Άραγε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ;

Της Στεύης Τσούτση.

Τα εμβατήρια της μεγάλης νίκης του “Όχι” έχουν από καιρό σωπάσει.
Για την ακρίβεια βουβάθηκαν αμέσως μετά τους χορούς των Ελλήνων στο Σύνταγμα.
Φόβος, πανηγύρι και πάλι φόβος. Λες κι είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν πρόκειται να μας βγάλει πουθενά.


Δε με νοιάζει τι ψηφίσατε. Ο καθένας έριξε το σταυρό του όπως ήξερε, ένιωθε και μπορούσε. Καλώς καμωμένο.Μέχρι το δημοψήφισμα ο τρόμος μας ήταν το capital control και το χάος σε σούπερ μάρκετ και βενζινάδικα.Μετά, είχε σειρά το Europe Control. Μια Ευρώπη που γεμάτη κακεντρέχεια κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε: Χάρηκες Έλληνα το “Όχι” σου; Εδώ είμαι εγώ και περιμένω. Πόσο χρόνο ακόμη το χέρι σου να είναι υψωμένο σε γροθιά; Πότε θα ανοίξει η παλάμη γεμάτη ικεσία να μου ζητήσεις; Και τότε θα δεις από μένα…

Και είδαμε…
Μια διαπραγμάτευση που δεν υπήρξε ποτέ διαπραγμάτευση.
Με την πλάτη στον τοίχο και τα χέρια ψηλά. Μη σου πω και με τα παντελόνια κάτω και σε σοκάρω.
Πανωλεθρία, Έλληνα. Ήττα κατά κράτος.
Και σήμερα, η Βουλή ξανάγινε σιδερόφραχτη. Βλέπεις ψηφίζονται τα νέα μέτρα. Αυτά που πρόκειται να μας στερήσουν και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας. Και θα περάσουν… Εκεί είναι η πληγή.
Θα περάσουν γιατί για πρώτη φορά στα χρονικά η αντιπολίτευση βλέπει να γίνεται απόλυτα το δικό της. Ναι, στην Ελλάδα του 2015 το είδαμε κι αυτό…
Όλοι για την ενωμένη Ευρώπη, ρε γαμώτο…
Για τη ματωμένη, ξεσκισμένη Ελλάδα, κανείς…Γαμώτο….

Αφήνω τις πολιτικές αναλύσεις για τους άλλους. Όλους εκείνους που σαφώς ξέρουν περισσότερα από μένα. Εγώ άλλωστε νιώθω τόση απογοήτευση που ειλικρινά δεν έχω άλλα λόγια. Δεν έχω ίχνος επαναστατικότητας πάνω μου πλέον.
Ξεθύμανε… Εκμηδενίστηκε.
Μιλώ με ανθρώπους υπέρμαχους του Όχι και τους βλέπω εξουθενωμένους.
Μιλώ και με εκείνους τους υπέρμαχους του Ναι και τους βλέπω το ίδιο μουδιασμένους.
Κι αυτή είναι η σωστή λέξη για την κατάσταση μας Έλληνα: Μουδιασμένοι.
Σαν να μην ξέρουμε από που μας ήρθε η κεραμίδα.
Μάλλον έτσι πρέπει να ένιωθαν και το ’40 εκείνοι που έζησαν τον ενθουσιασμό του Αλβανικού Μετώπου κι ύστερα την κατάρρευση του. Εκείνο το μούδιασμα της σπονδυλικής στήλης στην αδυναμία να συνειδητοποιήσεις από που σου ήρθε το κακό…
Τότε, στην Κατοχή, έκανε 4 χρόνια να φύγει.
Τώρα;

Τώρα Έλληνα τι κάνουμε; Πόσο θα εξαθλιωθούμε στο όνομα μιας ενωμένης Ευρώπης; Πόσο θα πεινάσουν τα παιδιά μας, πόσο θα ζημιωθούν οι επιχειρήσεις μας από φόρους και χαράτσια;
Μάλλον πολύ…Μάλλον έχουμε δρόμο μπροστά μας. Δρόμο πολύ…
Κάθε φορά, όσο μαύρες κι αν είναι οι καταστάσεις που ζούμε, πάντα θέλω να βρίσκω κάτι θετικό. Μια χαραμάδα φωτός μέσα στα σκοτάδια μας που να μπορεί να με κρατήσει αισιόδοξη. Να μου δώσει μια απειροελάχιστη ελπίδα για το μέλλον.
Σήμερα δεν τη βρίσκω. Ούτε αισιοδοξία, ούτε ελπίδα μα ούτε κι επαναστατικότητα. Φυτά γίναμε…

Σήμερα ζητώ από καθέναν από σας να ψάξει μέσα του κάτι που του κάνει καλό. Κάτι που του δίνει δύναμη κι ελπίδα και να γατζωθεί από αυτό. Μπας και σωθούμε αδέρφια. Γιατί πόσα αποθέματα αισιοδοξίας μπορούμε να έχουμε; Σωθήκαν κι αυτά.


Βρείτε, λοιπόν, ότι σας κάνει καλό και πιστέψτε το. Υπερασπιστείτε με πάθος το δικαίωμα στην ελπίδα. Και βλέπουμε…
Ίσως κάτι να αλλάξει. Ίσως πάλι κι όχι.
Ξέρω πως θα επιβιώσουμε. Δεν είναι αυτό που φοβάμαι…
Το πως θα τα καταφέρουμε είναι που με τρομάζει, σε έναν κόσμο που δεν αλλάζει ποτέ…
Σε έναν κόσμο που με μαθηματική ακρίβεια ετοιμαζόμαστε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.

Με τα μάτια στραμμένα στο αύριο, λοιπόν και βλέπουμε…
Μέχρι τότε, δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε, πέρα από καληνύχτα.

Καληνύχτα Ελλάδα. Άραγε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ;


diaforetiko