«Όχλος Βροτών» στην «Ελένη» του Ευριπίδη
Υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση και τρικυμία εν κρανίο, από αυτούς που ονομάζω ελληνοπατέρες. Είναι όλοι αυτοί που με απύθμενο ναρκισσισμό λένε ότι έρχονται τα αστραφτερά διαστημόπλοια, να φορτώσουν τα 700 εκατομμύρια τόνους κρέας+λίπους των κάλων Ελλήνων (70 κιλά μέσο όρο επί 10 εκατομμύρια Έλληνες). Βέβαια σίγουρα δεν είμαστε όλοι καλοί, ας υποθέσουμε ότι είμαστε καλοί οι μισοί. Οπότε 350 εκατομμύρια τόνους κρέας+λίπους. Κάπου θα μας πάνε, να ζήσουμε ζωή χαρισάμενη, (μπριζολάκια, αμανέδες, φραπεδιές, τάβλι και τα σχετικά) φυσικά αν υποθέσουμε ότι έχουμε και τον Ιχώρα. Ποιοι είναι αυτοί που θα πάρουν τόσα κρέατα και θα τα σώσουν; Μα οι Έψιλον, οι Ε, οι Ολύμπιοι, οι Πλειάδιοι, οι Ανδρομέδιοι, οι ΕΛΛ, οι ΚΟΥΝΕΛΛ και κάποιοι άλλοι που συνέχεια ξεχνώ, του 12 αστροστόλου του 33 σμήνους, της 696 διαγαλαξιακής σούπας τραχανά και λοιποί παρατρεχάμενοι.
Από τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου δεν θα περίμενε κανείς αυτές τις σκέψεις. Άλλοι περιμένουν τον Γιαχβέ – Χριστό στην δευτέρα παρουσία, άλλοι τον Κομμουνισμό, άλλοι τον Σαμαέλ, άλλοι το Δωδεκάθεο, άλλοι τον δεν ξέρω ποιόν. Είσαστε καλά; Καταντήσατε μοιρολάτρες, ηττοπαθείς και διαλυμένοι. Λειτουργικά Αναλφάβητους κι ανορθόγραφους μας αποκαλούν οι γραμματιζούμενοι της Δύσης κι απ’ ότι φαίνεται, ναι, έχουν δίκιο!
Σύμφωνα με έρευνα του Δρ. Φένρις, οι σημερινοί Έλληνες έχουν σταδιακή απώλεια επαφής με τη γλώσσα τους: το 90% είναι λειτουργικά αναλφάβητοι. Από αυτούς, το 49% είναι μεγαλύτερη (ηλικιακή κλίμακα: 35-80), οι οποίοι γράφουν πάντα είτε κεφαλαία, είτε πεζά χωρίς χρήση τόνων, εξαιρετικά ανορθόγραφα και με πλήρη έλλειψη υπακοής στους κανόνες της σύνταξης. Ποιός νοιάζεται; Τα δυσλειτουργικά μαΐμουδάκια σίγουρα όχι.
ΒΡΟΤΟΣ
Η λέξη αυτή είναι τρικατάληκτο επίθετο ή επιθετικός προσδιορισμός και σημαίνει
Φ Α Γ Ω Σ Ι Μ Ο Σ.
ΒΡΟΤΟΣ: λέξη γνωστή από τα Ομηρικά Έπη που σημαίνει και «αίμα ρέον εκ πληγής» Εις την Ιλιάδαν συνοδεύεται από το επίθετο «αιματόεις» συναντάται συχνά και η φράση «βρότος αίματος» δηλαδή«κύμα αίματος». Από το εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ηλίου.
Βρότος: αίμα από πληγή, αίμα πηκτό με σκόνη, σε Όμηρο (αγνώστου προέλευσης)
Βροτόεις, βροτόεσσα, βροτόεν, ο ματωμένος, ο κηλιδωμένος με το αίμα κάποιου που φονεύθηκε.
Βροτόομαι, κηλιδώνομαι με αίμα, στιγματισμένος, στον Ομηρο
Βροτο- κτόνος, – ον (κτείνω) αυτός που σφάζει ανθρώπους, ανθρωποκτόνος, δολοφόνος σε Ευριπίδη.
Βροτο-λοιγός, -ον, ολέθριος η μάστιγα των ανθρώπων, λέγεται για τον Θεό Αρη, στον Όμηρο
Βρωτός, -τή, -τόν, επίθετον του Βι-βρώσκω, αυτός που μπορεί να φαγωθεί, βρωτόν, το, κρέας. σε Ευριπίδη, Ξενοφώντα, Θουκιδίδη, Πλάτωνα.
Από το λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Liddell & Scott
Είναι δε πασίγνωστο ότι άλλον ορισμό είχαν τότε οι λέξεις κι άλλον μεταγενέστερα. Εδώ αλλοιώνουν σύγχρονες λέξεις, οι αρχαίες θα τους γλύτωναν. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως δεν θυμούνται την καταγωγή της γλώσσας τους.
Ας δούμε τι λένε κάποια σύγχρονα λεξικά
Ετυμολογία: Η λέξη απαντά ήδη στον Όμηρο (πρβλ. και άμβροτος). Πρόκειται για αιολικό τ. αντί του *βρατός < μβρατός < *μρατός < *mrtόs < *mer- «πεθαίνω» (πρβλ. λατ. morior «πεθαίνω», και τα παρεμφερούς σημασίας αρχ. ινδ. mriyάte, αρμ. meramin, αρχ. σλαβ. mĭr). Η λ. βροτός συνδέεται μορφολογικά με τα αρχ. ινδ. mrta- «πεθαμένος», αβεστ. mətəta- «νεκρός», λατ. mortuus «πεθαμένος», αρχ. σλαβ. mrbtvb «νεκρός», αλλά διαφέρει σημασιολογικά, διότι το -το- του βροτός έχει τη σημασία της δυνατότητας του «θνήσκειν».
Παράλληλα δε με το βροτός υπάρχει και το μορτός (πρβλ. αρχ. ινδ. marta-, αβεστ. mardta- «άνθρωπος») από διαφορετική αντιπροσώπευση του -r- (-r- = -ροή -ορ-). Τέλος υποστηρίζεται ότι συνδέεται ετυμολογικά με τα μαραίνω, μαρασμός, μάρμαρος «πέτρα που λάμπει στον ήλιο». Η λέξη είναι καθαρά ποιητική και απαντά στον Όμηρο (Ιλ., Οδ.), στον Ευριπίδη (Ανδρομάχη), στον Αισχύλο (Ικέτιδες), στον Σοφοκλή (Αντιγόνη), στον Πίνδαρο. Ο τ. στον πληθυντικό (βροτοί) εμφανίζεται κανονικώς χωρίς άρθρο, εκτός αν προσδιορίζεται από κάποιο επίθετο ή αντωνυμία
πρβλ. «των πολυπόνων βροτών». Σπανιότερα η λ. βροτός χρησιμοποιείται και στον πεζό λόγο (απαντά στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη), αντίθετα προς το θνητός που χρησιμοποιείται τόσο στον ποιητικό όσο και στον πεζό λόγο, πράγμα που συνετέλεσε και στο να διατηρηθεί και στη νέα Ελληνική.
ΠΑΡ. αρχ. βρότειος, βροτήσιος
(αρχ. -μσν.) βροτούμαι.
ΣΥΝΘ. (Α’ συνθετικό) αρχ. βροτόγηρυς, βροτολοιγός, βροτοσκόπος, βροτοστόνος, βροτοστυγής, βροτοφελής, βροτοφθόρος
Ετυμολογία: βροτός <ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *mr̥twós, *mr̥tós (νεκρός, θνητός), *mr̥tó- < *mer- (πεθαίνω)
Ουσιαστικό: βροτός και βρατός· θνητός, ο μη αθάνατος, ο μη θεϊκός, λέξη που συνήθως χρησιμοποιείτο σε αντιδιαστολή προς το θεϊκό στοιχείο· λόγος μέν ἐστ᾽ ἀρχαῖος ἀνθρώπων φανείς, ὡς οὐκ ἂν αἰῶν᾽ ἐκμάθοις βροτῶν, πρὶν ἂν θάνῃ τις, οὔτ᾽ εἰ χρηστὸς οὔτ᾽ εἴ τῳ κακός: η αρχαία παροιμία λέει να μην κρίνεις κανένα νεκρό (θνητό) αν ήταν καλός ή κακός προτού πεθάνει.
Αντώνυμα: αθάνατος και Θεός και ἄμβροτος
Εκφράσεις: βροτοῖς πέφυκαι τόν πεσόντα λακτίσαι: ο νεκρός άνθρωπος το έχει στη φύση του να δίνει μια κλωτσιά σε εκείνον που βρίσκει πεσμένο
Συγγενικές λέξεις: βρότειος και βρότεος ποιητ. και βροτήσιος, βροτησία, βροτήσιον : ανθρώπινος
Σύνθετα: βροτοκτόνος / βροτοκτονέω / βροτολοιγός, όν < λοιγός / βροτοσκόπος < σκοπέω / βροτοστυγής, ές < στυγέω / βροτοφθόρος, ον < φθείρω / βροτωφελής, ές
βροτός, ός, όν: Ι adj. mortel, mortelle: βροτὸς ἀνήρ, homme mortel; βροτοί ἄνδρες, hommes mortels || II subst. un mortel, un homme: βρ. θνητός, OD. un homme mort; fém. βροτός, une mortelle [pour *μβροτός, de *μροτός, de la R. Map ou Mop, mourir; cf. ἄ-μβροτος et lat. mortuus].
βρότος, ου (ὁ) sang qui coule d’une blessure.
Στην τραγωδία Ελένη του Ευριπίδη διαβάζουμε:
«Τα δ’αυ Διός βουλεύματ’ άλλα τοίσδε συμβαίνει κακοίς. πόλεμον γαρ εισήνεγκεν Ελλήνων χθονί και Φρύξι δυστήνοισιν, ως όχλου βροτών πλήθους τε κουφίσειε μητέρα χθόνα γνωτόν τε θείη τον κράτιστον Ελλάδος»
Η απόδοση στην νεοελληνική: «Άλλες πάλι σκέψεις ο Δίας έκανε πάνω σ’ αυτά τα κακά που μας είχαν βρει. Άναψε πόλεμο δηλαδή ανάμεσα στη χώρα των Ελλήνων και στους Φρύγες τους κακότυχους για να ξαλαφρώσει από το βάρος του πλήθους των ανθρώπων τη μάνα Γη και να ξεχωρίσει τον πιο κράτιστο της Ελλάδας»
Το «βροτών» φυσικά στην νεοελληνική απόδοση γίνεται γαργάρα. Ο «όχλος βροτών» !!! αυτή την ιδέα είχε ο Δίας για τους Έλληνες και τους άλλους ανθρώπους!!! Ήθελε να ανακουφίσει την Γη !! Γιατί αυτό μου θυμίζει τα Georgia Guidestones !! «Οι Ταφόπλακες Της Ανθρωπότητας» και την Νέα Τάξη Πραγμάτων σε μια εποχή χαμένη μέσα στις ομίχλες του χρόνου!
[Εἰς τὸ λεξικὸν Ἠσυχίου τοῦ Ἀλεξανδρέως] μου είπαν σε μήνυμα να ανατρέξω!!! … Μάλιστα, από τους αβρααμικούς γιαχβεδιστές θα μάθουμε τους ορισμούς και τις ετυμολογίες της πανάρχαιας γλώσσας μας. Μπορούμε να ανατρέξουμε και στο γλωσσάριο του φανατικού γιαχβεδιστή και δολοφόνου Κυρίλλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας που την περίοδο των σκοταδιστικών βυζαντινών χρόνων, στο αρχικό λεξικό «Λεξικό Ησυχίου» ή «Συναγωγή Πασῶν Λέξων κατά Στοιχεῖον έκ των Άριστάρχου και Άπίωνος και Ηλιοδώρου» προστέθηκαν και χριστιανικές λέξεις για να φανεί ότι είχαν αρχαία προέλευση, ενώ κατόπιν προστέθηκαν και λέξεις που ερμηνεύτηκαν από τον «Μέγα» Αθανάσιο ως παραλλαγή του γλωσσάριου του Κυρίλλου … Γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν αυτά τα χριστιανικά αποβράσματα και τι έκαναν στις λέξεις και στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Τις εποχές που οι Έλληνες είχαν ΑΡΧΕΓΟΝΗ γλώσσα οι αβρααμικοί γιαχβεδιστές τσοπαναραίοι σέρνονταν στην έρημο με τις κατσίκες.
Το ιδανικό θα ήταν να είχαμε τα αρχαία λεξικά, αυτά δηλαδή που χρησιμοποίησε ο Ησύχιος από την Αλεξάνδρεια, για τη σύνθεση του έργου του, παλαιότερα λεξικά και φιλολογικά συγγράμματα, όπως του Αρίσταρχου από τη Σαμοθράκη (3ος -2ος π.κ.ε. αι.) του Απίωνα από την Όαση της Αιγύπτου (1ος μ.κ.ε. αι.), του Ηλιόδωρου (1ος μ.κ.ε. αι.), καθώς και το έργο «Περιεργοπένητες» του Διογενιακού από την Ηράκλεια (2ος μ.κ.ε. αι.). Δυστυχώς αφού τα αλλοίωσαν οι πιστοί υποτακτικοί του Γιαχβέ της Σιών, τα εξαφάνισαν. Φυσικά μας επέτρεψαν να μηρυκάζουμε αυτά που είπε ο Σωκράτης, που … δεν έγραψε τίποτα!!! Μην μας κουνάνε το δάχτυλο, λοιπόν, οι συνεχιστές του ολοκαυτώματος των Ελλήνων, γιατί δεν ανήκουμε όλοι στο μαντρί του Γιαχβέ, κάποιοι βρισκόμαστε απέναντι και τον γλεντάμε!!!
Αναζητώντας τις Ελληνικές Ρίζες μας.
Οι ρίζες της ανθρωπότητας καλύπτονται από διαστρεβλωμένα πέπλα μυστηρίου και σκόπιμης αλληγορίας. Όπως κάθε άλλη καλή ιστορία περιπέτειας ξεκινάει με την απόλυτη καταστροφή και στο τέλος ο διστακτικός θεατής αναγκάζεται να πιστέψει ότι τα πράγματα θα τελειώσουν όπως και στα παραμύθια, «εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.» Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν αγγίζει την πραγματικότητα. Αν ξετυλίξουμε το νήμα της ιστορίας, αφού πρωτού αναφέρουμε μερικές βασικές αλήθειες, κάποιες απόψεις σχετικά με την Εθνολογία, Μυθολογία, την καταστροφή της Ατλαντίδας, τον κατακλισμό και τους πρωταγωνιστές, καταλήγουμε σε κάποιες βασικές ομοιότητες μεταξύ τους.
Πρόκειται για τους διαγαλαξιακούς Ερπετοειδείς-ανθρώπους από τον αστερισμό του Φιδιού ένα αρκετά εξελιγμένο είδος που έχουν την ικανότητα να αλλάζουν εξωτερική μορφή και έχουν αναπτυχθεί αρκετά ώστε να λειτουργούν βάσει ιεραρχημένων διαστατικών οντοντήτων. Αυτές οι οντότητες αναφέρονται σε πολλά σημεία των Γραφών σαν Αστέρια, ή Άγγελοι ή Ανεκτίμητα Μαργαριτάρια που έδωσαν την άδεια στους απογόνους τους να ενωθούν (παντρευτούν) σε αυτόν τον πλανήτη με άλλα διαγαλαξιακά ερμαφρόδιτα είδη που ονομάζονται Άρειοι. Να σημειώσουμε ότι κανένα από αυτά τα είδη δεν είναι αυτόχθονο.
Η παράδοση αναφέρει ότι η ουσιαστική αιτία του πολέμου της Ατλαντίδας όπου και προκάλεσε φοβερό κατακλισμό αποτέλεσε το γεγονός ότι οι έκπτωτοι Ερπετοειδείς, ένιωσαν ότι απειλούνται από την πιθανότητα το ανθρώπινο γένος να αναπαράγεται αυτόνομα και τελικά να τους καταστρέψει. Αν και οι απόγονοι που προέκυψαν από τις παραπάνω ενώσεις επέτρεψαν στα είδη των Ερπετοειδών να διαφοροποιηθούν όσον αφορά το φύλο και να γίνουν δημιουργικοί, πολλοί Ερπετοειδείς απεχθάνονταν αυτούς τους απογόνους και πίστευαν ότι ήταν επαίσχυντη μία περαιτέρω πιθανή επιμειξία. [αυτό συνδέεται με την γυμνότητα του βιβλικού Αδάμ και Εύας]. Οι αιμομιξίες των Θεών είναι ένα κοινό θέμα στην Κέλτικη, Αιγυπτιακή, Ελληνική και την ευρύτερη παγκόσμια μυθολογία.
Θυμίζει φυσικά και τα Θυέστεια δείπνα
Ο Θυέστης και ο δίδυμος αδερφός του, Ατρέας, δολοφόνησαν τον Χρύσιππο βασιλιά της Ολυμπίας, επειδή επιβουλευόταν τον θρόνο. Ο Πέλοπας τους εξόρισε και κατέφυγαν στις Μυκήνες, όπου συμφώνησαν να βασιλεύουν εναλλάξ. Ωστόσο αρχικά επικράτησε ο Ατρέας, επειδή βρήκε ένα χρυσόμαλλο αρνί στο κοπάδι του, σταλμένο από τον Ερμή, και θεωρήθηκε σύμβολο εξουσίας. Η Αερόπη, όμως, γυναίκα του Ατρέα, και ο Θυέστης ήταν εραστές κι έτσι κλέψανε την προβιά του αρνιού κι ο Θυέστης έγινε βασιλιάς, υποσχόμενος ότι θα του δώσει ξανά τον θρόνο αν ποτέ ο ήλιος ανέτελλε από τη δύση και έδυε στην ανατολή. Ο Δίας άλλαξε τη φορά του ήλιου κι ο Ατρέας πήρε ξανά το θρόνο.
Ο Ατρέας σχεδίασε την εκδίκησή του για την απιστία της γυναίκας του και του αδερφού του. Σκότωσε τους γιους του Θυέστη και τον προσκάλεσε σε γεύμα, όπου του προσέφερε για φαγητό τις ψημένες σάρκες των γιων του και στο τέλος στην ανοιχτή πιατέλα του σερβίρισε και τα κεφάλια τους. Ο Θυέστης, όταν αντιλήφθηκε τι έχει φάει, καταράστηκε τον αδερφό του κι ορκίστηκε να τον σκοτώσει. Ο Θυέστης, τυφλωμένος από οργή και μίσος, άκουσε έναν χρησμό που έλεγε πως, αν έκανε γιο με την ίδια του την κόρη, ο γιος αυτός θα σκότωνε τον Ατρέα. Ο Θυέστης παντρεύτηκε την ίδια του την κόρη, Πελοπία, και έτσι γεννήθηκε ο Αίγισθος, ο οποίος αργότερα πράγματι σκότωσε τον Ατρέα. Η εκδίκηση του Θυέστη πραγματοποιήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα δια χειρός Αιγίσθου, γιου του Θυέστη, ο οποίος σε συνεργασία με την Κλυταιμνήστρα σκοτώνουν τον γιο του Ατρέα, τον Αγαμέμνονα, μέσα στον λουτρό του, την ημέρα της επιστροφής του από την Τρωική εκστρατεία.
Βέβαια αυτό θεωρείται κανιβαλισμός, μήπως όμως ήταν κάτι χειρότερο! Μήπως ήταν συγκομιδή! Τι συγκομιδή! Δεν μπορείς να το φανταστείς! Ερωτήσεις που αν σε ενδιαφέρει μπορείς να βρεις μόνος σου τις απαντήσεις. Πως; Με έρευνα και μελέτη και έρευνα και μελέτη κι όταν λέω έρευνα ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤΟ YOU TUBE !
“To Matrix είναι ένα σύστημα. Το σύστημα είναι o εχθρός μας. Αλλά όταν είσαι μέσα, κοιτάζεις ολόγυρα και τι βλέπεις; Επιχειρηματίες, εκπαιδευτικούς, δικηγόρους, ξυλουργούς. Τα ίδια μυαλά των ανθρώπων που προσπαθούμε να σώσουμε. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα μέρος του εν λόγω συστήματος και τους κάνει εχθρούς μας. Oι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι έτοιμοι να αποσυνδεθούν. Και πολλοί από αυτούς είναι τόσο εξοικειωμένοι, τόσο απελπιστικά εξαρτημένοι από το σύστημα, που θα αγωνιστούν για να το προστατεύσουν.” Μορφέας
@Ιων Μαγγος /miastala.com 2009
ΒΡΟΤΟΣ: λέξη γνωστή από τα Ομηρικά Έπη που σημαίνει και «αίμα ρέον εκ πληγής» Εις την Ιλιάδαν συνοδεύεται από το επίθετο «αιματόεις» συναντάται συχνά και η φράση «βρότος αίματος» δηλαδή«κύμα αίματος». Από το εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ηλίου.
Βρότος: αίμα από πληγή, αίμα πηκτό με σκόνη, σε Όμηρο (αγνώστου προέλευσης)
Βροτόεις, βροτόεσσα, βροτόεν, ο ματωμένος, ο κηλιδωμένος με το αίμα κάποιου που φονεύθηκε.
Βροτόομαι, κηλιδώνομαι με αίμα, στιγματισμένος, στον Ομηρο
Βροτο- κτόνος, – ον (κτείνω) αυτός που σφάζει ανθρώπους, ανθρωποκτόνος, δολοφόνος σε Ευριπίδη.
Βροτο-λοιγός, -ον, ολέθριος η μάστιγα των ανθρώπων, λέγεται για τον Θεό Αρη, στον Όμηρο
Βρωτός, -τή, -τόν, επίθετον του Βι-βρώσκω, αυτός που μπορεί να φαγωθεί, βρωτόν, το, κρέας. σε Ευριπίδη, Ξενοφώντα, Θουκιδίδη, Πλάτωνα.
Από το λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Liddell & Scott
Είναι δε πασίγνωστο ότι άλλον ορισμό είχαν τότε οι λέξεις κι άλλον μεταγενέστερα. Εδώ αλλοιώνουν σύγχρονες λέξεις, οι αρχαίες θα τους γλύτωναν. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως δεν θυμούνται την καταγωγή της γλώσσας τους.
Ας δούμε τι λένε κάποια σύγχρονα λεξικά
Ετυμολογία: Η λέξη απαντά ήδη στον Όμηρο (πρβλ. και άμβροτος). Πρόκειται για αιολικό τ. αντί του *βρατός < μβρατός < *μρατός < *mrtόs < *mer- «πεθαίνω» (πρβλ. λατ. morior «πεθαίνω», και τα παρεμφερούς σημασίας αρχ. ινδ. mriyάte, αρμ. meramin, αρχ. σλαβ. mĭr). Η λ. βροτός συνδέεται μορφολογικά με τα αρχ. ινδ. mrta- «πεθαμένος», αβεστ. mətəta- «νεκρός», λατ. mortuus «πεθαμένος», αρχ. σλαβ. mrbtvb «νεκρός», αλλά διαφέρει σημασιολογικά, διότι το -το- του βροτός έχει τη σημασία της δυνατότητας του «θνήσκειν».
Παράλληλα δε με το βροτός υπάρχει και το μορτός (πρβλ. αρχ. ινδ. marta-, αβεστ. mardta- «άνθρωπος») από διαφορετική αντιπροσώπευση του -r- (-r- = -ροή -ορ-). Τέλος υποστηρίζεται ότι συνδέεται ετυμολογικά με τα μαραίνω, μαρασμός, μάρμαρος «πέτρα που λάμπει στον ήλιο». Η λέξη είναι καθαρά ποιητική και απαντά στον Όμηρο (Ιλ., Οδ.), στον Ευριπίδη (Ανδρομάχη), στον Αισχύλο (Ικέτιδες), στον Σοφοκλή (Αντιγόνη), στον Πίνδαρο. Ο τ. στον πληθυντικό (βροτοί) εμφανίζεται κανονικώς χωρίς άρθρο, εκτός αν προσδιορίζεται από κάποιο επίθετο ή αντωνυμία
πρβλ. «των πολυπόνων βροτών». Σπανιότερα η λ. βροτός χρησιμοποιείται και στον πεζό λόγο (απαντά στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη), αντίθετα προς το θνητός που χρησιμοποιείται τόσο στον ποιητικό όσο και στον πεζό λόγο, πράγμα που συνετέλεσε και στο να διατηρηθεί και στη νέα Ελληνική.
ΠΑΡ. αρχ. βρότειος, βροτήσιος
(αρχ. -μσν.) βροτούμαι.
ΣΥΝΘ. (Α’ συνθετικό) αρχ. βροτόγηρυς, βροτολοιγός, βροτοσκόπος, βροτοστόνος, βροτοστυγής, βροτοφελής, βροτοφθόρος
Ετυμολογία: βροτός <ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *mr̥twós, *mr̥tós (νεκρός, θνητός), *mr̥tó- < *mer- (πεθαίνω)
Ουσιαστικό: βροτός και βρατός· θνητός, ο μη αθάνατος, ο μη θεϊκός, λέξη που συνήθως χρησιμοποιείτο σε αντιδιαστολή προς το θεϊκό στοιχείο· λόγος μέν ἐστ᾽ ἀρχαῖος ἀνθρώπων φανείς, ὡς οὐκ ἂν αἰῶν᾽ ἐκμάθοις βροτῶν, πρὶν ἂν θάνῃ τις, οὔτ᾽ εἰ χρηστὸς οὔτ᾽ εἴ τῳ κακός: η αρχαία παροιμία λέει να μην κρίνεις κανένα νεκρό (θνητό) αν ήταν καλός ή κακός προτού πεθάνει.
Αντώνυμα: αθάνατος και Θεός και ἄμβροτος
Εκφράσεις: βροτοῖς πέφυκαι τόν πεσόντα λακτίσαι: ο νεκρός άνθρωπος το έχει στη φύση του να δίνει μια κλωτσιά σε εκείνον που βρίσκει πεσμένο
Συγγενικές λέξεις: βρότειος και βρότεος ποιητ. και βροτήσιος, βροτησία, βροτήσιον : ανθρώπινος
Σύνθετα: βροτοκτόνος / βροτοκτονέω / βροτολοιγός, όν < λοιγός / βροτοσκόπος < σκοπέω / βροτοστυγής, ές < στυγέω / βροτοφθόρος, ον < φθείρω / βροτωφελής, ές
βροτός, ός, όν: Ι adj. mortel, mortelle: βροτὸς ἀνήρ, homme mortel; βροτοί ἄνδρες, hommes mortels || II subst. un mortel, un homme: βρ. θνητός, OD. un homme mort; fém. βροτός, une mortelle [pour *μβροτός, de *μροτός, de la R. Map ou Mop, mourir; cf. ἄ-μβροτος et lat. mortuus].
βρότος, ου (ὁ) sang qui coule d’une blessure.
Στην τραγωδία Ελένη του Ευριπίδη διαβάζουμε:
«Τα δ’αυ Διός βουλεύματ’ άλλα τοίσδε συμβαίνει κακοίς. πόλεμον γαρ εισήνεγκεν Ελλήνων χθονί και Φρύξι δυστήνοισιν, ως όχλου βροτών πλήθους τε κουφίσειε μητέρα χθόνα γνωτόν τε θείη τον κράτιστον Ελλάδος»
Η απόδοση στην νεοελληνική: «Άλλες πάλι σκέψεις ο Δίας έκανε πάνω σ’ αυτά τα κακά που μας είχαν βρει. Άναψε πόλεμο δηλαδή ανάμεσα στη χώρα των Ελλήνων και στους Φρύγες τους κακότυχους για να ξαλαφρώσει από το βάρος του πλήθους των ανθρώπων τη μάνα Γη και να ξεχωρίσει τον πιο κράτιστο της Ελλάδας»
Το «βροτών» φυσικά στην νεοελληνική απόδοση γίνεται γαργάρα. Ο «όχλος βροτών» !!! αυτή την ιδέα είχε ο Δίας για τους Έλληνες και τους άλλους ανθρώπους!!! Ήθελε να ανακουφίσει την Γη !! Γιατί αυτό μου θυμίζει τα Georgia Guidestones !! «Οι Ταφόπλακες Της Ανθρωπότητας» και την Νέα Τάξη Πραγμάτων σε μια εποχή χαμένη μέσα στις ομίχλες του χρόνου!
[Εἰς τὸ λεξικὸν Ἠσυχίου τοῦ Ἀλεξανδρέως] μου είπαν σε μήνυμα να ανατρέξω!!! … Μάλιστα, από τους αβρααμικούς γιαχβεδιστές θα μάθουμε τους ορισμούς και τις ετυμολογίες της πανάρχαιας γλώσσας μας. Μπορούμε να ανατρέξουμε και στο γλωσσάριο του φανατικού γιαχβεδιστή και δολοφόνου Κυρίλλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας που την περίοδο των σκοταδιστικών βυζαντινών χρόνων, στο αρχικό λεξικό «Λεξικό Ησυχίου» ή «Συναγωγή Πασῶν Λέξων κατά Στοιχεῖον έκ των Άριστάρχου και Άπίωνος και Ηλιοδώρου» προστέθηκαν και χριστιανικές λέξεις για να φανεί ότι είχαν αρχαία προέλευση, ενώ κατόπιν προστέθηκαν και λέξεις που ερμηνεύτηκαν από τον «Μέγα» Αθανάσιο ως παραλλαγή του γλωσσάριου του Κυρίλλου … Γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν αυτά τα χριστιανικά αποβράσματα και τι έκαναν στις λέξεις και στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Τις εποχές που οι Έλληνες είχαν ΑΡΧΕΓΟΝΗ γλώσσα οι αβρααμικοί γιαχβεδιστές τσοπαναραίοι σέρνονταν στην έρημο με τις κατσίκες.
Το ιδανικό θα ήταν να είχαμε τα αρχαία λεξικά, αυτά δηλαδή που χρησιμοποίησε ο Ησύχιος από την Αλεξάνδρεια, για τη σύνθεση του έργου του, παλαιότερα λεξικά και φιλολογικά συγγράμματα, όπως του Αρίσταρχου από τη Σαμοθράκη (3ος -2ος π.κ.ε. αι.) του Απίωνα από την Όαση της Αιγύπτου (1ος μ.κ.ε. αι.), του Ηλιόδωρου (1ος μ.κ.ε. αι.), καθώς και το έργο «Περιεργοπένητες» του Διογενιακού από την Ηράκλεια (2ος μ.κ.ε. αι.). Δυστυχώς αφού τα αλλοίωσαν οι πιστοί υποτακτικοί του Γιαχβέ της Σιών, τα εξαφάνισαν. Φυσικά μας επέτρεψαν να μηρυκάζουμε αυτά που είπε ο Σωκράτης, που … δεν έγραψε τίποτα!!! Μην μας κουνάνε το δάχτυλο, λοιπόν, οι συνεχιστές του ολοκαυτώματος των Ελλήνων, γιατί δεν ανήκουμε όλοι στο μαντρί του Γιαχβέ, κάποιοι βρισκόμαστε απέναντι και τον γλεντάμε!!!
Αναζητώντας τις Ελληνικές Ρίζες μας.
Οι ρίζες της ανθρωπότητας καλύπτονται από διαστρεβλωμένα πέπλα μυστηρίου και σκόπιμης αλληγορίας. Όπως κάθε άλλη καλή ιστορία περιπέτειας ξεκινάει με την απόλυτη καταστροφή και στο τέλος ο διστακτικός θεατής αναγκάζεται να πιστέψει ότι τα πράγματα θα τελειώσουν όπως και στα παραμύθια, «εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.» Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν αγγίζει την πραγματικότητα. Αν ξετυλίξουμε το νήμα της ιστορίας, αφού πρωτού αναφέρουμε μερικές βασικές αλήθειες, κάποιες απόψεις σχετικά με την Εθνολογία, Μυθολογία, την καταστροφή της Ατλαντίδας, τον κατακλισμό και τους πρωταγωνιστές, καταλήγουμε σε κάποιες βασικές ομοιότητες μεταξύ τους.
Πρόκειται για τους διαγαλαξιακούς Ερπετοειδείς-ανθρώπους από τον αστερισμό του Φιδιού ένα αρκετά εξελιγμένο είδος που έχουν την ικανότητα να αλλάζουν εξωτερική μορφή και έχουν αναπτυχθεί αρκετά ώστε να λειτουργούν βάσει ιεραρχημένων διαστατικών οντοντήτων. Αυτές οι οντότητες αναφέρονται σε πολλά σημεία των Γραφών σαν Αστέρια, ή Άγγελοι ή Ανεκτίμητα Μαργαριτάρια που έδωσαν την άδεια στους απογόνους τους να ενωθούν (παντρευτούν) σε αυτόν τον πλανήτη με άλλα διαγαλαξιακά ερμαφρόδιτα είδη που ονομάζονται Άρειοι. Να σημειώσουμε ότι κανένα από αυτά τα είδη δεν είναι αυτόχθονο.
Η παράδοση αναφέρει ότι η ουσιαστική αιτία του πολέμου της Ατλαντίδας όπου και προκάλεσε φοβερό κατακλισμό αποτέλεσε το γεγονός ότι οι έκπτωτοι Ερπετοειδείς, ένιωσαν ότι απειλούνται από την πιθανότητα το ανθρώπινο γένος να αναπαράγεται αυτόνομα και τελικά να τους καταστρέψει. Αν και οι απόγονοι που προέκυψαν από τις παραπάνω ενώσεις επέτρεψαν στα είδη των Ερπετοειδών να διαφοροποιηθούν όσον αφορά το φύλο και να γίνουν δημιουργικοί, πολλοί Ερπετοειδείς απεχθάνονταν αυτούς τους απογόνους και πίστευαν ότι ήταν επαίσχυντη μία περαιτέρω πιθανή επιμειξία. [αυτό συνδέεται με την γυμνότητα του βιβλικού Αδάμ και Εύας]. Οι αιμομιξίες των Θεών είναι ένα κοινό θέμα στην Κέλτικη, Αιγυπτιακή, Ελληνική και την ευρύτερη παγκόσμια μυθολογία.
Θυμίζει φυσικά και τα Θυέστεια δείπνα
Ο Θυέστης και ο δίδυμος αδερφός του, Ατρέας, δολοφόνησαν τον Χρύσιππο βασιλιά της Ολυμπίας, επειδή επιβουλευόταν τον θρόνο. Ο Πέλοπας τους εξόρισε και κατέφυγαν στις Μυκήνες, όπου συμφώνησαν να βασιλεύουν εναλλάξ. Ωστόσο αρχικά επικράτησε ο Ατρέας, επειδή βρήκε ένα χρυσόμαλλο αρνί στο κοπάδι του, σταλμένο από τον Ερμή, και θεωρήθηκε σύμβολο εξουσίας. Η Αερόπη, όμως, γυναίκα του Ατρέα, και ο Θυέστης ήταν εραστές κι έτσι κλέψανε την προβιά του αρνιού κι ο Θυέστης έγινε βασιλιάς, υποσχόμενος ότι θα του δώσει ξανά τον θρόνο αν ποτέ ο ήλιος ανέτελλε από τη δύση και έδυε στην ανατολή. Ο Δίας άλλαξε τη φορά του ήλιου κι ο Ατρέας πήρε ξανά το θρόνο.
Ο Ατρέας σχεδίασε την εκδίκησή του για την απιστία της γυναίκας του και του αδερφού του. Σκότωσε τους γιους του Θυέστη και τον προσκάλεσε σε γεύμα, όπου του προσέφερε για φαγητό τις ψημένες σάρκες των γιων του και στο τέλος στην ανοιχτή πιατέλα του σερβίρισε και τα κεφάλια τους. Ο Θυέστης, όταν αντιλήφθηκε τι έχει φάει, καταράστηκε τον αδερφό του κι ορκίστηκε να τον σκοτώσει. Ο Θυέστης, τυφλωμένος από οργή και μίσος, άκουσε έναν χρησμό που έλεγε πως, αν έκανε γιο με την ίδια του την κόρη, ο γιος αυτός θα σκότωνε τον Ατρέα. Ο Θυέστης παντρεύτηκε την ίδια του την κόρη, Πελοπία, και έτσι γεννήθηκε ο Αίγισθος, ο οποίος αργότερα πράγματι σκότωσε τον Ατρέα. Η εκδίκηση του Θυέστη πραγματοποιήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα δια χειρός Αιγίσθου, γιου του Θυέστη, ο οποίος σε συνεργασία με την Κλυταιμνήστρα σκοτώνουν τον γιο του Ατρέα, τον Αγαμέμνονα, μέσα στον λουτρό του, την ημέρα της επιστροφής του από την Τρωική εκστρατεία.
Βέβαια αυτό θεωρείται κανιβαλισμός, μήπως όμως ήταν κάτι χειρότερο! Μήπως ήταν συγκομιδή! Τι συγκομιδή! Δεν μπορείς να το φανταστείς! Ερωτήσεις που αν σε ενδιαφέρει μπορείς να βρεις μόνος σου τις απαντήσεις. Πως; Με έρευνα και μελέτη και έρευνα και μελέτη κι όταν λέω έρευνα ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤΟ YOU TUBE !
“To Matrix είναι ένα σύστημα. Το σύστημα είναι o εχθρός μας. Αλλά όταν είσαι μέσα, κοιτάζεις ολόγυρα και τι βλέπεις; Επιχειρηματίες, εκπαιδευτικούς, δικηγόρους, ξυλουργούς. Τα ίδια μυαλά των ανθρώπων που προσπαθούμε να σώσουμε. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα μέρος του εν λόγω συστήματος και τους κάνει εχθρούς μας. Oι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι έτοιμοι να αποσυνδεθούν. Και πολλοί από αυτούς είναι τόσο εξοικειωμένοι, τόσο απελπιστικά εξαρτημένοι από το σύστημα, που θα αγωνιστούν για να το προστατεύσουν.” Μορφέας
@Ιων Μαγγος /miastala.com 2009
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου