεβαίνουμε μερικές φορές την κλίμακα των συχνοτήτων των εγκεφαλικών κυμάτων.

Καθώς κοιμόμαστε, συνήθως διανύουμε πλήρως όλα τα στάδια περίπου κάθε μία ώρα και είκοσι λεπτά. Το φυσιολογικό ξύπνημα γίνεται στο επίπεδο BETA ή στο ανώτερο σημείο των ALPHA. Αν, από εξωτερική ενόχληση ή επιβολή, αναγκαστούμε να ξυπνήσουμε απότομα και να σηκωθούμε, ενώ δεν βρισκόμασταν στα BETA ή υψηλά ALPHA, τότε δεν νιώθουμε καλά, παραπαίουμε, «κοιμόμαστε όρθιοι» Και, μήπως μονίμως κοιμόμαστε όρθιοι;

Όπως είπα, συνήθως λειτουργούμε στους 40 κύκλους ανά δευτερόλεπτο (40 Ηz), συχνότητα που είναι γνωστή ως gamma band, ζώνη Γάμα. Οι «ρυθμοί Γάμα» συνδέονται με την αντίληψη και τη συνείδηση (εξαφανίζονται με την αναισθησία).

Επίσης, θέλω εδώ να καταθέσω κάτι που το θεωρώ σημαντικό: Στην ατμόσφαιρα της Γης υπάρχουν επιδράσεις ηλεκτρικών πεδίων που επηρεάζουν τον εγκέφαλό μας. Ο ρυθμός ALPHA έχει συχνότητα ίση με αυτήν που εντοπίζεται από τη μελέτη των αδύναμων ηλεκτρικών πεδιακών ταλαντώσεων στην ατμόσφαιρα. Η συχνότητα αυτή είναι 7,8 Ηz, δηλαδή περίπου το ένα έκτο της συχνότητας του ηλεκτρισμού που παρέχεται από το δίκτυο στο σπίτι σας. Ο πρώτος που ανακάλυψε αυτές τις ατμοσφαιρικές ταλαντώσεις ήταν ο Νίκολα Τέσλα, αυτές ήθελε να εκμεταλλευτεί σε κάποιες πρωτοποριακές εργασίες του, όπως την ασύρματη μεταφορά ενέργειας.

Έτσι, η ατμόσφαιρα της Γης φαίνεται σαν να είναι ρυθμισμένη σε ένα σταθερό κυματικό συντονισμό στα 7,8 Ηz. Συχνότητα του ρυθμού ALPHA. Οι εγκέφαλοί μας είναι, στην καλύτερη τους κατάσταση, ρυθμισμένοι και συντονισμένοι με το σώμα της Γης και της ατμόσφαιρας της. Αλλά είναι κλειδωμένοι σε αυτή τη συχνότητα από τον ίδιο τον πλανήτη!

Άραγε, είναι τα όνειρά μας, μια τοπογραφία της ψυχής; Μια τοπογραφία της ψυχής που λειτουργεί σε ένα μήκος κύματος που κανονικά δεν γίνεται αντιληπτό κατά τη διάρκεια του επιπέδου αφύπνισης, του ρυθμού BETA 13-40 Hz;… Φυσιολογικά, τα όνειρα εμφανίζονται κατά τη διάρκεια του ρυθμού THETA 7 Hz, και αναφορές έχουν υποδείξει ότι τα κύματα DELTA 1/4-4 Hz, εμφανίζονται με την κρούση των «Φαινομένων Psi», των λεγόμενων ψιονικών ή ψυχικών ή παραψυχολογικών φαινομένων (όπως η τηλεπάθεια ή η τηλεκίνηση) αλλά ο ακριβής νευρικός μηχανισμός παραμένει ακόμη ανεξερεύνητος.



Τι είναι ο ύπνος;

Γιατί θα πρέπει να περνάμε το ένα τρίτο της ζωής μας σ’ αυτήν την κατάσταση; Για παράδειγμα, ένας εξηντάχρονος έχει περάσει –συνολικά– τουλάχιστον είκοσι χρόνια στην κατάσταση του ύπνου. Κανένας άνθρωπος ή ζώο δεν έχει μπορέσει ποτέ να απαλλαχθεί από τον ύπνο ή να επιβιώσει χωρίς αυτόν. Ο ύπνος είναι μία διαδικασία τόσο σημαντική για τη φυσική και ψυχολογική υγεία των ζωντανών όντων, τόσο που η φύση φτάνει ακόμη και σε υπερβολές για να εξασφαλίσει τον ύπνο.

Μερικά πουλιά μπορούν να κοιμηθούν πετώντας και πολλά ψάρια μπορούν να κοιμούνται καθώς κολυμπούν, ενώ οι λαγοί κοιμούνται μόνο ένα λεπτό κάθε τρία λεπτά για πολλές ώρες, για να μη χάνουν την επιφυλακή τους. Σε τί χρησιμεύει ο ύπνος; Αυτή την απλή ερώτηση δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να την απαντήσει ικανοποιητικά κανένας ειδικός.

Λοιπόν, το θεωρώ βέβαιο ότι ο ύπνος είναι σημαντικός επειδή φέρνει τον νου στην κατάσταση των ονείρων και ότι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ονείρεμα ενώ θα μπορούσε να ζήσει χωρίς τον ύπνο, αλλά είναι δύο καταστάσεις που αναγκαστικά συνοδεύουν η μία την άλλη.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του ύπνου, συνήθως βιώνουμε τέσσερα στάδια ύπνου όταν κοιμόμαστε: 1) Το «υπναγωγικό» στάδιο (η νύστα ή ο λήθαργος που νιώθουμε όταν ξεκινάμε να αποκοιμόμαστε, 2) το στάδιο του «συνήθη ύπνου» (εδώ εισχωρούμε σε αληθινό ύπνο, αλλά μπορούμε ακόμη να ξυπνήσουμε εύκολα), 3) Το στάδιο του «βαθύτερου ύπνου» (οι ζωτικές λειτουργίες επιβραδύνονται, και συνήθως δεν ξυπνάμε από εξωτερικές ενοχλήσεις), 4) το στάδιο του «βαθύτατου ύπνου» (οι μύες είναι τελείως χαλαρωμένοι και είναι πολύ δύσκολο να ξυπνήσουμε, και περνάμε περίπου το 15% των ωρών του ύπνου μας σε αυτό το στάδιο).

Χρειαζόμαστε περίπου μία ή μιάμιση ώρα για να περάσουμε καταδυόμενοι σε όλα τα παραπάνω στάδια ύπνου καθώς κοιμόμαστε, και έπειτα τα επαναλαμβάνουμε αναδυόμενοι σταδιακά από το τέταρτο ως το πρώτο, και μετά πάλι καταδυόμενοι, κ.ο.κ. Αλλά, ακριβώς πριν αρχίσουμε την επανάληψη κάθε κύκλου, τότε μας παρουσιάζεται το φαινόμενο REM (οι γρήγορες κινήσεις των κλειστών ματιών, που πραγματικά είναι σαν τα μάτια να παρακολουθούν κάτι με μεγάλη ταχύτητα), και όλες οι ειδικές έρευνες έχουν δείξει ότι τότε είναι που ονειρευόμαστε.

Ονειρευόμαστε στο κατώφλι των δύο κύκλων, στο κενό μεσοδιάστημα ανάμεσα στην υπνωτική κατάδυση και ανάδυση. Όπως ακριβώς τα θιβετανικά Bardos (που ανέφερα νωρίτερα) που υφίστανται ανάμεσα στο τέλος ενός σταδίου και στο ξεκίνημα ενός άλλου. (Ένα Dream Bardo, ένα Interzone, μια «γκρίζα ζώνη» ανάμεσα στις πραγματικότητες, ένα no man’s land –εκείνο το τρομερό πολεμικό πεδίο ανάμεσα στις δύο γραμμές των αντίπαλων χαρακωμάτων).

Υποτίθεται ότι περνάμε περίπου το 25% του ύπνου μας στο ονειρικό στάδιο. Σε αυτό το στάδιο είναι που οι πειραματιστές «Ονειροναύτες» πρέπει να εισάγουν συνειδητότητα –με διάφορες τεχνικές– στο ονείρεμά τους, να ονειρεύονται, δηλαδή, έχοντας απόλυτη συνείδηση του ονείρου τους, το λεγόμενο «lucid dreaming» (φωτεινό ονείρεμα). Να «ξυπνήσουν» μέσα στο όνειρο.

Επίσης, αποτελέσματα πολλών ερευνών έχουν δείξει ότι τα επίπεδα της ορμόνης Μελατονίνης συνδέονται άμεσα με την ποιότητα του ύπνου μας και ίσως με τα όνειρά μας. Όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο της Μελατονίνης τόσο καλύτερος είναι ο ύπνος μας. Η παραγωγή της Μελατονίνης αυξάνεται με την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων και εμποδίζεται με την έκθεση στο φως. Γι’ αυτό πρέπει να κοιμόμαστε στο απόλυτο σκοτάδι –ή με ένα κάλυμμα στα μάτια– για καλύτερα ονειρικά αποτελέσματα.

Υπάρχει άραγε ένας δεύτερος εαυτός μας, που ζει μέσα σε μία άλλη «εμβαθυμένη» πραγματικότητα στα υπόγεια διαμερίσματα του ασυνειδήτου μας; Και, αν το προσωπικό ασυνείδητό μας είναι απλώς ένα τμήμα του συλλογικού ασυνείδητου, άραγε δεν πρέπει να υπάρχει και μία δίοδος –ένα πέρασμα– από το ασυνείδητό μας προς το συλλογικό ασυνείδητο, δηλαδή προς το ασυνείδητο όλων των άλλων ανθρώπων, δηλαδή προς μία εσωτερική Ψυχογεωγραφία αντίστοιχη με αυτήν του πραγματικού κόσμου γύρω μας; Δηλαδή, αν το ασυνείδητό μας είναι ένα τερματικό ενός δικτύου, και το συλλογικό ασυνείδητο είναι αυτό το δίκτυο –ένα ψυχικό internet– τότε δεν θα έπρεπε καταδυόμενοι στο ασυνείδητό μας να αποκτούμε τελικά πρόσβαση σε αυτό το δίκτυο, και να βιώνουμε καταστάσεις που έχουν υπόσταση και σημασία μόνο σε εκείνο το «εξω-συνειδησιακό» πλαίσιο;



Είμαστε κάτοικοι τριών κόσμων;

Ενός ευρύτερου εξωτερικού κόσμου, ενός ολόδικού μας εσωτερικού κόσμου, και ενός ευρύτερου συλλογικού εσωτερικού κόσμου;

Έτσι, άραγε, μπορούν τα διαφορετικά όνειρα να νοηθούν ως εμπειρίες που σχετίζονται κάθε φορά με κάποιον από αυτούς τους κόσμους; 1) Όνειρα που προέρχονται από εντυπώσεις του ευρύτερου εξωτερικού κόσμου, τις οποίες ανασυνθέτουμε ελεύθερα κατά τον ύπνο. 2) Όνειρα τα οποία είναι βιώματα στον εσωτερικό μας κόσμο. 3) Όνειρα τα οποία είναι βιώματα στον ευρύτερο συλλογικό εσωτερικό κόσμο (ενδεχομένως, αυτά να είναι τα πιο «ρεαλιστικά», εκείνα για τα οποία νιώθουμε ότι τα ζήσαμε στ’ αλήθεια).

Φυσικά, εδώ εννοώ αυτό που θα το ονομάζαμε: εναλλακτικές πραγματικότητες

Το σίγουρο είναι ότι τα όνειρα βιώνονται σε μια άλλη συνειδησιακή κατάσταση, ισάξια με αυτήν της εγρήγορσης, και καθόλου λιγότερο αληθινή. Μια εσω-συνείδηση ή –γιατί όχι;– μια εξω-συνείδηση. Αυτή αποτελεί έναν ολόκληρο ξεχωριστό συνειδησιακό κόσμο, με τις δικές του εμπειρίες, μνήμες, γνώσεις, πληροφορίες, σχέσεις, αλληλεπιδράσεις, εντυπώσεις, αισθήσεις.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δεν θυμόμαστε τα όνειρά μας: τα ξεχνάμε αμέσως μόλις «αλλάζουμε συνείδηση». Οι εμπειρίες αυτές –και οι μνήμες τους– ανήκουν σε μία άλλη συνείδηση, ξένη προς τη συνείδηση της εγρήγορσής μας, δηλαδή σε μία άλλη εγρήγορση, σε μια άλλη ζωή, σε έναν άλλο μας εαυτό. Απαγορεύεται να περάσει κάτι από εκεί προς τα εδώ, είναι σαν ένας αόρατος ελεγκτής να σβήνει αμέσως –σαν να σβήνει έναν μαυροπίνακα– τη λεπτομερή μνήμη του ονείρου, που, μόλις ξυπνήσουμε, τη μια στιγμή θυμόμαστε τα πάντα, αλλά μόλις πάμε να τα αναλύσουμε συνειδητά, αμέσως εξαφανίζονται, ξεχνάμε τα πάντα ή συγκρατούμε μόνο μια-δυο εικόνες ή μια-δυο εντυπωσιακές λεπτομέρειες.

Για να χρησιμοποιήσω το πάντα επιτυχημένο παράδειγμα αναγωγής της λειτουργίας του νου σε αυτήν ενός κομπιούτερ: είναι σαν οι ονειρικές εμπειρίες να σώζονται στον σκληρό μας δίσκο ως αρχεία με ένα διαφορετικό file extension –ένα διαφορετικό χαρακτηρισμό αρχείου– από αυτό που αναγνωρίζει το πρόγραμμα της συμβατικής συνειδητής ζωής μας. Ενώ το αρχείο αυτό, το αναγνωρίζει μόνο το πρόγραμμα της εναλλακτικής συνειδησιακής ζωής μας. Η συνείδησή μας αλλάζει προγράμματα λειτουργίας, και επεξεργάζεται κάθε φορά τελείως διαφορετικά δεδομένα από διαφορετικά αρχεία.Τα αρχεία του ενός προγράμματος, δεν υπάρχουν για το άλλο πρόγραμμα.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον, μέσα σε κάποια όνειρα, θυμόμαστε ολοκάθαρα πράγματα που δεν αποτελούν αναμνήσεις της ξυπνητής ζωής μας, αλλά μιας ονειρικής ζωής, μιας άλλης ζωής. Π.χ. θυμόμαστε ότι αυτό το μέρος που βλέπουμε το έχουμε επισκεφτεί ξανά στο παρελθόν, αλλά θυμόμαστε και παλαιότερες μνήμες που συνδέονται με αυτό, ενώ δεν έχουμε ποτέ επισκεφτεί ένα τέτοιο μέρος στην πραγματικότητα. Και, φυσικά, όταν ξυπνάμε, δεν μπορούμε να θυμηθούμε αυτές τις μνήμες.

Για ποιον λόγο αξιολογούμε τόσο χαμηλά –ή και καθόλου– τις ονειρικές μας εμπειρίες; Γιατί τις διαχωρίζουμε τόσο έντονα από τις «πραγματικές» μας εμπειρίες; Ο εγκέφαλος μας, πρωτότυπα, δεν το κάνει (όπως είπαμε, τις δέχεται ως αληθινά βιώματα και όταν ονειρευόμαστε λειτουργεί κανονικά όπως και στην εγρήγορση). Γιατί η καθημερινή αντίληψη, η προσοχή και η κρίση μας, τις απορρίπτει ή δεν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία; Γιατί τις θεωρεί «ψέματα»;

Είναι ξεκάθαρο, κατά τη γνώμη μου, ότι εδώ υπάρχει μια κοινωνική ρύθμιση. Η χαμηλή αυτή αξιολόγηση είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Αν ζούσαμε σε μια διαφορετική κοινωνία, ίσως δεν θα διαχωρίζαμε σε αξία τις συμβατικές μας εμπειρίες από τις ονειρικές. Γι’ αυτό, έχουμε πολλά παραδείγματα, που το αποδεικνύουν. Και, πιστεύω ότι σχετίζονται με μια αντίληψη του κόσμου πιο αυθεντική, πιο ουσιαστική, πιο αληθινή.

Έχουμε το παράδειγμα των Senoi. Πρόκειται για μια φυλή της Μαλαισίας (στην οποία, τα σχετικά ζητήματα τα μελέτησε εξονυχιστικά ο Dr. Kilton Stewart το 1935). Η κοινωνία των Senoi αποδέχεται τα όνειρα ως αληθινές εμπειρίες, και τους επιτρέπει να αλληλεπιδράσουν με την καθημερινότητα των ανθρώπων της φυλής. Αν ένας Senoi π.χ. δει στο όνειρό του ότι ένας γείτονάς του ήρθε και τον χτύπησε ή τον πρόσβαλε, όταν ξυπνήσει, πηγαίνει στον συγκεκριμένο άνθρωπο και του ζητά τον λόγο για τον οποίο το έκανε αυτό, κι εκείνος πρέπει να απολογηθεί, ή να συζητήσουν για να καταλήξουν σε μια λύση της διένεξής τους. Ο φίλος πρέπει να επανορθώσει την αρνητική ονειρική του εικόνα, δηλαδή την αρνητική εντύπωση που έχει γι’ αυτόν ο εσωτερικός εαυτός εκείνου που είδε το όνειρο.

Η διαδικασία του προγεύματος σε μια οικογένεια των Senoi, είναι σαν ένα ονειρικό εργαστήριο: κάθε πρωί τα μέλη της οικογένειας –θυμούνται τα όνειρά τους– εξιστορούν τις ονειρικές τους εμπειρίες σαν να ήταν αληθινές, προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν, να τις συνδέσουν με την καθημερινή ζωή. Στις κοινότητες, γίνονται συμβούλια, στα οποία καταθέτονται και συζητούνται τα όνειρα των παιδιών και των γεροντότερων (που θεωρούνται πιο σημαντικά για την κοινότητα), αναλύονται εξονυχιστικά και το συμβούλιο οδηγείται σε συμπεράσματα, συμβουλές, ανάλογες ρυθμίσεις της καθημερινότητας, κλπ.



Ένα άλλο παράδειγμα από τους Senoi: ένας νεαρός ονειρευτής δηλώνει ότι ονειρεύτηκε πως είδε μια τίγρη να επιτίθεται σε ένα συγκεκριμένο αγόρι στην άκρη του χωριού. Οι γεροντότεροι τον συμβουλεύουν να ενημερώσει εκείνο το αγόρι για το όνειρό του, να του περιγράψει με ακρίβεια το μέρος όπου έλαβε χώρα η επίθεση, ή, αν μπορεί, να τον πάει εκεί και να του δείξει ακριβώς τι έγινε, έτσι ώστε το αγόρι να βρίσκεται σε επιφυλακή για μια τέτοια επίθεση ή κάτι παρόμοιο. Συμβουλεύουν, επίσης, τον ονειρευτή ή και το αγόρι, σε επόμενα όνειρα να προσπαθήσει να σκοτώσει την τίγρη πριν να της δοθεί η ευκαιρία να επιτεθεί. Οι γονείς του αγοριού του ονείρου, λένε στο παιδί τους να δώσει ένα δώρο στον ονειρευτή και να τον θεωρεί ως έναν πολύ ιδιαίτερο φίλο.

Οι Senoi δίνουν μεγάλη σημασία, μεταξύ άλλων, στα όνειρα εκείνα στα οποία βιώνουμε μια πτώση (πέφτουμε, σκοντάφτουμε, γκρεμιζόμαστε από κάπου, κλπ). Όταν ένα παιδί αναφέρει ότι είχε μια πτώση στο όνειρό του, ο ενήλικος απαντά με ενθουσιασμό: «Αυτό είναι ένα υπέροχο όνειρο, ένα από τα καλύτερα όνειρα που μπορείς να έχεις. Πες μου, πού έπεσες, και τι ανακάλυψες εκεί;» Φυσικά, το παιδί απαντά, όπως θα απαντούσε και στη δική μας κοινωνία, ότι δεν του φάνηκε τόσο υπέροχο και ότι τρόμαξε τόσο πολύ ώστε ξύπνησε πριν πέσει κάπου. Αλλά ο ενήλικος απαντά:

«Αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Κάθε τι που κάνεις σε ένα όνειρο έχει έναν σκοπό, πέρα από την κατανόησή σου καθώς κοιμάσαι. Πρέπει να χαλαρώσεις και να το διασκεδάσεις καθώς πέφτεις στο όνειρο. Το πέσιμο είναι ο γρηγορότερος τρόπος για να έρθεις σε επαφή με τις δυνάμεις του κόσμου των πνευμάτων, των δυνάμεων που σου ανοίγονται μέσα από τα όνειρά σου. Σύντομα, όταν θα πέσεις ξανά σε ένα όνειρο, θα θυμηθείς αυτά μου τα λόγια, και θα νιώσεις ότι πέφτοντας ταξιδεύεις προς την πηγή της δύναμης που προκάλεσε αυτή σου την πτώση. Τα πνεύματα της πτώσης σε αγαπούν.

Σε προσελκύουν έτσι στη χώρα τους, και δεν έχεις παρά να το αποδεχθείς, να χαλαρώσεις και να παραμείνεις κοιμισμένος ώσπου να τα αντιληφθείς. Όταν τα συναντήσεις, μπορεί να τρομάξεις από την φοβερή τους δύναμη, αλλά συνέχισε. Όταν νομίζεις ότι πεθαίνεις σ’ ένα όνειρο, απλώς δέχεσαι τις δυνάμεις του άλλου κόσμου, είναι η ίδια σου η πνευματική δύναμη που έχει στραφεί εναντίον σου, και που τώρα θέλει να γίνει ένα μαζί σου αν την αποδεχθείς»

Το καταπληκτικό είναι ότι, σε λίγο καιρό, με αυτές τις νουθεσίες και διδασκαλίες, το όνειρο που ξεκινά με τον τρόμο της πτώσης, αλλάζει και γίνεται όνειρο πτήσης, πλημμυρίζει από τη χαρά του πετάγματος. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας των Senoi. Οτιδήποτε ξεκινά με φόβο, τρόμο ή άγχος, καταλήγει σε μια εσωτερική χαρά ή μια ηθελημένη δράση, σε απόλαυση και έλεγχο. Όλοι οι Senoi είναι άρτια εκπαιδευμένοι ονειρευτές. Ο φόβος της πτώσης, που νοείται ως τρόμος που προκαλείται από τους κατοίκους του ονειρικού κόσμου, μεταλλάσσεται σε επίδειξη καλής θέλησης προς αυτούς και σε επιθυμία για επικοινωνία, ενώ τα δυσάρεστα περιστατικά τελικά γίνονται δεκτά ως ευχάριστες περιπέτειες.

Οι Senoi πιστεύουν και διδάσκουν ότι ο ονειρευτής πρέπει πάντα να προχωρά μπροστά και να επιτίθεται στον κίνδυνο, να καλεί και τις ονειρικές εικόνες των φίλων του αν χρειαστεί, να πολεμά μόνος του ενάντια στον ονειρικό εχθρό μέχρις η βοήθεια να έλθει. Οι Senoi πιστεύουν ότι στους εφιάλτες οι αληθινοί φίλοι δεν θα επιτεθούν στον ονειρευτή και δεν θα αρνηθούν τη βοήθειά τους. Αν σε ένα όνειρο ένας καλός φίλος εμφανιστεί εχθρικά ή δεν είναι συνεργάσιμος, είναι μια οντότητα που απλώς φοράει τη μάσκα του καλού φίλου.

Αν ο ονειρευτής π.χ. επιτεθεί και σκοτώσει τον εχθρικό ονειρικό χαρακτήρα, το πνεύμα ή η ουσία αυτού του χαρακτήρα θα εμφανιστεί ως υπηρέτης ή σύμμαχος. Οι ονειρικοί χαρακτήρες είναι κακοί μόνο όσο ο ονειρευτής τους φοβάται και οπισθοχωρεί ή τρέχει μακριά απ’ αυτούς, και θα συνεχίσουν να είναι κακοί όσο ο ονειρευτής αρνείται να τους αποδεχθεί διαφορετικά. Και όλα τα περιστατικά πρέπει να καταλήγουν κάπου, να δίνουν εμπειρία και γνώση και αναφορές. Για παράδειγμα, όταν κάποιος ονειρεύεται ότι πετάει, πρέπει να φτάσει κάπου, να συναντήσει τα όντα που ζουν εκεί, να ακούσει τη μουσική τους, να δει τα σχέδιά τους, τους χορούς τους, και να μάθει τη χρήσιμη γνώση τους.

Στο παιδί συμβουλεύουν ότι πρέπει να αρνηθεί να μείνει μαζί με τους κάτοικους του ονειρικού κόσμου, εκτός και αν του κάνουν κάποια προσφορά που να έχει κάποιο νόημα κοινωνικό και δημιουργικό, όπως αυτό ορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες στον ξυπνητό κόσμο. Έτσι, οδηγούν το παιδί σε μια ονειρική αναδιοργάνωση, που αποδεικνύεται δημιουργική και κοινωνικά χρήσιμη. Του διδάσκουν ότι κάθε ονειρική δύναμη και κάθε ονειρικός χαρακτήρας είναι αληθινός και σημαντικός, και στην ουσία του μόνιμος και όχι εφήμερος, ότι πρέπει να αναγνωριστεί, να αντιμετωπιστεί ανάλογα, να υποταχθεί, και να αναγκαστεί να κάνει μια προσφορά που να είναι κοινωνικά κατανοητή: η σοφία του σώματος που λειτουργεί στον ύπνο.



Ο Δον Χουάν, δίδασκε στον Κάρλος Καστανέντα, ότι ο ονειρικός εαυτός μας είναι αδύναμος εξαιτίας του γεγονότος ότι ο συμβατικός καθημερινός εαυτός μας νιώθει ότι είναι πολύ σπουδαίος και μοναδικός κι ότι έχει γύρω του ξεκάθαρα και πανίσχυρα σύνορα που τον διαχωρίζουν από όλους τους άλλους.

Δίδασκε επίσης ότι, όταν σε παίρνει ο ύπνος, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι αποκοιμιέσαι, πρέπει να προσπαθήσεις να διατηρήσεις τη συνείδησή σου πέρα από το φράγμα του ύπνου. «Πριν πας για ύπνο, πες “Είμαι Ονειρευτής”. Πρέπει να δηλώσεις ξεκάθαρα την πρόθεση σου. Μην σ’ ενδιαφέρει αν είσαι στ’ αλήθεια Ονειρευτής ή όχι, ο νους δεν θα καταλάβει την διαφορά. Δεν λες ψέματα στον εαυτό σου. Με την γραμμική σκέψη το θεωρούμε ψέμα. Δεν θα είναι κάτι καινούργιο, λέμε ψέματα στον εαυτό μας όλη την ώρα.

Σκόπευσε το όνειρο σαν να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Μη φοβάσαι τίποτε, μη φοβάσαι ότι θα πάθεις κάτι ή ότι θα πεθάνεις. Θέλεις να προφυλάξεις τον εαυτό σου για να τον χαρίσεις στα γηρατειά; Τί σου έχουν κάνει; Γιατί δεν αφήνεις πίσω τις φοβίες σου; Πρέπει να είσαι Πολεμιστής. Αυτός ο κόσμος δεν είναι ο καλύτερος από όλους τους πιθανούς κόσμους. Κάτι μας κρατά πίσω και δεν μας αφήνει να “δούμε” την αληθινή μορφή των κόσμων. Με το Ονείρεμα ο Πολεμιστής γίνεται συνειδητός και ο κόσμος δεν είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Είναι εκπληκτικό. Βλέπει τον Εισβολέα μέσα στα όνειρά του. Πρόκειται για Ανιχνευτές από αδιανόητους κόσμους. Χρησιμοποιούν την συνειδητότητα σαν μια θάλασσα. Τα όνειρα μας είναι σαν νησιά γι’ αυτούς. Κι εμείς, σαν κι αυτούς, μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε αν έχουμε την ενέργεια που χρειάζεται. Αρκεί να ξεφορτωθούμε την αυτοεκτίμηση και την σπουδαιότητά μας. Αυτό θα μας δώσει επιτέλους όλη εκείνη τη δεσμευμένη ενέργεια που τη χρησιμοποιούμε γι’ αυτές τις ανοησίες. Δεν είσαι στ’ αλήθεια αυτός που είσαι, απελευθερώσου, αρνήσου την ταυτότητά σου, μη της δίνεις ενέργεια, δεν είσαι σπουδαίος.

»Αφ’ ότου βρεις τον Εισβολέα μέσα στα όνειρα σου, μπορείς να σταματήσεις το όνειρο και να του ζητήσεις να σε πάει στο μέρος απ’ όπου ήρθε. Ο Εισβολέας είναι υποχρεωμένος να οδηγήσει την συνείδηση σου σε άλλους κόσμους. Θαυμάσιους κόσμους, ένα δίδυμο σύμπαν. Τότε, ο Ονειρευτής γίνεται Ανιχνευτής ο ίδιος. Το δεύτερο σύμπαν είναι ζωντανό, είναι ένας κόσμος συνειδητότητας.

»Η Μάχη των κόσμων, διαδραματίζεται σ’ αυτόν τον άλλον κόσμο, και θα εισέλθουμε κάποτε σ’ αυτό το σύμπαν είτε μάς αρέσει είτε όχι. Είναι αναπόφευκτο. Τί είναι ακριβώς αυτός ο πόλεμος που γίνεται στον άλλον κόσμο; Γιατί να περιμένεις να πεθάνεις για να μάθεις; Κάνε το τώρα όσο είσαι νέος και υγιής. Σταμάτα να μπλέκεσαι με την σπουδαιότητα του εαυτού σου. Όλο σκέφτεσαι εσένα και τα πράγματα που θέλεις, ώσπου να είσαι πολύ γέρος για να μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Ξύπνα! Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, σήμερα και όχι αύριο, και το Ονείρεμα είναι ο τρόπος διαφυγής. Ο Ονειρευτής, έχοντας εξοικονομήσει αρκετή ενέργεια θα νιώσει το τίναγμα της ζωής του όταν θα μπει στον άλλο κόσμο. Είναι αδιανόητο. Τί στ’ αλήθεια είμαστε; Να η πρώτη ανακάλυψη: Δεν είμαστε αυτό που μου δίδαξε ο πατέρας μου. Είμαστε κάτι Άλλο…»



Υπάρχουν Επτά στάδια στο «Ονείρεμα», αλλά είναι δύσκολο να συζητηθούν εδώ με δυο λόγια. Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσεις την στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος, ότι αποκοιμιέσαι. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα παραμείνεις συνειδητός κατά την διάρκεια του ονείρου. Κι όταν θα είσαι στην ονειρική κατάσταση θα μπορείς να το κρατήσεις όσο δεν θα κοιτάς επίμονα τα πράγματα που βλέπεις, γιατί όλο αλλάζουν και σε παρασέρνουν. Όταν θα αρχίσεις να ξυπνάς μέσα στα όνειρά σου θα αρχίσεις να παίρνεις περισσότερη ενέργεια.

Θα νιώθεις πολύ πιο δυνατός την επόμενη μέρα. Το να έχεις συνείδηση στα όνειρα σου, αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Αν δεν επιμένεις και έχεις ξεκάθαρα στημένη την πρόθεση σου, τότε η ενέργειά σου θα σε τραβήξει. Άσε το να συμβεί. Το επόμενο βήμα στο Ονείρεμα είναι το να ξυπνήσουμε από το όνειρο σε ένα άλλο όνειρο. Αφού θα έχεις εξοικονομήσει την ενέργεια σου, μπορείς να ξαπλώσεις μέσα στο όνειρο σου, στην ίδια θέση που συνήθως αποκοιμιέσαι στο κρεβάτι και να μπεις μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Ένα όνειρο μέσα στο όνειρο. Δηλαδή, ονειρεύεσαι ότι κοιμάσαι και ότι ονειρεύεσαι ένα άλλο όνειρο.

«Όταν θα εισέλθεις σε ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο, θα μπεις σε μια κατάσταση που είναι αδιανόητη και αυτό θα ανατινάξει τον νου σου. Αυτό είναι το μυστικό των Δίδυμων Θέσεων. Το μυστικό των μυστικών είναι να το διεκδικήσεις. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ενέργεια. Και είναι αλήθεια, δεν είναι θεωρία, είναι πρακτικότατο και μπορούμε να το κάνουμε όλοι, ανεξαιρέτως…

»Ο Ονειρευτής κάνει άλματα σε αμέτρητα μήκη, γιατί θέλει να μάθει. Η μοίρα μου είναι να περιπλανιέμαι στην αιωνιότητα. Είμαστε ταξιδιώτες, το πεπρωμένο μας είναι το ταξίδι. Με το να δεχτεί την υπευθυνότητα της ελευθερίας της ζωής του, ο Ονειρευτής αποκτά μια εκπληκτική ώθηση. Μπορεί να δώσει ένα τέλος σ’ αυτόν τον εαυτό του και να κινηθεί σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν χρειάζεται να σκύβεις το κεφάλι σου σε κανέναν. Η πραγματική επανάσταση είναι στον επόμενο κόσμο. Είναι εύκολο να ανακατευτείς σε κάποιο πολιτικό κίνημα διαμαρτυρίας, αλλά για ποιόν λόγο; Κάνε κάτι από την οπτική γωνία ενός ανθρώπου που πρόκειται να πεθάνει και που κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτό.

Τί σου έχουν κάνει; Τί κάνεις στον εαυτό σου και στο σώμα σου; Κοίτα πως ζεις. Τί σου έχουν κάνει; Κοίτα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Εσύ ήσουν το παιδί που εξερευνούσε τη ζωή; Η φυσική μας κληρονομιά είναι να ζήσουμε και να πεθάνουμε σαν ηλίθιοι. Ήρθε η ώρα για επανάσταση!»

@Παντελής Γιαννουλάκης / περιοδικό strange

Οι φωτογραφίες είναι από τις σειρές falling water και The Man in the High Castle που πραγματεύονται το ονείρεμα και τους ονειροταξιδιώτες όπως φυσικά και το inception, αναζήτησε τις.




Terrapapers