Φτιάχνοντας τον Εαυτό μας φτιάχνουμε τον κόσμο όλον.

Το αν θα λύσεις το πρόβλημα γίνεται μόνο αν θα κατανοήσεις την ύπαρξη του ιδίου του προβλήματος…αλλιώς δεν χρειάζεσαι προβληματισμούς. ”.».

Διαύγεια… Ονειρα… Αφύπνιση... (Ά ΜΕΡΟΣ).…

Το να ξεχωρίσεις τι είναι πραγματικότητα μέσα στο όνειρο είναι το ίδιο με το να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα όταν βρίσκεσαι ξύπνιος… ….

Π Ρ Ο Π Α Γ Α Ν Δ Α ( 'Β ΜΕΡΟΣ )

Πολλοί πολιτικοί αναλυτές μετά από χρόνια διαπίστωσαν πως το πραγματικό κίνητρο του Β΄ παγΜΟμίου πολέμου ήταν το ότι κάποιες χώρες της Νέας Τάξης θα είχαν οικονομικά οφέλη, όπως η Αμερική που μετά από το κραχ του 1929.

Ο Ποσειδώνας στους Ιχθείς 2012-2025, μια ιδανική στιγμή για την παγκοσμιοποίηση;;;

Λέγετε πως τα παιδιά που θα γεννηθούν αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο θα ανοίξουν νέους ορίζοντες για μια ¨νέα εποχή¨ ( αν και όχι απαραίτητα πάντα καλή ).

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

Η Σκοτεινή Πλευρά της Διαφήμισης





Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες διαφημίσεις στον ελληνικό ημερήσιο τύπο, υπήρξαν αναγνώστες που προσβλήθηκαν, αφενός διότι θεώρησαν τις καταχωρήσεις ανήθικες καθώς εκείνη την εποχή που οι αναγνώστες ήταν ανυποψίαστοι το διαφημιστικό μήνυμα ήταν δύσκολο να διαχωριστεί από τις ειδησεογραφικές καταχωρήσεις, κι αφετέρου διότι υποπτεύθηκαν το μήνυμα ως απάτη. Προσέτρεξαν λοιπόν στη δικαιοσύνη με μηνύσεις για να αποκαταστήσουν την ηθική τάξη των πραγμάτων. Φυσικά έχασαν τις δίκες. Η νέα εποχή της κατανάλωσης, της προώθησης των προϊόντων του marketing και της εξαδέλφης του Προπαγάνδας, είχε αρχίσει.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι σκοπός της σκοτεινής όσο και κακής διαφήμισης είναι εκτός των άλλων να εξουσιάσει το ανθρώπινο υποσυνείδητο, αλλά και να ιδιοποιηθεί τις σκέψεις του, την προσοχή και τις αποφάσεις του. Κύριος σκοπός της “Σκοτεινής Διαφήμισης” είναι να δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης μεταξύ των ανθρώπων και του προϊόντος ή της υπηρεσίας που διαφημίζει – προωθεί.

Οι άνθρωποι εξαπατώνται κι εξαντλούνται συναισθηματικά και ενεργειακά επενδύοντας στο προϊόν ή την υπηρεσία της διαφήμισης για την ασφάλεια, την επιβεβαίωση, την διασκέδαση και την ευτυχία τους. Το γεγονός ότι ψάχνουν συνέχεια για την ευτυχία και την ασφάλεια, έξω από τον εαυτό, τους κάνει απόλυτα εξαρτημένους απέναντι στα αντικείμενα που επιθυμούν. Όλοι θέλουν να πιστεύουν πως είναι απόλυτα κύριοι των επιλογών τους ως καταναλωτές. Δυστυχώς, όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Η διαφήμιση, η πιο δόλια επιστήμη της σημερινής εποχής μαζί με την προπαγάνδα και την ψυχιατρική, έχει βρει τρόπους να επεμβαίνει στη λογική διαδικασία επιλογών του ανθρώπου, να κατευθύνει και να επηρεάζει τις επιθυμίες του. Ακούγεται τρομακτικό, ίσως και Οργουελιανό, αλλά δεν είναι όλες οι σκέψεις που κάνεις δικές σου. Κάποιες, σου τις έχουν βάλει στο κεφάλι, ομολογουμένως πολύ έντεχνα, πολύ δόλια, πολύ επιστημονικά. Η διαφήμιση επεμβαίνει στο μυαλό ενός καταναλωτή και μέσω του συνειδητού (εμφανείς τρόπους) και μέσω του υποσυνείδητου (αφανείς τρόπους).

Τα πειράματα έδειξαν ότι μια διαφήμιση που επηρεάζει θετικά έναν καταναλωτή, μπορεί να αφήνει αδιάφορο έναν άλλο, οδήγησαν λοιπόν τους διαφημιστές να ερευνήσουν και να βρουν πολλούς και διαφορετικούς τρόπους επίδρασης, έτσι ώστε να καλύψουν όλη τη γκάμα “συχνοτήτων” στην οποία κινείται το καταναλωτικό κοινό. Είναι πολλές οι μέθοδοι με τις οποίες η διαφήμιση επηρεάζει και διαμορφώνει το τρόπο σκέψης και τις αποφάσεις ενός καταναλωτή. Ας δούμε μετρικούς τρόπους πιο αναλυτικά και κοίταξε προσεκτικά τις φωτογραφίες.

* Επίδραση στο συνειδητό νου με μηνύματα που έμμεσα ή άμεσα, υπονοούν σε μια διαφήμιση ότι ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες του καταναλωτή.

* Πέρα από την παρουσίαση ενός προϊόντος, μια διαφήμιση φροντίζει να δώσει στον καταναλωτή και μερικούς άλλους λόγους για να αγοράσει.

Παράλληλα με τα προσόντα ενός προϊόντος που άλλες φορές προβάλλονται άμεσα (π.χ. πλένει τέλεια, κοστίζει πιο φθηνά, είναι πρακτικό, οικονομικό, τέλειο, αόρατο κλπ) και άλλες φορές όχι, δηλ. προσπαθείς να καταλάβεις τι διαφημίζεται, μέσα στη διαφήμιση υπονοούνται κι άλλα, έμμεσα μεν, αλλά πολύ πιο σημαντικά, τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο, από μηνύματα που φαίνονται να ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες των σύγχρονων ανθρώπων, σύμφωνα με την ουμανιστική ψυχολογία. Για να δούμε λοιπόν, αναλυτικά αυτά τα μηνύματα μέσα σε διαφημίσεις που έχουμε γνωρίσει παλιότερα, χωρίζοντας αυτά τα μηνύματα, σε κατηγορίες.

α) Αυτά που ικανοποιούν την ανάγκη για επιβίωση και ασφάλεια. π.χ. “η δύναμη απαιτεί απόλυτο έλεγχο” για λάστιχα αυτοκινήτου, “για να μη παίζετε με την ασφάλεια σας” για ασφάλειες αυτοκίνητα, “θετική ενέργεια” ή “δίνει φτερά” για αναψυκτικά.

β) Αυτά που ικανοποιούν τις ανάγκες για απόλαυση. π.χ “κατά βάθος το θέμα είναι η απόλαυση” για τσιγάρα ή “δεν είναι μπέρμπον, δεν είναι ουίσκι, είναι Τζακ” για ουίσκι.

γ) Αυτά που ικανοποιούν τις ανάγκες για σεξ, είτε σαν μέσο απόλαυσης, είτε σαν μέσο επιβεβαίωσης, είτε σαν μέσο κυριαρχίας, είτε σαν μέσον ελευθερίας. π.χ “έρωτας με την πρώτη και με την δεύτερη και με την τρίτη” για αυτοκίνητα ή “ωραία, κομψή, ατίθαση, προκλητική, είναι δική μου” για μηχανή ή “βγαίνει μαζί μου κάθε βράδυ” για αυτοκίνητο, “καβαλήστε, ένα σήμερα” για αυτοκίνητα ή “γιατί οι ευαίσθητες περιοχές χρειάζονται ιδιαίτερη περιποίηση” για σπρέι.

δ) Αυτά που ικανοποιούν την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να είσαι κάποιος εκεί που ανήκεις, να νοιώθεις ανώτερος, να επιβεβαιώνεσαι. π.χ “επώνυμη σχέση” για ρούχα , “βήματα μπροστά” για παπούτσια, “οι ευαισθησίες του γκρι κουστουμιού” για ρούχα, “εκλεκτές συγγένειες” για είδη γραφείου, “αίσθηση υπεροχής” για γυαλιά, “αίσθηση δύναμης, αίσθηση αυτοπεποίθησης” για αυτοκίνητα, “μοιάζω με τύπο που αγχώνεται εύκολα” για τσιγάρα, “το δεν είναι για όλους” για αυτοκίνητα, “οι κορυφαίοι δημιουργούν μόνο με” για κραγιόν, “όταν τρώω με ζηλεύουν” για παγωτά, “νεότερη παρά ποτέ” για πιστωτική κάρτα.

Ένα τέχνασμα των διαφημίσεων που εντάσεται σε αυτή την κατηγορία είναι η μεγέθυνση των προσωπικών προβλημάτων σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο καταναλωτής να αναγκαστεί να αγοράσει τα προϊόντα για να λύσει αυτά τα προβλήματα που μπορεί και να μη τα έχει. Το μήνυμα που περνάνε αυτές η διαφημίσεις είναι σαφές. [Χωρίς τα προϊόντα μας, είσαι μια ζωή άσχημος, βρώμικος, αντιπαθητικός, ηλίθιος, αποτυχημένος, μόνος σου]

ε) Αυτά που ικανοποιούν την ανάγκη για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Αυτά που πολλές φορές δίνουν παράλληλα και την ψευδαίσθηση της επιλογής. π.χ “απόλυτη έκφραση ελευθερίας” για ρολόγια, “γιατί έτσι σας αρέσει” για μπύρας “We like it” (“Μας αρέσει”) και “My way” (“όπως θέλω”) διαφημίσεις τσιγάρων, “κλείσε το περιοδικό αυτή τη στιγμή και βάλε φωτιά στο σπίτι σου – αφού δεν κάνεις ότι σου λένε οι άλλοι τότε γιατί πίνεις τον ίδιο καφέ που σε προστάζουν τόσα χρόνια;” για καφέ, “follow your heart” για ουίσκι.



Διαφημίσεις που απευθύνονται σε υψηλότερα κίνητρα όπως:

> Στις ανθρώπινες ευαισθησίες, για το περιβάλλον, για τους άλλους ανθρώπους κ.λ.π και που υποσυνείδητα δίνουν την ψευδαίσθηση της συμμετοχής. π.χ “keep your eyes open και ακολουθεί αναφορά στην απειλή των υγρότοπων από την εκμετάλλευση και την μόλυνση” για γυαλιά, “πάντα φίλοι” για τσιγάρα.

> Στην ανθρώπινη έμφυτη τάση για έρευνα, νέα γνώση, ανάγκη να ανακαλύπτει πρώτος. Το κέντρισμα της περιέργειας. π.χ “discover new worlds” για κολόνια, “εξερευνήστε τις μοναδικές αισθήσεις” για κραγιόν, “ακολουθήστε τα ίχνη” για παπούτσια.

Η Διαφήμιση και ο Ρόλος της στον Σύγχρονο Κόσμο

-Αυτό το θέλω, αυτό το θέλω δικό μου. Θέλω να το αγοράσω! Ετούτος είναι ο ένας και μοναδικός απώτερος στόχος της εμπορικής διαφήμισης: Να υπαγορεύσει – προκαλέσει μέσα μας την παραπάνω φράση, εστιάζοντας στο να το ΘΕΛΩ. Διαβάζουμε στο αντίστοιχο λήμμα σε διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια: Διαφήμιση είναι διαδικασία γνωστοποίησης και επηρεασμού του καταναλωτικού κοινού για ένα προϊόν ή μία υπηρεσία επί πληρωμή. Η διαφήμιση χρησιμοποιεί άλλοτε συγκινησιακά χαρακτηριστικά (επίκληση στο συναίσθημα) που συνδέουν το χρήστη με την αγορά ή τη χρήση του προϊόντος και άλλοτε λογικά χαρακτηριστικά (επίκληση στη λογική) όπως τεχνικά χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα του προϊόντος σε σχέση με τα ανταγωνιστικά. Όμως, δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτοί οι τρόποι που μπορεί ένα διαφημιστικό μήνυμα να διεισδύσει στον ανθρώπινο υποσυνείδητο νου και να καταλάβει την θέληση του ανθρώπου.

Άμεση και Έμμεση Διαφήμιση.

Η διαφήμιση στην πραγματικότητα είναι η εκπομπή ενός μηνύματος, που προτρέπει στην αγορά ενός προϊόντος, στη δημιουργία θετικής γνώμης για ένα προϊόν ή μια εταιρεία. Το αν το μήνυμα αυτό είναι αληθές δεν απασχολεί τις εταιρείες παραγωγής και προβολής διαφημίσεων. Επίσης. δεν υπάρχει κάποιος δεοντολογικός κώδικας ή ηθική αναστολή για το πώς αυτό το μήνυμα θα φτάσει και θα αφομοιωθεί από τον υποψήφιο πελάτη. Αντιθέτως, το μοναδικό μέτρο αξιολόγησης μιας διαφήμισης είναι το πόσο βαθιά έχει καταφέρει να εντυπώσει το μήνυμα στους υποψήφιους αγοραστές. Έτσι, κατά καιρούς, χωρίς δισταγμό οι διαφημιστικές εταιρείες προκειμένου να αλώσουν κάθε άμυνα του καταναλωτικού κοινού, χρησιμοποιούν μεθόδους πλάγιες και πολύ ύποπτες για να εμφυτεύσουν το μήνυμα που θέλουν.

Το πιο απλό διαφημιστικό μήνυμα είναι το άμεσο. Συγκεκριμένα, άμεση λέγεται μια διαφήμιση όταν είναι αναγνωρίσιμη και ο καθένας αντιλαμβάνεται πως αυτό που βλέπει ή διαβάζει είναι ένα διαφημιστικό μήνυμα. Όπως, για παράδειγμα, μια διαφημιστική ταμπέλα στο δρόμο, ή μια διαφημιστική καταχώριση σε ένα περιοδικό ή εφημερίδα, ένα διαφημιστικό ηχητικό μήνυμα στο ραδιόφωνο ή ένα τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ. Εκτός από την άμεση διαφήμιση, όμως, υπάρχουν πολλές άλλες εναλλακτικές μορφές με τις οποίες η διαφήμιση φτάνει στον καταναλωτή. Στις έμμεσες διαφημίσεις είναι πιο δύσκολο να αναγνωρίσει ο υποψήφιος πελάτης ότι αυτό που προσλαμβάνει είναι διαφημιστικό μήνυμα.

Αντιστεκόμενοι στην Διαφημιστική Προπαγάνδα.

Η διαφήμιση είναι ένα προϊόν που όπως ήδη αναφέραμε, χρησιμοποιεί πολλές τέχνες, επιστήμες και τεχνικές για να παραχθεί:

> Μαθηματικές αναλύσεις και αρχές οικονομίας με την μορφή στατιστικών ερευνών και ερευνών αγοράς, ώστε να σχεδιαστεί ένα κατάλληλο προϊόν που θα το ΘΕΛΟΥΝ οι άνθρωποι και άρα θα πουλήσει.

> Ψυχολογία με σκοπό να σφυγμομετρηθεί ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να παραχθεί μια επίπλαστη ή μη ανάγκη και πώς αυτή θα εμφυτευθεί, για να κάνει τον άνθρωπο να το ΘΕΛΕΙ και άρα να το αγοράσει.

> Εικαστικές τέχνες και μουσική για να μπορεί να φτιασιδώνει ένα φανταστικό και ουτοπικό μοντέλο ζωής που όμως οι άνθρωποι θα το ΘΕΛΟΥΝ και άρα θα πουλάει, είναι μόνο κάποιοι από τους τομείς που εξυπηρετούν την παραγωγή διαφημίσεων.

Ο κύκλος εργασιών που σχετίζεται παγκοσμίως με τη διαφήμιση, είναι τεράστιος και αν κανείς συνειδητοποιήσει τα ποσά που ξοδεύονται για διαφήμιση, τον πιάνει ίλιγγος. Εν τέλει η διαφήμιση είναι ένα πολύ σύνθετο, ακριβό προϊόν που τελικά πληρώνει ο πελάτης. Κι επιπλέον είναι τόσο ισχυρή και πολύ δυσδιάκριτη η επίδρασή που προκαλεί ασυνείδητα, σε συγκεκριμένες αξίες ζωής και καθιστά τις ανθρώπινες μαριονέτες άβουλες στις καταναλωτικές προσταγές ενός συστήματος, που διαβρώνει σκόπιμα και καθολικά την ποιότητα της ύπαρξης του ανθρώπου, με μόνο σκοπό να παράγει κέρδος, όχι χρήματα, αλλά Ενέργεια, δημιουργώντας υπηκόους δηλ. υπάκουες κι άβουλες μαριονέτες. Φυσικά δεν τους ενδιαφέρει η παραγωγή χρήματος – αφού μόνοι τους το παράγουν- αλλά η παραγωγή υπάκουων ανθρώπινων μπαταριών.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Πώς μπορούμε να αποκαταστήσουμε την ισχυρή κυριαρχία του υγιούς Ανώτερου Εαυτού μας; Να αποκαταστήσουμε την κυριαρχία της Ψυχής μέσα μας, που καταφέρνει να ελέγξει την παραμορφωμένη προσωπικότητά μας από τα χίλια δυο αμφίβολης αξίας εξωτερικά ερεθίσματα; Πώς θα καταφέρουμε να αντισταθούμε στη Διαφήμιση – Προπαγάνδα και να κάμψουμε τη διαβρωτική της εξουσία; Και κυρίως πώς θα προστατέψουμε τα παιδιά από την καταστροφική της δύναμη; Δεν θα πρέπει άλλωστε να λησμονούμε ότι τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στις διαφημίσεις και είναι ο πρώτος στόχος των εταιρειών, καθώς αποτελούν τους μελλοντικούς πελάτες τους. Και αυτό διότι οι διαφημίσεις έχουν την ισχύ να διαμορφώνουν τα πρότυπα και την κοινωνική συμπεριφορά των παιδιών και να τα καθιστούν, μελλοντικά, ιδανικούς και υπάκουους καταναλωτές που με τη σειρά τους θα εκπαιδεύσουν και τα δικά τους παιδιά κ.ο.κ.

Οι βασικές μέθοδοι δεν μπορεί να είναι άλλες από την ουσιαστική παιδεία, την πνευματική καλλιέργεια, τη Διάκριση και την επίμονη κι επίμοχθη αυτοανάλυση. Εκείνο που απαιτείται είναι ένα επίπεδο πολιτισμού τέτοιο, ώστε μέσα στην οικογένεια να δημιουργούνται, πρωτίστως, ισορροπημένοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι, γεμάτοι με αυτογνωσία και χαρά για τη ζωή. Έτσι η αντίστασή μας στην επιρροή της διαφήμισης – προπαγάνδας μπορεί να γίνει μια δημιουργική δύναμη, μια δύναμη εξέλιξης και αυτογνωσίας στην τόσο πολύπλοκη και κρίσιμη εποχή που ζούμε και με αυτό τον τρόπο να μετατρέψουμε το δεδομένο γεγονός της διαφήμισης σε ευκαιρία για την Ψυχή μας να ενισχύσει την επιρροή της στην ύπαρξή μας, να γίνει ο ηνίοχος της υπόστασής μας.

Όσο αναρωτιόμαστε σε κάθε στιγμή αγοράς ποιος είναι ο πραγματικός, ο βαθύτερος λόγος που αγοράζουμε ένα αντικείμενο, τόσο θα αποκαλύπτεται σε ποιο βαθμό είμαστε πραγματικά αυτό που επιλέγουμε παρά αυτό που μας υπαγορεύουν. Όσο περισσότερο στρεφόμαστε στις αξίες τις πνευματικές και την καλλιέργειά μας, όσο περισσότερο μας απασχολεί ο άλλος και ο πόνος του παρά οι δικές μας ανάγκες, όσο περισσότερο καταφέρνουμε να γίνουμε πραγματικά ένα με την εσωτερική μας φωνή που μας προτείνει και μας ωθεί στις δικές μας ατομικές αξίες, τόσο θα ενισχύεται η Θέλησηκαι η πραγματική Ανεξαρτησία. Από μόνη της μια τέτοια στάση είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα για τα παιδιά. Μας καθιστά ικανούς να διακρίνουμε τι είναι κατάλληλο για αυτά και να τα προστατεύουμε σχεδόν χωρίς να είναι η ανάγκη να παρεμβαίνουμε. Απλά, αυτή η επίτευξη μέσα μας λειτουργεί ως φάρος, ως ήλιος που επηρεάζει δυναμικά όλο το περιβάλλον μας.

@ Ηω Αναγνώστου απόσπασμα από το βιβλίο της «Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιού» /businesslife.gr






































































Γιατί διατηρούν τη σταθερότητα τους τα αστέρια και οι πλανήτες;




Γιατί υπάρχουν οι πλανήτες και τα αστέρια διατηρώντας τη μηχανική τους σταθερότητα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Τόσο η Γη όσο και ο Ήλιος είναι 4,5 δισεκατομμυρίων ετών και η σύγχρονη επιστημονική έρευνα υποδηλώνει ότι οι μάζες και τα μεγέθη τους δεν έχουν αλλάξει πάρα πολύ από την εποχή εκείνη.. Γιατί είναι αυτά τα σώματα τόσο ισορροπημένα;

Πιο συγκεκριμένα, γιατί είναι η δύναμη βαρύτητας, που κατευθύνεται προς τα μέσα, τόσο τέλεια ισορροπημένη από την προς τα έξω κατευθυνόμενη δύναμη της πίεσης του υλικού; Σε αυτά τα σώματα, η πίεση προέρχεται από τις γρήγορες μικροσκοπικές κινήσεις των ατόμων και των μορίων. Αλλά ακόμη και η εξαιρετικά κινητική μας ατμόσφαιρα δεν καταρρέει ξαφνικά ούτε πετάει στο διάστημα ακόμα και με τον μικρότερο ρυθμό της φτερούγας μιας πεταλούδας.

Ούτε οι σεισμοί κάτω από την επιφάνεια και οι πτώσεις ενός μετεωρίτη προκαλούν κατακλυσμούς ολόκληρης της Γης, παρόλο που προκαλούν έντονες δονήσεις στο εσωτερικό της.

Το νεφέλωμα του δακτυλίου στον αστερισμό Λύρα πιθανότατα εκτοξεύτηκε από ένα ερυθρό υπεργιγάντιο αστέρι ως αποτέλεσμα της δυναμικής αστάθειας. Με αυτό το αντικείμενο πιθανότατα ο Ήλιος θα μοιάζει σε έξι δισεκατομμύρια χρόνια.

Πριν από τέσσερις αιώνες, ο μεγάλος φυσικός Γαλιλαίος πραγματοποίησε πειράματα που έδειχναν ότι ένα αντικείμενο που πέφτει στη Γη επιταχύνεται προς τα κάτω με ρυθμό 10 μέτρα περίπου ανά δευτερόλεπτο. Αν οι τεράστιες πιέσεις στη Γη για κάποιο λόγο απομακρυνθούν ξαφνικά, τα επιφανειακά στρώματα θα κατέρρεαν στο κέντρο σε περίπου μια ώρα υπό την επίδραση της δύναμης της βαρύτητας. Ομοίως, εάν οι πιέσεις κάτω από την επιφάνεια ανεβαίνουν ανεξέλεγκτα, η Γη θα εκρηγνυόταν σε λίγο χρόνο.

Η καθημερινή εμπειρία μας λέει ότι όταν γίνεται βίαιη μετατόπιση σε ένα συμπιεστό αντικείμενο οποιουδήποτε είδους, το υλικό μεταβάλλει αμέσως την πίεση του σε απόκριση της αλλαγής της πυκνότητας. Εάν η πυκνότητα αυξάνεται, το κάνει και η πίεση. Η απότομη μετατόπιση της πίεσης σε σχέση με τη μεταβολή της πυκνότητας μετράται από μια αδιάστατη ποσότητα που οι φυσικοί έχουν δηλώσει με το ελληνικό γράμμα γ (γάμμα).

Ο Γερμανός μηχανικός August Ritter το 1879 απόδειξε ένα αξιοσημείωτο θεώρημα. Έδειξε ότι εάν η ποσότητα γ υπερβαίνει την τιμή 4/3 μέσα σε ένα μεγάλο αστρονομικό σώμα, η δομή του σώματος εμμένει σε δυναμική σταθερότητα. Η εξήγησή του είναι απλή. Εάν το γ είναι μεγάλο και η πυκνότητα του σώματος αυξάνεται λόγω της ταχείας συμπίεσης του υλικού, η πίεση αυξάνεται τόσο απότομα ώστε η δύναμη της βαρύτητας, αν και αυξάνεται, αντιστέκεται πλήρως. (Σκεφτείτε τον περίφημο νόμο της βαρύτητας του Ισαάκ Νεύτωνα που δηλώνει ότι η δύναμη της βαρύτητας μεταξύ δύο σωματιδίων της ύλης αυξάνεται καθώς το τετράγωνο της απόστασης μεταξύ τους μειώνεται.) Αντίθετα, αν το γ είναι μεγάλο και το υλικό στο σώμα ξαφνικά διαστέλλεται, πέφτει τόσο απότομα που η βαρύτητα, αν και εξασθενημένη, είναι ικανή να φέρει το σώμα πίσω στην αρχική κατάσταση ισορροπίας.

Το σημαντικό θεώρημα του Ritter ισχύει για όλες τις φυσικές καταστάσεις στις οποίες οι μηχανικές μετατοπίσεις είναι τόσο γρήγορες ώστε δεν υπάρχει χρόνος για διαρροή μεγάλης ποσότητας θερμότητας από το σύστημα. Αυτές αποτελούν «αδιαβατικές» αλλαγές του συστήματος. Μέσα στη Γη, η τιμή του γ για τους σκληρούς βράχους είναι πολύ μεγάλη και έτσι η Γη παραμένει σταθερή. Ακόμη και η κινούμενη ατμόσφαιρα της Γης, και ομοίως ολόκληρος ο Ήλιος, που και τα δύο αποτελούνται από αέρια, έχουν γ ίσο με 5/3, κάνοντάς τα επίσης σταθερά σώματα.

Τι συμβαίνει με άλλα σώματα του Κόσμου, όπως τα πολύ λαμπερά υπεργιγάντια αστέρια, στα οποία το γ είναι κοντά στα 4/3 και οι απώλειες θερμότητας είναι εξαιρετικά γρήγορες και μεγάλες στα εξωτερικά τους στρώματα; Ένας επιστήμονας ο Richard Stothers, πρόσφατα έδειξε από νέους υπολογισμούς ότι όλες οι μη αδιαβατικές επιδράσεις στη δυναμική σταθερότητα προστίθενται ακριβώς σε μηδέν. Αν και οι μη αδιαβατικοί παράγοντες επηρεάζουν το εάν το σώμα δονείται γύρω από μια μέση κατάσταση ισορροπίας, δεν επηρεάζει την ίδια την κατάσταση της μέσης ισορροπίας.

Τι συμβαίνει με ένα αστέρι στο οποίο το γ πέφτει κάτω από τα 4/3; Εάν τα εξωτερικά μέρη είναι ασταθή, εκρήγνυνται. Από την άλλη πλευρά, ένας ασταθής πυρήνας καταρρέει. Ο ήλιος θα γίνει δυναμικά ασταθής; Πιθανώς ναι, αλλά μόνο στα εξωτερικά του στρώματα. Για να μην ανησυχείτε, όμως, ο Ήλιος δεν θα φτάσει σε αυτή την κατάσταση για άλλα έξι δισεκατομμύρια χρόνια.

Πηγή



Υπάρχουν νέα στοιχεία για τον μυστήριο ένατο πλανήτη




Το ηλιακό σύστημα μπορεί να έχει ένα ακόμη πλανήτη, τον ένατο πλανήτη. Όχι, ο Πλούτωνας δεν έρχεται ακόμα πίσω στη λίστα των πλανητών. Αντίθετα, ο νέος πλανητικός υποψήφιος παίρνει τη μορφή ενός μυστηριώδους πλανήτη που κρύβεται βαθιά στα εξωτερικά στρώματα του ηλιακού συστήματος. Παρά την αόριστη φύση του, υπάρχουν κάποια πράγματα που γνωρίζουμε για τον πιθανό πλανήτη.


Από πού ξεκίνησαν όλα αυτά;

Η ιστορία ξεκινά με ένα άλλο ουράνιο αντικείμενο: 2015 BP 519, όπως περιγράφεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα. Η ομάδα ερευνητών σημειώνει ότι το αντικείμενο, που ταξινομείται ως Ακραίο Δια-Ποσειδώνιο Αντικείμενο (Extreme Trans-Neptunian Object) (TNOs λόγω του μεγέθους και της απόστασης από τον Ήλιο, βρίσκεται στο ραντάρ της ομάδας από το 2014.

Πώς βρήκαν το αντικείμενο 2015 BP 519 ;

Η ομάδα αστρονόμων πέρασε 1.110 ημέρες εντοπίζοντας την τροχιά του αντικειμένου 2015 BP 519 (που μάλλον θα πρέπει επίσης να δηλωθεί ως πλανήτης ή κάτι τέτοιο, έτσι ώστε να μπορεί να ονομαστεί από κάποια ρωμαϊκή θεότητα και όχι σαν ένα συνδυασμό αριθμών και γραμμάτων) ως μέρος τουDark Energy Survey Collaboration, με τη χρήση μιας κάμερας απεικόνισης της σκοτεινής ενέργειας από το παρατηρητήριο τους στη Χιλή. Το BP 519 τραβούσε την προσοχή τους επειδή έχει μια περίεργη τροχιά.

Τι ήταν το παράξενο;

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το αντικείμενο 2015 BP 519 ταξιδεύει περίπου απόσταση 450 φορές την απόσταση μεταξύ του Ήλιου και της Γης και έχει επίσης την πιο κεκλιμένη τροχιά οποιουδήποτε γνωστού Ακραίου Δια-Ποσειδώνιου Αντικείμενου που ταξιδεύει σχεδόν κάθετα προς τους υπόλοιπους πλανήτες και αντικείμενα το ηλιακό μας σύστημα.



Το 3D σχήμα δείχνει τις τροχιές των απομακρυσμένων, Ακραίων Δια-Ποσειδώνιων Αντικείμενων (TNOs), που εδώ ορίζονται ως αντικείμενα με ημι-κύριους άξονες μεγαλύτερους από 250 AU και αποστάσεις περιηλίου μεγαλύτερες από 30 AU. Η τροχιά του πρόσφατα ανακαλυφθέντος ΤΝΟ, του 2015 BP519, απεικονίζεται με κόκκινο χρώμα.

Αυτή η περίεργη τροχιά είναι μια ανωμαλία στο ηλιακό σύστημα.

Τι όμως έχει να κάνει αυτό με τον 9ο πλανήτη;

Αυτή η τροχιά, σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορεί να προκληθεί από τη βαρύτητα ενός απομακρυσμένου, του ενάτου πλανήτη, που θα πρέπει να είναιτέσσερις φορές μεγαλύτερος από το μέγεθος της Γης, αλλά δέκα φορέςπυκνότερο. Χωρίς έναν τέτοιο πλανήτη, η συμπεριφορά του 2015 BP 519ξεχωρίζει και οι ερευνητές δεν θα μπορούσαν να βρουν ένα μοντέλο που να το αντιπροσώπευε. Αλλά η περίεργη κλίση της τροχιάς μέσα στο διάστημα εξηγείται από τα υπάρχοντα μοντέλα και τις υποθέσεις του 9ου πλανήτη.

Αλλά δεν είναι σίγουρο;

ΟΧΙ εντελώς. Εάν δεν εντοπιστούν πιο επικλινείς τροχιές, τότε θα γίνει πιο στέρεη μόνο η ιδέα, ότι κάποιο μεγάλο αντικείμενο εκεί έξω ασκεί μια μεγάλη βαρυτική δύναμη σε αντικείμενα στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Οι ερευνητές που παρακολούθησαν το 2015 BP 519 υποψιάζονται ότι ξεκίνησε με μια πιο φυσιολογική τροχιά που έπειτα ωθήθηκε έξω από την κανονική του τροχιά από τον πλανήτη εννέα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει οπωσδήποτε ένας νέος πλανήτης (συγγνώμη και πάλι, οπαδοί του Πλούτωνα), ο ένατος πλανήτης εκεί έξω. Και ακόμα κι αν υπάρχει, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον εντοπίσουμε, αφού μέχρι στιγμής το ένα έτος του θα διαρκούσε 10-20 χιλιάδες δικά μας χρόνια. Αλλά δεδομένου ό, τι γνωρίζουμε μαθηματικά για το πώς λειτουργεί το ηλιακό σύστημα, είναι πιθανό ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω που επηρεάζει τις τροχιές αντικειμένων όπως το 2015 BP 519.

Πηγή


Τι σήμαινε το όνομα του Αχιλλέα;





Ο ισχυρότερος ήρωας των Αχαιών στην επική παράδοση φέρει όνομα, το οποίο έχει γνήσια μυκηναϊκή καταγωγή, αφού απαντά στις μυκηναϊκές πινακίδες της Εποχής του Χαλκού ως όνομα καθημερινών ανθρώπων και στην Κνωσό και στην Πύλο (Αχιλλεύς, Αχιλλήwει -ονομαστική και δοτική αντίστοιχα).

Παλιότερα υπήρχε μια τάση να συνδεθεί το όνομα με το πρώτο στοιχείο του ονόματος των ποταμών Αχελώος και Αχέρων, όπου η ρίζα αχ- θα συνδεόταν με την έννοια «ύδωρ, νερό» και ίσως να είχε και χθόνιες συνδηλώσεις.

Σήμερα η άποψη αυτή έχει γενικά εγκαταλειφθεί και οι περισσότεροι ειδικοί συνδέουν το όνομα με τη ρίζα της λέξης ἄχος (=πόνος, θλίψη, στενοχώρια, άγχος αγωνία, λύπη). Η σύνδεση αυτή είχε γίνει ήδη από την αρχαία εποχή και αναβίωσε χάρη σε τρεις σπουδαίους φιλολόγους της σύγχρονης εποχής, τους Kretschmer, Palmer και Nagy. Ο πρώτος θεωρεί ότι το όνομα σχηματίστηκε ως εξής (οι τύποι με αστερίσκο είναι υποθετικοί):

ἄχος > *ἀχίλος (όπως οργή > οργίλος) > Ἀχιλλεύς. Στην περίπτωση αυτή το όνομα θα σήμαινε «αυτός που έχει τάση για ἄχος» με το ἄχος να έχει μια από τις σημασίες που αναφέρονται παραπάνω. Ομοίως οργίλος = αυτός που έχει τάση για οργή.

Οι Palmer και Nagy θεωρούν ότι το όνομα είναι σύνθετο, ἄχος + λαwός (= στρατός), και σχηματίστηκε ως εξής:

ἀχι- (η μορφή που παίρνουν αντίστοιχα ουσιαστικά κατά τη σύνθεση. Πβ. κῦδος > κυδι-άνειρα / κάλλος > καλλι-άνασσα) > *Ἀχί-λαwος > Αχιλλεύς. Στην περίπτωση αυτή το όνομα θα ήταν υποκοριστικό. Πβ. Πατροκλέwης > Πάτροκλος, Εχέλαwος > Έχελος, Πενθίλαwος > Πένθιλος.

Ο διπλασιασμός του συμφώνου (εδώ -λλ-) είναι συχνός στα υποκοριστικά (π.χ. Χάριλλος < Χαρίλαος, Κλεόμμας < Κλεομένης), το ίδιο και η κατάληξη -εύς (Αλεξεύς < Αλέξανδρος).

Στην περίπτωση αυτή το όνομα θα σήμαινε «αυτός που προκαλεί ἄχος στον στρατό»




[Πηγές: G. Holland, "The name of Achilles", Glotta 71, 1993, 17-27, 

Ο Δαίμων στην Αρχαία Ελλάδα


Στην αρχαιότητα η λέξη «Δαίμων» ενείχε ευσέβεια.

Αρχικά στην επική ποίηση Δαίμονες καλούνταν οι Θεοί. Παράγεται από το ρήμα «δαίω» και «δαίομαι» που σημαίνει μοιράζω (μοιράζω στον καθένα την τύχη του). Επομένως Δαίμων είναι αυτός που μοιράζει, που δίνει μερίδια και κατ’ επέκταση «αυτός που ορίζει τη μοίρα ενός ανθρώπου».

Εφόσον οι άνθρωποι ήσαν πολυάριθμοι, θεωρούσαν ότι εξίσου πολυπληθείς ήσαν και οι δαίμονες. Αν και συνυπήρχε με την λέξη Θεός, εντούτοις, ο Δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη Δύναμη, ενώ ο Θεός στην ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Η έννοια του Δαίμονος ισοδυναμούσε με την Μοίρα, την Ειμαρμένη.




Επίσης, στην λέξη Δαίμονα, απέδιδαν την έννοια του φύλακα αγγέλου: «κατά φύλακα Δαίμονα». Από εδώ προέρχεται και η λέξη ευδαιμονία (ευτυχία, προσδιόριζε τον έχοντα την εύνοια του Δαίμονος). Στην αρχαία Ελλάδα οι Δαίμονες είχαν σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Συναντούνται σε πλήθος συγγραμμάτων, όπως του Ομήρου, του Ησιόδου, του Πλάτωνα, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου κ.α. Αναφέρονται κυρίως σαν Θεότητες που δρουν στον ουράνιο χώρο ανάμεσα στους Θεούς και τους ανθρώπους. Έχουν μια αμφίδρομη σχέση, δηλαδή είναι κατά κάποιο τρόπο ο ενδιάμεσος αγγελιοφόρος των Θεών προς τον γήινο κόσμο και το αντίστροφο.

Σαν βοηθοί των Θεών στέλνουν τις αποφάσεις τους διαμέσου των χρησμών, ενώ παρακολουθούν και την εξέλιξη της ζωής των θνητών μέχρι να ελευθερωθεί η ψυχή τους από τα δεσμά του ανθρώπινου σώματος. Ακόμα φέρονται σαν φύλακες άγγελοι του κάθε ανθρώπου, ενώ κάθε Θεός μπορούσε να έχει πλήθος απ’ αυτούς στη διάθεσή του. Ο Ησίοδος μας αποκαλύπτει περισσότερο την αγαθή έννοια της ύπαρξής τους, διότι μας αναφέρει ότι σαν Δαίμονες δρουν οι ψυχές του “Χρυσού Γένους” που θεοποιήθηκαν και με προσταγή του Δία προστάτευαν τους ανθρώπους.

Ο Πλάτωνας, προσπαθεί να δώσει την ερμηνεία της έννοιας Δαίμων:
«ΣΩΚ.: Αλήθεια, Ερμογένη. Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «Δαίμονες»; Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.
ΕΡΜ.: Λέγε.
ΣΩΚ.: Γνωρίζεις ποιοι, κατά τον Ησίοδο, είναι οι Δαίμονες;
ΕΡΜ.: Δεν γνωρίζω.
ΣΩΚ.: Δεν γνωρίζεις ούτε για το Χρυσό Γένος των ανθρώπων, που λέει ότι υπήρξε πρώτο;
ΕΡΜ.: Αυτό το ξέρω.
ΣΩΚ.: Λέει λοιπόν γι’ αυτό:
«Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη
οι Δαίμονες αγνοί και γήινοι ονομάζονται, λαμπροί,
προστάτες από το κακό, φύλακες των ανθρώπων.»

ΕΡΜ.: Δηλαδή, τι εννοείς;
ΣΩΚ.: Νομίζω πως, λέγοντας Χρυσό Γένος, δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι, αλλά καλό και ωραίο. Απόδειξη θεωρώ το γεγονός ότι για μας λέει πως είμαστε σιδερένιο γένος.
ΕΡΜ.: Έχεις δίκιο.
ΣΩΚ.: Πιστεύεις λοιπόν ότι, και αν κάποιος από τους συγχρόνους μας είναι καλός, θα μπορούσε να πει πως ανήκει στο Χρυσό Γένος;
ΕΡΜ.: Βέβαια.
ΣΩΚ.: Οι καλοί όμως είναι συνετοί ή τίποτε άλλο;
ΕΡΜ.: Συνετοί.
ΣΩΚ.: Κατά τη γνώμη μου, αυτό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους Δαίμονες∙ επειδή ήταν συνετοί και «δαήμονες» (σοφοί) τους ονόμασε «Δαίμονες». Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο. Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι, αν πεθάνει κάποιος ενάρετος, μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται Δαίμονας, σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης. Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον «Δαήμονα», δηλαδή κάθε άνθρωπο, Θεϊκό όσο ζει και αφότου πεθάνει, και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται «Δαίμων».» Πλάτωνας, “Κρατύλος” 397e- 398c

Μετά τον Ησίοδο, οι φιλόσοφοι, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ.α, έγραψαν ότι οι Δαίμονες είναι οι “επόμενοι των Θεών” ή ότι είναι “παίδες αυτών αλλά όχι Θεοί” ενώ χαρακτηρίστηκαν είτε σαν μοίρα- ειμαρμένη, είτε σαν τύχη, καλή ή κακή με τον χαρακτηρισμό καλοδαίμων ή κακοδαίμων.

«Πολλή δε η δαιμόνων αγέλη· τρις γαρ μύριοί εισιν επί χθονί πουλυβοτείρη, αθάνατοι, Ζηνός πρόπολοι· οι μεν νοσημάτων, οι δε των απόρων σύμβουλοι, οι δε των αφανών άγγελοι, οι δε τέχνης συνεργάτοι, οι δε οδού συνέμποροι· οι μεν αστικοί, οι δε αγροτικοί, οι δε θαλάττιοι, οι δε ηπειρωτικοί· είληχεν δε άλλος άλλην εστίαν σώματος, ο μεν Σωκράτην, ο δε Πλάτωνα, ο δε Ζήνωνα, ο δε Διογένην· ο μεν φοβερός, ο δε φιλάνθρωπος, ο δε πολιτικός, ο δε τακτικός· όσαι φύσεις ανδρών, τοσαύται και δαιμόνων.» Μάξιμος Τύριος, 8. 8F

Παράλληλα, μην ξεχνάμε και το περίφημο δαιμόνιο του Σωκράτη, που μέσω αυτού έπαιρνε τις “σωστές” αποφάσεις. Για το δαιμόνιο του Σωκράτη ο Πλούταρχος αναφέρει: «Έτσι και στο Σωκράτη το δαιμόνιο μοιάζει να του προσέφερε εξ αρχής ως οδηγό του βίου του μια όραση, «που» μόνο «αυτή προχωρώντας μπροστά ρίχνει φως στα άδηλα πράγματα, καθώς και σε όσα η ανθρώπινη φρόνηση δεν μπορεί να συλλογιστεί. Γι’ αυτά τα πράγματα το δαιμόνιο συνομιλούσε πολλές φορές μαζί του και ενέπνεε τις επιλογές του.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”

Ο ίδιος λέει για το δαιμόνιό του στην απολογία του στην δίκη, όπου τελικά καταδικάστηκε να πιει το κώνειο: «Ίσως πάλι να σας φανεί αλλόκοτο που εγώ περιφέρομαι και δίνω τέτοιες συμβουλές κατ’ ιδίαν και ανακατεύομαι στις ξένες υποθέσεις, ενώ στη δημόσια ζωή δεν τολμώ να ανεβώ στο βήμα μπροστά στο δήμο και να πω την γνώμη μου στην πόλη. Αιτία για αυτή την συμπεριφορά μου είναι αυτό που με ακούσατε να λέω πολλές φορές και σε πολλά μέρη, ότι δηλαδή μου έρχεται ένα θεϊκό δαιμόνιο, αυτό το δαιμόνιο που ο Μέλητος κοροϊδεύοντας το περιέλαβε στην κατηγορία. Αυτό μου συμβαίνει από παιδί, μια φωνή που ακούω μέσα μου, η οποία, όταν έρχεται πάντα με αποτρέπει από κάτι που πρόκειται να πράξω, αλλά ποτέ δε με προτρέπει.» Πλάτωνας, “Απολογία Σωκράτη”

Η επίδραση του δαιμονίου στον Σωκράτη άρχισε από τα παιδικά του χρόνια. Ο ίδιος ο πατέρας του είχε προϊδεαστεί για τον γιο του να μην του φέρνει εμπόδια σ’ αυτή την ιδιαιτερότητα, αλλά αντίθετα να τον βοηθήσει. Ο Πλούταρχος αναφέρει: «…όπως προφήτεψε ο χρησμός που δόθηκε στον πατέρα του, όταν ο Σωκράτης ήταν ακόμη παιδί. Γιατί ο χρησμός προέτρεπε τον πατέρα του να τον αφήνει να κάνει ό,τι τυχόν του έρχεται στο νου, να μην τον καταπιέζει ούτε και να τον οδηγεί σε άλλη κατεύθυνση, αλλά να αφήνει ελεύθερη την ορμή του παιδιού και να προσεύχεται για χάρη του στον Αγοραίο Δία και τις Μούσες. Κατά τα άλλα, όμως, να μην πολυασχολείται με το Σωκράτη, γιατί αυτός βέβαια διαθέτει εντός του οδηγό της ζωής ανώτερο από αμέτρητους δασκάλους και παιδαγωγούς.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”



Φιλόσοφοι, όπως ο Θαλής και ο Εμπεδοκλής, με την έννοια των Δαιμόνων εννοούσαν την ψυχή του σύμπαντος. Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι παρ’ όλες τις έννοιες που δόθηκαν στην αρχαιότητα δεν προσωποποιήθηκε κανένας δαίμονας! Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του Δαίμονα, αντικατοπτρίζει μια άυλη μορφή, υψηλής πνευματικότητας, που διαχέεται στο σύμπαν και που εκπορεύεται από το Θείο, με σκοπό την βοήθεια όλων των ανθρώπων, ή την δοκιμασία τους, ώστε να βρουν το δρόμο τους στην δύσκολη υλιστική ζωή: «τούτου δε το αίτιον γέγονεν ουκ ανθρώπειον, αλλά τι δαιμόνιον εναντίωμα» [η αιτία του γεγονότος δεν ήταν κάτι ανθρώπινο, αντίθετα ήταν κώλυμα θεϊκό] Πλάτωνας, “Αλκιβιάδης Ι”

Η επαφή του δαίμονα με τον άνθρωπο όμως προϋποθέτει και ανάλογο πνευματικό υπόβαθρο των θνητών, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αντιληφθούν την καλοσύνη και την αγαθότητα του δαίμονα: «Αυτός, φίλοι μου, είναι και ο τρόπος που ενεργεί το δαιμόνιο. Όσο, δηλαδή, είμαστε βυθισμένοι στα εγκόσμια και αλλάζουμε πολλά σώματα σαν οχήματα, μας αφήνει να αγωνιζόμαστε μόνοι μας και να επιμένουμε, προσπαθώντας να σωθούμε με τη βοήθεια της δικής μας αρετής και να πιάσουμε λιμάνι. Την ψυχή, όμως, που έχοντας καλά και πρόθυμα κοπιάσει σε αγώνες μακράς διάρκειας μέσα από αναρίθμητες γεννήσεις και, ενώ ο κύκλος της πλησιάζει στο τέλος του, αψηφώντας τον κίνδυνο και δείχνοντας φιλοτιμία για την έκβαση του αγώνα της, ανεβαίνει προς τις ανώτερες υπάρξεις με πολύ ιδρώτα, αυτήν την ψυχή ο Θεός δεν θεωρεί απρεπές να την βοηθήσει ο οικείος της δαίμονας, αλλά αφήνει όποιον δείχνει προθυμία να βοηθήσει. Και ο δαίμονας προθυμοποιείται να διασώσει και άλλη ψυχή με τις προτροπές του. Κι εκείνη, επειδή είναι κοντά, τον ακούει και σώζεται. Αν, όμως, δεν υπακούσει, την εγκαταλείπει ο δαίμονας και δεν έχει ευτυχισμένο τέλος.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”

Στο παραπάνω απόσπασμα ο μυημένος στα μυστήρια Πλούταρχος μιλάει σαφώς για μετενσάρκωση. Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και συγγραφείς, που ήσαν μυημένοι στα αρχαία μυστήρια (Ελευσίνια- Καβείρια- Ορφικά- Κρητικά- Πυθαγόρεια, Κρητικά κ.λ.π.) πίστευαν στην μετενσάρκωση ή στην μετεμψύχωση, κατά την οποία η ψυχή χρησιμοποιεί το σώμα ως όχημα για να ενσαρκωθεί στο γήινο πεδίο. Σταδιακά, μέσα από τις ευκαιρίες που τις παρουσιάζονται στις διαδοχικές της ενσαρκώσεις, εξελίσσεται και κάποτε, όταν τελειωθεί, φθάνει στην Θέωση. Ο Δαίμονας μπορεί να βοηθήσει στην γρηγορότερη τελείωση, αρκεί ο θνητός να αντιλαμβάνεται τις “κρούσεις” του Δαίμονα και να “ακούει την φωνή του”

«Οι σκέψεις, όμως, των Δαιμόνων διαθέτουνε φως και λάμπουν επάνω στις ψυχές των Δαιμόνιων ανθρώπων, δίχως να έχουν ανάγκη από λόγια και ονόματα, τα οποία χρησιμοποιώντας οι άνθρωποι μεταξύ τους ως σύμβολα βλέπουν μόνο είδωλα και εικόνες των σκέψεων. Τις ίδιες, όμως, σκέψεις δεν τις γνωρίζουν παρά μόνο εκείνοι που λαμβάνουν έναν ίδιον και Δαιμόνιο, όπως ειπώθηκε, φως…Έτσι και οι σκέψεις των Δαιμόνων, αν περνούν μέσα απ’ όλα, αντηχούν μόνο μέσα σ’ αυτούς που διαθέτουν ήθος ατάραχο και ήρεμη ψυχή. Αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους λέμε Ιερούς και Δαιμόνιους.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”

Στο διάλογο του Σωκράτη με την ιέρεια Διοτίμα, που δίνει ο Πλάτωνας στο “Συμπόσιο” η ιέρεια αποδίδει με λόγια τις αντιλήψεις του Πλάτωνα περί δαιμόνων:
« -Τότε, της είπα, τι θα ‘ναι ο Έρως, θνητός;
– Κάθε άλλο!
– Αλλά τότε, τι;
– Κάτι σαν αυτά που αναφέραμε πριν, το ενδιάμεσο ανάμεσα στο θνητό και το αθάνατο.
– Δηλαδή τι, Διοτίμα;
– Δαίμων μέγας, Σωκράτη∙ γιατί βέβαια όλο το γένος των Δαιμόνων είναι ενδιάμεσο ανάμεσα σε Θεούς και σε θνητούς.
– Και ποια είναι, είπα, η δύναμή τους;
– Να εξηγούν και να διαβάζουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους Θεούς και στους ανθρώπου των Θεών, των πρώτων τις προσευχές και τις θυσίες, ενώ των Θεών τις εντολές και τις ανταποδόσεις για τις θυσίες∙ και, καθώς βρίσκονται στο ενδιάμεσο Θεών και ανθρώπων, καλύπτουν το μεταξύ τους κενό, ώστε το σύμπαν ν’ αποχτήσει τη συνοχή του. Είναι ο δίαυλος, απ’ τον οποίο διαβιβάζεται και η μαντική στο σύνολό της και το λειτούργημα του ιερατείου, που έχει να κάνει με τις θυσίες και τις μυήσεις και τα μαγικά άσματα και κάθε μαντεία και μαγγανεία.

Ο Θεός δεν έρχεται σε άμεση επαφή με τον άνθρωπο, αλλά με την διαμεσολάβηση των δαιμόνωνσυντελείται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των Θεών με τους ανθρώπους, και στον ύπνο και στο ξύπνιο τους∙ κι ο άνθρωπος που είναι σοφός σ’ αυτές τις συναλλαγές είναι δαιμόνιος, ενώ ο σοφός σ’ ό,τι άλλο, που έχει να κάνει με επαγγέλματα ή κάποιες χειρωνακτικές εργασίες, αγοραίος. Οι δαίμονες λοιπόν που λέμε είναι πολλοί και κάθε λογής κι ένας ανάμεσά τους είναι ο Έρως.» Πλάτωνας, “Συμπόσιον” 202d- 203a



Ο Πλάτωνας στον Θεαίτητο, παρουσιάζει τον Σωκράτη να αναλύει την “μαιευτική” του και να εξηγεί την επίδραση του δαιμονίου του: «Η μαίευση βέβαια οφείλεται στον Θεό και σε μένα. Αποδεικνύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο∙ πολλοί ως τώρα που αγνόησαν τούτο και απέδωσαν την αιτία στους εαυτούς των, περιφρονώντας με είτε από μόνοι τους είτε επειδή πείστηκαν από άλλους, έφυγαν από κοντά μου νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε∙ αφού απομακρύνθηκαν άμβλωσαν τα υπόλοιπα τέκνα τους λόγω φαύλων συναναστροφών, ενώ όσα τους είχα μαιεύσει εγώ τ’ ανέθρεψαν άσχημα και τα έχασαν. Υπολόγισαν τα ψέματα και τα φαντάσματα περισσότερο από τα αληθινά, και τελικά φάνηκαν και στους ίδιους και στους άλλους αμαθείς.

Ένας από αυτούς ήταν ο Αριστείδης του Λυσιμάχου και πάρα πολλοί άλλοι. Από τούτους, όταν ξαναγυρίζουν και ζητούν τη συναναστροφή μου και κάνουν γι’ αυτό αξιοθαύμαστες πράξεις, από τη συναναστροφή το δαιμόνιό μου με αποτρέπει να συναναστρέφομαι μερικούς, και οι τελευταίοι ανακτούν την επίδοσή τους. Όσοι με συναναστρέφονται παθαίνουν και τούτο το ίδιο με τις γυναίκες που γεννούν∙ νιώθουν ωδίνες και είναι γεμάτοι απορίες νυχθημερόν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εκείνες. Τις ωδύνες αυτές, όμως, η δική μου τέχνη μπορεί να παροξύνει και να καταπραΰνει. Τούτοι λοιπόν έτσι φέρονται. Για μερικούς, Θεαίτητε, που θα μου δώσουν την εντύπωση πως δεν κυοφορούν, καταλαβαίνω πως δεν μ’ έχουν ανάγκη και τους προξενεύω με πολύ ευνοϊκή διάθεση και, συν θεώ, διαπιστώνω πολύ σωστά τίνων η συναναστροφή θα τους ωφελούσε.» Πλάτωνας, “Θεαίτητος” 150e- 151b

Ανάλογη κρούση αναφέρει ο σοφός και στον Ευθύδημο: «Κατά καλή μου τύχη βρέθηκα να κάθομαι μόνος εκεί, όπου με είδες, στα αποδυτήρια, και ήδη σκεφτόμουν να σηκωθώ να φύγω. Καθώς όμως πήγα να σηκωθώ, μου έδωσε το συνηθισμένο σημάδι το Δαιμόνιο.» Πλάτωνας, “Ευθύδημος” 272e

Ο Σωκράτης παρουσιάζει το δαιμόνιό του να τον συγκρατεί από πράξεις, που έπρεπε να αποφύγει. Το δαιμόνιό του, λέει, ποτέ δεν τον ωθούσε να πραγματοποιήσει κάποια πράξη: «Ηνίκ’ έμελλον, ωγαθέ, τον ποταμόν διαβαίνειν, το δαιμόνιόν τε και το ειωθώς σημείον μοι γίγνεσθαι εγένετο- αεί δε με επίσχει ο αν μέλλω πράττειν- και τινα φωνήν έδοξα αυτόθεν ακούσαι, ή με ουκ εά απιέναι πριν αν αφοσιώσομαθ, ως δη τι ημαρτηκότα εις το θείον» [Καλέ μου φίλε, όταν επρόκειτο να διαβώ τον ποταμό, συνέβη να μου έρθει το θεϊκό πνεύμα, ο οιωνός που με επισκέπτεται συνήθως- πάντα με συγκρατεί από αυτό που σκοπεύω να κάνω- και μου φάνηκε ότι, από το ίδιο μέρος, άκουσα κάποια φωνή που δε με αφήνει να φύγω πριν εξαγνιστώ, σα να έχω αμαρτήσει για κάποιο πράγμα στον Θεό.] Πλάτωνας, Φαίδρος 242 c

Ο Ησίοδος, όπως αναφέραμε ήδη, μας μεταφέρει την εκδοχή να έγιναν δαίμονες το πρώτο γένος των ανθρώπων, το Χρυσό Γένος, που ζούσαν σαν Θεοί:
«Πρώτο απ’ όλα το χρυσό το γένος των θνητών ανθρώπων
έφτιαξαν οι αθάνατοι που τα Ολύμπια τα δώματα κατέχουν.
Όμως αφού το γένος τούτο το σκέπασε το χώμα,
γίνανε εκείνοι δαίμονες αγαθοί, με τη θέληση του Δία του μεγάλου,
πάνω στη γη φύλακες των θνητών ανθρώπων
που προσέχουν δίκαιες κρίσεις κι άδικα έργα
ντυμένοι ομίχλη, σ’ όλη τη γη γυρνώντας,
πλουτοδότες. Τούτο το βασιλικό προνόμιο αποκτήσαν» Ησίοδος, “Έργα και Ημέρες” 109- 110, 121- 126

Αυτό ήταν το πιο αγνό γένος. Τα υπόλοιπα παρουσιάζονται να φθίνουν ως προς το ήθος. Ο Βοιωτός ποιητής μέμφεται τη μοίρα του που γεννήθηκε στο σιδηρούν γένος, το πέμπτο και χειρότερο. Αυτό που ζούμε σήμερα. Έτσι οι ψυχές του πρώτου γένους έγιναν οδηγοί και φύλακες του πέμπτου γένους.

Όταν οι ψυχές υπακούουν τον δαίμονά τους γίνονται ευσεβείς και ηθικές, μας λέει ο Πλούταρχος: «Από εκείνες, όμως, τις ψυχές που είναι ευπειθείς και υπακούουν ευθύς εξ αρχής και από την γέννησή τους στον οικείο δαίμονα προέρχεται το γένος των μάντεων και των θεόπνευστων ανθρώπων. Μια απ’ αυτές ήταν η ψυχή του Ερμότιμου του Κλαζομένιου, για την οποία έχεις βέβαια ακούσει ότι αφήνοντας ολοκληρωτικά το σώμα και κατά την νύχτα και κατά την μέρα περιπλανιόταν σε μεγάλη έκταση, για να επιστρέψει και πάλι πίσω, έχοντας τύχει να παραβρεθεί σε πολλές συνομιλίες και πράξεις που έγιναν σε μακρινά μέρη. Μέχρις ότου τον πρόδωσε η γυναίκα του και οι εχθροί του βρήκαν το σώμα άδειο απ’ την ψυχή και το έκαψαν στο σπίτι του. Αυτό, όμως, δεν είναι αλήθεια. Γιατί η ψυχή του δεν έβγαινε από το σώμα του, αλλά υποχωρώντας πάντοτε στο δαιμόνιο και χαλαρώνοντας για χάρη του το σύνδεσμο, του επέτρεπε να περιπλανιέται και να περιφέρεται, με αποτέλεσμα να τον πληροφορεί εσωτερικά για πολλά απ’ αυτά που είδε και άκουσε έξω.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”, 592C- D

Εδώ ο μύστης από τον Ορχομενό μας μεταφέρει αυτό που γνωρίζουν οι μυημένοι. Ότι κάποιοι άνθρωποι προχωρημένοι στην πνευματική τους τελείωση, όπως ο Ερμότιμος, έχουν αποκτήσει την ικανότητα να αποσπούν από το φυσικό τους σώμα την ψυχή, την οποία στέλνουν να περιπλανιέται σε μικρή ή σε μεγάλη απόσταση από το φυσικό σώμα. Αυτό που στη γλώσσα του εσωτερισμού ονομάζεται “αστρική προβολή” θέλει εξάσκηση και πολύ μεγάλη προσοχή και δεν μπορεί να γίνει από τον καθένα, γιατί είναι επικίνδυνη. Η ψυχή συνδέεται με το φυσικό σώμα διαμέσου ενός πολύ λεπτού νήματος αιθερικής φύσης, του λεγόμενου αργυρού νήματος, το σχοινίον του αργυρίου κατά τον «Εκκλησιαστή», που μπορεί να σπάσει και έτσι να πεθάνει αυτός που κάνει αστρική προβολή. Αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι εχθροί του Ερμότιμου.

Ο Πλάτωνας στον “Φαίδωνα” υποστηρίζει ότι ο δαίμονας οδηγεί την ψυχή του ανθρώπου στον Άδη: «Η παράδοση λέει ότι τον καθένα, όταν πεθάνει, ο δαίμονάς του, που του έχει ορίσει η τύχη, όσο ζούσε, αναλαμβάνει να τον οδηγήσει σε κάποιον τόπο, όπου πρέπει όσοι συγκεντρωθούν, αφού δικαστούν, να παν στον Άδη με οδηγό εκείνον στον οποίο έχει δοθεί εντολή να συνοδεύσει τους εδώ στο δρόμο τους προς τα εκεί. Αφού τους τύχουν εκεί όσα πρέπει να τους τύχουν και μείνουν όσο χρόνο πρέπει, ένας άλλος οδηγός πάλι τους φέρνει εδώ, κι αυτό γίνεται σε πολλά και μεγάλα γυρίσματα του χρόνου.» Πλάτωνας, “Φαίδων”, 107d

Στην “Πολιτεία” ο αθηναίος φιλόσοφος μας λέει ότι ο Θεός δεν έχει ευθύνη για τον Δαίμονα που θα διαλέξει ο κάθε θνητός. Τον Δαίμονα τον αποκτά ο άνθρωπος τραβώντας λαχνό πριν ενσαρκωθούν. Στο ακόλουθο απόσπασμα παρουσιάζει τις ψυχές λίγο πριν την ενσάρκωσή τους:

«Ολόγυρα κάθονταν, σε ίση απόσταση μεταξύ τους, τρεις άλλες γυναίκες, η καθεμιά στο θρόνο της, αυτές ήταν οι κόρες της Ανάγκης, οι Μοίρες, η Λάχεσις, η Κλωθώ, και η Άτροπος, φορούσαν λευκά φορέματα, και είχαν στέμματα στο κεφάλι και τραγουδούσαν στον σκοπό των σειρήνων, η Λάχεσις τα περασμένα, η Κλωθώ τα παρόντα και η Άτροπος τα μελλοντικά… Αυτοί λοιπόν, μόλις έφτασαν, έπρεπε να παρουσιαστούν αμέσως στην Λάχεση. Στην αρχή ένας προφήτης τους τακτοποιούσε χωριστά τον έναν από τον άλλον, έπειτα πήρε από τα γόνατα της Λάχεσης κλήρους και πρότυπα τρόπων ζωής, κι αφού ανέβηκε πάνω σ’ ένα ψηλό βήμα είπε:

«Αυτά τα λόγια ανήκουν στην παρθένα Λάχεση, κόρη της Ανάγκης. Ψυχές εφήμερες, αρχίζει για το θνητό γένος μια άλλη περίοδος ζωής που θα καταλήξει στον θάνατο. Δεν θα σας διαλέξει ο δαίμων με κλήρο, αλλά εσείς θα διαλέξετε τον δαίμονά σας. Εκείνος που ο κλήρος του θα βγει πρώτος, ας διαλέξει πρώτος τον τρόπο ζωής του, που θα ακολουθήσει κατ’ ανάγκη. Η αρετή είναι κτήμα χωρίς ιδιοκτήτη, αλλά ανάλογα με την προτίμηση ή την περιφρόνηση που θα δείξει ο καθένας από σας θα πάρει μεγαλύτερο ή μικρότερο μερίδιο. Η ευθύνη ανήκει σ’ εκείνον που διαλέγει, ο Θεός είναι ανεύθυνος.» Πλάτωνας, Πολιτεία Ι΄, 617 c,d,e

Έχοντας πάντα υπόψη ότι αν και θνητοί, είμαστε ουράνια πλάσματα, ο Δαίμονας έχει σαν αποστολή να μας οδηγήσει και πάλι στον ουρανό: «Όπως λοιπόν έχουμε πολλές φορές πει, συνυπάρχουν μέσα μας τρία διακριτά είδη ψυχής, το καθένα με τις δικές του κινήσεις… Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι το κυρίαρχο είδος ψυχής, που δώρισε ο Θεός στον καθένα μας, είναι ένας δαίμων. Είναι αυτό που, όπως είπαμε, κατοικεί στην κορυφή του σώματος και μας ανυψώνει από τη Γη προς τον συγγενικό μας ουρανό, γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαστε ουράνια πλάσματα και όχι γήινα. Στον ουρανό συνέβη η πρώτη γέννηση της ψυχής και εκεί βρίσκονται οι ρίζες μας- εκεί η θεϊκή ψυχή προσαρτά και ριζώνει το κεφάλι μας, και από εκεί ορθώνει προς τα κάτω όλο το σώμα. Αν λοιπόν κάποιος έχει αφοσιωθεί στις επιθυμίες και στις έριδες και σπαταλάει εκεί όλη την ορμή του, οι σκέψεις του γίνονται αναγκαστικά θνητές.

Θα γινόταν μάλιστα εξ ολοκλήρου θνητός και ο ίδιος, αν αυτό ήταν δυνατόν∙ στην πραγματικότητα ελάχιστα απέχει από αυτό, αφού έχει αναπτύξει μόνον το θνητό μέρος του. Αν όμως έχει αφιερωθεί στην αγάπη της μάθησης και της αληθινής σοφίας και καλλιεργεί αυτήν κυρίως την πλευρά του εαυτού του, για να προσεγγίσει την αλήθεια, είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται τα αθάνατα και τα θεία. Λίγο απέχει από την κατάκτηση της αθανασίας, όσο βέβαια η αθανασία είναι προσιτή στην ανθρώπινη φύση∙ και επειδή πάντοτε φροντίζει για την θεϊκή ψυχή και περιποιείται τον δαίμονα που φιλοξενεί μέσα του, φθάνει και ο ίδιος σε ιδιαίτερη ευδαιμονία.» Πλάτωνας, Τίμαιος 90a,b,c

Στο παραπάνω απόσπασμα ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον άνθρωπο με “ουράνιο φυτό”. Οι ρίζες του είναι το κεφάλι και το έδαφος, όπου φυτρώνει δεν είναι στη γη, αλλά στον ουρανό. Το σώμα δεν ορθώνεται από κάτω προς τα πάνω, αλλά από πάνω προς τα κάτω. Και αυτό γίνεται, γιατί όπως το φυτό, σαν γήινο είδος, τρέφεται από την γη διαμέσου των ριζών του που διεισδύουν στην γη, έτσι και ο άνθρωπος, ως ουράνιο είδος, τρέφεται από τον ουρανό με πνευματική τροφή. Ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει πραγματικά την αθανασία διαμέσου της μάθησης και της σοφίας. Γι’ αυτό τονίζουμε πως ο βασικός στόχος της έλευσης του ανθρώπου στην γη είναι η απόκτηση της γνώσης, της λεγόμενης βιωματικής γνώσης- όχι της θεωρητικής- και η μετουσίωσή της σε σοφία. Έτσι μπορεί να θεαθεί τον κόσμο των Ιδεών, να ιδεί τα ουράνια, να νιώσει τον εντός του Θεό.



Στον Τίμαιο ο Πλάτωνας μιλάει για το «εν ημίν Θείον». Πολύ πριν την επικράτηση του χριστιανισμού, που μιλάει για τον εντός μας Θεό: «Ότι ο Θεός όντως εν υμίν εστι» Παύλου Α΄ επ. προς Κορινθίους, ιδ’ 25 και «ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί» Λουκάς, ιζ΄ 21, ο αθηναίος μύστης μιλούσε για τον εντός μας Θεό. Γιατί οι μυημένοι σε όλες τις εποχές γνωρίζουν ότι το σώμα μας είναι το μέρος ενοίκησης του Θείου, που κατά τον απόστολο των εθνών: «ος εστιν Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης» Παύλου επ. προς Κολασσαείς, α’ 27 και γι’ αυτό ρωτάει: «ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα οικεί εν υμίν;» Παύλου Α΄ επ. προς Κορινθίους.

Η Θεία καταγωγή που λέει ο Πλάτωνας τονίζεται κι από τον χριστιανισμό: «αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού» Παύλου επ. προς Ρωμαίους. Ο ίδιος ο Ιησούς ρωτάει: «ουκ έστι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, εγώ είπα, θεοί εστέ;» Ιωάννης. Παρόμοιο ερώτημα απευθύνει και ο Παύλος: «ή ουκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστιν;» Παύλου Β΄ επ. προς Κορινθίους. «άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» Παύλου επ. προς Γαλάτας. Με την πλήρη εγκατάσταση, «ει δε Χριστός εν υμίν» Παύλου επ. προς Ρωμαίους, οδηγούνται στην θέωση, οι χριστιανοί.

Ο Ηνίοχος που οδηγεί την ψυχή στον ουρανό είναι ο Δαίμονας: «Γιατί ο σύνδεσμος είναι ριγμένος σαν χαλινάρι μέσα στο λογικό τμήμα της ψυχής και, όταν ο δαίμονας το τραβήξει προς τα πίσω, φέρνει τη λεγόμενη μεταμέλεια για τις αμαρτίες και ντροπή για τις ηδονές που είναι παράνομες και αχαλίνωτες» Πλούταρχος “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”

Σε κάθε ενσάρκωση η ψυχή δεν έχει τον ίδιο Δαίμονα, αλλά αλλάζει από γέννηση σε γέννηση, όπως μας λέει ο Πλούταρχος: «Γιατί το σώμα του Λύση κηδεύτηκε από τους φίλους του με όσιο τρόπο, ενώ η ψυχή του, έχοντας ήδη κριθεί, αφέθηκε να γεννηθεί και πάλι και της έλαχε να συνδεθεί με κάποιον άλλο Δαίμονα. Όταν μάλιστα συνάντησα το πρωί τον Επαμεινώνδα και άκουσα τον τρόπο με τον οποίο έθαψε το Λύση, κατάλαβα ότι αυτός είχε εκπαιδευτεί καλώς από εκείνον τον άνδρα μέχρι και τα απόρρητα δόγματα και ότι είχε ως οδηγό στη ζωή του τον ίδιο Δαίμονα- αν και δεν είμαι ανίκανος στο να εξάγω συμπεράσματα για τον κυβερνήτη από τον πλου. Γιατί πολλές είναι οι ατραποί της ζωής, λίγες όμως εκείνες στις οποίες οδηγούν τους ανθρώπους οι Δαίμονες.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου” 585F- 586A

Σταδιακά εξυψώνεται η ψυχή και από ενσάρκωση σε ενσάρκωση κατορθώνει την τελείωση, την πνευματικοποίηση, την Θέωση. Τότε δεν έχει την ανάγκη να ξαναενσαρκωθεί, αλλά πολλές φορές αναλαμβάνει το ρόλο του βοηθού άλλων ψυχών, ακολουθώντας το: «καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» Ιωάννης, ιβ΄ 32.

Αυτό αναφέρει κι ο Πλούταρχος εξετάζοντας το δαιμόνιο του Σωκράτη: «…έτσι και το Θείο συνομιλεί απ’ ευθείας με λίγους και σπάνια, ενώ στους πολλούς δίνει σημάδια, απ’ τα οποία προκύπτει η λεγόμενη μαντική τέχνη. Γιατί οι Θεοί κατευθύνουν τη ζωή λίγων ανθρώπων, εκείνων δηλαδή που τυχόν θα αποφασίσουν να τους καταστήσουν άκρως μακάριους και αληθώς Θείους. Ενώ οι ψυχές οι απαλλαγμένες απ’ την γένεση και ξένοιαστες στο εξής από το σώμα, σαν να έχουν αφεθεί παντελώς ελεύθερες, είναι οι Δαίμονες που επιβλέπουν τους ανθρώπους κατά τον Ησίοδο…

Έτσι κι εκείνοι που έχουν σχολάσει απ’ τους αγώνες για την ζωή και εξ αιτίας της αρετής της ψυχής τους έγιναν Δαίμονες δεν περιφρονούν παντελώς τα εδώ πράγματα, λόγους και ασχολίες, αλλά όντας ευμενείς προς εκείνους οι οποίοι γυμνάζονται για τον ίδιο μ’ αυτούς σκοπό μοιράζονται μαζί τους την φιλοτιμία τους, τους προτρέπουν προς την αρετή και εξορμούν μαζί τους, όταν τους βλέπουν πως με τον αγώνα είναι κοντά στην προσδοκία τους και την αγγίζουν. Γιατί το Δαιμόνιο δεν βοηθά όποιους να ‘ναι στην τύχη.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”

Οι ψυχές που έφτασαν στην τελείωση είτε θα γίνουν Δαίμονες, βοηθώντας αόρατα άλλες αδελφές ψυχές στην δύσκολη πορεία τους, είτε θα ενσαρκωθούν και θα αποτελέσουν τους διδάσκαλους της ανθρωπότητας, βοηθώντας από το ορατό με νέες ιδέες, ως άγιοι φωτισμένοι στις διάφορες θρησκείες, μεγάλοι φιλόσοφοι με νέες φιλοσοφικές απόψεις, πρωτοπόροι ηγέτες κ.λ.π. Ένας τέτοιος Δαίμονας κατεύθυνε και την ψυχή του Σωκράτη αποτελώντας το Δαιμόνιό του. Αποτελούσε το χαλινάρι της ψυχής του, δρώντας αποτρεπτικά.

Γι’ αυτό το Δαιμόνιο γράφει και πάλι ο Πλούταρχος: «Ως εκ τούτου μας ήρθε στο νου, καθώς εξετάζαμε μεταξύ μας κατ’ ιδίαν το ζήτημα, η υποψία πως το δαιμόνιο του Σωκράτη ίσως να μην ήταν όραμα αλλά αίσθηση κάποιας φωνής ή νόηση κάποιου λόγου που έφτανε ως αυτόν με κάποιο παράδοξο τρόπο, όπως ακριβώς και στην διάρκεια του ύπνου δεν υπάρχει φωνή, αλλά λαμβάνοντας κάποιες εντυπώσεις και νοήσεις λόγων οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακούν κάποιους να μιλούν. Όμως σε ορισμένους η αντίληψη αυτού του είδους πραγματώνεται στα όνειρα, επειδή είναι πιο δεκτικοί όταν κοιμούνται, εξαιτίας της ησυχίας και της γαλήνης του σώματος. Όταν όμως είναι ξύπνιοι, μετά βίας αντιλαμβάνεται η ψυχή τους τα ανώτερα πράγματα, των πνιγμένων από το θόρυβο των παθών και το στρόβιλο των αναγκών δεν μπορούν να εισακούσουν και να προσηλώσουν το νου τους σε όσα φανερώνονται…

Αυτά τα μηνύματα που έπεφταν πάνω στον νου θα μπορούσε κανείς να τα εκλάβει όχι ως φωνή αλλάως σκέψη κάποιου δαίμονος, η οποία δίχως φωνή ερχόταν σε επαφή με τη νόηση του Σωκράτη μόνο χάρη στο ίδιο το περιεχόμενο του μηνύματος. Γιατί η φωνή παρομοιάζεται με χτύπημα στην ψυχή, η οποία δέχεται βίαια μέσα από τα αυτιά το λόγο, όταν συνομιλούμε μεταξύ μας. Ο νους, όμως, του ανώτερου όντος οδηγεί την εκ φύσεως κατάλληλη ψυχή αγγίζοντάς την με το ίδιο το νοητό, αφού δεν έχει αυτή ανάγκη από κάποιο χτύπημα. Εκείνη, πάλι, ενδίδει στο Θείο νου, καθώς εκείνος χαλαρώνει και εντείνει τις ορμές του. Οι ορμές αυτές δεν είναι πια βίαιες από τα αντιμαχόμενα πάθη, αλλά ευκίνητες και μαλακές ενδίδουν σαν ηνία.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου” 588C- F

Καμία σχέση, λοιπόν, ο Δαίμονας της αρχαιοελληνικής παράδοσης με τον δαίμονα της χριστιανικής θρησκείας. Οι Δαίμονες των προγόνων μας βοηθούν τους ανθρώπους στην Θέωσή τους, ενώ οι δαίμονες των χριστιανών προβάλλουν εμπόδια στην προσπάθεια των ανθρώπων να φτάσουν την Θέωση.

@VAGIA / 2010

Για να αυξηθεί η κατανόηση του τι σημαίνει η λέξη Δαίμων, αναζητήστε τα άρθρα: TERRA PAPERS Η Αλήθεια Είναι Ολοφάνερη / Φάκελοι Lacerta: Η Συνέντευξη μιας Ερπετοειδούς / Λατρεύοντας τα Ερπετά / Δράκοι στην Ελλάδα / Το Φίδι ως Αρχετυπικό Σύμβολο …



Ανακαλύφθηκαν τρία τεράστια φαράγγια κάτω από τα χιόνια στην Ανταρκτική






Βρετανοί γεωεπιστήμονες ανακάλυψαν κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής τρία τεράστια και βαθιά φαράγγια, καθένα από τα οποία έχει μήκος εκατοντάδων χιλιομέτρων και ελίσσεται ανάμεσα σε ψηλά βουνά, χωρίς να είναι ορατά πάνω από την καλυμμένη με χιόνια και πάγους επιφάνεια.

Οι ερευνητές του πολικού ερευνητικού προγράμματος PolarGAP, με επικεφαλής τη Δρ Κέιτ Γουίντερ του Τμήματος Γεωγραφίας και Περιβαλλοντικών Επιστημών του βρετανικού Πανεπιστημίου Νορθάμπρια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο Geophysical Research Letters, πραγματοποίησαν την ανακάλυψη με τη βοήθεια ιπτάμενου ραντάρ, σύμφωνα με το BBC.

Όπως ανέφεραν, αν οι πάγοι της Ανταρκτικής λιώσουν κι άλλο λόγω της κλιματικής αλλαγής, τότε τα υπόγεια φαράγγια θα επιταχύνουν την μετακίνηση των λιωμένων πάγων προς τη θάλασσα, με συνέπεια την άνοδο της στάθμης των υδάτων.


«Τα φαράγγια αυτά λειτουργούν ως κανάλια του πάγου από το κέντρο της ηπείρου προς την ακτή. Συνεπώς, αν οι κλιματικές συνθήκες αλλάξουν στην Ανταρκτική, θα πρέπει να περιμένουμε τον πάγο να κυλήσει πολύ πιο γρήγορα προς τη θάλασσα. Αυτό τα κάνει πραγματικά σημαντικά και, παρόλα αυτά, δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή τους έως τώρα», δήλωσε η Γουίντερ.

Το μεγαλύτερο από τα φαράγγια (Foundation Trough) έχει μήκος άνω των 350 χιλιομέτρων και πλάτος 35 χιλιομέτρων. Το δεύτερο (Patuxent Trough) έχει μήκος πάνω από 300 χιλιόμετρα και πλάτος πάνω από 15 χιλιόμετρα, ενώ το τρίτο φαράγγι (Offset Rift Basin) έχει μήκος άνω των 150 χιλιομέτρων και πλάτος περίπου 30 χιλιομέτρων.

Τα φαράγγια είναι θαμμένα κάτω από πολλές εκατοντάδες μέτρα πάγου. Έτσι, για να φθάσει κανείς στον πάτο του μεγαλύτερου φαραγγιού, θα πρέπει να κάνει γεώτρηση βάθους άνω των δύο χιλιομέτρων.

Το πρόγραμμα PolarGAP χρηματοδοτείται κυρίως από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), που θέλει να συλλέξει στοιχεία για μια περιοχή του πλανήτη, την οποία οι δορυφόροι δεν μπορούν να δουν. Έτσι, ο μόνος τρόπος για να μην μείνει «τυφλή» αυτή η περιοχή, είναι να γίνει συλλογή στοιχείων από αεροπλάνα.

Αυτό έκανε η ομάδα της Γουίντερ, που χρησιμοποίησε αερομεταφερόμενο ραντάρ ικανό να δει κάτω από τον πάγο. Είναι πιθανό ότι αυτά τα γιγάντια φαράγγια κοντά στο Νότιο Πόλο δημιουργήθηκαν στη διάρκεια μιας προηγούμενης εποχής παγετώνων.



Σπήλαιο Θεόπετρας: Το αρχαιότερο μέχρι σήμερα γνωστό τεχνικό έργο παγκοσμίως




Το αρχαιότερο μέχρι σήμερα γνωστό τεχνικό έργο στον ελλαδικό χώρο έγινε στο προϊστορικό σπήλαιο της Θεόπετρας, τέσσερα χιλιόμετρα από την Καλαμπάκα της Θεσσαλίας. Η χρονολόγηση του λιθοσωρού - τείχους, που περιορίζει την είσοδο του σπηλαίου κατά τα 2/3 και έγινε με τη μέθοδο της οπτικής φωταύγειας, απέδωσε μια μέση ηλικία 23.000 ετών και πιστοποιεί το έργο της κατασκευής του λιθοσωρού ως το αρχαιότερο όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως.

Η ηλικία συμπίπτει απόλυτα με την ψυχρότερη περίοδο της τελευταίας παγετώδους εποχής και υποδηλώνει ότι το έργο κατασκευάστηκε από τους παλαιολιθικούς οικιστές του σπηλαίου για να προστατευθούν από το δριμύ ψύχος της εποχής.

Σπήλαιο Θεόπετρας
Την Θεόπετρα, τη συναντάμε στα δυτικά της Εθνικής Οδού Τρικάλων- Ιωαννίνων κτισμένη στην πλαγιά ενός βραχώδους λόφου, πρώτος της σειράς του γεωλογικού φαινομένου των Mετεωρίτικων βράχων που ατενίζει ο επισκέπτης στη συνέχεια της διαδρομής.

Στα ΒΑ ενός βραχώδους ασβεστολιθικού όγκου, στη θέση «Μούτα» βρίσκεται το Σπήλαιο της Θεόπετρας. Απέχει περίπου 4χλμ από την Καλαμπάκα και έχει είσοδο αψιδωτή, διαστάσεων 17 x 3 μ περίπου.

Το εσωτερικό του αποτελείται από μια κύρια αίθουσα 500 τ.μ. περίπου με μικρές κόγχες στην περιφέρεια. Ο σχηματισμός του ασβεστολιθικού βράχου της Θεόπετρας τοποθετείται στην ανώτερη Κρητιδική περίοδο (137.000.000 - 65.000.000 χρόνια από σήμερα). Η δημιουργία του σπηλαίου είναι κατά συνέπεια μεταγενέστερη της παραπάνω ηλικίας.





Το σπήλαιο άρχισε να κατοικείται κατά τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή (η οποία αρχίζει περίπου πριν 130.000 χρόνια). Το σπήλαιο αυτό είναι το πρώτο που ανασκάπτεται στη Θεσσαλία και το μόνο μέχρι στιγμής σε όλη την Ελλάδα με συνεχείς ανθρωπογενείς επιχώσεις που ξεκινούν από τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή και φθάνουν μέχρι το τέλος της Νεολιθικής (3000 π.Χ.).

Η σημαντικότητα της χρονολογικής αυτής συνέχειας έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά μπορούμε στον ελλαδικό χώρο να δούμε τη μετάβαση από τον Παλαιολιθικό στο Νεολιθικό τρόπο ζωής. Μεταξύ άλλων, στο σπήλαιο βρέθηκαν λίθινα εργαλεία Παλαιολιθικής - Μεσολιθικής και Νεολιθικής Εποχής, κεραμικά ευρήματα Νεολιθικά, οστέινα εργαλεία, κοσμήματα από όστρεο, ένα μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο χρυσό κόσμημα της Παλαιολιθικής, της Μεσολιθικής και της Νεολιθικής περιόδου, καθώς και τα περίφημα ανθρώπινα αποτυπώματα της Θεόπετρας που χρονολογούνται στα 130.000 χρόνια πριν από σήμερα και αποτελούν σπανιότατο εύρημα όχι μόνο για τον ελλαδικό αλλά και για τον ευρωπαϊκό χώρο.

Επίσης εντοπίσθηκαν και ίχνη φωτιάς μέσα σε ανοιχτές αδιαμόρφωτες εστίες και κοντά σε αυτά βρέθηκαν επίσης και κομμάτια καμένων πηλών που προέρχονται από επάλειψη τοίχων ή στέγης μέσα στα οποία παρατηρήθηκαν και αποτυπώματα καλαμιών και ξύλων. Ο λόγος που διασώθηκαν όλα αυτά είναι η φωτιά που τα σκλήρυνε και θεωρούνται και εκπρόσωποι της αρχιτεκτονικής της νεολιθικής εποχής.






Συγχρόνως εντοπίσθηκαν και κόκαλα κυρίως ζώων, όπως αγελάδας, χοίρου, προβάτου, ελαφιού, σκυλιού κ.λ.π. αλλά και λίγα ανθρώπινα. Η ύπαρξη τέλος εργαλείων από πυριτόλιθο της Ανώτερης Παλαιολιθικής εποχής όπως και τα αρχικά χαλίκια του, τα οποία επεξεργαζόντουσαν για την κατασκευή των εργαλείων και αυτό δείχνει την ύπαρξη εργαστηρίου κατασκευής αυτών των εργαλείων. Η ανάλυση των καμένων καρπών που βρέθηκαν έδειξε ότι προέρχονται από σιτάρι, σίκαλη, κριθάρι, βρώμη κ.λ.π αλλά και από αχλαδιά, άμπελο, μηλιά και διάφορα είδη άγριων χόρτων με τα οποία ή συμπλήρωναν την τροφή ή χρησιμοποιούσαν για άλλες χρήσεις.

Αρκετά ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μικρές σχηματοποιημένες μάζες άψητου πηλού, που χαρακτηρίζονται ως οι πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου που έζησε στο σπήλαιο στη Μέση Παλαιολιθική εποχή να μορφοποιήσει τον πηλό. Οι αναλύσεις και οι εξειδικευμένες έρευνες των εργαλείων οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι είναι δημιούργημα των τελευταίων ανθρώπων Neanderthals που επικοινωνούσε και με τον τύπο Homo Sapiens που καλύπτει και τις δύο επόμενες περιόδους κατοίκησης του σπηλαίου της Θεόπετρας.

Η ανασκαφή ξεκίνησε το 1987 από την αρχαιολόγο Αικατερίνη Κυπαρίσση-Αποστολίκα και συνεχίστηκε μέχρι και το 2005 οπότε και ξεκίνησαν τα έργα για την ανάπλαση και ανάδειξη του σπηλαίου με τη δημιουργία διαδρόμου επισκεπτών ο οποίος εξυπηρετεί και Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Αυτή τη στιγμή τα έργα έχουν ολοκληρωθεί και το σπήλαιο είναι ανοιχτό στους επισκέπτες.


Prehistoric cave of Theopetra - Central Greece - Kalambaka Region

Archaeologists are excited about the test results on an extremely ancient wall found in the Theopetra Cave. According to recent testing, a small wall in the cave dates back about 23,000 years, which would make it the oldest known human-built structure so far.

This follows on another discovery on the island of Crete indicating that very early seafarers reached the island between about 130,000 and 700,000 years ago - potentially rewriting maritime history. Ancient Greece is getting much more ancient lately.



The Theopetra Cave behind the village of Kalambaka and near the monasteries of Meteora briefly opened to visitors in 2009, but is presently closed to the public.