Φυτέψτε τον δικό σας μαγικό κήπο με λουλούδια που ανθίζουν τη νύχτα!

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πως μπορούν να φυτέψουν φυτά και λουλούδια που ανθίζουν την νύχτα. 

Η καλλιέργεια ενός φεγγαρόκηπου είναι ένας σπουδαίος τρόπος για να έρθετε σε επαφή με τη φύση και παρέχει ένα όμορφο και αρωματικό φόντο για τις καλοκαιρινές «τελετουργίες» υπό το φως του φεγγαριού. 

Αν τα φυτέψετε κοντά στο σπίτι σας, μπορείτε να ανοίξετε τα παράθυρα και να επωφεληθείτε από το άρωμα τους καθώς κοιμάστε. Πολλά από τα φυτά που ανθίζουν την νύχτα είναι λευκά και έχουν φωτεινή εμφάνιση στο φως του φεγγαριού. Αν τα φυτέψετε σε κύκλο ή σε σχήμα ημισελήνου, όταν ανθίσουν θα έχετε το φεγγάρι το ίδιο ακριβώς εκεί, «τόσο πάνω όσο και κάτω». Υπάρχουν πολλά φυτά που ανθίζουν το βράδυ- μπορούν να αναμειχθούν με άλλα που έχουν ασημένιο φύλλωμα και ανθίζουν την μέρα.

Φυτά που ανθίζουν την νύχτα Φεγγαρολούλουδο: Ναι, είναι προφανές, αλλά το φεγγαρολούλουδο πραγματικά ανθίζει την νύχτα. Απελευθερώνει ένα ελαφρό άρωμα λεμονιού όταν ανοίγει και κατά τη διάρκεια της ημέρας τα λευκά λουλούδια είναι σφιχτά κλεισμένα. Κάποια είδη αυτού του αναρριχητικού φυτού, όπως η πρωινή χαρά (Morning Glory) μπορούν να φτάσουν γύρω στα 2.5 μέτρα*. Τα λουλούδια, όταν ανοίγουν έχουν περίπου 1-2 μέτρα διάμετρο.

Νυχτολούλουδο: Αυτό το αιωνόβιο εξαπλώνεται γρήγορα και μπορεί να καλύψει πολύ έδαφος. Τα ανοιχτά ροζ-λευκά άνθη ανοίγουν το σούρουπο και απελευθερώνουν ένα γλυκό άρωμα.

Night Phlox: Αυτά τα λουλούδια ανοίγουν το σούρουπο και έχουν μια μυρωδιά που θυμίζει μέλι ή βανίλια.

Ματθιόλα (Evening Stock) : Τα μικρά μωβ και ροζ άνθη δεν είναι πολύ φανταχτερά αλλά μυρίζουν θεϊκά όταν ανοίγουν την νύχτα.

Τρομπέτα του αγγέλου: Ένα άλλο αμπέλι που εξαπλώνεται σαν τρελό. Τα λευκά, σε σχήμα τρομπέτας, άνθη του έχουν εμφάνιση σαν καμπάνα όταν ανοίγουν.

Γλαδίολος (Night Gladiolus): Στην πραγματικότητα αυτό το φυτό δεν είναι νυχτερινό, αλλά τότε τα κρεμώδη κίτρινα λουλούδια του μυρίζουν πιο πολύ- ένα πικάντικο άρωμα που είναι μια λαμπρή προσθήκη σε κάθε νυχτερινό κήπο.

Dutchman’s Pipe Cactus: Λέγεται επίσης και Βασίλισσα της Νύχτας ή Night Blooming Cereus. Τα λευκά λουλούδια ανθίζουν μόνο την νύχτα και μαραίνονται πριν την αυγή. Τα άνθη δεν ζουν πολύ και κρατούν για 2 μέρες.

Δειλινό (Four o’ Clock): Το ιδιαίτερο όνομα που αποδίδεται σε αυτό το γοητευτικό λουλούδι είναι επειδή ανοίγει αργά το απόγευμα και κλείνει το πρωί. Τα άνθη του, σε σχήμα τρομπέτας, υπάρχουν στις αποχρώσεις του ροζ, του κόκκινου, του κίτρινου, του λευκού και κάποιες φορές έχουν δύο χρώματα

Κρίνος Καζαμπλάνκα (Casablanca Lily): Αναπτυγμένο ως υβρίδιο κρίνων, το μεγάλο, αρωματικό λουλούδι είναι αξιοσημείωτο ακόμα και ανάμεσα στα κρίνα που είναι γνωστά για το άρωμα και την υφή τους.

Νούφαρο που ανθίζει την νύχτα (Night Bloom Water Lily): Το πορφυρό κόκκινο ή μωβ νούφαρο είναι ένα από τα πιο υπέροχα χρωματιστά λουλούδια του κόσμου. Το μεγάλο κοκκινωπό ροζ λουλούδι υπάρχει και με χάλκινα φύλλα. Ανθίζει την νύχτα στις αρχές του καλοκαιριού και ανοίγει το σούρουπο όπως πολλά άλλα νυχτερινά λουλούδια.

Γιασεμί που ανθίζει την νύχτα (Night Blooming Jessamine): Έχει πράσινα- λευκά άνθη σε έναν αειθαλή ξυλώδη θάμνο. Τα λουλούδια ανθίζουν την νύχτα και απελευθερώνουν μια πολύ όμορφη μυρωδιά.

Λευκά και ασημένια φυτά που ανθίζουν την νύχτα

Dusty Millers

Silver Thyme

Lamb’s Ears

Αρτεμισία

Λευκό Φασκόμηλο

Λευκά λαχανικά όπως Alba eggplants ή λευκή κολοκύθα

Βότανα και λουλούδια με Σεληνιακή Σύνδεση

Κάμφορα

Ευκάλυπτος

Γαρδένια

Γιασεμί

Moonwort

Σανταλόξυλο

Ιτιά

Νούφαρο

Sleepwort

Τι να κάνετε με τα φυτά από τον φεγγαρόκηπο

Όταν τα φυτά ανθίσουν κάτω από την ισχυρή ενέργεια της πανσέληνου, οι δυνατότητες είναι ατελείωτες. Μαζέψτε τα λουλούδια και αποξηράνετε τα για να τα χρησιμοποιήσετε σε φυλαχτά ή γούρια. Χρησιμοποιήστε τα για να «ντύσετε» ένα κερί ή ως μέρος ενός λουτρού καθαρισμού. Συμπεριλάβετε τα σε μίγματα θυμιάματος για να βελτιώσετε τη διαίσθηση και τη σοφία σας.

*Σημείωση: Να είστε σίγουροι πως παρέχετε ένα καφασωτό ή κάποια άλλη υποστήριξη για τα αναρριχητικά όπως το φεγγαρολούλουδο. Αν δεν έχουν μια σταθερή επιφάνεια για να κρεμαστούν είναι λιγότερο πιθανό να ανθίσουν πλήρως.

Μετάφραση, επιμέλεια: Μάγεια Τ.

Πηγη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Tι κρύβεται στην καρδιά του γαλαξία μας;

Στο κέντρο του γαλαξία μας κρύβονται χιλιάδες μαύρες τρύπες, άστρα και πολλές ακόμη κοσμικές δομές



Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 εντοπίστηκαν μυστηριώδεις εκπομπές ακτινοβολίας από το κέντρο του γαλαξία μας, οι οποίες αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι προέρχονταν από μια μελανή οπή. Οι επιστήμονες ονόμασαν αυτή τη μαύρη τρύπα Τοξότη Α* και οι παρατηρήσεις που έχουν γίνει δείχνουν ότι έχει διάμετρο περίπου 45 εκατ. χλμ. και μάζα περίπου 4 εκατ. φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ηλιου.


Διάφορες παρατηρήσεις τα τελευταία χρόνια έδειχναν ότι ο Τοξότης Α* είχε… παρέα. Αρχικά οι ερευνητές εντόπισαν ίχνη παρουσίας μερικών δεκάδων μελανών οπών πέριξ του κέντρου του γαλαξία μας. Αργότερα τα ίχνη πολλαπλασιάστηκαν και οι εκτιμήσεις ανέβαζαν τον αριθμό τους σε μερικές εκατοντάδες.


Ηρθε όμως πριν από λίγες εβδομάδες η ανακοίνωση μιας έρευνας που πραγματοποίησαν επιστήμονες του Εργαστηρίου Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης η οποία τάραξε τα νερά, αφού από τα ευρήματα της έρευνας προκύπτει ότι τον Τοξότη Α* συντροφεύουν 10.000-20.000 μικρότερες μαύρες τρύπες! Και δεν είναι μόνο αυτές. Αλλες έρευνες τα τελευταία χρόνια έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη πολλών διαστημικών αντικειμένων και κοσμικών δομών.



Αστρο ή πλανήτης;

Το Αστρονομικό Πρόγραμμα OGLE εντόπισε στο κέντρο του Γαλαξία ένα μυστηριώδες κοσμικό σώμα που έλαβε την κωδική ονομασία OGLE-2016-BLG-1190Lb. Παρά τις προσπάθειες των επιστημόνων η ταυτότητα του εν λόγω αντικειμένου παραμένει μυστηριώδης.


Η τελευταία προσπάθεια έγινε από διεθνή ομάδα αστρονόμων οι οποίοι χρησιμοποίησαν στις παρατηρήσεις τους το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer. Αν και η ερευνητική ομάδα δεν κατάφερε να ταυτοποιήσει το αντικείμενο αυτό, με άρθρο της στο διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων Arxiv κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες εκτιμήσεις. Οι ερευνητές θεωρούν ότι πρόκειται είτε για ένα άστρο είτε για έναν πραγματικά τεράστιο πλανήτη.


Αν πρόκειται για άστρο, εκτιμούν ότι πρόκειται για έναν καφέ νάνο, ενώ αν πρόκειται για πλανήτη, αυτός θα είναι απίστευτα μεγάλος, αφού υπολογίζεται ότι θα είναι 13 φορές μεγαλύτερος από τον γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία! Καφέ νάνοι ονομάζονται τα σώματα που βρίσκονται σε μια ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα σε πλανήτες και άστρα, με τους περισσότερους ειδικούς να κάνουν λόγο για... «αποτυχημένα άστρα».

Διαπιστώθηκε επίσης ότι στην ίδια περιοχή με το μυστηριώδες σώμα βρίσκεται ένα άστρο και ότι το μυστηριώδες σώμα κινείται γύρω από αυτό το άστρο ολοκληρώνοντας μία πλήρη περιστροφή κάθε τρία έτη. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του αντικειμένου θεωρείται σημαντική γιατί αν πρόκειται τελικά για πλανήτη λόγω της θέσης στην οποία βρίσκεται θα προσφέρει νέα δεδομένα για τον αριθμό και τη διασπορά τους μέσα στους γαλαξίες.



Πανάρχαια άστρα

Ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τη Λουζί Χάουζ της Σχολής Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε κοντά στο κέντρο του Γαλαξία τα αρχαιότερα άστρα που έχουν ποτέ παρατηρήσει στον γαλαξία μας. Χρονολογούνται από την εποχή που το Σύμπαν είχε ηλικία μόνο 300 εκατομμυρίων ετών, όταν ακόμη ο γαλαξίας μας δεν είχε καν σχηματιστεί. Τα εννέα άστρα είναι από τα αρχαιότερα που επιζούν σε όλο το Σύμπαν, ενώ είναι πολύ «φτωχά» σε βαρές μέταλλα (βαρύτερα από το ήλιον), κάτι αναμενόμενο για τόσο παλαιά άστρα.



Σκοτεινή ύλη

Στοιχεία από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων γάμμα Fermi της NASA δείχνουν ότι το κέντρο του γαλαξία μας παράγει πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας υψηλής ακτινοβολίας γάμμα, η προέλευση της οποίας πιθανώς μπορεί να εξηγηθεί με προσφυγή στη μυστηριώδη σκοτεινή ύλη.


Ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον αστροφυσικό Νταν Χούπερ του Εθνικού Εργαστηρίου Fermilab των ΗΠΑ αναφέρει ότι η νέα μελέτη της ακτινοβολίας γάμμα από το γαλαξιακό κέντρο αποτελεί την ισχυρότερη ένδειξη μέχρι σήμερα πως τουλάχιστον ένα μέρος αυτής της ισχυρής ενεργειακής εκπομπής πηγάζει από την αόρατη σκοτεινή ύλη. Την άγνωστη ουσία που αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ύλης του Σύμπαντος (σχεδόν το 80%), πολύ μεγαλύτερο από την ορατή ύλη. Σκοτεινή και κανονική ύλη αλληλεπιδρούν μέσω της βαρύτητας, καθώς μεγάλες ποσότητες σκοτεινής ύλης προσελκύουν την κανονική ύλη, δημιουργώντας έτσι ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο «χτίζονται» οι γαλαξίες.



To μόριο

Επιστήμονες στις ΗΠΑ ανακάλυψαν για πρώτη φορά στο βαθύ Διάστημα, πολύ πέραν του ηλιακού μας συστήματος, ένα μόριο που διαθέτει μια βασική ιδιότητα της ζωής: είναι χειρόμορφο. Το πολύπλοκο οργανικό μόριο ανιχνεύθηκε σε ένα μακρινό διαστρικό νέφος, που βρίσκεται κοντά στο κέντρο του γαλαξία μας. Τα νέα ευρήματα ενισχύουν την πιθανότητα οι θεμελιώδεις (και χειρόμορφοι) χημικοί λίθοι της ζωής να έφθασαν στη Γη κάποτε από μετεωρίτες και κομήτες.

Πηγη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Ουρανός είναι… κλούβιος

Οπως φαίνεται ο Ουρανός είναι πιθανότατα ο πλέον... δύσοσμος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος


Ο Ουρανός είναι ο έβδομος σε απόσταση από τον Ήλιο και ο τέταρτος σε μάζα πλανήτης του Ηλιακού συστήματος. Ούτε οι αποστολές που πέρασαν από τον Ουρανό (π.χ Voyager 2), ούτε τα νέας γενιάς επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να συλλέξουν στοιχεία για την σύσταση της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Ένα από τα ερωτήματα που υπήρχαν για τον Ουρανό είναι αν τα νέφη που σχηματίζονται σε αυτόν αποτελούνται από αμμωνία ή υδροθείο.

Ερευνητές από την NASA, το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το πανεπιστήμιο του Λέστερ στην Βρετανία με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Nature Astronomy» υποστηρίζουν ότι βρήκαν την απάντηση. Χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Gemini North που βρίσκεται στο όρος Mauna Kea στην Χαβάη οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα νέφη στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Ουρανού αποτελούνται από υδροθείο το οποίο έχει χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή, είναι η οσμή που έχουν τα κλούβια αβγά.

Τα νέφη στους άλλους μεγάλους πλανήτες αερίων του ηλιακού μας συστήματος, στον Δία και στον Κρόνο, αποτελούνται από κρυστάλλους αμμωνίας. Ετσι η ανακάλυψη για τα νέφη του Ουρανού προσφέρει νέα στοιχεία στους επιστήμονες που προσπαθούν να διαπιστώσουν τις συνθήκες σχηματισμού και εξέλιξης των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος.

Πηγη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Μόδα του Επιτήδειου Δράματος

«Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ’ έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα». Carlos Castaneda
«H πιο τραγική μορφή απώλειας δεν είναι η απώλεια του αισθήματος ασφάλειας, αλλά η απώλεια της ικανότητας να φανταστούμε πως τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν διαφορετικά». Έρνστ Μπλοχ

Το να πιστεύεις ότι σου σερβίρουν σου στερεί την αίσθηση της φαντασίας και η φαντασία είναι κύριο γνώρισμα των Θεών. Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ και άλλοτε κατά των προσδοκιών, αυτό κάνει με την φυση αυτό κάνει και με το ανθρώπινο ζώο. Ναι κάποιες φορές νιώθεις ολόκληρο τον κόσμο εναντίον σου. Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι μονάχα δική σου επιλογή, μπορεις να επιλέξεις ανάμεσα στο θύμα ή τον κυνηγό …κι αυτό φυσικά δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά αν σου αρέσει να το παίζεις θύμα.

Η πρόκληση βρίσκεται στην Διαυγή και Αψογη Αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι θύμα του κόσμου, γιατί κανένας δεν σου χρωστάει τίποτε. Να συνειδητοποιήσουμε δηλ. ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή. Η μιζέρια προκύπτει από την έλλειψη φαντασίας. Αυτή η έλλειψη είναι που δημιουργεί και την χαμηλή νοημοσύνη (νοητική και συναισθηματική) κι όλα μαζί ενισχύουν τον εγωκεντρισμό. Τώρα αν κάποιος ελέγξει το Εγώ έχει την ικανότητα να εξαφανίσει την μιζέρια, ίσως να αυξήσει και την νοημοσύνη, αλλά δεν μπορεί να αποκτήσει φαντασία.

Η φαντασία είναι εγγενές κομμάτι του Είναι.

Σημασία έχει να προχωράς …
ακόμη και στους δρόμους του πουθενά
η κίνηση είναι ζωή και η στασιμότητα βάλτος.

Ο Carl Jung έγραψε «η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά» [Ενα παιχνίδι απαοτελείται από Σκοπούς Ελευθερίες Εμπόδια. Ο Jung λέγοντας ‘φωτιά’ αναφέρεται στα ‘εμπόδια’] Ο Άμλετ λέει «δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι» ο τρόπος που σκέφτεσαι γι’ αυτό κι ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις το κάνει είτε καλό, είτε κακό, από μόνο του δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο θάνατος και η ζωή π.χ. δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, ο τρόπος σου εσύ σκέφτεσαι γι’ αυτά τα θέματα τα κάνει το ένα ή το άλλο και καθιστά δύσκολη ή εύκολη κάθε προσδοκία ή αντιμετώπιση σχετικά με αυτά.

Συνεπώς η διάθεση και η στάση σου απέναντι στις καταστάσεις, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. Ο κυνηγός μαθαίνει μέσα από τη φωτιά, αντιμετωπίζει, χειρίζεται, ελέγχει κι ανακατευθύνει τον πόνο, τον φόβο, τον θυμό και στη συνέχεια τα χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια τους ως τρόπαια. Ο πολεμιστής που βρίσκεται μπροστά σε ένα εμπόδιο δεν το γκρεμίζει το πηδά, με άψογο τρόπο.

Κυνηγός: αυτός που αναζητά κι επιδιώκει επίμονα κάτι, την τελειότητα, την αψογοσύνη.

Η καταστροφή είναι κι αυτή δημιουργία, είναι ένα δώρο, είναι ο δρόμος για την αλλαγή, την κίνηση, την δράση, την ζωντανή ζωή. Ο κυνηγός εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, επιλέγει ανάμεσα στο θάρρος και την δειλία. Η δειλία είναι ευκολότερη, αλλά οδηγεί στη θυματοποίηση. Το θάρρος είναι πάντα πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα μια μεγάλη επιβράβευση και οδηγεί στην Δύναμη και την Ανεξαρτησία. Να ελπίζεις, να προσδοκάς, να εργάζεσαι για το καλύτερο αλλά να είσαι προετοιμασμένος, να μην αποφεύγεις το χειρότερο. Μάλιστα χωρίς το χειρότερο είναι αδύνατον να αντιληφθείς το καλύτερο. Πρέπει να παραφυλάξεις για να πετύχεις κάποιο θήραμα και η παραφύλαξη σαν κεφάλαιο είναι από μόνη της ύψιστη τέχνη, γι’ αυτό χωρίς αυτήν δεν νοείται επιβίωση, πόσο μάλλον καλή επιβίωση. Ένας από τους άθλους του Ηρακλή ήταν ότι καθάρισε την κόπρο του Αυγεία. Πρέπει να ζήσεις και να δουλέψεις σκληρά και μέσα στα σκατά.

Χωρίς τα εμπόδια δεν υπάρχει παιχνίδι και χωρίς την Κίνηση δεν υπάρχει Ζωή.

Πρόκληση για Δύναμη, Ελπιδα & Προνόηση

Όσο κι αν ακούγεται εύκολο στη θεωρία, στην πράξη δεν είναι και τόσο εύκολο με ανθρώπους που ‘χουν βολευτεί στον καναπέ του θύματος, υπήκοου, πιστού, δούλου, εργάτη, πολίτη … Η αδικαιολόγητα υψηλή προσδοκία ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη αξία είναι ένας από τους κύριους λόγους των ανυπέρβλητων δυσκολιών. Το σύμπαν όμως δεν είναι σχεδιασμένο για να ταιριάζει με τις προσδοκίες σου, αλλά να ανταποκρίνεται στην αξία σου. Μόνο ο δυνατός και ο άξιος επιβιώνει, οι υπόλοιποι αρκούνται στο Drama Queen.

Δεν μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα που προσδοκείς, αν δε τα θαυμάζεις κι αν ποτέ δεν επιτρέπεις να είναι ατελή, δύσκολα, άσχημα, με θυμό κι αγωνία. Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό να μην είναι τέλειος κι αυτό σημαίνει να παραιτηθείς από τις προσδοκίες. Με απλά λόγια να αντιληφθείς ότι οι προσδοκίες αν δεν ταυτίζονται με την αξία είναι ουτοπικές.

Όσο αποπροσανατολιστικά, δύσκολα ή ταπεινωτικά μπορεί να είναι τα λάθη, είναι τελικά εκείνα μέσα από τα οποία μαθαίνεις ποιός είσαι και πόση Δύναμη διαθέτεις. Αν ο μεγαλύτερος εχθρός της φαντασίας είναι η προσδοκία, η ασφάλεια, η ευκολία και η βολή και ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι ο αποπροσανατολισμός, τότε είναι ζήτημα λογικής να σπάσεις εδωνά τον φαύλο κύκλο του να είσαι το θύμα, συμβιβαζόμενος με την πιθανή σύγχυση και την αβεβαιότητα, αναμιγνύοντάς τες με παράλογες προσδοκίες ώστε να βελιτωθεί η φαντασία. Αν διαθέτεις φαντασία!

Αν δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό θα οδηγηθείς σε αποτυχίες, κατάθλιψη και άγχος. Αν όμως το καταφέρεις τότε θα είσαι ευχαριστημένος από την κάθε στιγμή ΤΩΡΑ, στον ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ, στο ΕΔΩΝΑ, αντί να υποφέρεις από ματαιωμένες προσδοκίες. ‘Ετσι η ψυχή ανθίζει και καρποφορεί ανεξάρτητα από τις όποιες εγωπαθείς και ηλίθιες προσδοκίες.

Το να λες «Ναι μπορώ, το κάνω γιατί μπορώ και το κάνω άψογα» και να το κάνεις άψογα, δεν είναι ένας εύκολος τρόπος ζωής για κανέναν συνηθισμένο άνθρωπο κι ο βαθύτερος φόβος του δεν είναι η όποια ανεπάρκεια του, είναι ότι γνωρίζει ενδόψυχα πως είναι ισχυρός πέρα από το μέτρο. Το ενδιαφέρον είναι πως γνωρίζεις ότι αυτό είναι αλήθεια. Γνωρίζεις πως είσαι πιο ισχυρός απ’ ό,τι επιτρέπεις στον εαυτό σου να ψαχανεμίζεται. Ο φόβος όμως σε παραλύει με δύο τρόπους, είτε ως θύμα, είτε ως εν δυνάμει πολεμιστή. Αυτό συμβαίνει γιατί επιτρέπεις να ταυτίζεσαι με κάποια εξουσία, οπότε η ελευθερία από αυτήν σου προκαλεί άγχος …πέρα από την μισητή ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Έτσι αποκρύπτεις τον ισχυρό πολεμιστή και την ίδια στιγμή θυματοποιείσαι, ανακουφίζοντας έτσι τον εαυτό από το άγχος που έρχεται με την αληθινή Ανεξαρτησία.

Είναι μια εντυπωσιακή πτυχή πτώσης της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, δεν θα πρέπει να ανησυχείς για τα παιδιά που τα έμαθες να φοβούνται το σκοτάδι, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες οι οποίοι έμαθαν να φοβούνται το φως ζώντας στο σκοτάδι. Εν τέλει ο πόνος προκαλείται όταν επιθυμείς η παροδικότητα του κόσμου να είναι μόνιμη. Η ευτυχία αγαπητέ είναι μια παροδική κατάσταση, όπως και η αποτυχία άλλωστε, η συνήθης κατάσταση κινείται μεταξύ της συντηρητικότητας και του ανταγωνισμού, της καλυμμένης εχθρότητας και της απάθειας.

Κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου, όχι κάποιο μέρος όπου πηγαίνεις, το ίδιο και ο παράδεισος. Η μόνη κόλαση είναι η παράλογη προσδοκία, η προσδοκία χωρίς αξία. Αν θυσιάσεις την ανάγκη για μονιμότητα, ρουτίνα, ασφάλεια κι αγκαλιάσεις την περιπέτεια, την απρόσμενη αλλαγή, τα εμπόδια, τα ταξίδια συναισθήματος και νόησης, τότε καταφέρνεις να ελέγχεις την κόλαση και τον παράδεισο. Αυτό κάνει ολόκληρη η φύση γύρω μας, αλλά το ανθρώπινο θύμα κλεισμένο στις τσιμεντουπόλεις του το αγνοεί, πληρώνοντας ασφάλεια ζωής και θανάτου !!



Υποκρισία Μπροστά στο Μεγαλείο του Θανάτου

Το ανθρώπινο θύμα κατατείνει στην δυστυχία και την κακομοιριά. Αυτό που το έχουν ρυθμίσει να κάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια είναι να μοχθεί, να κοπιάζει, να να παλεύει μόνος του ή και σε ομάδες για να κάνει την ζωή του πιο δύσκολη, πιο μίζερη, πιο άσχημη. Το ανθρώπινο θύμα γίνεται εκουσίως δούλος, υποτελής, πιστός, παντρεύεται, μάλιστα μερικά θύματα κάνουν και παιδιά, τα στέλνουν σε φυλακές – σχολεία για να τα κάνουν καλούς δούλους … δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα!!!

Είναι εντελώς τρελό που μπλέκονται παντρεύονται και κάνουν παιδιά χωρίς να ξέρουν γιατί τα κάνουν, αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν να σου απαντήσουν και λένε κάτι σαν «επειδή όλοι το κάνουν» χωρίς να σκεφτούν ότι αυτή η απάντηση δείχνει το πόσο βλάκες είναι. Κοντολογίς λες κάτι σαν «αν όλοι βγάζουν αιμορροΐδες· ε ας βγάλω κι εγώ» !!! Είσαι τόσο βλάκας που δεν βλέπεις γύρω σου ό,τι ο γάμος και η τεκνοποίηση δεν διαφέρει σε τίποτε από μία ισόβια ποινή σε κάποιο αόρατο δικαστήριο που σε δικάζει ερήμην!!!

Κουνημένοι εγκέφαλοι που βλέπουν την ζωή τους να ξετυλίγεται μέσα από μια κακογυρισμένη ταινία, με άσχημους ηθοποιούς σε μίζερες καταστάσεις με κουνημένη κάμερα, χωρίς ικανότητα ελέγχου. Είναι δείγμα εγκεφαλικής υγείας το να θέλεις να μένεις μοναχός σου, να μελαγχολείς, να αμφιβάλλεις να μην παντρεύεσαι, να μην αναπαράγεις τον εαυτό σου σε «Altered Carbon» να μην εμπιστεύεσαι κανέναν, να μην αγαπάς κανέναν και να αποστρέφεσαι την «αγάπη του πλησίον» γιατί δεν υπάρχει καμία «αγάπη του πλησίον» Υπάρχει μόνο μια καλυμμένη εχθρότητα, μία καλυμμένη επιβουλή. Εκείνη θέλει να σε καθυποτάξει, να σε κυριεύσει και να σε αφομοιώσει κάνοντας σε σαν τα μούτρα της · χρησιμοποιώντας κάθε αθέμιτο μέσο για να το πετύχει. Είναι προφανέστατο ότι κι εσύ ακριβώς το ίδιο θέλεις. Η μεγαλύτερη κατάρα της ανθρώπινης φυλής μαζί με την εκκλησία είναι η οικογένεια.

Όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουμε ό,τι ο θάνατος είναι το τέλος του υλικού μας εαυτού. Το Εγώ γνωρίζει ότι έχει ημερομηνία λήξης κι αυτή η λήξη το κάνει να τρέμει από φόβο και μόνο στην σκέψη του αναπόφευκτου τέλους του. Έτσι για να ισορροπήσει αυτόν το φόβο που δεν τον αντέχει αποφασίζει να κοπιάρει τον υλικό εαυτό του, το Εγώ του το οποίο «θα ζήσει για πάντα». Αυτός είναι ο λόγος που ο άνθρωπος θύμα παντρεύεται και κάνει παιδιά. Έτσι αισθάνεται την ανάγκη να φυλακιστεί σε έναν γάμο προσφέροντας την ελευθερία του στους άλλους, κάνοντας πολλά παιδιά κι ελπίζοντας ό,τι η επιρροή του, δηλαδή ο νοητικός εαυτός του θα συνεχίσει να υπάρχει σε άλλα σώματα όταν ο δικός του υλικός εαυτός θα έχει πεθάνει. Θα τον θυμούνται, θα τον σέβονται, θα τον υπολογίζουν, θα τον αγαπάνε, θα τον βρίζουν ή θα τον μισούν, αλλά σίγουρα θα τον μνημονεύουν. Αυτό λέγεται «συμβόλαια αθανασίας»δηλαδή σχέδια που κανονίζουν τον νοητικό εαυτό να υπάρχει, όταν ο υλικός θα έχει πεθάνει.

Ο άνθρωπος δε μπορεί να αντέξει την ασημαντότητά του, εκτός αν την μεταφράσει σε κάτι που έχει νόημα στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Ο ανθρωπολόγος Ernest Becker αναφέρει ότι η ισχύς του φόβου του θανάτου διαμορφώνει τις πεποιθήσεις και τις ιδεολογίες, ορίζουμε το κακό σε σχέση με ό,τι απειλεί τη ζωή μας – δηλητηριώδη φίδια, ξηρασία, λιμός, ασθένειες, δολοφονίες, αυτοκτονία, όλα αυτά είναι «κακά» και τα ξορκίζουμε. Από τη στιγμή, όμως, που αφήνουμε τις ιδεολογίες μας να ταυτιστούν με στρατηγικές αθανασίας, βλέπουμε τα πάντα ως αντιθέσεις μεταξύ άσπρου και μαύρου – το «κακό» είναι αυτό που απειλεί την αθανασία μας, επομένως ό,τι και αν κάνουμε προκειμένου να το σταματήσουμε είναι δικαιολογημένο. Αρκούσε ο Τζορτζ Μπους να αποκαλέσει τους τρομοκράτες «φορείς του κακού» για να κηρυχθεί πόλεμος, να επιτραπούν τα βασανιστήρια, οι στοχευόμενες δολοφονίες., ο πόλεμος, οι γενοκτονίες. Χρησιμοποιούμε, λοιπόν, πράγματι με ευκολία τη γλώσσα της αμαρτίας και του κακού και κάτι τέτοιο είναι πολύ – πολύ επικίνδυνο.

Είναι ολέθρια για το ανθρώπινο ζώο τα δεινά της αθανασίας: έλλειψη ενδιαφέροντος, νοητικής πρόκλησης, κάθε ανάγκη για τέχνη, πρόοδο, διάθεση παιχνιδιού. Χωρίς τη συνείδηση της θνητότητας και των προσπαθειών μας να αντεπεξέλθουμε στην πραγματικότητά της ο πολιτισμός μας θα ήταν τελείως αγνώριστος. Ποιητές και φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων οι Επικούρειοι και οι Στωικοί, που απέρριπταν τον φόβο του θανάτου, έχουν ισχυριστεί ότι είναι ακριβώς η επίγνωσή του που μας ορίζει ως ανθρώπους, διαχωρίζοντάς μας τόσο από τους Θεούς, όσο και από τα ζώα που ζουν ευτυχισμένα στην άγνοια της θνητής τους κατάστασης. Ταυτόχρονα, η επίγνωση του γεγονότος ότι ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος του δίνει σημαντικό νόημα κι έξτρα ουσιαστική αξία. Κατά την άποψή τους, λοιπόν, η θνητότητα δεν είναι και τόσο άσχημη –και ναι, συμφωνώ μαζί τους.

«Τι σημαίνει να είσαι ένα ζώο με συνείδηση του εαυτού σου; Η ιδέα είναι αστεία, αν όχι τερατώδης. Σημαίνει να ξέρεις ότι είσαι τροφή για τα σκουλήκια. Αυτός είναι ο τρόμος: να έχεις αναδυθεί από το τίποτα, να έχεις ένα όνομα, συνείδηση του εαυτού σου, βαθιά αισθήματα, μια βασανιστική εσωτερική λαχτάρα για ζωή και έκφραση του εαυτού σου και παρόλα αυτά, να πρέπει να πεθάνεις. Μοιάζει με φάρσα, και αυτός είναι ο λόγος που ένας τύπος πολιτιστικού ανθρώπου επαναστατεί ανοιχτά ενάντια στην ιδέα του Θεού. Τι είδους θεότητα θα δημιουργούσε μια τόσο περίπλοκη και φανταχτερή τροφή για τα σκουλήκια;» Ernest Becker

Ο φόβος θανάτου κι ανυπαρξίας, είναι που κάνει το θύμα να φτιάχνει «συμβόλαια αθανασίας» βάζει το όνομα του σε εκκλησίες, κτίρια, αγάλματα, βιβλία, τέχνες ως αποτροπαϊκό του φόβου του θανάτου. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που κλαίει κι ωρύεται στις κηδείες. Βλέπει το Εγώ την τύχη και το αναπόφευκτο τέλος του και κλαίει για τον εαυτό του λέγοντας πως κλαίει για τον άλλον. Υποκρισία ακόμη και μπροστά στο μεγαλείο του θανάτου.

Το Υπόστεγο Ποδηλάτων ή ο Νόμος Της Ασημαντότητας

Ο Νόμος του Πάρκινσον για την ασημαντότητα ή τα τετριμμένα, επίσης γνωστός ως το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων ή bikeshedding, είναι μια παρατήρηση του C. Northcote Parkinson από το 1957, ότι οι οργανισμοί δίνουν δυσανάλογα μεγάλο βάρος σε ασήμαντα ζητήματα. Ο Πάρκινσον παρατήρησε και κατέδειξε ότι μια επιτροπή της οποίας η δουλειά ήταν να εγκρίνει τα σχέδια για ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της με ανούσιες συζητήσεις για ζητήματα τετριμμένα και ασήμαντα αλλά εύκολα στην κατανόηση, όπως ποια υλικά θα χρησιμοποιούνταν για το υπόστεγο ποδηλάτων του προσωπικού, ενώ παραμελούσε το λιγότερο τετριμμένο προτεινόμενο σχέδιο του ίδιου του πυρηνικού σταθμού, το οποίο ήταν πολύ πιο σημαντικό, αλλά και πολύ πιο δύσκολο και πολύπλοκο έργο για να κρίνουν εποικοδομητικά.

«Ο χρόνος που δαπανάται για κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης θα είναι αντιστρόφως ανάλογος με το άθροισμα [χρημάτων] που αφορούν» Ένας αντιδραστήρας είναι κάτι τόσο πολύ δαπανηρό και πολύπλοκο που ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να το καταλάβει, έτσι κάποιος υποθέτει ότι εκείνοι που εργάζονται σε αυτό το καταλαβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, ο καθένας μπορεί να εμπνευστεί ένα φτηνό, απλό υπόστεγο ποδηλάτων ώστε ο σχεδιασμός του να οδηγήσει σε ατελείωτες συζητήσεις, διότι όλοι οι εμπλεκόμενοι θέλουν να προσθέσουν μια πινελιά και να δείξουν την προσωπική συμβολή τους κι αφού η κατασκευή του υπόστεγου είναι κάτι που σίγουρα το καταλαβαίνουν.

Υπάρχουν προβλήματα όταν προτείνεις την κατασκευή κάτι νέου για την κοινότητά σου, όπως ένα υπόστεγο ποδηλάτων και στη συνέχεια ο καθένας διαφωνεί για τις λεπτομέρειες. Αυτή είναι μια αλληγορία που δείχνει ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για κάθε μικρό χαρακτηριστικό μόνο και μόνο επειδή ξέρουμε αρκετά για να το κάνουμε. Είναι καλύτερα απλά να χτίσουμε το υπόστεγο ποδηλάτων. Ένα ασήμαντο θέμα, όπως το χρώμα μπορεί εύκολα να συζητηθεί και να αλλάξει αργότερα. Μερικοί άνθρωποι έχουν σχολιάσει ότι η ποσότητα του θορύβου που παράγεται από μια αλλαγή, είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την πολυπλοκότητα της αλλαγής.

Έτσι, το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων περιλαμβάνει συζητήσεις για θέματα σχετικά ασήμαντα που οδηγούν σε εκτεταμένη συζήτηση. Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα των ατόμων που επιθυμούν να συμβάλουν αλλά αισθάνονται ότι δεν έχουν τη γνώση ή εμπειρία για να συμβάλουν σε πιο σημαντικά θέματα. Το παράδειγμα του υπόστεγου ποδηλάτων μπορεί να οδηγήσει σε συζητήσεις που, ενώ είναι επί του θέματος, ωστόσο, πνίγουν αποτελεσματικά άλλες συζητήσεις σχετικά με πιο σημαντικά θέματα.

Παρά το γεγονός ότι η συζήτηση μπορεί να παρεκκλίνει σε οποιοδήποτε θέμα, η πιθανότητα της παρέκκλισης ανεβαίνει όσο η τεχνική δυσκολία του θέματος κατεβαίνει. Άλλωστε, όσο μεγαλύτερη είναι η τεχνική δυσκολία, τόσο λιγότεροι οι συμμετέχοντες που μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν ό,τι συμβαίνει. Εκείνοι που μπορεί να το κάνουν, πιθανό να είναι και οι πιο έμπειροι προγραμματιστές, οι οποίοι έχουν ήδη λάβει μέρος σε τέτοιες συζητήσεις χιλιάδες φορές στο παρελθόν και γνωρίζουν τι είδους συμπεριφορά είναι πιθανό να οδηγήσει σε συναίνεση.

Έτσι, η συναίνεση είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί σε τεχνικά προβλήματα που είναι απλά στην κατανόηση και «χαλαρά» θέματα, όπως η οργάνωση, η δημοσιότητα, η χρηματοδότηση, κλπ. Άτομα μπορούν να συμμετέχουν σε αυτές τις συζητήσεις επ’ αόριστον, επειδή δεν υπάρχουν απαραίτητα προσόντα για να το κάνουν, δεν υπάρχουν σαφείς τρόποι για να αποφασιστεί αν η απόφαση ήταν σωστή ή λάθος και επειδή η καθυστέρηση μπορεί να είναι μια επιτυχημένη τακτική.

Υπάρχουν αρχές, γνωστές σε συγκεκριμένους προβληματικούς τομείς, οι οποίες εκφράζουν ένα παρόμοιο συναίσθημα, να δίνεται δυσανάλογα μεγάλη σημασία στην ασημαντότητα.

*Στο πλαίσιο του σχεδιασμού γλώσσας προγραμματισμού, συναντάται ο «νόμος του Wadler» από το όνομα του επιστήμονα υπολογιστών Philip Wadler. Η αρχή αυτή υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης σχετικά με το σχεδιασμό γλώσσα προγραμματισμού επικεντρώνεται γύρω από τη σύνταξη (η οποία, για τους σκοπούς του επιχειρήματος, θεωρείται ως λυμένο πρόβλημα), σε αντίθεση με την σημασιολογία.

*Ο νόμος του Sayre είναι μια πιο γενική αρχή, η οποία υποστηρίζει (μεταξύ άλλων διατυπώσεων) ότι«σε κάθε διαφωνία, η ένταση του συναισθήματος είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την αξία των θεμάτων που διακυβεύονται», εστιάζοντας κυρίως στον ακαδημαϊκό χώρο.

Ένα αντίμετρο είναι η τεχνική της πάπιας στον εταιρικό προγραμματισμό: ένας προγραμματιστής αναμένει ότι οι προϊστάμενοι στην εταιρεία θα επιμείνουν για τουλάχιστον μία αλλαγή σε κάθε παρουσίαση για να δείξουν ότι συμμετέχουν, ό,τι κάτι κάνουν, ό,τι αξίζουν τον μισθό τους, ό,τι είναι σημαντικοί βρε αδελφέ, ανεξάρτητα από τα οφέλη αυτής της αλλαγής. Ετσι, πολύ έξυπνα ο προγραμματιστής προσθέτει σκόπιμα ένα παράταιρο στοιχείο που αναμένει ότι η εταιρεία θα καταργήσει.

Απόσπασμα από το ιστολόγιο του Jeff Atwood, Coding Horror: «Αυτό ξεκίνησε ως κομμάτι της εταιρικής γνώσης στην Interplay Entertainment. Ήταν γνωστό ότι οι παραγωγοί (μια θέση της βιομηχανίας παιχνιδιών περίπου ισοδύναμη με διαχειριστή έργου) έπρεπε να κάνει μια αλλαγή σε όλα όσα γίνονταν. Η εκτίμηση ήταν ότι υποσυνείδητα θεωρούσαν ότι αν δεν το έκαναν, δεν προσέθεταν καμία αξία. Ο καλλιτέχνης που εργαζόταν στο animation της βασίλισσας στο Battle Chess ήταν ενήμερος για αυτή την τάση, και επινόησε μια καινοτόμο λύση.

Έκανε τα κινούμενα σχέδια για τη βασίλισσα με τον τρόπο που αισθάνθηκε ότι θα ήταν ο καλύτερος, με μία προσθήκη: έδωσε στη βασίλισσα μια πάπια ως κατοικίδιο ζώο. Έκανε την πάπια να κινείται με όλες τις κινήσεις της βασίλισσας, χτυπώντας γύρω από τις γωνίες. Έδωσε επίσης μεγάλη προσοχή ώστε να βεβαιωθεί ότι ποτέ δεν επικάλυπτε τα «πραγματικά» κινούμενα σχέδια. Τελικά, ήρθε η ώρα για τον παραγωγό να επανεξετάσει το animation για τη βασίλισσα. Ο παραγωγός κάθισε και παρακολουθούσε όλα τα κινούμενα σχέδια. Όταν έγιναν, στράφηκε προς τον καλλιτέχνη και του είπε «Αυτό μοιάζει πολύ σπουδαίο. Μόνο ένα πράγμα: ξεφορτώσου την πάπια.»

Είναι επίσης πιο γνωστός -αφού είναι και πολυδιαφημισμένος- ο Νόμος του Μέρφυ «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει» Ο Νόμος του Μέρφυ εμπίπτει στην τάση να δίνεται με έμφαση σημασία και προσοχή στα αρνητικά και να αγνοούνται επιλεκτικά τα θετικά. Χρησιμοποιώντας τους νόμους της πιθανότητας, μοιάζει να κατέχει τη σιγουριά της βεβαιότητας.

Είναι γεγονός ότι όσο αυξάνει η εξουσία αυξάνει και η ευθύνη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει η αναθεματισμένη «ανάληψη ευθύνης» σε κάθε στάδιο εξουσίας. Ακούγεται συχνά, θα έχεις δει ό,τι το χρησιμοποιώ συχνά-πυκνά γιατί είναι εξαιρετικά σημαντικό θέμα η «ανάληψη ευθύνης» όσο αποτρόπαια κι αν φαντάζει. Επίσης ισχύει και το ακριβώς αντίθετο «με την αύξηση ευθύνης, αυξάνει και η εξουσία». Κοντολογίς, όσο μεγαλύτερη ευθύνη αναλαμβάνεις στην ζωή σου τόσο μεγαλύτερη εξουσία αποκτάς στο Είναι και στα πράγματα.

Συνήθως οι άνθρωποι αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη των πραγμάτων γιατί υποθέτουν ό,τι ταυτοχρόνως ευθύνονται και γι’ αυτά. Η ευθύνη και το φταίξιμο πάνε χέρι – χέρι και εύκολα ξεπέφτουν στην αυτολύπηση που οδηγεί στην κατάθλιψη. Μόνο που δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι άλλο πράγμα να είσαι υπεύθυνος για κάτι και εντελώς άλλο να φταις γι αυτό.

*Αν σκοτώσεις κάποιον είσαι και υπεύθυνος και φταις.
*Αν είσαι όμορφος, είσαι υπεύθυνος, αλλά δεν φταις γι αυτό.

Η διαφορά προφανής αν και ακατανόητη. Οι άνθρωποι υποκύπτουν σε αυτούς τους πιο πάνω Νόμους και αγνοούν την σημαντικότητα της απλότητας (κι όχι της απλοϊκότητας) Για παράδειγμα αν σε σπρώξουν σε έναν γκρεμό δεν φταις εσύ γι’ αυτή την πράξη, αλλά πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις, να αναλάβεις την ευθύνη και να αντιμετωπίσεις την κατρακύλα σου. Θα υπάρξουν πρόσθετα προβλήματα με όποια αντιμετώπιση επιλέξεις και θ’ αναλάβεις την ευθύνη και γι’ αυτήν. Έτσι ενώ δεν φταις για την αρχική κατάσταση είσαι υποχρεωμένος να αναλάβεις την ευθύνη της αντιμετώπισης της και είσαι υπέυθυνος για κάθε μετέπειτα δράση σου.

«Θεωρώ τον εαυτό μου κυρίως αναγνώστη. Όπως γνωρίζετε, έχω τολμήσει την περιπέτεια της γραφής. Αλλά πιστεύω πως αυτά που έχω διαβάσει είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ αυτά που έχω γράψει. Γιατί κάποιος διαβάζει αυτά που του αρέσουν. Ωστόσο γράφει όχι αυτά που θα ήθελε να γράψει, αλλά αυτά που είναι ικανός να γράψει… Τι σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας; Σημαίνει απλώς το να είμαι πιστός στη φαντασία μου». JORGE BORGES



Απαίτησε το Άριστο

Δεν είναι δύσκολος άνθρωπος. Το Άριστο μου αρκεί.-

Μια φορά κι έναν καιρό πέθανε ένας καλός άνθρωπος κι άφησε εκτός από μεγάλη περιουσία και μερικά χρέη. Τα παιδιά του συμφώνησαν να αποδεχτούν την κληρονομιά πριν μάθουν για τα χρέη, που δεν ήταν και πολλά. Όμως τα δύο από τα τρία όταν έμαθαν ό,τι έπρεπε να πληρώσουν πριν πάρουν τα χρήματα και τα ακίνητα, δυσανασχέτησαν κι άρχισαν να καταριούνται την κακή τους μοίρα (Νόμος του Μέρφυ) και τον πατέρα τους που δεν φρόντισε τα παιδιά του, που δεν τους παράδωσε τις ιδιοκτησίες του καθαρές από χρέη, να τις απολαύσουν χωρίς κόπο.

Ο τρίτος, ας τον πούμε Αργύρη, ανέλαβε την ευθύνη, αντιμετώπισε τα χρέη και τα έξοδα, δανειζόμενος το ποσό και πληρώνοντας τα οφειλόμενα (εκροή). Ανέλαβε την ευθύνη χωρίς να φταίει για το πρόβλημα. Έτσι λοιπόν πήρε όλη την ιδιοκτησία του πατέρα του κι επιπλέον ένα εξαιρετικά σημαντικό ποσό χρημάτων που ο πατέρας του διατηρούσε σε έναν κρυφό λογαριασμό και θα δινόταν σε όποιον αναλάμβανε την ευθύνη της διαθήκης του. Αφήνω στην φαντασία σου αναγνώστη τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Ο Αργύρης πρώτα αύξησε την εκροή κι έλαβε αυξημένη εισροή κατά το γνωστό «ό,τι σπέρνεις θερίζεις» Ανέλαβε ευθύνη, αντιμετώπισε το θέμα, εισέπραξε τα εύσημα, αυξημένη δύναμη, εξουσία και περιουσία. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς σοφότεροι.

Απλώς αντιμετώπισε ο Αργύρης ως πρόκληση το γεγονός και δεν έριξε το φταίξιμο ή το ανάθεμα έξω από τον εαυτό του, περιμένοντας να τον σώσει …το ιππικό!! Εν αντιθέσει με τα αδέλφια του που πολύ βολικά θυματοποιήθηκαν και πρόσφεραν τον πλούτο τους στον ικανό κι άξιο να αντιμετωπίσει την αυξημένη ευθύνη γι’ αυτόν. Ο πλούτος εκτός από Δύναμη αυξάνει και την Ευθύνη και την Εξουσία, το είπαμε πιο πάνω. Για το ανθρώπινο ζώο υπάρχουν μονάχα ευλογίες ή κατάρες, για τον άνθρωπο κυνηγό όμως υπάρχουν μονάχα προκλήσεις και παιχνίδια κι αποφασίζει μόνος του αν θα παίξει κάποιο παιχνίδι ή θα το παρατήσει. Αν αποφασίσει όμως να μπει στο παιχνίδι θα το παίξει ΑΨΟΓΑ και μέχρι τέλους, αδιαφορώντας αν θα κερδίσει ή αν θα χάσει.

Ένα ακόμη πιο καλό ξεσκαρτάρισμα των εννοιών «φταίξιμο κι ευθύνη» για να γίνει ακόμη πιο ξεκάθαρο. Γεννήθηκες κοντός, αυτό είναι έξω από το δικό σου πεδίο δράσης, δεν φταις εσύ που γεννήθηκες κοντός. Αν όμως δεν παίζεις μπάσκετ επειδή γεννήθηκες κοντός είναι απολύτως δική σου ευθύνη που καμία σχέση δεν έχει με το αρχικό φταίξιμο και το να θέλεις να γίνεις αθλητής στο NBA αλλά δεν μπορείς επειδή «φταίει η κακιά σου μοίρα που γεννήθηκες κοντός και …μπλα μπλα μπλα», σημαίνει ό,τι απλώς είσαι βλάκας …ε, άσε μας κουκλίτσα μου!!

Το φταίξιμο είναι παρελθοντικός χρόνος. Η ευθύνη είναι χρόνος εδωνά.

Το φταίξιμο προέρχεται από ακούσιες δράσεις, η ευθύνη από εκούσιες επιλογές.

Εσύ επιλέγεις να διαβάσεις αυτό το βιβλίο, εσύ επιλέγεις να σκέφτεσαι θέματα περί πρόκλησης, ευθύνης κι αποτυχίας. Είναι δική σου ευθύνη αν θα τα ενστερνιστείς ή αν θα τα πετάξεις. Εγώ φταίω που τα γράφω, αλλά εσύ έχεις την ευθύνη που τα διαβάζεις, αν δε τα ενστερνιστείς, η ευθύνη σου αυξάνει εκθετικά. Μπορεί εγώ να φταίω που τα έμαθες αρχικά, αλλά το πως θα χρησιμοποιήσεις την κάθε πληροφορία που παίρνεις από εμένα είναι καθαρά δική σου ευθύνη.

Κανένας άλλος δεν είναι υπεύθυνος για την κατάσταση σου εκτός από εσένα τον ίδιο. Κ Α Ν Ε Ν Α Σ.-

Τα πάντα είναι Π Ρ Ο Κ Λ Η Σ Η που ή την αποδέχεσαι και κάνεις παιχνίδι ή όχι και μας αδειάζεις την γωνιά. Πολλούς μπορείς να κατηγορήσεις για την δυστυχία σου, από τον πολιτικό έως τον παπά, την μαμά σου, το σόι σου, τον καιρό, τα UFO τους χθόνιους και τους υποχθόνιους, αλλά κανένας τους δεν είναι ποτέ υπεύθυνος για την όποια κατάσταση σου, την ευτυχία ή την δυστυχία στην οποία βρίσκεσαι. Μόνος σου επέλεξες να υποφέρεις ή να απολαμβάνεις την καθημερινότητα σου. Αυτό συμβαίνει επειδή μονάχα εσύ επιλέγεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τον τόπο που αντιδράς στα πράγματα, τον τρόπο που επιλέγεις να μετράς τις προκλήσεις της ζωής σου.

Η πρόκληση έγκειται στο να κάνεις τα πάντα με ΑΨΟΓΟΣΎΝΗ. Για να συνεχίσει να αναπτύσσεται η ζωή και η ευδαιμονία σου πρέπει να να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πραγμάτων και να αναθέτεις ευθύνες και σε άλλους. Οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να κρύψουν την ανεπάρκεια τους συνεργάζονται με ανθρώπους που ψάχνουν πώς να φτιάξουν «υπόστεγο για ποδήλατα» κι αφήνουν στην τυχαιότητα όλα τα σημαντικά. Συνήθως συνεργάζονται ή συναναστρέφονται από ανθρώπους πιο ασήμαντους από τους ίδιους γιατί έτσι πιστεύουν ότι τέτοιοι ασήμαντοι δεν αποτελούν απειλή για τους ίδιους.

Οι έξυπνοι άνθρωποι (νοητικά και συναισθηματικά) συνεργάζονται και συναναστρέφονται με ανθρώπους καλύτερους από τους ίδιους ή τουλάχιστον εξ ίσου καλούς. Οι σημαντικοί άνθρωποι συμβάλουν κι επεκτείνουν «το κτίσιμο του πυρηνικού εργαστηρίου» κι αφήνουν στους ασήμαντους να ασχολούνται με «το υπόστεγο ποδηλάτων». Κοντολογίς, αναλαμβάνουν ευθύνη αποδεχόμενοι την πρόκληση και κάθε ανάληψη ευθύνης είναι υπεύθυνη για κάθε ανάπτυξη κι επέκταση της ζωής, επιχείρησης κοινωνίας. Έτσι μπορούμε πολύ εύκολα να δούμε ποιοι είναι οι σημαντικοί και ποιοι οι ασήμαντοι σε ένα κοινωνικό σύνολο, απλώς παρατηρώντας το ολοφάνερο, δηλαδή, που στρέφουν την προσοχή τους και ποια πρόκληση έχουν αναλάβει.

Ο άνθρωπος πολεμιστής όχι απλώς αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά διαλέγει και τους διαδόχους του ή που να αφήσει την κληρονομιά του. Υποδειγματική κι άψογη συμπεριφορά σημαίνει υποδειγματική ομάδα. Συγκεντρώνουν στην ομάδα τους καλύτερους ειδικούς κάθε θέματος. Υπάρχουν επαγγελματίες «γενικών καθηκόντων» όπως υπάρχουν κι επαγγελματίες «ειδικών καθηκόντων» κι όχι μονάχα στις επιχειρήσεις αλλά σε κάθε κοινωνικό τομέα, όπου μπορείς εύκολα να τους εντοπίσεις.

Η πρώτη ομάδα αποτελείται από ανθρώπους – επιτήδειους που είναι καλοί σε πολλά διαφορετικά πράγματα, ενώ η δεύτερη ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που είναι εξαιρετικά ικανοί μόνο σε ένα. Μια ομάδα που αποτελείται από την πρώτη ομάδα θα αποτύχει παταγωδώς από μια ομάδα που αποτελείται από άτομα της δεύτερης ομάδας που είναι στοχευμένη σε αυτό τον έναν και μοναδικό σκοπό της. Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί σε λίγα πράγματα και σπανίως ασχολούνται με άλλα πέρα από αυτά, αφού συνήθως τα έχουν αναγνωρίσει και προωθήσει στην αγορά.

Οι υπόλοιποι που είναι καλοί σε λίγο απ’ όλα, είναι αυτοί που τους αναθέτουν το «υπόστεγο ποδηλάτων» αφού άλλωστε μονάχα μέχρι εκεί φτάνει το επίπεδο αποδοχής κι αξίας τους. Παρατήρησε μια συμφωνική ορχήστρα ή το πλήρωμα του Enterprise στο Star Trek, αποτελείται από αυθεντίες σε ένα και μόνο πράγμα και μονάχα με αυτό ασχολούνται χωρίς να μπλέκουν στα πόδια των υπολοίπων. Ο καπετάνιος είναι ο μαέστρος τους. Όσο καλύτερος ο μαέστρος τόσο καλύτερη η ομάδα, αλλά κι όσο καλύτερος ο βιολονίστας, ο πιανίστας, το φλάουτο, τα κύμβαλα, το τύμπανο κλπ τόσο καλύτερη η απόδοση ολόκληρης της συμφωνικής μουσικής ή όπερας.

Οι επιτήδειοι είναι η πιο επικίνδυνη ομάδα που μπορείς να συναναστραφείς. Είναι πολύ χειρότεροι από τους ανθρώπους με περιορισμένα προσόντα και η ζημιά που μπορούν να σου κάνουν είναι ανυπολόγιστη. Επειδή έχουν πειθώ, που καλύπτει την ανεπάρκεια τους, εύκολα πείθουν ότι το άσπρο είναι μαύρο κι ευκολότατα σου εξηγούν γιατί η ώρα είναι πέντε και μισή, ενώ είναι οκτώ το βράδυ. Σκέφτονται υπερβολικά πολύ και πράττουν υπερβολικά λίγο. Αν βρεθούν μπροστά σε δύο πόρτες, που η μία έχει την πινακίδα «κόλαση» και η άλλη την πόρτα «παράδεισος» θα διαλέξουν την πρώτη γιατί θα θεωρήσουν ότι η δεύτερη κρύβει παγίδες.

Σου πουλάνε τόσο έξυπνα την ρητορεία τους και θα σε πάρουν μαζί τους στην κόλαση που σου έχουν παρουσιάσει για παράδεισο. Είναι ευφραδείς και πειστικοί. Είναι η απολύτως λάθος επιλογή, να τον παντρευτείς, να κάνεις μαζί του παιδιά, να κάνεις επιχείρηση, να τους δώσεις την θέση του βουλευτή, του κυβερνήτη, του μαέστρου. Σκέτη καταστροφή και όλα τα αποκαΐδια που αφήνουν στο διάβα τους, δεν θα σε φτάσουν δυό ζωές να τα μαζέψεις. Αν αφήσεις την ανάληψη ευθύνη σου να ατροφήσει μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος με κάποιον επιτήδειο σε κάποιο πόστο της ζωής σου, ξεφορτώσου τον όσο πιο γρήγορα κι αθόρυβα μπορείς, καθάρισε την μπουγάδα σύντομα γιατί θα ‘χεις τρελά προβλήματα στην πορεία ωσότου συνειδητοποιήσεις το φιάσκο της επιλογής σου. Η εξέλιξη της αξίας και των ικανοτήτων των έμπειρων ανθρώπων είναι ολοφάνερη και δεδομένη.

Προσοχή λοιπόν με ποιόν συναναστρέφεσαι, ποιόν παντρεύεσαι (αν κάνεις αυτό το ολέθριο λάθος) με ποιόν κάνεις παιδιά (αν συνεχίσεις το πρώτο λάθος) με ποιούς χτίζεις τις ομάδες σου, αφού όσο περισσότεροι επιτήδειοι τόσο μεγαλύτερη η στασιμότητα και η οπισθοδρόμηση όπως και το χάσιμο πολύτιμων πόρων, έδαφος, κεκτημένη ταχύτητα, χρόνος, χώρος, χρήμα, αξίες, χαμένους στόχους κλπ. κλπ. Κατά πάσα πιθανότητα αδυνατώ να περιγράψω με λέξεις την ζημιά που υφίσταται ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος από τόσο οδυνηρές συναναστροφές.

Να θυμάσαι ό,τι οι άξιοι και οι μεγαλοφυΐες σπάνια θα σου χτυπήσουν την πόρτα, πρέπει να κουραστείς υπερβολικά πολύ για να τους ανακαλύψεις, δεν κυκλοφορούν και πολύ, γιατί χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης κι αναγνώρισης εκεί που βρίσκονται. Η καρέκλα τους είναι κολλημένη στο πάτωμα. Όποιος σου χτυπάει την πόρτα για εργασία ή για γάμο αναζήτησε γιατί έφτασε ως εσένα κι από πού έχει ήδη πάρει πόδι. Η πρόσληψη στην ζωή σου ακατάλληλων στελεχών είναι μια εξαιρετικά δαπανηρή επιλογή, παρ’ όλο που τέτοιοι τύποι πληρώνονται λιγότερο δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι πιο «οικονομικοί» Δεν είναι και θα πληρώσεις πολύ ακριβά για να το μάθεις.

Το ίδιο ισχύει και για το δαπανηρό. Το φτηνό και το ακριβό είναι σχετικές έννοιες και πάντοτε συγκρίσιμες. Κάτι είναι φτηνό ή ακριβό σε σχέση με κάτι όμοιο του. Η συνεργασία με έναν ικανό άνθρωπο, που πρέπει να καταβάλεις έξτρα προσπάθεια για να σε δεχτεί στην ζωή του, αξίζει εκθετικά πολύ περισσότερο από μια σύζευξη με τρείς κατώτερου βεληνεκούς συνεργάτες.

Η πρόκληση έγκειται στην διάκριση και στην φαντασία σου να σκεφτείς αυτό που δεν βλέπεις (αν και είναι ολοφάνερο) γιατί η αστοχία σου να το δεις θα σου προκαλέσει πολλά προβλήματα που θα είσαι αναγκασμένος να αναλάβεις την ευθύνη τους και να τα λύσεις, πολλές φορές -τις περισσότερες θα έλεγα- με κίνδυνο της ζωής και της ευημερίας σου.

Αναρωτήσου!

Αν ξεφύγεις από την νεκρή τυραννία του γραμμικού κι αν ανακαλύψεις τα φράκταλ του ΧΑΟΥΣ. Αν απαλλαγείς στο Εδωνά Είναι, από το νεκρό βλέμμα του θύματος που εμπεριέχει κι αυτοεξαπάτηση και την υποσυνείδητη επιθυμία να προσαρμόσεις την ζωή στις εγωπαθείς ρηχές κι ασήμαντες προσδοκίες. Αν προχωρήσεις με το ανοικτό βλέμμα του πολεμιστή, αν αρχίσεις να ΒΛΕΠΕΙΣ αντι να κοιτάς και αν αποκτήσεις την δύναμη να δρας ΑΨΟΓΑ. Αν … Τίποτα δεν μπορεί να είναι ευκολότερο και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι πολύ δύσκολο!!!

@Ηω Αναγνώστου -αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο της «Ρίξε μια Τίγρη στην Αρένα»

terrapapers.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Γκέμμα του ΛΙΑΝΤΙΝΗ- Φιλοσοφικός στοχασμός σε θεατρική μορφή

Το θεατρικό δρώμενο είναι μια παράσταση υπαρξιακού προσδιορισμού του ανθρώπου στη συνολική ρότα της αρχής και του τέλους του

Με το φιλοσοφικό κείμενο «Γκέμμα» του Δημήτρη Λιαντίνη επανέρχεται ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος και κάνει πρεμιέρα στις 9 το βράδυ της Παρασκευής 20 Απριλίου 2018 στο θέατρο Βρετάνια (Πανεπιστημίου 7, Αθήνα).



Το κείμενο ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:. Νίκος Καλογερόπουλος, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλης Παλαιολόγος, Βίκυ Μαραγκάκη, Μιχαήλ Γιαννικάκης, Κρυσταλλία Κεφαλούδη και Δανάη Λουκάκη.

Σύμφωνα με τους συντελεστές, το θεατρικό δρώμενο είναι μια παράσταση υπαρξιακού προσδιορισμού του ανθρώπου στη συνολική ρότα της αρχής και του τέλους του.

Το σπουδαίο έργο του σύγχρονου ποιητή φιλόσοφου Δημήτρη Λιαντίνη συμπυκνώνει φιλοσοφία και ποίηση σε μορφή πρόζας . Είναι ένα έργο καθαρής φιλοσοφικής σκέψης σε ελεύθερο ρυθμό βιώματος και φαντασίας με χαρακτηριστικό την αναγνωρίσιμη καλλιτεχνική γραφή έκφρασης. Το περιεχόμενο του βιβλίου προσδιορίζεται με την επισήμανση του τρόπου «πως γίνεσαι άνθρωπος».

Η Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη αποτελεί φιλοσοφικό ποιητικό και λογοτεχνικό θησαυρό για την κατάθεση της δικής του βιωματικής «αλήθειας», λέξη με την οποία κλείνει ο Λιαντίνης το έργο: « Έζησα την αλήθεια».

Η παράσταση καλεί τους θεατρόφιλους μέσα από τη θεατρική ερμηνευτική προσέγγιση του σκηνοθέτη να μυηθούμε στο φως και την αλήθεια .
Δημήτρης ΛιαντίνηςΤο σπουδαίο έργο του σύγχρονου ποιητή φιλόσοφου Δημήτρη Λιαντίνη συμπυκνώνει φιλοσοφία και ποίηση σε μορφή πρόζας

Ο συγγραφέας, παιδαγωγός, φιλόσοφος, ποιητής, βαθύς μελετητής του ελληνικούκλασσικού πνεύματος, της παγκόσμιας ιστορίας της φιλοσοφίας, της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτιστικής και πολιτικής πραγματικότητας Δημήτρης Λιαντίνης, δίδαξε ως Καθηγητής Φιλοσοφίας της αγωγής, Παιδαγωγικής και Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στο Τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής – Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έγραψε βιβλία φιλοσοφικού συλλογισμού με ιδιαίτερη προσωπική χαρακτηριστική ποιητική γραφή, αλλά ακριβολόγο πνεύμα.

Για το σκηνοθέτη Πάνο Αγγελόπουλο, στο φιλοσοφικό στοχασμό μέσα από την θεατρική προσέγγιση , εκείνο που αναζητάς είναι το φως και στην αναζήτηση αυτή δύνασαι με ελεύθερη βούληση και αγαθή προαίρεση να ελπίζεις ότι θα προσεγγίσεις το βασικό στόχο της απόλυτης ελευθερίας.

Δραματολόγος της παράστασης είναι η Mαρία Μπινίκου. Τη μουσική συνέθεσε η Έρρικα Σωτηρόπουλου . Τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιάννης Ζημιανίτης και τα κοστούμια σχεδίασε η Λευκή Δεριζιώτη. Σύμβουλος κίνησης είναι η Έρση Πήττα.

Η παράσταση διαρκεί 1 ώρα και 45 λεπτά , ενώ «ανεβαίνει» τις ημέρες Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο στις 9 το βράδυ, καθώς και στις 8 το βράδυ της Κυριακής. Η γενική είσοδος διαμορφώθηκε στα 15 ευρώ και για τις ειδικές ομάδες τιμάται το εισιτήριο στα 12 ευρώ.

Πηγη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Αυθεντικότητα του Είναι – Μάρτιν Χάιντεγκερ

«Οτιδήποτε και οσοδήποτε αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε, σκεφτόμαστε πάντοτε μέσα στη σφαίρα της παράδοσης»

«Όταν ο άνθρωπος αναλώνεται στην καθημερινότητα, αποφεύγει τις βαθύτερες ανησυχίες και την διαπεραστική αυτοεξέταση»

«Το να προσπαθείς να είσαι κατανοητός· είναι αυτοκτονία για την φιλοσοφία»

«Το Εδωνά – Είναι είναι ένα Ον που δεν λαβαίνει απλώς χώρα ανάμεσα σε άλλα όντα. Υπερέχει οντικά, από το γεγονός ότι μέσα στο Είναι του αυτό το Ον νοιάζεται για το ίδιο του το Είναι.»

Μάρτιν Χάιντεγκερ (Martin Heidegger, 1889 – 1976) Γερμανός φιλόσοφος.

Γεννήθηκε στο Μέσκιρχ του Μπάντεν. Σπούδασε θεολογία, φιλοσοφία, ιστορία και φυσικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Το 1923 έγινε καθηγητής της φιλοσοφίας στο Μάρμπουργκ και από το 1928 ανέλαβε την έδρα της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Κατά το διάστημα 1945-1951 του απαγορεύτηκε η διδασκαλία από τις δυνάμεις κατοχής της Γερμανίας, γιατί για ένα διάστημα υπήρξε μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.

Η φιλοσοφία του Χάιντεγκερ παρουσιάζεται κυρίως στην πρώτη της περίοδο ως ερμηνευτική περιγραφή της, κάθε φορά, συμπεριφοράς του ανθρώπου. Το ενδιαφέρον της περιγραφής αυτής δεν στρέφεται προς τον άνθρωπο ως άνθρωπο, δεν προέρχεται από ανθρωπιστική διάθεση (την οποία μάλιστα ο Χάιντεγκερ αποκρούει), αλλά γεννιέται από το γεγονός ότι –ανάμεσα στα διάφορα όντα– ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να είναι το μόνο που μπορεί να ερευνά και, επομένως, το μόνο που μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει την έννοια της ύπαρξης, που αποτελεί το πραγματικό αντικείμενο της φιλοσοφίας.

Έχοντας την δυνατότητα να στρέφεται ερευνητικά στην βάση της, η ύπαρξη ανήκει, κατά τον Χάιντεγκερ, μόνο στον άνθρωπο και δεν έχει καμιά σχέση με την απλή πλασματική πραγματικότητα ενός πράγματος ή ενός αντικειμένου του φυσικού κόσμου. Αν όμως η ύπαρξη ως δυνατότητα δημιουργίας μιας ερωτηματικής σχέσης με το Είναι, είναι μια προϋπόθεση που ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο, μόνο ο άνθρωπος επίσης είναι προικισμένος από την μοίρα του να αποκτήσει συνείδηση της χρεοκοπίας και του αδύνατου της σχέσης αυτής.

Μεταξύ του Είναι και της ανθρώπινης ύπαρξης ανοίγεται ένα χάσμα.

Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από την πράξη.

Το Είναι, που είναι άπειρη δυνατότητα, φωτεινή αλλά κενή ακαθοριστία, παρουσιάζεται στο ανθρώπινο πεπερασμένο ως ένα αγωνιώδες Μηδέν, που καταβροχθίζει και εκμηδενίζει όλους τους θεσμούς και τις πραγματικότητες του κοινωνικού και φυσικού κόσμου. Μια ριζική ασημαντότητα διαποτίζει όλες τις αντικειμενικές μορφές του κόσμου. Η άποψη του Είναι, είναι γι’ αυτό και άποψη του Μηδενός. Ο άνθρωπος δοκιμάζει το άγχος, δηλαδή την ιλιγγιώδη κατάρρευση ενός κόσμου που εξαφανίζεται και βυθίζεται στην διαυγή νύχτα του Μηδενός.

Στην προσπάθειά τους να λυτρωθούν από την ριζική αυτή εμπειρία, οι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο, κατά τον Χάιντεγκερ, σε έναν τρόπο ζωής –την αναυθεντική ύπαρξη– όπου το άγχος αντικαθίσταται και εξορκίζεται από την φροντίδα, δηλαδή το ενδιαφέρον και την ανήσυχη προσοχή που δίνουν στα ταμπού και στις πλασματικές αξίες της καθημερινότητας.

Η αναυθεντική ύπαρξη είναι ο τρόπος ζωής του ανθρώπου μέσα στην μαζική κοινωνία, η ύπαρξη του ανώνυμου και μη πραγματικού αυτού υποκειμένου, που είναι το απρόσωπο, ο μέσος όρος των ανθρώπων, όπως διαμορφώνεται και διαπλάθεται από τις συμβάσεις και τις πίστεις –το λέγεται, το πιστεύεται, το γίνεται κλπ.– που επιβάλλονται από τις κοινωνικές συνήθειες και τις συμβατικότητες. Ο άνθρωπος γλιτώνει από το άγχος ή, καλύτερα, προσπαθεί να το καταστείλει και να το ξεχάσει, τοποθετώντας την πραγματικότητα σε μια σειρά συγκεκριμένων αντικειμένων, που μπορούν να επηρεαστούν από την τεχνική και με τα οποία προσπαθεί να καλύψει την εκμηδενιστική ακαθοριστία του Είναι. Ο κόσμος των πραγμάτων καλύπτει και κρύβει έτσι την αληθινή πραγματικότητα που είναι το Μηδέν.

Αγκιστρωμένοι στην πλασματική στερεότητα των αντικειμένων, οι άνθρωποι φαντάζονται ότι θα αντλήσουν από αυτήν γαλήνη κι ασφάλεια. Μέσα και όργανα για την στερεοποίηση αυτή ή πραγματοποίηση του κόσμου, με την οποία ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει την ριζική εμπειρία του Μηδενός, είναι η τεχνική και η επιστήμη. Ο υπαρξισμός του Χάιντεγκερ, είναι ένας άθεος υπαρξισμός. Η χριστιανική πρόσκληση, να στραφούμε προς τον εαυτό μας για να βρούμε την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας, δεν έχει θέση στις σελίδες του. Εκείνο που ο X. εννοεί λέγοντας αυθεντική ύπαρξη, είναι η ικανότητα του ανθρώπου να δεχτεί και να ζήσει μέχρι το βάθος, χωρίς ψευδαπάτες και χωρίς ρητορείες, την μοίρα του, δηλαδή το να υπάρχει για τον θάνατό του.

Η αυθεντικότητα εμφανίζεται όταν –αφού πέσουν όλες οι αξίες της καθημερινότητας– ο άνθρωπος βρεθεί ενώπιος ενωπίω με το Μηδέν και με την εμπειρία του τέλους, (θανάτου) όπως ο ήρωας του περίφημου διηγήματος του Τολστόι “Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς” τον οποίο ακριβώς μνημονεύει ο Χάιντεγκερ. Εκείνη την στιγμή πραγματικά, στην προσέγγιση δηλαδή του θανάτου, όλες οι αξίες στις οποίες ο Ιβάν Ίλιτς είχε ζητήσει να στηριχθεί σε όλη του τη ζωή –η οικογένεια, η σταδιοδρομία, η εντιμότητα, το αστικό αίσθημα της αξιοπρέπειας κλπ.– διαλύονται και αυτός μένει, χωρίς δυνατότητα παρηγοριάς και ψευδαπάτης, μπροστά στο εφήμερο της ύπαρξής του, που είναι προορισμένη να καταλήξει στο Μηδέν.

Στο φως των θεμάτων αυτών, που βρίσκουν την ανώτερη έκφρασή τους στο Είναι και Χρόνος, δηλαδή στο καλύτερο έργο του της πρώτης περιόδου, ο Χάιντεγκερ μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους αξιολογότερους ερμηνευτές της κρίσης που συγκλόνισε την Ευρώπη και ειδικότερα τη Γερμανία μετά τον A’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Γύρω στο 1940, έπειτα από μια μακρά περίοδο σιωπής, η σκέψη του Χάιντεγκερ φαίνεται να παίρνει διαφορετικό δρόμο και να μπαίνει σε νέα περίοδο. Εξαφανίζονται οι μηδενιστικοί τόνοι της πρώτης εποχής. Και με τη μελέτη της φιλοσοφίας του Πλάτωνα και ίσως περισσότερο ακόμα των προσωκρατικών, ο Χάιντεγκερ επιστρέφει στην ιδέα πως η αλήθεια είναι όχι μόνο μια αποκάλυψη, αλλά και πως η αποκάλυψη αυτή γίνεται διαμέσου της γλώσσας του ανθρώπου και ιδιαίτερα του ποιητή.

Ο λόγος, η γλώσσα είναι ο οίκος του Είναι

Στον οίκο αυτό κατοικεί και ο άνθρωπος που, ως τέτοιος, αποκαλύπτει διαρκώς, δίνοντάς του τον τρόπο να εκδηλωθεί, το Είναι, του οποίου –κατά την έκφραση του Χάιντεγκερ– είναι ο λειτουργός. Τα πρόσωπα διαμέσου του λόγου των οποίων αποκαλύπτεται το Είναι είναι οι φιλόσοφοι και οι ποιητές. Το απελπιστικό όραμα της πρώτης περιόδου διαδέχεται έτσι, σύμφωνα με τη θεωρία του Χάιντεγκερ, η νοσταλγική αναπόληση μιας πατριαρχικής εποχής όπου οι Θεοί δεν είχαν ακόμα φύγει από τον κόσμο και στην οποία οι άνθρωποι ζούσαν σε άμεση και μυστηριακή σχέση με το Είναι.

Ξαναγυρίζει έτσι το όνειρο της αρχαίας Ελλάδας, όχι όμως της Ελλάδας του Αριστοτέλη, αλλά της Ελλάδας όπως την ονειροπολούσε ο Χέλντερλιν, δηλαδή της μυθικής εκείνης εποχής –πριν από την εμφάνιση της επιστήμης και της διαλεκτικής σκέψης– όπου, όπως λέει ο Χάιντεγκερ, η λογική, η ηθική και η φυσική δεν ήταν ακόμα χωριστές σφαίρες, αλλά μέρη μιας ενιαίας και αδιαίρετης Ολότητας. Τον αθεϊσμό της πρώτης περιόδου διαδέχεται μια αόριστη και δύσκολο να προσδιοριστεί θρησκευτικότητα, στην οποία μερικές φορές φαίνεται ότι μπορούμε να συλλάβουμε την οδύνη και τη νοσταλγία του Χάιντεγκερ για τη μυθική εποχή του Oμήρου, όπου οι Θεοί ζούσαν ανακατεμένοι με τους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος είναι μια «δυνατότητα» που «μπορεί» σε κάθε στιγμή, να μην είναι και να καταστραφεί. Για να πραγματοποιηθεί, οφείλει να αντιληφθεί την «ευθύνη» ότι η έννοια της ζωής του βρίσκεται απόλυτα στα χέρια του: ότι η έννοια αυτή είναι το να «εκλέξει» και να δημιουργήσει από το Μηδέν.Αλλά η απεριόριστη αυτή ελευθερία θέτει, ταυτόχρονα, τον άνθρωπο μπροστά στην εμπειρία που δεν προσφέρει καμιά εγγύηση και που είναι καταδικασμένη στο ναυάγιο και στον θάνατο.

Από το δράμα αυτό της «ύπαρξης», που δεν έχει κάθαρση και λύτρωση, δεν μπορούμε ωστόσο να ξεφύγουμε χωρίς να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος που, μέσα στην προσπάθεια να ξεφύγει από το άγχος και την εμπειρία του Μηδενός, αναζητά καταφύγιο στον «ασφαλή» και φαινομενικά «εξασφαλισμένο» κόσμο του συμβιβασμού και της καθημερινότητας, χάνει στην πραγματικότητα τον εαυτό του και την προσωπικότητα του, γιατί γίνεται ο ανώνυμος άνθρωπος ή ο άνθρωπος της «μάζας», που παραιτήθηκε από την ελευθερία του για χάρη των συμβάσεων και των αξιών της χυδαίας «καθημερινότητας».

Η αυθεντική ύπαρξη (το Είναι) είναι καταδικασμένη στην αποτυχία και στην συντριβή (στον Θάνατο) αλλά, σε αντάλλαγμα, είναι ηρωική ύπαρξη, προσωπική, μονάχη, που ζει με την ευθύνη, την αμφιβολία, την ανασφάλεια και τον κίνδυνο. Θαυμάζει την ζωή και γνωρίζοντας το τέλος της· την ζει με αψογοσύνη, με πάθος κι ενθουσιασμό, ως πρόκληση.

Η μη αυθεντική προσωπικότητα του κοινού ανθρώπου είναι, αντίθετα, μια ύπαρξη απρόσωπη, μηχανιστική κι αυτοματική, όπου ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερο όν, δεν είναι φυσικά «άτομο» αλλά μόνο μέλος της αγέλης του είδους. Ζει φοβισμένος, σε *άγχος, πιστεύοντας σε εμφυτεύσεις αθανασίας κι αποφυγής του θανάτου, κι έτσι ζει καθημερινά, κυριολεκτικά νεκρός.

Η μοναδική εμπειρία της ελευθερίας και της πρόκλησης είναι μια εμπειρία τρομερή και ζήτημα τιμής, για την αυθεντική ύπαρξη …με έπαθλο την ελευθερία του.

Η καθημερινή ύπαρξη, αντίθετα, είναι μια τεχνητή ύπαρξη εξωπραγματική, πλασματική, μια «βιωμένη, συμφωνημένη ύπαρξη», αντί να είναι ένα «ζην», όπου προσπαθεί κανείς να ξεφύγει από το κενό του άγχους· με τον σεβασμό, την υποταγή και την αφοσίωση στις αξίες της πρακτικής και της κατεστημένης κοσμικότητας. Τα θέματα αυτά, που είναι κοινά σε όλες τις ποικίλες μορφές και ρεύματα της φιλοσοφίας ανάγονται κυρίως στον Χάιντεγκερ, στον Πασκάλ, στον Κίρκεγκαρντ και στον Νίτσε, από τους νεότερους φιλόσοφους.



Άγχος, Αγωνία, Φόβος Θανάτου

Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα.

Το άγγχος είναι σωματική και ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από το αίσθημα διάχυτου φόβου, ο οποίος μπορεί να φτάσει από την ανησυχία έως τον πανικό, με οδυνηρά αισθήματα περίσφιξης του θώρακα και του λαιμού. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα άγχω (=σφίγγω τον λαιμό, πνίγω). Οφείλεται σε μια κατάσταση κινδύνου, δηλαδή στην αναμονή δυσάρεστων εξελίξεων, ή να είναι αδικαιολόγητη, όπως στις περιπτώσεις αγωνίας. Πάντοτε οφείλεται στον «φόβο θανάτου» και στην σύγκρουση με την ψευδαίσθηση της αθανασίας.

Στην ιστορία του σύγχρονου στοχασμού και πνευματικού πολιτισμού, το άγχος αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά θέματα. Για πρώτη φορά βρήκε τη φιλοσοφική του έκφραση στο έργο του Δανού στοχαστή Σέρεν Κίρκεγκορ, ειδικότερα στην Έννοια του άγχους που δημοσιεύτηκε το 1844 με το ψευδώνυμο Virgilius Hafniensis. Το άγχος, αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα ένα από τα βασικά στοιχεία της υπαρξιστικής φιλοσοφίας, ανεξάρτητα αν ο προσανατολισμός της είναι κοσμικός ή θρησκευτικός.

Με το άγχος έχει ασχοληθεί επίσης η ψυχανάλυση, που το θεωρεί ως μια από τις συχνότερες καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής o Φρόιντ υποστηρίζει ότι η εμφάνιση του άγχους συμπίπτει με αυτό το ίδιο το γεγονός της γέννησης, «γεγονός στο οποίο βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα οδυνηρά αισθήματα». Το άγχος βρήκε και καλλιτεχνική έκφραση στα περισσότερα έργα της σύγχρονης τέχνης. Το συναντούμε π.χ. στα μυθιστορήματα του Κάφκα, στους πίνακες του Πικάσο, στη μουσική του Σένμπεργκ.

Από φιλοσοφική άποψη, με την έννοια του άγχους δεν υπονοείται μια καθιερωμένη έννοια, αλλά ένας υπαρξιακός τρόπος, μια ψυχική κατάσταση, που συνοδεύει συνεχώς τον άνθρωπο στη ζωή του. Είναι συνώνυμο του αρχέγονου «φόβου» –αρχέγονο αίσθημα κοινό στα ζώα και στους ανθρώπους– κι έχει χαρακτήρα περισσότερο μεταφυσικό. Δεν συνδέεται με ιδιαίτερες καταστάσεις, αλλά εκφράζει την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, την επίγνωση –που την ζει και την αποκτά ο καθένας– του εφήμερου και αμφιλογικού χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στη φιλοσοφία του Κίρκεγκορ το άγχος έχει χαρακτήρα ουσιαστικά θρησκευτικό και αποτελεί την οδό που ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθήσει για να επιχειρήσει να φτάσει στον Θεό, στην ελευθερία, στη λύτρωση. To άγχος, που εμφανίζεται με το προπατορικό αμάρτημα, συνοδεύει τον άνθρωπο στη ζωή του από τη στιγμή που αυτός αποκτά επίγνωση του παραπτώματός του, της μη ελευθερίας του, της μη τελειότητάς του. Η συνείδηση νιώθει άγχος, γιατί είναι ένοχη, και η ενοχή είναι μη ελευθερία. Όμως το άγχος δεν είναι ικανό να εγγυηθεί την εκλογή της θρησκευτικής ζωής, την επίτευξη της ελευθερίας και να απομακρύνει τον φόβο θανάτου.

O Θεός αποκαλύπτεται πάντα και μόνο ως θαύμα, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις διαθέσεις του ανθρώπου. Στην νεότερη υπαρξιστική φιλοσοφία, π.χ. στον κοσμικό υπαρξισμό του Σαρτρ ή του Χάιντεγκερ, το ά. δεν έχει το θρησκευτικό περιεχόμενο που είχε για τον Κίρκεγκορ θεωρείται υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπου που εκσφενδονίζεται σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν. Τίποτα δεν εγγυάται στον άνθρωπο την πραγματοποίηση περισσότερο της μιας δυνατότητας ή της άλλης, την χρησιμότητα μιας πράξης, την ορθότητα μιας εκλογής, το αποτέλεσμα μιας συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι ήταν πιο ευτυχισμένοι κατά τη διάρκεια των πολέμων, όταν κάθε στιγμή διέτρεχαν τον κίνδυνο να σκοτωθούν και έπρεπε να παίρνουν συνεχώς κι αυτοστιγμή, αποφάσεις ζωής και θανάτου. Το μόνο σίγουρο κι αναπότρεπτο είναι ο Θάνατος του «Εγώ» με ή χωρίς άγχος. Η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της αγωνίας.

Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ, η αγωνία του Θανάτου, επαναφέρει την ύπαρξη από την κατάπτωση της ταυτότητας του «Εγώ» στην ανάταση του Είναι. Το Είναι παρουσιάζεται στο ανθρώπινο πεπερασμένο ως ένα αγωνιώδες Μηδέν που καταβροχθίζει και εκμηδενίζει όλους τους συμφωνημένους θεσμούς και τις πραγματικότητες του κοινωνικού και φυσικού κόσμου. Για τον Χάιντεγκερ, η αγωνία είναι το αίσθημα που έχει ο άνθρωπος για το αδύνατο, καθώς προέρχεται από το Μηδέν, και συνειδητοποιεί το Είναι του προς Θάνατο.

Ο άνθρωπος μαθαίνει με την αγωνία και το άγχος ότι δεν τον προσδιορίζουν ούτε εξωτερικά, ούτε εσωτερικά αίτια, αλλά ότι o ίδιος προσδιορίζει ελεύθερα τον εαυτό του. Το συναίσθημα της αγωνίας, γεννιέται στο τέλος της αποτυχημένης αναζήτησης του Είναι. Η αποτυχία όμως αυτή δεν είναι μόνο η βασική εμπειρία της ύπαρξης, αλλά και η προϋπόθεση προς την υπέρβαση.

Η αγωνία συγκαταλέγεται στα λεγόμενα «αρνητικά» συναισθήματα, δηλαδή στα πιο δυσάρεστα και οδυνηρά, για τον μη αυθεντικό άνθρωπο, που επιδιώκει να ξορκίσει τον «φόβο θανάτου» θεωρώντας ψευδώς ό,τι είναι αθάνατος και πάντοτε «ευτυχισμένος». Υποκειμενικά την αισθάνεται κανείς ως εσωτερική ψυχική ένταση, ανησυχία, αδημονία, στενοχώρια, απόγνωση. Η αγωνία εμφανίζεται όταν η ύπαρξη του ανθρώπου, μπαίνει με κάποιο τρόπο σε κίνδυνο, βιώνει έναν «φόβο θανάτου». Μάλιστα δεν καταλαβαίνει καν ότι είναι «φόβος θανάτου» γιατί θεωρεί ότι υπάρχει διαφορά της αγωνίας από τον φόβο κι ότι ο φόβος αναφέρεται σε μια σαφή και συγκεκριμένη αιτία, ενώ το όν που αγωνιά δεν έχει πάντοτε γνώση της αιτίας. Έχει γνώση, απλώς δεν έχει επίγνωση. Η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος κι αθάνατος και αυτομάτως αποκτά ουσία.

Η Αυθεντική Ύπαρξη που ζει με πρόκληση και είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την υπέρτατη …τον Θάνατο, έχει την επίγνωση ότι η απελπισία είναι ένα θετικό αίσθημα (κι όχι συναίσθημα) πλέει με ρυθμό και αρμονία, σερφάροντας στα κύματα του – πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιώδη- και το χειρίζεται ανάλογα. Αγωνία είναι το αίσθημα που έχει ο άνθρωπος για το αδύνατο, καθώς προέρχεται από το Μηδέν, και συνειδητοποιεί το Είναι του προς τον Θάνατο.



Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.

Ο Χάιντεγκερ θεωρεί τον εαυτό του διανοητή του Όντος

Με το Ον (Είναι) δεν εννοεί τα όντα, αλλά το Είναι αυτό καθεαυτό. Πριν προχωρήσει σε εξηγήσεις διερευνά, όπως ο Καντ, ποιές είναι οι δυνατότητες της ανθρώπινης ύπαρξης στο σύνολό της. Θεμελιώδης κατηγορία ύπαρξης για το Χάιντεγκερ είναι η «εγκοσμιότητα», δηλαδή η ύπαρξη μέσα στον κόσμο. Κόσμος δεν υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο και άνθρωπος χωρίς τον κόσμο δε νοείται.

Ο Χάιντεγκερ επισημαίνει ότι το «Είναι» του ανθρώπου αποτελεί η μέριμνα είτε προς τον κόσμο (κοσμομέριμνα) είτε προς τον άνθρωπο (ανθρωπομέριμνα). Με την πρώτη ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα όντα, με την δεύτερη έρχεται σε επαφή με τον άλλο άνθρωπο. Η ανθρώπινη ύπαρξη, ενώ από την φύση της είναι αυθεντική, μπορεί να καταντήσει αναυθεντική λέγοντας ό,τι «λέγεται», σκεπτόμενη όσα «σκέφτονται» οι πολλοί, συνηθίζοντας ό,τι «συνηθίζεται». Έρχεται, όμως, η στιγμή του θανάτου και τότε αναπόφευκτα ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι «υπάρχω» αυθεντικά σημαίνει«υπάρχω προς θάνατο».

Ύστερα από μία στροφή που συμβαίνει γύρω στο 1940, ο Χάιντεγκερ πορεύεται από το Είναι προς τον άνθρωπο. Σε αυτό συνετέλεσαν βασικά ο Πλάτωνας και οι προσωκρατικοί. Όπως ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι το αγαθό βρίσκεται «επέκεινα της ουσίας», έτσι και ο Χάιντεγκερ δέχεται το «συμβαίνον» πέρα από το «Είναι», το οποίο θεωρεί όρο τόσο του ανθρώπου (νοείν) όσο και της ύπαρξης. Για την αλήθεια, που η κλασική μεταφυσική θεωρεί ως συμφωνία διάνοιας και πράγματος, ο Χάιντεγκερ απαντά ότι αυτή είναι γεγονός αποκάλυψης και όχι συμφωνίας, όπως την αποδίδει η ελληνική λέξη Αλήθεια, δηλαδή έξοδος από τη λήθη, στέρηση της λήθης.

Έτσι ο Χάιντεγκερ απελευθερώνεται από την αντίληψη της αλήθειας ως αναπαράστασης, που οδήγησε την Δύση στον μηδενισμό. Στο ερώτημα αν η φιλοσοφία μπορεί να σώσει την ιστορία και τον άνθρωπο, ο Χάιντεγκερ απαντά καταφατικά, όχι όμως με την παραδοσιακή της μορφή. Ομολογεί ότι ο ίδιος δεν είναι φιλόσοφος, αλλά διανοητής. Υπάρχει, κατά το Χάιντεγκερ, ακόμη ένα είδος ανθρώπου που μεριμνά πνευματικά, ο ποιητής. Αυτός κρατά το δεσμό με το «Ον» …το «Είναι» διασώζοντας την αλήθεια.

Ο Τζορτζ Στάινερ αναλύει τον Χάιντεγκερ αναφέροντας ότι το έργο του φιλοσόφου αγγίζει την υψηλή ποίηση. Επομένως γράφοντας κανείς γι’ αυτό ορίζει ουσιαστικά και την ποιητική του, η οποία καλύπτει τρεις τομείς: Πρώτον, την φιλοσοφία της γλώσσας, κι άρα το υψηλό επίπεδο ανταπόκρισης του λόγου προς τα πράγματα και τις ιδέες. Δεύτερον, το πεδίο της μεταφυσικής, δηλαδή την έξοδο από τον εκλογικευμένο Λόγο. Τρίτον, το πεδίο του στοχασμού, όπου ο στοχαζόμενος προσπαθεί και – αν είναι ικανός- υπερβαίνει τους περιορισμούς της γλώσσας. Αφού περάσει κανείς- διαδοχικά ή όχι- από τα πεδία αυτά, εισέρχεται στον φωτεινό κόσμο της Υπαρξης, του Είναι, όπως ο περιπατητής βγαίνει από το δάσος στο ξέφωτο, στο άνοιγμα του φωτός. Δεν είναι επομένως τυχαίο που οι εικόνες του δάσους περνούν συχνά μέσα στα κείμενα του Χάιντεγκερ. Το πλατωνικό δίλημμα.

«Μας έμαθε να αγαπάμε, ο Χάιντεγκερ, για να γινόμαστε αυθεντικοί, και να αντλούμε από την παντοδύναμη αδυναμία του ενδεχομένου για ζωή μέσα στην πτώση. Μας έμαθε να διαλέγουμε ελεύθερα αυτό που ήδη μας έχει διαλέξει – την Ύπαρξη».

«Το μοναδικό πράγμα που θα ήθελε να επιτύχει η σκέψη, η οποία επιχειρεί στο Είναι και Χρόνος να εκφραστεί για πρώτη φορά, είναι κάτι απλό. Ως τέτοιο παραμένει το Είναι μυστηριώδες, η απέριττη εγγύτητα μιας ήπιας εξουσίας. Η εγγύτητα αυτή ουσιώνεται ως η ίδια η γλώσσα».

Μάθαμε να μιλάμε, και να σωπαίνουμε, και, κυρίως, να ακούμε. «Το ακούειν είναι η υπαρκτική ανοιχτότητα του εδωνά-Είναι ως Συνείναι για τους Άλλους. Το ακούειν συγκροτεί μάλιστα την πρωταρχική και αυθεντική ανοιχτότητα του εδωνά-Είναι για τη δυνατότητα του πιο δικού του Είναι, ως άκουσμα της φωνής του φίλου, τον οποίο κάθε εδωνά-Είναι έχει πλάι του».

Με τον Χάιντεγκερ, η βούληση για δύναμη έγινε βούληση για ζωή και αυτή η τελευταία φανερώθηκε ως αυτό που όντως είναι, μια συνεύρεση με τους αγαπημένους, μια αδιάλειπτη έγνοια, μια μέριμνα για τους ανθρώπους, τον κόσμο και τα πράγματα. «Η μέριμνα (Sorge), η οποία σημαίνει “μέριμνα για τον άλλο κι εν-διαφέρον για, και, μετον άλλο” είναι το μέσο γι’ αυτή την υπέρβαση», λέει πάλι ο Στάινερ, μιλώντας για την υπέρβαση του ανοίκειου, της κατάπτωσης, της αν-αυθεντικότητας. Μας έμαθε να αγαπάμε, ο Χάιντεγκερ, για να γινόμαστε αυθεντικοί, και να αντλούμε από την παντοδύναμη αδυναμία του ενδεχομένου για ζωή μέσα στην πτώση. Μας έμαθε να διαλέγουμε ελεύθερα αυτό που ήδη μας έχει διαλέξει –την Ύπαρξη.

«Αν το εδωνά-Είναι προλαβαίνοντας επιτρέψει στον θάνατο να ισχυροποιηθεί μέσα του, τότε ελεύθερο για τον θάνατο το εδωνά-Είναι κατανοεί τον εαυτό του μες στη δική του υπερδύναμη, μες στην υπερδύναμη της πεπερασμένης του ελευθερίας, έτσι ώστε μ’ αυτή την ελευθερία, η οποία Είναι, εκάστοτε μόνο χάρη στο ότι έχει εκλεγεί η εκλογή, να μπορεί να αναλαβαίνει την αδυναμία της εγκατάλειψης στον εαυτό του, και να έχει σαφή θέα των τυχαιοτήτων της διανοιγόμενης κατάστασης».

Μελέτησε προσεκτικά τον Χάιντεγκερ και όταν σου πουν οι παρασιτικοί εξυπνάκηδες για τον ναζισμό του, εξήγησε τους ό,τι θα απολογείται εκεί που βρίσκεται… και μονάχα αν ο ίδιος το αποφασίσει- αλλά όχι στους παρασιτικούς. Θα απολογείται στους ομοίους του. Ποτέ στους παρασιτικούς.

Βιβλιογραφία του: «Είναι και χρόνος» (1927), «Ο Καντ και το πρόβλημα της μεταφυσικής» (1929), «Τι είναι μεταφυσική;» (1929), «Η θεωρία του Πλάτωνα για την αλήθεια» (1942), «Εισαγωγή στη μεταφυσική» (1953), «Τι είναι φιλοσοφία;» (1956), «Στο δρόμο προς τη γλώσσα» (1959), «Νίτσε» (1961), «Ηράκλειτος» (1970), «Η πραγματεία του Σέλιγκ για την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας» (1971).

@Ηω Ανγνώστου – αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο της «Ρίξε μια Τίγρη στην Αρένα»

terrapapers.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Mandela Effect : Πως το μυαλό σου παίζει παιχνίδια!!

Πόσες φορές πίστεψες πως ένα γεγονός είναι πραγματικό χωρίς να είναι; Πόσες ψεύτικες αναμνήσεις έχεις βιώσει; Το μυαλό σου πολλές φορές παίζει παιχνίδια μέσα από τοMandela Effect!!

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας είχαμε την λανθασμένη εντύπωση πως ένα γεγονός έχει συμβεί στην πραγματικότητα, χωρις αυτό να έχει γίνει. Και είναι πολύ παράξενο το γεγονός πως μία τέτοια ψεύτικη ανάμνηση μπορεί μην την έχουμε μόνο εμείς, αλλά να την μοιραζόμαστε με εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους μέσα από μία ψεύτικη συλλογική μνήμη. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται Mandela Effect, ένα φαινόμενο που αρκετοί υπέθεσαν πως συμβαίνει επειδή συγκρούονται μεταξύ τους οι παράλληλες πραγματικότητες. Σε αυτό το επεισόδιο δεν θα δείξουμε παραδείγματα του φαινομένου Μαντέλα μιας και υπάρχουν άπειρα σχετικά βιντεάκια που μπορείτε να δείτε, αλλά περισσότερο θα αναλύσουμε τι ισχύει τελικά με το mandela effect. Είναι αναμνήσεις από κάποια παράλληλη πραγματικότητα; ή απλά ένα ψυχολογικό φαινόμενο που συμβαίνει ταυτόχρονα σε πάρα πολλούς ανθρώπους;
Το Φαινόμενο Μαντέλα!

To Φαινόμενο Μαντέλα που αναφέρεται στην συλλογική ανάμνηση γεγονότων που δεν συνέβησαν ποτέ ξεκίνησε αρχικά το 2010 όταν αρκετοί άνθρωποι στο διαδίκτυο είχαν την εντύπωση πως ο Νέλσον Μαντέλα ήταν αρκετά χρόνια νεκρός. Για την ακρίβεια πολύς κόσμος πίστευε πως ο Μαντέλα είχε πεθάνει κατά την δεκαετία του 1980 στην φυλακή. Όμως η πραγματικότητα ήταν πως απελευθερώθηκε το 1990 και πέθανε το 2013, παρά το γεγονός πως αρκετοί ανέφεραν πως είχαν παρακολουθήσει στιγμιότυπα από την κηδεία του στην τηλεόραση πολύ πριν πεθάνει! Ο Όρος Μαντέλα Εφέκτ ξεκίνησε από την αποκαλούμενη “Σύμβουλο Παραφυσικού” Fiona Broome και από τότε εμφανίστηκαν άπειρα παραδείγματα του φαινομένου που βασίστηκα στην υπόθεση πως αυτές οι συλλογικές αναμνήσεις προέρχονται από παράλληλα σύμπαντα που έρχονται σε επαφή μεταξύ τους και “ανταλλάσουν” πληροφορίες και μνήμες. Σε ένα παράλληλο σύμπαν δηλαδή ο Μαντέλα όντως είχε πεθάνει και αυτή η μνήμη πέρασε στην δική μας πραγματικότητα. Υπάρχουν βέβαια και άλλες θεωρίες που σχετίζονται με το φαινόμενο Μαντέλα και υποθέτουν πως αυτές οι αναμνήσεις ή οι αλλαγές στην ιστορία πραγματοποιούνται από χρονοταξιδιώτες. Τι ισχύει τελικά με αυτό το παράδοξο φαινόμενο;
Η Ψυχολογική εξήγηση

Τι συμβαίνει τελικά με το φαινόμενο Μαντέλα; Πρόκειται για αναμνήσεις μίας παράλληλης πραγματικότητας ή για ένα ψυχολογικό φαινόμενο που έχει μία πολυ πιο απλή εξήγηση που ακυρώνει κάθε θεωρία συνωμοσίας;

Οι Ψυχολόγοι εξηγούν αυτό το φαινόμενο μέσα από κοινονικά αποτελέσματα και την ψευδή μνήμη. Δηλαδή υποστηρίζουν απλά πως κάποιες αναμνήσεις έχουν διαστρεβλωθεί μέσα στο μυαλό μας και δεν έχουν συμβεί ποτέ ανεξάρτητα από το αν τις θυμόμαστε. Αυτό το ψυχολογικό φαινόμενο ονομάζεται παραμνησία, είναι αρκετά κοινό και αρχικάερευνήθηκε από τους πρωτοπόρους της ψυχολογίας Σίγκμουντ Φρόυντ και Πιερ Ζανέ. Πρόκειται δηλαδή για σφάλματα της μνήμης, η οποία λειτουργέι με προεγκατεστημένη γνώση που εμφανίζεται στο προσκήνιο αυτόματα και κατευθύνει τις αναμνήσεις μας ανάλογα με αυτή την γνώση. Το παράδοξο εδώ είναι πως αυτές οι ψεύτικες αναμνήσεις μπορούν να δημιουργηθούν σε συλλογικό επίπεδο, αφού ψυχολογικά πειράματα έδειξαν πως αυτές οι ψεύτικες μνήμες μπορούν να πειραχθούν μέσα από οπτικά ερεθίσματα σε βίντεο ή την χρήση συγκεκριμένων φράσεων ή λέξεων που μπερδεύουν το μυαλό και εγκαθιστούν αυτή την ψεύτικη ανάμνηση. Κατά κάποιο τρόπο έτσι λειτουργούν και τα περίφημα Fake news!
Πόσο αθώο είναι το φαινόμενο Μαντέλα;

Η ψυχολογική εξήγηση του φαινομένου είναι η πιο λογική, όμως όπως είδαμε ίσως το φαινόμενο Μαντέλα να χρησιμοποιείται έτσι ώστε να αποτυπώσει ψεύτικες αναμνήσεις σε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Αυτό ίσως να συμβαίνει για να πιστέψουμε κάτι που δεν ισχύει ώστε να αποπροσανατολιστούμε από ένα άλλο μεγαλύτερο γεγονός που πρέπει να παραμείνει κρυφό. Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το γεγονός πως το φαινόμενο μαντέλα σχετίζεται και με το deja vu κατά κάποιο τρόπο, με το ένα φαινόμενο να ονομάζεται παραμνησία και το άλλο προμνησία. Κάπως έτσι εξάλλου αναπτύχθηκε η θεωρία συνωμοσίας πως αυτές οι ψεύτικες αναμνήσεις όπως και το deja vu δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι “βλάβες” στο σύστημα της πραγματικότητας όπως ακριβώς συνέβαινε στο Matrix.

Το πιθανότερο είναι πως το Μαντελα εφεκτ αφορά τις λειτουργίες του υποσυνείδητού μας και δεν σχετίζεται με τίποτα το παραφυσικό ή καμία θεωρία συνωμοσίας. Όμως ίσως κάποιες τέτοιες αναμνήσεις να κατασκευάζονται για κάποιο λόγο που ακόμα δεν γνωρίζουμε. Όπως καταλαβαίνετε έστω και αν μεγάλοι επιστήμονες έχουν μιλήσει ανοιχτά για παράλληλες πραγματικότητες, δεν μπορούμε να συσχετίσουμε το mandela effect μαζί τους ή με οποιαδήποτε άλλη θεωρία συνωμοσίας. Τουλάχιστον μέχρι αυτές να επιβεβαιωθούν με χειροπιαστό τρόπο. 

Μέχρι τότε, αν βιώσετε το φαινόμενο Μαντέλα στην καθημερινότητά σας το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να φιλτράρετε αυτή την ανάμνηση και να διαπιστώσετε αν υπάρχει για να σας αποπροσανατολίσει από μια αλήθεια που δεν πρέπει να μάθετε. 

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι απλά μία άκακη δυσλειτουργία των αναμνήσεών σας. Σας ευχαριστώ..

Πηγη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Περί Πολυθεϊσμού & Μονοθεϊσμού

Ένα από τα βασικά αξιώματα που τυπώνεται στο μυαλό μας από τη σχολική ακόμη ηλικία και που μας συνοδεύει είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, είναι αυτό που υποστηρίζει ότι, ο μονοθεϊσμός αποτελεί εξέλιξη του πολυθεϊσμού. Σύμφωνα με το γνωστό αξίωμα, ο άνθρωπος με την εμφάνιση του στη Γαία, αποθέωσε διάφορα φυσικά φαινόμενα που αδυνατούσε να ερμηνεύσει με τρόπο λογικό. Στη συνέχεια, από το πρώτο στάδιο αυτό της φυσιολατρικής τρόπον τινά θεώρησης ή θρησκείας, πέρασε στα διάφορα είδη πολυθεϊσμού.

Τέλος, όταν ο άνθρωπος μετέβη στην λεγομένη εποχή του ορθολογισμού, ασπάστηκε τον μονοθεϊσμό στις διάφορες μορφές του, κυρίως βεβαίως τον χριστιανισμό και τον μωαμεθανισμό. Αυτό το αξίωμα ταύτιζε ουσιαστικά τον πολυθεϊσμό με βαρβαρικές και πρωτόγονες εποχές, δοξασίες και αντιλήψεις ενώ ταυτοχρόνως εξίσωνε τον μονοθεϊσμό με πολιτισμό ανεπτυγμένο και προοδευτικό.

Αποτελεί λοιπόν πρόκληση για τον σημερινό σκεπτόμενο άνθρωπο, τον άνθρωπο δίχως προκαταλήψεις, να ερευνήσει αν πράγματι ο πολυθεϊσμός συνάδει με πρωτόγονη αντιληπτικότητα, αν όντως ο μονοθεϊσμός αποτελεί χαρακτηριστικό ιδίωμα εξελιγμένου πολιτισμού και αν εν τέλει ο μονοθεϊσμός είναι η φυσική εξέλιξη, το επόμενο βήμα με άλλα λόγια, του πολυθεϊσμού.

Επειδή όμως μια τέτοια έρευνα έχει αμέτρητες διακλαδώσεις θα πρέπει να τεθούν συγκεκριμένοι περιορισμοί. Θα σταθούμε λοιπόν σε συγκεκριμένες θεωρήσεις που μας αφορούν άμεσα και όχι έμμεσα κι ούτε απλώς θεωρητικά. Έτσι θα εξετάσουμε το Ελληνικό πολυθεϊστικό σύστημα, γνωρίζοντας ότι παρουσιάζει τεράστιες διαφορές με πολυθεϊστικές αντιλήψεις πχ Ινδουισμό και στον αντίποδα θα ασχοληθούμε με το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, γνωρίζοντας ότι παρουσιάζει διαφορές, είτε μικρές είτε μεγάλες, τόσο με τον ισλαμισμό όσο και με άλλα χριστιανικά δόγματα.

Ξεκινώντας την αναζήτηση μας, διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος σε οποιαδήποτε γωνιά της Γης, όταν προσπάθησε να ερμηνεύσει τον κόσμο, το Σύμπαν και τη θέση του σε αυτό, κατέληγε πάντα σε μια πολυθεϊστική και φυσιολατρική θεώρηση των πραγμάτων. Αμέσως λοιπόν προκύπτει ένα ερώτημα. Γιατί ο άνθρωπος αντιλήφθηκε τον κόσμο πολυθεϊστικά και όχι μονοθεϊστικά εξαρχής; Στο ερώτημα αυτό μπορούν να δοθούν δύο κύριες απαντήσεις.

Πρώτον. Ο άνθρωπος έδωσε μια πολυθεϊστική ερμηνεία του κόσμου γιατί ακριβώς δεν είχε την πνευματική ικανότητα να ερμηνεύσει τον κόσμο μονοθεϊστικά. Οπότε του ήρθε πιο εύκολα να ορίσει μια πλειάδα θεοτήτων. Αυτή η πρώτη απάντηση που διαθέτει και τους περισσότερους υποστηρικτές, συναντά ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο, ένα εμπόδιο που ουσιαστικά ακυρώνει το συγκεκριμένο επιχείρημα. Και ποιο είναι αυτό το επιχείρημα;

Αν δεχτούμε ότι πράγματι κατά την πρώτη πνευματική αναλαμπή του, ο άνθρωπος έδωσε μια φυσιολατρική θεώρηση του Κόσμου γιατί ακριβώς ζούσε σε πλήρη αρμονία με τη Φύση και ουσιαστικά η Φύση υπήρξε το φυσικό περιβάλλον του, τότε πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε την μετέπειτα πολυθεϊστική ερμηνεία που έδωσε ένας πνευματικά ανεπτυγμένος λαός, όπως υπήρξε ο Ελληνικός; Οι Έλληνες έθεσαν τις βάσεις και δημιούργησαν τον Ορθό Λόγο, την Κριτική Σκέψη, την Φιλοσοφία, τις Τέχνες, τις Επιστήμες, ουσιαστικά όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, όλα αυτά που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα πλάσματα που κατοικούν σε αυτόν τον πλανήτη.

Κι ενώ οι Έλληνες δημιούργησαν όλα αυτά, ανέπτυξαν ένα μοναδικό πολυθεϊστικό σύστημα ενώ γενεές Ελλήνων μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν με την πολυδιάστατη και ανυπέρβλητη Μυθολογία τους. Και όχι μόνο αυτό. Οι φιλόσοφοι των Ελλήνων ποτέ δεν αμφισβήτησαν αυτήν την θεώρηση. Μπορεί να εναντιώθηκαν των αντιλήψεων του απαίδευτου ανθρώπου περί των θεοτήτων αλλά υπήρξαν υποστηρικτές της συγκεκριμένης κοσμοθεωρήσεως. Μεγαλύτερο παράδειγμα αποτελεί βεβαίως ο Πλάτων, αυτός που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του Ελληνικού Κόσμου, ο οποίος στην αρχή κάθε έργου του, πάντα μνημόνευε θεότητες του Ελληνικού Πανθέου.

Εννοείται ότι η αναφορά στον Ελληνικό Τρόπο Σκέψεως εντοπίζεται στην εποχή ακμής του Ελληνισμού και όχι εποχή παρακμής του. Εξάλλου, όταν αναφερόμαστε σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και στα επιτεύγματα της περιόδου αυτής, πάντα επικεντρωνόμαστε στην ακμή της περιόδου και ποτέ στην όποια παρακμή της. Αυτό όμως που είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι η διαπίστωση ότι η δομή τόσο της ελληνικής μυθολογίας όσο και της ελληνικής πολυθεϊστικής αντίληψης γενικότερα, είναι τέτοια που από την μία προσφέρει μια απλή ανάγνωση, απλοϊκές απαντήσεις και συναισθηματική ανακούφιση για όλους τους ανθρώπους, κυρίως τους απαίδευτους ενώ από την άλλη κρύβει φιλοσοφικές και επιστημονικές αλήθειες για όσους θελήσουν να αναζητήσουν απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα που απασχολούσαν και θα απασχολούν για πάντα τον άνθρωπο.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία πολυ-επίπεδη θεώρηση του Κόσμου που εκφράζεται μέσα σε ένα εκπληκτικής συλλήψεως θρησκευτικό σύστημα. Πριν προχωρήσουμε στην δεύτερη ερμηνεία του γιατί ο άνθρωπος ερμήνευσε πρωτίστως πολυθεϊστικά τον Κόσμο, πρέπει να σταθούμε σε μια ακόμη σημαντική παράμετρο που όχι μόνο απορρίπτει εξολοκλήρου την αντίληψη ότι ο πολυθεϊσμός αποτελεί χαρακτηριστικό πρωτόγονου ανθρώπου αλλά που αποτελεί ισχυρότερη ένδειξη ότι ο πολυθεϊσμός χαρακτηρίζει ανεπτυγμένες πολιτιστικά κοινωνίες.

Η πολυθεϊστική ματιά των Ελλήνων αποτέλεσε το έναυσμα αλλά και την βασική αιτία δημιουργίας του πολιτικού συστήματος που ονομάστηκε δημοκρατία, δηλαδή ενός συστήματος όπου τα μέλη, τα ενεργά μέλη μιας κοινωνίας, οι πολίτες, είχαν λόγο και άποψη και καθόριζαν σε μέγιστο βαθμό τα τεκταινόμενα της κοινωνίας τους. Ο πολυθεϊσμός και ο πολυμερισμός του Όλου εφαρμοζόταν και στην δημόσια ζωή τους με αποτέλεσμα η πολιτεία των Ελλήνων να αποτελούσε -ή τουλάχιστον να προσπαθούσε να αποτελέσει- μια αντανάκλαση του πώς έβλεπαν τον κόσμο οι Έλληνες.

Αυτό αποτελεί ένα εκπληκτικό φαινόμενο γιατί αν δεχτούμε ότι η δημοκρατία αποτελεί το πιο εξελιγμένο -μέχρι στιγμής- πολιτικό σύστημα, τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι και η αιτία που δημιουργεί αυτό το σύστημα θα πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό εξελιγμένου πολιτισμού. Οπότε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι με την κατάρρευση του πολυθεϊστικού κόσμου και την επιβολή της χριστιανικής μονοκρατορίας στην Δύση και της ισλαμικής μονοκρατορίας στην Ανατολή, η δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα εξαφανίστηκε για πολλούς αιώνες και κυριάρχησαν οι στυγνές, πολλές φορές, μονοκρατορίες. Και μόνο μετά από πολλούς, αιματηρούς αγώνες και μια πιο συστηματική μόρφωση του κόσμου, επανήλθε ο θεσμός της δημοκρατίας και μάλιστα σε εποχές όπου η κυρίαρχη θρησκευτική αντίληψη -που εκφράζεται πάντα μέσα από τον μονοθεϊσμό- είχε αρχίσει να υποχωρεί.


Μπορούμε λοιπόν συμπερασματικά να υποθέσουμε ότι αν ο Ελληνικός Πολιτισμός ήταν μονοθεϊστικός, δεν θα είχε υλοποιήσει το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Κι αν μελετήσουμε διεξοδικά τα άλλα επιτεύγματα του Ελληνικού Πολιτισμού θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά τα επιτεύγματα υπήρξαν απόρροια του συγκεκριμένου θρησκευτικού συστήματος. Είναι λοιπόν παράλογο, από την μία να χαρακτηρίζουμε ως πρωτόγονη μια θρησκευτική θεώρηση και από την άλλη να εκθειάζουμε και να θεωρούμε ως πρότυπα πολιτιστικά και όχι μόνο, τα γεννήματα, της συγκεκριμένης θρησκευτικής θεώρησης.

Η δεύτερη απάντηση στο ερώτημα γιατί ο άνθρωπος ερμήνευσε τον κόσμο πολυθεϊστικά, είναι θα λέγαμε, μη επιστημονική. Ο Άνθρωπος, ως κομμάτι, αναπόσπαστο κομμάτι ενός συνόλου, είτε το σύνολο αυτό ονομάζεται κοινωνία, είτε Φύση, είτε Κόσμος, είτε Πλάση, είτε Σύμπαν, είτε οτιδήποτε, είναι φυσικό να ερμηνεύει τα πάντα κατά τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή ο πολυμερισμός και κατά συνέπεια ο πολυθεϊσμός είναι κάτι που πηγάζει εκ των έσω ως φυσική έκφραση αυτού ακριβώς που είναι.

Φυσικά μια τέτοια άποψη δεν αποδεικνύεται επιστημονικώς, αλλά τα ιστορικά παραδείγματα είναι άπειρα και οι ενδείξεις ισχυρότατες. Ακόμα και σήμερα, που η θρησκεία χαρακτηρίζεται μονοθεϊστική, οι οπαδοί διαφόρων εκφράσεων αυτής της θρησκείας -της χριστιανικής θρησκείας- κατέληξαν σε έναν λανθάνοντα πολυθεϊσμό είτε μικρής κλίμακας -πέρα από το θεό, λατρεύεται ο μεσσίας, η μητέρα του, οι μαθητές του- είτε πολύ μεγαλύτερης -εκατοντάδες άγιοι προστάτες κατά τα πρότυπα πολυθεϊστικών θρησκειών-.

Εφ’ όσον λοιπόν το πρωταρχικό θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου εκφράστηκε δια μέσου πολυθεϊστικών αντιλήψεων και εφ’ όσον μέσα σε μια χαρακτηριζόμενη ως μονοθεϊστική θρησκεία κυριάρχησε η ανάγκη δημιουργίας πολυθεϊστικών προτύπων, δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε ότι ο άνθρωπος από τη φύση του, από ένστικτο, από κάτι αρχέγονο που υπάρχει χαραγμένο βαθιά μέσα του, αντιλαμβάνεται την Πλάση όλη πολυθεϊστικά. Από εκεί και πέρα εξωγενείς λόγοι που ως επί το πλείστον επιβλήθηκαν με τη βία, τον έστρεψαν κατά της φύσεως του, κατά του εσωτερικού του εαυτού με αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα ένα περίεργο μονοθεϊστικό μόρφωμα.

Έχοντας αναφέρει όλα τα ανωτέρω, είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι ο μονοθεϊσμός υπήρξε εξέλιξη του πολυθεϊσμού – τουλάχιστον όχι του ελληνικού πολυθεϊσμού. Το πώς όμως επιβλήθηκε ο μονοθεϊσμός δεν αποτελεί θέμα της παρούσης εργασίας. Αυτό που θέλει να δείξει η εργασία, είναι το πώς η θρησκεία, η εκάστοτε θρησκεία, επηρεάζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου και το πώς καθορίζει τον τρόπο που σκέφτεται και που ενεργεί γενικότερα.

Γιατί κατανοώντας την επιρροή των θρησκευτικών αντιλήψεων στους ανθρώπους, μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί επικρατεί στον σημερινό κόσμο αυτή η οικτρή κατάσταση, όπου ο άνθρωπος φερόμενος ως ανελέητος κανίβαλος, αυτοκαταστρέφεται, πυρπολώντας το περιβάλλον του και καταδικάζοντας τις επόμενες γενεές να ζήσουν σε έναν φρικτό, παραμορφωμένο και μολυσμένο κόσμο. Πάνω απ’ όλα ίσως να καταλάβουμε γιατί η απάθεια και η αδράνεια χαρακτηρίζουν την σημερινή κοινωνία.

Ας σταθούμε λοιπόν στον ελληνικό πολυθεϊσμό. Η ελληνική κοσμοθεώρηση ξεκινά από κάτι πολύ συγκεκριμένο. Τα πάντα έχουν σχέση, το κάθε τι συνδέεται γιατί ακριβώς όλα αποτελούν το Σύμπαν. Θεοί, άνθρωποι, όλοι ζουν και κινούνται στον ίδιο χώρο, στο ίδιο Σύμπαν, όλοι μαζί αποτελούν το Ένα, την Πλάση, τον Κόσμο.

Πριν συνεχίσουμε θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι ουσιαστικό. Για τον Έλληνα, γι’ αυτόν που αντιλαμβάνεται τον κόσμο με την ελληνική ματιά, το όποιο δίλημμα πολυθεϊσμός ή μονοθεϊσμός, απλά δεν ευσταθεί. Κατά την ελληνική κοσμοαντίληψη, όλα είναι Ένα και το ένα είναι το Όλον. Όπως ακριβώς η Φύση είναι πολυμερής και πολύχρωμη αλλά παραμένει μία, ως Φύση, έτσι και η Ελληνική Αντίληψη συνέλαβε το θείο. Πολλές θεότητες που όμως όλες μαζί συναποτελούν και είναι το θείο. Ο Κόσμος, το Σύμπαν είναι Ένα και μέσα σε αυτό υπάρχουν οι θεοί και φυσικά, εμείς, οι άνθρωποι.

Ο Πολυθεϊσμός δεν είναι ο ίδιος αλλά αντιθέτως έχει εκφραστεί με ποικίλους τρόπους, αναλόγως τον λαό που κάθε φορά τον διαμόρφωσε και διαμορφώνει. Έτσι ο Ελληνικός Πολυθεϊσμός δεν έχει ουδεμία σχέση, για παράδειγμα, με τον Ινδικό. Αλλά ακόμα και όταν ένας λαός δανειζόταν στοιχεία από άλλον και πάλι οι διαφορές ήσαν τεράστιες. Για παράδειγμα, μπορεί οι Ρωμαίοι να πήραν το Ελληνικό Πάνθεον και να το ενσωμάτωσαν στη δικής του αντίληψη όμως αυτό που προέκυψε είχε βασικές και αγεφύρωτες διαφορές με το πώς αντιλαμβανόταν το θείο οι Έλληνες. Έπρεπε να έρθουν οι νεοπλατωνικοί που όμως είχαν Ελληνική Παιδεία, για να ξεπεραστεί το ρωμαϊκό θρησκευτικό σύστημα.

Αντιθέτως, οι διάφορες εκφράσεις του μονοθεϊσμού περιέχουν ελάχιστες διαφορές η μία από την άλλη. Πράγμα βεβαίως λογικό αφού ο μονοθεϊσμός -με την έκφραση που μας έχει διασωθεί- ουσιαστικά προέκυψε από την ίδια μήτρα, τον ιουδαϊκό λαό, με αρχικό σκοπό την πλήρη χαλιναγώγηση, του κατά τα άλλα δύστυχου αυτού λαού. Έτσι ο μονοθεϊσμός είτε ονομάζεται ιουδαϊσμός είτε χριστιανισμός είτε ισλαμισμός παρέμεινε κατά βάση ο ίδιος.

Επειδή όμως ζούμε σε μια χώρα που στο σύνταγμα της περιέχει το οξύμωρο, από την μια να διακηρύσσει την ανεξιθρησκία και από την άλλη να δηλώνει επίσημη θρησκεία τον ορθόδοξο χριστιανισμό, όταν θα αναφερόμαστε από εδώ και πέρα στον μονοθεϊσμό, θα εννοούμε τον χριστιανισμό ενώ όταν θα αναφερόμαστε στον πολυθεϊσμό θα έχουμε κατά νου το Ελληνικό Δωδεκάθεο, αν και γνωρίζω πολύ καλά ότι ο Ελληνικός Πολυθεϊσμός αποτελεί μια σημαντική ιδιαιτερότητα.


Μονοθεϊσμός και Πολυθεϊσμός

Ένας Έλληνας Πολυθεϊστής θα μπορούσε πολύ ορθά να υποστηρίξει ότι είναι και Μονοθεϊστής, έχοντας υπ’ όψιν την έννοια του Όλου. Όμως σήμερα, που η έννοια «μονοθεϊσμός» έχει πλήρως ταυτιστεί με την εικόνα του ενός θεού πέραν του κόσμου αυτού, του ενός θεού που πράττει όπως πράττει ανεξέλεγκτα δίχως να περιορίζεται ή να υπακούει σε κανέναν Φυσικό ή Κοσμικό νόμο και κάνει ότι κάνει για να δοξαστεί, σε μια τέτοια λοιπόν κοινωνία όπως είναι η σημερινή, με διαμορφωμένες τέτοιες αντιλήψεις, παγιωμένες πλέον στις συνειδήσεις όλων, είναι τουλάχιστον ατυχές και άσκοπο να προσπαθεί να πείσει ο Έλληνας -ο Έλληνας στην Κοσμοθεώρηση και όχι στην υπηκοότητα- ότι έννοιες όπως μονοθεϊσμός και πολυθεϊσμός είναι ουσιαστικά πλασματικές και άνευ ουσίας.

Σήμερα λοιπόν οι έννοιες αυτές δεν σχετίζονται με τον όποιο αριθμό θεοτήτων. Κάτι τέτοιο είναι τελείως εσφαλμένο – πάντα βέβαια αναφερόμενος στον Ελληνικό Πολυθεϊσμό. Οι έννοιες λοιπόν μονοθεϊσμός και πολυθεϊσμός έχουν σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται κανείς όλο τον κόσμο, όλο το Σύμπαν, με το πώς ερμηνεύει την πλάση, με το πώς βλέπει την δική του θέση στην Δημιουργία και φυσικά με το ποια θα πρέπει να είναι και η πρέπουσα και ορθή και δίκαια τάξη στην κοινωνία μας.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η κάθε εξουσιαστική αρχή κάθε δόγματος που στηρίζεται στον χριστιανισμό υπήρξε πάντα φιλική με κάθε είδους φασιστικής εξουσίας; Το κεντρικό δόγμα του μονοθεϊσμού, του ενός θεού που φροντίζει για όλα, βρίσκει τέλεια εφαρμογή στην κοινωνία του ανθρώπου όπου τη θέση του ενός και παντοδύναμου θεού παίρνει είτε ο άρχοντας είτε ο μονάρχης είτε ο δικτάτορας είτε βεβαίως ο ιερέας. Και αυτό γιατί στον μονοθεϊσμό ο πιστός συνειδητά, επιλέγει το ρόλο του προβάτου, του προβάτου που οφείλει να υπακούει τον ποιμένα του.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά υπ’ όψιν μπορούμε τώρα να εστιάσουμε στην σημαντικότερη διαφορά μονοθεϊσμού και ελληνικού πολυθεϊσμού. Στη συνέχεια θα ανατρέξουμε και στην καινή διαθήκη για να δούμε και εκεί τις διαφορές, μια που η καινή διαθήκη εκφράζει ουσιαστικά στις μέρες μας το μονοθεϊστικό δόγμα.

Κατά την Ελληνική Κοσμοαντίληψη, το σύμπαν δεν δημιουργήθηκε

Τίποτε δεν δημιουργείται εκ του μηδενός – κάτι τέτοιο είναι «αφύσικο». Όλα προϋπήρχαν. Αυτό που άλλαξε και αλλάζει είναι η κατάσταση των πραγμάτων. Δηλαδή όλα υπήρχαν σε μια διαφορετική κατάσταση -το Ορφικόν Ωόν- και εξαιτίας των ενεργειών δυνάμεων όλα μεταβλήθηκαν ή αν προτιμάτε μια πιο σύγχρονη ερμηνεία, μεταλλάχθηκαν εξαιτίας μιας φοβερής έκρηξης (Βig Bang). Το ποιες δυνάμεις ήσαν αυτές που προκάλεσαν την εκκίνηση των αλλαγών του Παντός, είναι ακριβώς ζήτημα που εξετάζουνε και ερμηνεύουν οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες.

Όταν πια το Σύμπαν πήρε την σημερινή του μορφή -πάντα βεβαίως με την ανθρώπινη και τωρινή ματιά- επήλθε η τάξη και η κυριαρχία των σημερινών φυσικών νόμων. Αυτή η περίοδος των ασύλληπτων αλλαγών και κοσμολογικών συγκρούσεων, περιγράφεται στην Τιτανομαχία. Κι αφού η κυριαρχία του Διός, του Κοσμικού Νόμου και Τάξης, εγκαταστάθηκε, δημιουργείται ο Άνθρωπος.

Και ο άνθρωπος δημιουργείται όχι γιατί επιθυμεί κάποιος θεός να δοξάζεται αλλά γιατί ο θεός είναι Δημιουργός και σαν δημιουργός δημιουργεί, και δημιουργεί βεβαίως πάντα το αγαθόν. Όμως και εδώ η δημιουργία του ανθρώπου δεν είναι εκ του μηδενός. Υπάρχουν αιώνιοι και σταθεροί νόμοι που δεν παραβιάζονται. Έτσι ο κάθε θεός ενεργεί όχι ανεξέλεγκτα αλλά πάντα εναρμονισμένα με το Σύμπαν. Και ο θεός, ο κάθε θεός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Όλου. Όπως εξάλλου και ο άνθρωπος.

Τόσο ο θεός όσο και ο άνθρωπος έχουν την θέση τους μέσα στο όλον. Μπορεί μεν ο άνθρωπος να είναι μικρός αλλά έχει πάντα την δική του θέση. Δεν αποτελεί έρμαιο κανενός, θεού ή μη, παρά μόνον των δικών του, όποιων τέλος πάντων, παθών. Μια ολότελα διαφορετική θεώρηση από αυτήν της μονοθεϊστικής αντιλήψεως.

Σύμφωνα λοιπόν με την μονοθεϊστική αντίληψη, δεν υπήρχε τίποτε παρά μόνο ο θεός. Κάποια στιγμή ο θεός αποφασίζει να δημιουργήσει τα πάντα. Έτσι δημιουργείται το Σύμπαν, σύμφωνα με τις διαταγές του θεού, που αφού δημιουργεί κάτι, έπειτα αντιλαμβάνεται ότι αυτό που δημιούργησε είναι καλό. Πάντα όμως ο ένα θεός, στέκεται έξω από τα δημιουργήματα του, ξεχωριστά. Όλα υπάρχουν για να τον δοξάζουν. Οι άγγελοι, ο άνθρωπος, όλα. Ο θεός βάζει τον άνθρωπο στον παράδεισο για να τον δοκιμάσει, για να δει αν τον υπακούει.

Είπαμε, μια αντίληψη πέρα για πέρα διαφορετική από την ελληνική πολυθεϊστική σύλληψη. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος οφείλει κάθε μέρα, κάθε στιγμή να προσεύχεται και να ζητά το έλεος του θεού μια που ο θεός, δρώντας τελείους ανεξάρτητα -να μην χρησιμοποιήσω την λέξη αυθαίρετα- αποφασίζει και τιμωρεί κατά το δοκούν.

Αυτή λοιπόν η ερμηνεία γεννά και ανάλογες συμπεριφορές, όπως ήδη έχει αναφερθεί. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αλαζονικής, εξουσιαστικής και φασιστικής νοοτροπίας. Αποτελεί το έναυσμα για την γέννηση, την κυριαρχία και εν τέλει την αιτιολόγηση και βεβαίως το άλλοθι, για κάθε είδους στυγνού, μονοπροσωπικού πολιτεύματος.

Αντιθέτως, η πίστη σε ένα Όλο όπου όλοι έχουν θέση, όπου ακόμα και οι θεότητες δρουν βάσει απαράβατων νόμων, όπου ότι δημιουργείται, δημιουργείται αλτρουιστικά δίχως απαίτηση ανταλλάγματος δημιουργεί αντιστοίχως και εκείνες τις προϋποθέσεις για την εγκατάσταση είτε ενός αριστοκρατικού συστήματος – με την έννοια των «αρίστων» – όπου βεβαίως η δικαιοσύνη και οι νόμοι της είναι σεβαστοί και ισχύει για όλους δίχως ουδεμία εξαίρεση είτε για την δημιουργία ενός πραγματικού δημοκρατικού συστήματος όπου, βάση αξιοκρατίας και μόνο, ο κάθε πολίτης, όσο «αδύναμος» κι είναι, έχει την δική του θέση, έχει τη δική του υπόσταση και οντότητα ως πολίτης. Έτσι το θέμα δεν είναι ένας θεός ή δύο ή πολλοί.

Κατά τους Έλληνες, οι θεοί είναι αμέτρητοι, απλώς για λόγους συγκεκριμένους που πηγάζουν από την βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων, ορίστηκαν οι Δώδεκα κυρίαρχοι. Δεν είναι λοιπόν θέμα αριθμού, είναι θέμα συγκεκριμένης αντίληψης, αντίληψη που διαμορφώνει στη συνέχεια συγκεκριμένους τρόπους ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Και μια που μιλάμε για συμπεριφορές, ας πάμε στην σημερινή συμπεριφορά των χριστιανών-πολιτών (πολιτών κατ’ επίφαση).

Βλέποντας και μελετώντας βαθύτερα την καινή διαθήκη -όπως αποκαλείται ένα εκ των δύο ιερών βιβλίων των χριστιανών- μπορούμε να καταλάβουμε γιατί σήμερα οι πολίτες φέρονται όπως φέρονται. Γιατί δεν πρέπει να αγνοούμε, ότι η θρησκευτικότητα δεν αποτελεί μόνο θέμα πίστης. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις διαμορφώνουν σε καθοριστικό σημείο το πώς φερόμαστε και το πώς δρούμε όλοι μας, όχι μόνο στις διαπροσωπικές μας σχέσεις αλλά κυρίως στην κοινωνική μας συμπεριφορά και στο πώς αντιμετωπίζουμε την δική μας θέση μέσα στην κοινωνία γενικότερα. Οπότε ο χριστιανισμός, όπως εκφράζεται μέσα από την ζωή του Ιησού ή σωστότερα Γιαχβέ, ως συνέχεια της παλαιάς διαθήκης, αποτελεί συμπλήρωμα της χριστιανικής μονοθεϊστικής αντίληψης.


Η ζωή λοιπόν του Τζεσουά. Υπήρχε ο Τζεσουά ή όχι;

Υπήρχε ή όχι Ιησούς – Γιαχβέ; Αυτή η ερώτηση είναι και άστοχη και άνευ ουσίας, μια που το βασικό ζήτημα δεν είναι το καθ’ αυτό πρόσωπο του Ιησού αλλά η διδασκαλία που χρεώνεται στο συγκεκριμένο πρόσωπο.

Πάντως στο πιο πάνω ερώτημα, η θέση η δική μου είναι σαφής. Σαφώς και υπήρχε πρόσωπο με το όνομα Ιησού και μάλιστα όχι μόνο ένα αλλά πολλά μια που το όνομα «Τζεσουά» αποτελεί ένα κοινό όνομα – σήμερα, για παράδειγμα υπάρχουν πολλοί που φέρουν αυτό το όνομα, σήμερα που στο όνομα αυτό αποδίδεται μια ολάκερη μυθοπλασία περί θεότητος, πόσο δε μάλλον τότε που δεν υπήρχε και το ανάλογο δέος. Οπότε είναι πολύ πιθανόν στην εποχή της διακυβερνήσεως του Ποντίου Πιλάτου, να υπήρχαν πολλά άτομα που έφεραν αυτό το συγκεκριμένο όνομα.

Τώρα αν ανάμεσα στα άτομα αυτά υπήρχε κάποιος που αυτό-αποκαλούνταν και μεσσίας, δεν μπορώ να απαντήσω. Αλλά υπήρχε μια έντονη ροπή μεσσιανισμού την εποχή της ρωμαιοκρατίας, πράγμα επόμενο μια που ο ιουδαϊκός λαός περίμενε – πέραν του κινήματος των Ζηλωτών – την απελευθέρωση τους από τον θεό.

Όσον αφορά την «θεότητα» κάποιου προσώπου ή όχι, τι να πω. Όπως και να έχει η προσφώνηση και οι χαρακτηρισμοί «θεανθρώπου» και «θεομήτηρ» κατ’ εμέ αποτελούν ύβρη αλλά και παραλογισμό. Είναι δυνατόν να «γεννηθεί» θεότητα και μάλιστα από ανθρώπινο πλάσμα; Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν αυτούς τους όρους με καθαρά συμβολικό και αλληγορικό χαρακτήρα – αλλά ακόμα και στους μύθους των υποδεικνύουν το όλο άτοπο. Η Σεμέλη που υπήρξε «θεομήτηρ» πεθαίνει εξαιτίας της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσεως να αντέξει στη θέα ενός αληθινού θεού. Όταν όμως αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά τότε η κάθε έννοια λογικής καταρρέει.

Άρα ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να δεχθεί ότι υπήρξε θεάνθρωπος, όχι μόνο ο Ιησούς αλλά ο οποιοσδήποτε άλλο αυτοφερόμενος μεσσίας – για το «θεομήτωρ» δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο. Ας έλθουμε όμως στο βασικό θέμα. Αυτό της διδασκαλίας του Τζεσουά.

Καταρχάς υπάρχει μια έντονη φιλολογία περί των κειμένων που αποκαλούνται από τους χριστιανούς ως ιερά. Υποστηρίζουν πολλοί, ότι τα κείμενα, και συγκεκριμένα η «καινή διαθήκη» έχει παραποιηθεί και ο λόγος του Τζεσουά δεν μας έχει μεταφερθεί σωστά. Εδώ λοιπόν μετά από την πλήρη αποδοχή όρων όπως «θεάνθρωπος» και «θεομήτωρ», ο παραλογισμός και η παντελής απουσία οποιουδήποτε ίχνος λογικής συνεχίζεται.

Ο Τζεσουά, υπαρκτό πρόσωπο ή όχι, δεν έγραψε τίποτα. Οι ακόλουθοι του -στην πλειοψηφία τους- ήσαν αγράμματοι. Άρα ήταν επόμενο η όποια καταγραφή να γίνει από άλλους, από τους μαθητές αυτών για παράδειγμα, που διέθεταν και μια στοιχειώδη μόρφωση. Οπότε ό,τι έγραψαν το έκαναν βάση, όχι αυτών που είδαν αλλά αυτών που άλλοι μετέφεραν σε αυτούς είτε ήσαν αληθινά είτε ήσαν ψέματα. Για ποια παρεμβολή λοιπόν μιλάμε, εφ’ όσον δεν υπήρχαν «κείμενα» από πρώτο χέρι;

Αλλά πέραν τούτου, τα τελευταία χίλια τουλάχιστον χρόνια, οι χριστιανοί μεγαλώνουν με αυτά τα κείμενα και είναι χριστιανοί γιατί ακριβώς δέχονται την διδασκαλία που προκύπτει μέσα από αυτά τα κείμενα κι ό,τι γνωρίζουν για τον ίδιο των Τζεσουά βγαίνει από αυτά τα κείμενα. Οπότε όλη αυτή η κουβέντα περί αυθεντικών ή μη κειμένων είναι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου.

Ας έρθουμε τώρα στην ουσία, στο μανιφέστο του χριστιανισμού. Η διδασκαλία του Τζεσουά αποτελεί μια φιλοσοφία που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ελληνική κοσμοθεώρηση όπως αυτή προκύπτει και μέσα από τα διασωθέντα γραπτά του συνόλου των ελλήνων φιλοσόφων αλλά και μέσα από την αποκωδικοποίηση, αποσυμβολισμό και κατανόηση των ελληνικών μύθων.

1 Ο χριστιανισμός στηρίζεται εξολοκλήρου στην αποδοχή ενός προσώπου, του Γιαχβέ, ως μεσσία της ανθρωπότητος. Η παραδοχή και η πίστη σε ένα μεσσία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον ελληνισμό που έχει ως βασικό κορμό την αυτενέργεια και την δράση του κάθε ανθρώπου χωριστά έτσι ώστε οι λέξεις «πόλις» και «πολίτης» να αποκτήσουν νόημα και ουσία. Από την στιγμή που η οποιαδήποτε σωτηρία και απελευθέρωση εξαρτώνται κύρια και άμεσα από έναν μεσσία, τότε η οποιαδήποτε δραστηριοποίηση και ενεργοποίηση ανθρώπων και πολιτών καταργείται.

2 Κατά τον Γιαχβέ, ο άνθρωπος θα πρέπει να τα περιμένει όλα από τον θεό και ο ίδιος να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το αύριο. Χαρακτηριστική η ομιλία του Τζεσουά όπου παρομοιάζει τους πιστούς με τα πουλιά και τους τονίζει ότι ο θεός φροντίζει για τα πουλιά που δεν έχουν καμία έννοια για την επόμενη μέρα. Έτσι πρέπει να είναι και οι πιστοί. Φυσικά αυτή η άποψη απλώς ενισχύει τον μεσσιανισμό και αποτελεί μια προέκταση του.

Η πρόνοια για την επόμενη μέρα, για το αύριο, για το μέλλον, δεν έχουν λόγο ύπαρξης για τον πιστό, αφού για όλα θα φροντίσει ο θεός. Κάπως έτσι γεννάται και υποστηρίζεται θεολογικά ο απόλυτος μοναρχισμός. Για όλα θα φροντίσει ο ένας, ο άρχοντας. Αυτήν ακριβώς την δομή έχει και το χριστιανικό ιερατείο που εμμένει να χαρακτηρίζει τους πιστούς «ποίμνιο» που βεβαίως έχουν ανάγκη από έναν ποιμένα. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί, ενώ στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν δημοκρατικές διαδικασίες και έλεγχος της εξουσίας ακόμα και σε ολιγαρχικά αποκαλούμενα πολιτεύματα, μετά την επικράτηση του χριστιανισμό και μέχρι τον τελευταίο αιώνα, η έννοια της δημοκρατίας ήταν στην πράξη όχι μόνο ανυπόστατη αλλά και καταδιωκόμενη.

3 Η οικογένεια, η δημιουργία της οικογένειας και η φροντίδα της οικογένειας αποτελούν ασήμαντες έννοιες και επ’ ουδενί προτεραιότητες, σύμφωνα πάντα με την ευαγγελική διδασκαλία. Ο Σίμων, ο σημαντικότερος, κατά τεκμήριο απόστολος, εγκαταλείπει τα παιδιά και τη γυναίκα του κατόπιν εντολής του Γιαχβέ, δίχως την παραμικρή έννοια για την τύχη τους. Ο ίδιος ο Τζεσουά αρνείται πολλάκις να συναντήσει την μητέρα και τα αδέλφια του, ενώ πάνω στον σταυρό ακόμα και στην ύστατη του στιγμή, μπροστά στον πόνο της μητέρας του, αρνείται να την προσφωνήσει μητέρα, παρά την αποκαλεί «γυνή».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που συν τοις άλλοις μας δείχνει μια πραγματική αλλοίωση των κειμένων της καινής διαθήκης, αποτελεί η σημερινή μετάφραση της καινή διαθήκης όπου αντί να χρησιμοποιηθεί η λέξη «μισήσει» χρησιμοποιείται η λέξη «απαρνηθεί». Συγκεκριμένα, ο Τζεσουά λέει στους μαθητές του ότι όποιος επιθυμεί να τον ακολουθήσει θα πρέπει να μισήσει τον πατέρα του. Αλλά στην τωρινή μετάφραση, έχει χρησιμοποιηθεί η φράση «να απαρνηθεί τον πατέρα του». Φυσικά αυτή η άρνηση της οικογένειας δεν είναι τυχαίο γεγονός. Η προσέλκυση νέων οπαδών και ο παρασυρμός τους επιτυγχάνεται ευκολότερα όταν δεν υπάρχει η επιρροή και η προστασία της οικογένειας, κάτι που το βλέπουμε ακόμα και σήμερα με τον τρόπο που τα μοναστήρια εγκλωβίζουν και φυλακίζουν νέους και νέες.


4 Συνέχεια της αρνήσεως της οικογένειας αποτελεί και η θέση περί αγαμίας και μοναχισμού. Τόσο ο Τζεσουά όσο και οι επιστολές των αποστόλων, επιστολές που αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα της καινής διαθήκης, υπερτονίζουν την υπεροχή του μοναχικού βίου έναντι του έγγαμου. Φυσικά αυτή η θέση βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία και με τον μεσσιανισμό. Ο μοναχός είναι ο αρνητής όχι μόνο της οικογενειακής ζωής αλλά και της κοινωνικής. Τα τεκταινόμενα της πόλης, του είναι αδιάφορα, σημασία έχει μόνο η προσωπική επαφή του με το θεό.

Δηλαδή η προσωπική του «σωτηρία», αδιαφορώντας πλήρως για τους άλλους, είναι το μόνο που έχει σημασία. Αν λοιπόν όλοι ακολουθούσαμε τις προσταγές των «αγίων» αποστόλων, ο κόσμος μετά από μία με δύο γενεές θα έπαυε να υπάρχει. Αλλά η άρνηση αυτού που οι Έλληνες ονόμασαν Κόσμο από την λέξη «κόσμημα» φαίνεται ακόμα πιο έντονα στο παρακάτω σημείο.

5 Η γνωστότερη προσευχή και η μόνη που φέρνει «αυτούσια» – τρόπον τινά – την υπογραφή του Τζεσουά είναι αυτή που ονομάζουμε «πάτερ ημών». Σύμφωνα πάντα με το ιερό βιβλίο των χριστιανών, ο Τζεσουά συνέθεσε τα λόγια αυτής της προσευχής όταν του ζητήθηκε ο τρόπος προσευχής των χριστιανών. Λοιπόν σε τούτη την επίκληση ακούγεται η φράση «ελθέτω η βασιλεία σου». Δηλαδή ο πιστός παρακαλεί τον θεό του να φροντίσει να έρθει το συντομότερο δυνατόν η έλευση εκ νέου του μεσσία του, η έλευση του οποίου θα συνοδεύεται με την αιώνια βασιλεία του.

Όμως σύμφωνα με τις γραφές, τις αποκαλούμενες ως «ιερές» αλλά και με την γενικότερη και ειδικότερη εσχατολογία που διέπει το χριστιανικό δόγμα, η δευτέρα παρουσία, δηλαδή η επόμενη και τόσο αναμενόμενη από τους πιστούς, έλευση του μεσσία τους ταυτίζεται συγχρόνως και με το τέλος του κόσμου, δηλαδή με την καταστροφή του πλανήτη. Με άλλα λόγια, όλοι οι χριστιανοί, όλα τα παιδιά που πηγαίνουν στα σχολεία της Ελλάδος, παρακαλάνε κάθε μέρα να έρθει η καταστροφή του κόσμου γιατί μέσω αυτής της καταστροφής, θα «σωθεί» η ψυχή τους!!

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την παγερή αδιαφορία για τον υπόλοιπο κόσμο και την ολοκληρωτική αφοσίωση στο ατομικό συμφέρον – ακόμα και με το πλέον βαρύτατο τίμημα – ή μήπως την πλήρη ανοησία όλων εκείνων των πιστών που δεν έχουν συνειδητοποιήσει το τι ακριβώς ζητάνε από τον θεό τους.

6 Η Ελληνική Κοσμοαντίληψη επιδιώκει το γνώθι σ’ αυτόν, δηλαδή την πλήρη κατανόηση του εαυτού και την δυναμική που κρύβει μέσα του γιατί μόνο αν κανείς συνειδητοποιήσει πλήρως την δική του αξία, καταλαβαίνει την θέση του στο Όλο με άμεση συνέπεια την αέναη προσπάθεια για την βελτίωση της ζωής όχι μόνο στην δική του τοπική κοινωνία αλλά στον κόσμο γενικότερα. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει ο καθένας να παιδευτεί, να μάθει, να αποκτήσει γνώσεις, να αποκτήσει κριτική ικανότητα και ικανότητα αντίληψης.

Και εδώ βρίσκεται το μεγαλείο και η δύναμη αλλά και η αδυναμία του Ελληνικού Πολυθεϊσμού, γιατί με ανοικτό μυαλό και με πνευματική εξάσκηση μπορεί κανείς να εισχωρήσει και να δει πίσω από τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς τους μύθους των θεών και όχι μόνο. Στην αντίπερα όχθη, ο χριστιανισμός απαιτεί ακριβώς το αντίθετο. Ο Τζεσουά, στους περίφημους μακαρισμούς του, μακαρίζει τους πνευματικά ανάπηρους, τους ανόητους αλλά και τα παιδιά που δεν είναι σε θέση να έχουν ούτε αντίληψη αλλά ούτε και κριτική ικανότητα.

Ο θεός μέσα στην σοφία του, υποστηρίζουν τα ευαγγέλια, διάλεξε να φανερωθεί στους ανόητους και στα παιδιά και όχι στους σοφούς. Πλήρη αποστροφή της γνώσεως. Και όχι μόνο αυτό. Είναι καταπληκτικό το γεγονός ότι τον Τζεσουά φέρεται να έχει προδώσει ο πιο μορφωμένος του απόστολος ο Ιούδας! Αντιθέτως, οι πλέον πιστοί και οι πλέον αγαπητοί υπήρξαν οι αμόρφωτοι ψαράδες.

7 Η διδασκαλία του χριστιανισμού χαρακτηρίζεται από την έντονη δουλικότητα και την πλήρη ταπεινότητα, συμπεριφορές εκ διαμέτρου αντίθετες και απορριπτέες από την Ελληνική Κοσμοαντίληψη. Η ελληνική διδασκαλία επιδίωκε και επιδιώκει να δημιουργήσει ανθρώπους ελεύθερους, με ιδανικά υψηλά όπως Ανδρεία, Περηφάνεια, Αρετή. Με μία λέξη: Αξιοπρέπεια. Αντιθέτως μέσα από τις πάμπολλες παραβολές του Τζεσουά βγαίνουν διδάγματα που υποστηρίζουν την αποδοχή της όποιας κακομοιριάς του πιστού, την αποδοχή της δουλείας, την συγχώρεση των πάντων. Βεβαίως, για τον ίδιο αυτό δεν ισχύει.

Με ελαφριά την καρδιά, όλοι οι χριστιανοί προσπερνούν την σφαγή των νηπίων -όπως αναφέρεται στην καινή διαθήκη – από τον Ηρώδη ενώ ο «άγγελος» κυρίου προειδοποιεί μόνο τον μεσσία. Τι επίδειξη ταπεινότητος και αλτρουισμού. Ο ίδιος ο Τζεσουά φαίνεται να καταδικάζει τους ιουδαίους ζηλωτές επειδή ακριβώς πολεμούσαν να εκδιώξουν τον κατοχικό ρωμαϊκό στρατό, και ένας εξ αυτών, ο Βαραββάς, παρουσιάζεται ως δολοφόνος. Φυσικά, την αυτή πρακτική την έχει υιοθετήσει πλήρως η ορθόδοξη εκκλησία, ιδίως όταν επιχειρεί να δικαιολογήσει την εχθρική στάση που κράτησε σε κάθε απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού, με αποκορύφωμα τον αφορισμό των αγωνιστών της επαναστάσεως του 1821.

Για τον Τζεσουά – και φυσικά για την εκκλησία – η προσωπική ελευθερία και η αξιοπρέπεια αποτελούν έννοιες ανύπαρκτες και άνευ ουσιαστικής σημασίας. Η άθλια και εξαθλιωμένη ζωή του ραγιά και του σκλάβου είναι πάντα προτιμότερη από τον κίνδυνο της απωλείας της έστω και αν αυτό συμβεί κατά την διάρκεια απελευθερωτικού αγώνος.

8 Η χριστιανική διδασκαλία αποτελεί ίσως την μόνη θρησκεία στον κόσμο όπου παρουσιάζεταιξεκάθαρη αποστροφή προς την Φύση. Είναι καταπληκτικό το εδάφιο στο οποίο ο Τζεσουά καταριέται μια συκιά, επειδή το καημένο φυτό, εκτός εποχής του καθώς ήταν, δεν έφερε καρπούς για να τον ταΐσει.

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί σήμερα ο κόσμος έχει καταντήσει έτσι. Οι άμεσα υπεύθυνοι της γήινης μόλυνσης είναι στην πλειοψηφία τους χριστιανοί, αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά. Στην ελληνική επαρχία, οι χριστιανοί αγρότες και ψαράδες, αν και ζουν από την μητέρα γη,δείχνουν ελάχιστο ως καθόλου σεβασμό σε αυτήν. Άνθρωποι που εκκλησιάζονται τακτικότατα και που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να υποστηρίξουν ακόμα και με την βία τυχόν απομάκρυνση του ιερέα τους – όπως έχουμε παρακολουθήσει κατά επανάληψη.

Η χωρίς μέτρο χρήση φυτοφαρμάκων – με γνωστές τις καταστρεπτικές συνέπειες τους στο περιβάλλον, ο ολέθριος τρόπος αλιείας που κυριολεκτικά ρημάζει τον βυθό και τον καταντά άγονο, όλα αυτά πηγάζουν από έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς από μία συγκεκριμένη στάση ζωής. Την χριστιανική αντίληψη ότι ο θεός έπλασε τον άνθρωπο έτσι ώστε να δοξάζεται από αυτόν ενώ έπλασε τον κόσμο για να τον κάνει ότι θέλει ο άνθρωπος δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Σε πλήρη αντίθεση η Ελληνική Κοσμοαντίληψη, η οποία υπερτονίζοντας την αλληλεξάρτηση Ανθρώπου – Φύσεως καθώς και την θέση του ανθρώπου όχι εκτός αλλά μέσα στην ίδια την Φύση, θεοποίησε με πάμπολλες θεότητες όχι μόνο την ίδια την Φύση αλλά και κάθε στοιχείο της. Η Γαία, Η Δήμητρα, Η Άρτεμις, Ο Ποσειδώνας, ο Πάνας, οι Νεράιδες, οι Νύμφες, οι θεοί Ποταμοί και αμέτρητες άλλες θεότητες δείχνουν τον απέραντο σεβασμό -ακατανόητο για τον μέσο σημερινό χριστιανό- του Έλληνα προς την Φύση. Ο Έλληνας δεν μπορούσε να μολύνει την Φύση γιατί ακριβώς μέσα σε αυτή κατοικούν θεότητες. Εν αντιθέσει με την χριστιανική αντίληψη που θέλει τον θεό να κατοικεί έξω από την Φύση, έξω από τον Κόσμο.

9 Η χριστιανική θρησκεία, σε αντίθεση με το τι νομίζουν οι περισσότεροι αμαθείς χριστιανοί, ως συνέχεια και συμπλήρωμα του ιουδαϊσμού, χαρακτηρίζεται από έντονο εθνικισμό και μισαλλοδοξία. Η πεποίθηση πολλών είναι ότι το χριστιανικό δόγμα, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Τζεσουά και τα γραπτά των αποστόλων, μιλά για αγάπη και συγχώρεση. Έτσι υποστηρίζουν ότι τα όποια εγκλήματα που διεπράχθησαν στο όνομα του Τζεσουά έγιναν με πρωτοβουλία της εκκλησιαστικής αρχής και μόνο. Σαφώς και η εκκλησία φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τις χιλιάδες των νεκρών μη χριστιανών. Αλλά η εκκλησία έδρασε καλυμμένη πλήρως από τις χριστιανικές διδαχές.

Σε πάμπολλα σημεία ο Τζεσουά παροτρύνει τους μαθητές του να πάνε στους Ιουδαίους, να διδάξουν στους Ιουδαίους, να επαναφέρουν τους Ιουδαίους στο δρόμο του θεού ενώ ο ίδιος δηλώνει ότι έχει έρθει για να συμπληρώσει τον Ιουδαϊκό νόμο. Έτσι λοιπόν το εθνικιστικό στοιχείο είναι κυρίαρχο. Όμως το εδάφιο που ξεχωρίζει είναι εκείνο όπου ο Τζεσουά συναντά γυναίκα που δεν είναι της ιουδαϊκής πίστεως αλλά «Εθνική» δηλαδή ειδωλολάτρισσα σύμφωνα με τον Σαούλ, και την αποκαλεί «σκυλί». Συγκεκριμένα, στο εν λόγω εδάφιο, η γυναίκα παρακαλά γονατιστή τον Τζεσουά να γιατρέψει την άρρωστη κόρη της. Τότε, ο «μεσσίας της αγάπης» την αντικρούει ρωτώντας την αν είναι σωστό να δίνει κανείς την τροφή στα σκυλιά αντί στους ανθρώπους.

Η γυναίκα απαντά, δουλοπρεπέστατα κάτω βέβαια από τον πόνο και την αγωνία για την κόρη της, ότι ακόμα και τα σκυλιά έχουν δικαίωμα στα ψίχουλα. Ικανοποιημένος από αυτήν την απάντηση ο μεσσίας γιατρεύει την κόρη της. Το εδάφιο αυτό είναι χαρακτηριστικό και της σημερινής νοοτροπίας του μέσου χριστιανού. Δήθεν σέβεται την πίστη του άλλου, αλλά μόνο αυτός κατέχει την πάσα αλήθεια και όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρεί την δική του πίστη, την χριστιανική ως εξέλιξη – όπως έχουμε ήδη αναφέρει – και έτσι όσοι επιμένουν σε «παλαιές» ή άλλες δοξασίες δεν είναι παρά υπάνθρωποι ή κατά το εβραϊκότατο, γκοΐμ.

Ο Ελληνικός Πολυθεϊσμός είναι πάνω από εθνικισμούς και δίχως μισαλλοδοξίες.

Όσοι ερμηνεύουν την Ελληνική Πολυθεϊστική Θρησκεία ως καθαρά εθνική ουσιαστικά παραμένουν προσκολλημένοι στην εβραιοχριστιανική αντίληψη του κόσμου, με άλλο όμως όνομα. Οι Έλληνες ερμήνευσαν τον κόσμο και το Όλο σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις. Αυτή όμως η κοσμοθεώρηση δεν περιορίζεται στην εθνότητα και δεν μπορεί να περιοριστεί σε εθνικιστικά ή ακόμα και εθνικά πλαίσια, μια που η Συμπαντική και η Κοσμική ερμηνεία των Ελλήνων είναι αυτή ακριβώς. Κοσμική, Συμπαντική Ερμηνεία. Ετσι ο καθένας, ανεξαρτήτου χρώματος ή καταγωγής μπορεί να υιοθετήσει τον Ελληνικό Πολυθεϊσμό. Εξάλλου σήμερα, περισσότερο Έλληνες είναι οι πολίτες άλλων χωρών που σέβονται την ελληνική πολυθεϊστική παράδοση πολύ περισσότερο από τον μέσο ελληνόφωνο κάτοικο αυτής της χώρας, που δεν την σέβεται καθόλου.

10 Η ανευθυνότητα αποτελεί αντιπροσωπευτικό στοιχείο του χριστιανισμού, ένα χαρακτηριστικό που καλλιεργείται μέσα από την ατιμωρισία και την δίχως όρους μεταμέλεια και έμπρακτης συγχωρέσεως. Αποκαλυπτικό είναι το εδάφιο όπου ο Τζεσουά, πάνω στον σταυρό, δίνει άφεση «αμαρτιών» και εξασφαλίζει θέση στο ουράνιο βασίλειο του, στον εγκληματία που σταυρώνεται μαζί του, μόνο και μόνο επειδή ο εν λόγω εγκληματίας δηλώνει πίστη στο πρόσωπο του Τζεσουά και τον αναγνωρίζει ως «μεσσία».

Με μιας λοιπόν διαγράφονται και αποτελούν πλέον στοιχεία άνευ σημασίας, οι όποιες πράξεις του είτε αυτές ήσαν δολοφονίες είτε βιασμοί είτε ληστείες. Αρκεί η δήλωση πίστεως και συνεπώς υποταγής στο πρόσωπο του μεσσία. Τόσο απλά. Μια πρακτική που εφαρμόζεται κατά κόρον. Οι χριστιανοί είναι ουσιαστικά ελεύθεροι να σκοτώνουν, να ληστεύουν να παρανομούν εν γένει αρκεί βεβαίως να εξομολογηθούν και να ζητήσουν συγχώρεση. Έτσι είναι πραγματικά άλογο το πώς οι εκάστοτε επικεφαλής της συγκεκριμένης θρησκείας να υποστηρίζουν με στόμφο ότι ο χριστιανισμός διδάσκει ήθος και αρετή. Αυτό που ζητά επίμονα η θρησκεία αυτή, είναι δηλώσεις πίστεως – όπως ακριβώς ο Τζεσουά.

Από την στιγμή ακόμα που γεννιόμαστε, υποχρεούμαστε σε αδιάκοπες δήλωσε και αποδείξεις υποταγής. Το βρέφος, στις σαράντα μέρες πρέπει να πάει στην εκκλησία. Πρέπει να βαπτιστεί, δηλώνοντας ότι μετατρέπεται σε δούλος του θεού. Πρέπει να πίνει το αίμα του μεσσία σε τακτά διαστήματα, δηλώνοντας κάθε φορά εκ νέου την αφοσίωση του στο δόγμα. Η Ελληνική Κοσμοαντίληψη επίσης συγχωρεί και εισάγει μάλιστα την έννοια της εξιλέωσης αλλά αφού πρώτιστα προηγηθεί έμπρακτη μεταμέλεια.

Οι ίδιοι οι θεοί των Ελλήνων δείχνουν στους ανθρώπους τον εξαγνισμό. Ο Απόλλων υποχρεούται να καθαρθεί για τον φόνο του Πύθωνας, Ο Άρης δικάζεται γι τον φόνο του βιαστή της κόρης του και πάει λέγοντας. Αλλά η υπευθυνότητα, η ανάληψη ευθυνών και αποδοχή των συνεπειών των πράξεων, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα ανθρώπου με αξιοπρέπεια. Κάτι που δεν επιδιώκει να δημιουργήσει ο χριστιανισμός. Οπότε σήμερα με ένα συγγνώμη και με μία προσευχή, όλα συγχωρούνται. Είναι μετά να απορεί κανείς γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στο χριστιανικό κόσμο;

Υπάρχουν και άλλες, πολλές ακόμα διαφορές. Αυτές όμως είναι από τις πιο σημαντικές. Οι χριστιανικές θέσεις αποτελούν απόρροια όμως της μονοθεϊστικής θεώρησης του κόσμου. Στον μονοθεϊσμό ότι γίνεται, γίνεται όχι για την βελτίωση του ανθρώπου ούτε για την προς τα άνω εξέλιξη του. Ό,τι γίνεται γίνεται για να «δωροδοκηθεί» ο θεός, ό,τι γίνεται, γίνεται για να σώσει ο καθένας την ψυχή του, ό,τι γίνεται, γίνεται για την εξυπηρέτηση και ικανοποίηση ατομικών και μόνο αναγκών με πλήρη αδιαφορία και ακόμα απαξίωση για τους άλλους, για το κοινό καλό.

Και αυτό γιατί η αποδοχή του μονοθεϊσμού δεν αποτελεί παρά προέκταση μοναρχικών και φασιστικών αντιλήψεων, είτε από την μία κατεύθυνση είτε από την άλλη. Δηλαδή είτε από την μεριά των πιστών – όπου όπως ο πιστός περιμένει από τον θεό να τα κάνει όλα, έτσι και ο υπήκοος δεν αμφισβητεί τις αποφάσεις του μονάρχη και αποδέχεται την εξ ουρανού κυριαρχία του – είτε από την μεριά της εξουσίας – όπου η εξουσία έμμεσα ταυτίζεται μι τον θεό, απαιτώντας έτσι την ίδια αφοσίωση από τους πιστούς αλλά και την αυτήν δίχως αντιρρήσεις υπακοή.

Οπότε χαρακτηριστικά που σκοπό έχουν να ενισχύσουν την προσωπικότητα του ατόμου κα να δραστηριοποιήσουν το άτομο μετατρέποντας τον σε ενεργό πολίτη που απαιτεί και να γνωρίζει κα να ελέγχει τα της εξουσίας, πρέπει να εξαλειφθούν γιατί ακριβώς τα στοιχεία αυτά ίσως οδηγήσουν σε ανατροπή του επιθυμητού στάτους κβό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν η επιμονή σε φράσεις του τύπουποίμνιο, μαντρί, ποιμενάρχης και όλα τα συναφή. Το αίσθημα ανάγκης της μόνιμης καθοδήγηση: από κέντρο εξουσίας που δεν επιδέχεται ουδεμία αμφισβήτηση, καλλιεργείται από την στιγμή που εισερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο.


Άφησα για το τέλος το μεγάλο όπλο του μονοθεϊσμού

Εφ ‘όσον κατά τον μονοθεϊσμό όλοι μας αποτελούμε δημιουργήματα που μοναδικό σκοπό έχουμε την λατρεία του ανωτέρου όντος, θα έπρεπε να βρεθούν αιτίες που θα ανάγκαζαν, τρόπον τινά, τους ανθρώπους να συμβιβαστούν με αυτήν την ιδέα και να είναι και ευχαριστημένοι. Για τον λόγο αυτό, σε κάθε είδος μονοθεϊσμού, υπάρχει και το αντίπαλο δέος. Ο θεός είναι ο καλός αλλά υπάρχει και το κακό, το κακό που μπορεί μεν να είναι κατώτερο από το καλό, από τον θεό, αλλά που όμως επηρεάζει πολύ ευκολότερα τον άνθρωπο.

Έτσι έχουμε την σύλληψη της μορφής του σατανά.

Ο σατανάς που θέλει το κακό των ανθρώπων και που συνωμοτεί για να παρασύρει τους ανθρώπους μακριά από το δρόμο του θεού. Όσοι μείνουν πιστοί στον θεό κερδίζουν την «αιώνια» ζωή. Δηλαδή η ψυχή τους που είναι αθάνατη, θα ζει κάτω από την προστασία του δημιουργού σε μια αιώνια γαλήνη. Σε αντίθετη περίπτωση, η ψυχή θα βασανίζεται αιωνίως από τον σατανά και τους βοηθούς του – τους αντίστοιχους αγγέλους του κακού.

Ο μονοθεϊσμός δεν μπορεί να στερεωθεί δίχως την πάλη του κακού και του καλού και δίχως βεβαίως την τιμωρία από την μια μεριά και την επιβράβευση από την άλλη. Οπότε από την παιδική ακόμα ηλικία, ο χριστιανός ουσιαστικά τρομοκρατείται με τις εικόνες του σατανά, και εξαναγκάζεται δηλαδή να πράττει ως καλός χριστιανός, διαφορετικά τον περιμένουν οι αιώνιες φλόγες της κολάσεως. Εξάλλου οι αποκαλούμενοι πατέρες της εκκλησίας τονίζουν κατά κόρον στα συγγράμματα τους ότι θαπρέπει στους ανθρώπους να εμφυσηθεί ο φόβος του θεού.

Εδώ τώρα προκύπτει το απλό ερώτημα. Αφού ο θεός είναι και καλός και παντοδύναμος τότε γιατί δεν εξαφανίζει τον σατανά για να ησυχάσουν οι άνθρωποι; Αυτό θα το ρωτούσε ο κάθε λογικός άνθρωπος, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η όλη διάρθρωση των μονοθεϊστικών θρησκειών σκοπεύει στην κατάργηση αυτής ακριβώς της λογικής.

Ο θεός λοιπόν αφήνει τον σατανά να υπάρχει επειδή επιθυμεί να δοκιμάζει συνεχώς τους ανθρώπους. Ουσιαστικά η ζωή πάνω στην γη, για μας τους ανθρώπους δεν αποτελεί παρά μια συνεχή δοκιμασία για να πείσουμε τον δημιουργό ότι η θέση μας, αφού πεθάνουμε, δεν είναι στην κόλαση αλλά κάπου καλύτερα. Έτσι ο καθένας ασχολείται μόνο με τον εαυτό του και τη προσωπική του σωτηρία, επιθυμώντας μάλιστα να βρεθεί σε εκείνο το ονειρεμένο μέρος, μια που όλοι οι «καλοί» χριστιανοί θεωρούν εαυτούς άξιους για τον παράδεισο.

Η Ελληνική Θεώρηση δεν έχει το κακό, δεν έχει κανέναν σατανά. Οι θεοί είναι αγαθοί, δεν υπάρχουν κακοί θεοί. Ακόμα και οι μάχες, οι αλληγορικές μάχες με τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, δεν έχουν να κάνουν με πάλη κακών εναντίων καλών. Για τον Έλληνα υπάρχει το ωφέλιμο και το βλαβερό. Έτσι οι Τιτάνες ηττώνται από τον Δία γιατί οι παρουσία τους πλέον δεν εξυπηρετεί την πρόοδο των πάντων, όπως και η ήττα των Γιγάντων έπρεπε να συμβεί για να μπορέσει η Γη να ηρεμήσει και να ξεκινήσει η δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ο άνθρωπος πράττει το καλό όχι για να κερδίζει θέση στον παράδεισο, αλλά γιατί είναι το καλό και το ωφέλιμο και αυτό πρέπει να κάνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μύθος της Αρετής και της Κακίας. Ο άνθρωπος πράττοντας ό,τι είναι ωφέλιμο για την κοινωνία, συντελεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας αλλά και του ιδίου. Μια πνευματική πρόοδος που επιτυγχάνεται και με την μελέτη και με την αναζήτηση των αιτιών των πάντων. Τότε μόνο η ψυχή του, το θεϊκό μέρος του ανθρώπου – σύμφωνα με τους Έλληνες – ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια και πλησιάζει το επίπεδο των θεών. Μια πρόοδος που θα φανεί ακόμα περισσότερο όταν, με το θάνατο του σώματος, η ψυχή θα μπορέσει να ενσωματωθεί με το θείο, αν έχει βεβαίως πετύχει αυτήν την εξέλιξη.

Ουσιαστικά λοιπόν, η ζωή εκείνου του ανθρώπου που υπήρξε επιζήμια και βλαβερή για τους υπόλοιπους συνανθρώπους του δεν τιμωρείται με την κόλαση – όταν πεθάνει – αλλά είναι αυτή που καθορίζει και εξαναγκάζει την ψυχή του σε χαμηλά, κατώτερα επίπεδα, σταματώντας αλλά και αποτυγχάνοντας την εν δυνάμει εξελικτική πορεία της.

Έχοντας όλα αυτά κατά νου, καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο σημαντική η κοινωνική δράση, η κοινωνική παρουσία του ανθρώπου για τον Έλληνα. Μέσα αυτής της δράσεως βοηθά ή όχι την πρόοδο. Οπότε η ζωή είναι πολύτιμη γιατί σκοπός του ανθρώπου αποτελεί η όσο πιο έντονη συμμετοχή του σε αυτήν.

Για την χριστιανοσύνη η απόσυρση ενός ανθρώπου σε κάποια έρημο – όπως συμβούλεψε με την ζωή του ο Ιωάννης ο αποκαλούμενος και βαπτιστής – αποτελεί σίγουρο δρόμο προς τον παράδεισο. Μακριά από κάθε κοινωνική ή άλλη συναστροφή. Στην αντίπερα όχθη, η θέση της ελληνικής κοσμοαντίληψης όπου ο μοναχισμός είναι κατακριτέος και όπου αποτελεί και την μεγαλύτερη τιμωρία για τον ζωντανό και δραστήριο άνθρωπο.

Κλείνοντας θα πρέπει να τονισθεί το εξής. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Όταν αυτό το συναίσθημα γίνεται καταλύτης για την πνευματική αλλά και κοινωνική εξέλιξη του άνθρωπου, τότε μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε, ότι η συγκεκριμένη θρησκεία που γεμίζει αυτό το έμφυτο συναίσθημα αποτελεί θρησκεία που συντελεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Όταν όμως μια θρησκεία από την μια δημιουργεί ουσιαστικά ανελεύθερα και καταπιεσμένα πνευματικά και όχι μόνο άτομα και από την άλλη αποτελεί το όχημα για ομάδες ανθρώπων να επιβουλεύονται και να εκμεταλλεύονται με το χείριστο τρόπο τον λαό, πατώντας πάνω ακριβώς σε αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα, τότε η συγκεκριμένη θρησκεία είναι υπεύθυνη για την δημιουργηθείσα πνευματική αναπηρία της ανθρωπότητας.

Και όχι ακριβώς υπεύθυνη αλλά συνυπεύθυνη γιατί ο κάθε άνθρωπος οφείλει, σαν μια πνευματική, σωματική και ολοκληρωμένη οντότητα που είναι, να προσπαθεί συνέχεια για την δική βελτίωση. Οπότε η αποδοχή εκούσιας ή συνειδητής, μιας καταστάσεως που τον εμποδίζει να πράξει τα ανώτερο), βαρύνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τον ίδιο.

Αυτό είναι το κύριο νόημα του Ελληνισμού. Η Συμμετοχή, η Δράση, η ανάληψη ευθυνών. Με άλλα λόγια, ο απώτερος στόχος του Ελληνισμού, είναι να αποτελεί μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και πάνω απ’ όλα ουσιαστική και για τον ίδιο αλλά και για τον συνάνθρωπο, Ζωή.

@Ηρακλής Χαριτίδης – 28/10/2010

terrapapers.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ