Όταν εξετάζουμε μια λέξη σύμφωνα με τον "Κρατύλο" του Πλάτωνα, είναι "φύσει" όταν η έννοια της περιγράφεται μέσω των γραμμάτων, των συλλαβών, ή και των αναγραμματισμών (οι οποίοι υπόκεινται σε συγκεκριμένους κανόνες)όπως υποστηρίζει ο Κρατύλος.
Οι κανόνες των αναγραμματισμών είναι πέντε:
ΚΑΝΟΝΑΣ Α
Διαχωρισμός του αρκτικού, ή των δύο πρώτων γραμμάτων της λέξεως και έμφασις στην σημασία τους. Το πρώτο γράμμα δηλώνει το κύριο χαρακτηριστικό της λέξεως μέσω της σχεδιαστικής του αναπαράστασης, ή μέσω της εννοιολογικής ταυτότητας του γράμματος, π.χ.
ΑΛΗΘΕΙΑ = Α+ΛΗΘΗ
ΨΕΥΔΟΣ = Ψ+ΕΥΔΟΣ = ύπνος Ψ(υχής) (Κρατύλος 421b)
ΜΑΝΙΑ = M(η) + ΑΝΙΑ
ΣΤΟΡΓΗ= ΣΤ(άσις) ΟΡΓΗΣ
ΚΑΝΟΝΑΣ Β
Διάσπασις της λέξεως σε δύο τμήματα δημιουργεί δύο νέες λέξεις, π.χ.
ΑΛΗΘΕΙΑ = ΘΕΙΑ ΑΛΗ (421a)
ΒΟΗΘΕΙΑ = ΘΕΙΑ ΒΟΗ
ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΙΣ = ΔΗΛΗΤΗΡ + ΙΑΣΙΣ
ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ = ΣΩ(τηρία) ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ (412a)
KANONAΣ Γ
Πλήρης αναδιάταξις των γραμμάτων της λέξεως μπορεί να αποκαλύψει μία ή και περισσότερες ιδιότητες μη αντιληπτές με άλλον τρόπο, π.χ.
ΟΥΡΑΝΟΣ = ΝΟΥΣ + ΟΡΑ
ΑΚΤΙΣ = Τ(έλλειψις *) + ΣΚΙΑ ( απουσία σκιάς, η ακτίς)
ΑΙΜΑ = ΙΑΜΑ
ΡΑΒΔΟΣ = ΡΑΔ(ίως) + ΒΑΔ(ίζειν) ( ραδίως = ευκόλως )
ΤΑΦΟΣ = Τ(*) + ΦΑΟΣ (Στάσις φωτός)
(*)Επεξήγηση συμφώνου Τ.
Σημαίνει στάση, ή όταν είναι στην αρχή της λέξεως, σημειοδοτεί την έλλειψη ή
την στάση (Πλάτων "Κρατύλος" 427a)
ΚΑΝΟΝΑΣ Δ
Από τους αναγραμματισμούς ενδέχεται να προκύπτουν άλλες λέξεις συναφείς του αρχικού νοήματος.
Τα τυχόν εναπομείναντα γράμματα γίνονται αρκτικά λέξεων, τα οποία έχουν συγγένεια με την μητέρα λέξη, π.χ.
ΠΕΡΙ - ΦΟΡΑ = ΠΕΡΙ- ΡΟΦΑ(*)
ΦΡΟΝΗΣΙΣ = ΦΟΡΑ + ΟΝΗΣΙΣ (Ωφέλεια)
ΦΟΡΑ + ΝΟΗΣΙΣ (Κρατύλος 411a)
ΚΑΡΔΙΑ = Κ(υκλοφορία) + ΡΑΔΙΑ (εύκολος)
Κ(υκλοφορία) + ΑΡΔ(ευσις)
(*)Επεξήγηση.
Ο αναγραμματισμός της λέξεως Φ ο ρ ά σε Ρ ο φ ά λειτουργεί εξ ίσου απαοτελεσματικά
και στην λέξη Φ ρ ό ν η σ ι ς, στην οποία η Φρόνησης είναι
Ό ν η σ ι ς = ωφέλεια της νοήσεως.
Τόσο η ωφέλεια = όνησις, όσο και η νόησις έχουν σχέση με την αναρρόφησιν/απορρόφησιν
Ι δ ε ώ ν.
ΚΑΝΟΝΑΣ Ε
Γίνεται μέσω του αναγραμματισμού να προκύψει η αντίθεσις της έννοιας.
Στον λόγο λειτουργεί ενίοτε ο αντί + λόγος.
Είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό παρά μόνο με πολλαπλά παραδείγματα...
π.χ.
ΓΕΝΟΣ = Γ + ΕΝΟΣ
ΓΕΝΟΣ = Γ + ΝΕΟΣ
ΚΕΝΟΣ = Κ + ΕΝΟΣ
ΚΕΝΟΣ = Κ + ΝΕΟΣ
ΜΕΝΟΣ = Μ + ΕΝΟΣ
ΜΕΝΟΣ = Μ + ΝΕΟΣ
ΞΕΝΟΣ = Ξ + ΕΝΟΣ
ΞΕΝΟΣ = Ξ + ΝΕΟΣ
ΣΘΕΝΟΣ = ΕΝΟΣ + ΘΕΟΣ + ΕΘΟΣ
ΣΘΕΝΟΣ = ΝΕΟΣ + ΘΕΟΣ + ΕΘΟΣ
ΣΘΕΝΟΣ = ΕΘΝΟΣ + Σ
ΝΕΟΝ και ΕΝΟΝ ΕΘΟΣ εκ ΘΕΟΥ προερχόμενον χαρακτηρίζει το ΣΘΕΝΟΣ.
Μπερδευτήκατε;
Η επιβεβαίωση των εννοιών των παραπάνω λέξεων προέρχεται από τις νέες λέξεις, οι οποίες προκύπτουν με την πρόσθεση του πρώτου γράμματος Γ, Κ, Μ, Ξ, ΣΘ.
Το πρώτο γράμμα είναι καθοριστικό της εξέλιξης των διαφορετικών εννοιών.
Ένος/Νέος : Η αντίθεσις ένος/νέος εμφανίζει, στις παραγόμενες με διαφορετικά πρώτα γράμματα λέξεις, έννοιες, οι οποίες αποκωδικοποιούν χωρίς δυσκολία τις ιδιότητες των λέξεων, οι οποίες προκύπτουν με το προστεθέν γράμμα και ομιλούν περί της ουσίας και της εννοίας.
Γένος : Το σύμφωνον Γ, από την σχεδιαστική του αναπαράσταση, το οποίο είναι το ένα τέταρτο του σταυρού, συμβολίζει την γενετήσια πράξη.
Μέσω του γ ά μ ο υ και της γ ε ν έ σ ε ω ς το σύμφωνο Γ δημιουργεί από τα παλιά όντα το νέο γένος <<εκ παλαιών (ένων) όντων το νέον γένος>>.
Κενός : Το σύμφωνον Κ στην λέξη Κ - ε ν ό ς από την σχεδιαστική του αναπαράσταση περιγράφει τον κύκλο.
Το σύμφωνον Κ (= κύκλος)
Όπως το Α μπορεί να είναι προσθετικό ή αφαιρετικό του νοήματος της αρχής ("Κρατύλος" 405d) ομοίως μπορεί να συμβαίνει και σε οποιοδήποτε άλλο γράμμα, το οποίο διατηρεί την σημασία του και αναλόγως την αφαιρεί ή την προσθέτει μέσα στην υπόλοιπη έννοια της λέξεως.
Η αφαίρεσης του Κ (= κύκλος) επισημαίνει την απουσία του κύκλου της δημιουργίας εντός του οποίου δεν είναι δυνατόν να υπάρχει οτιδήποτε ένον ή νέο πράγμα.
Μένος : Το μένος, η μανία, η ισχύς, η ψυχική διάθεσις, είναι η μυητική (Μ)
διαδικασία, από την οποία δια κατέχεται ένα όν, το οποίο, για να είναι ικανό να λάβει μύησιν, δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο νέον, αλλά και ένον = παλαιόν.
Ξένος : είναι ο έξ(ωθεν) προερχόμενος και δεν γνωρίζει παλαιάς (ένας) και νέας καταστάσεις.
Σθένος και έθνος εκφράζουν μέσω του νέος και ένος το έθος το οποίο είναι θείον (έθος = θεός), και εφόσον δεν υπάρχει έθνος άνευ σθένους, το οποίο να μην έχει παλαιάν (ένην) παράδοση για να διατηρήται ν έ ο ν.
Γ.Τ.
Βιβλιογραφία
"Άρρητοι Λόγοι, Επίδαυρος Θόλου Αποκάλυψις"
συγγραφέας: Αλτάνη Εκδ. Γεωργιάδη
"Άρρητοι Λόγοι, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα Ελλήνων"
συγγραφέας: Αλτάνη Εκδ. Γεωργιάδη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου