Αναπροσανατολισμός – Αλλαγή στάση ζωής

Γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου


Θυμός. Στρώματα θυμού, συσσωρευμένα από τα χρόνια. Καταπιεσμένες ανάγκες, θαμμένες επιθυμίες, ναρκωμένοι φόβοι, κρυφοί πόθοι, χαμένες απολαύσεις, χαμένες ευκαιρίες, εντυπώσεις αδικίας, αισθήματα ενοχής, αναξιότητας, φταιξίματος, σκέψεις αδυναμίας, περιφρόνησης εαυτού, συνθέτουν την ψευδαίσθηση της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας.

Πόσοι δεν έχουμε πει, αν ήταν τα πράγματα αλλιώς, αν είχα κάνει αυτό ή αν είχα κάνει εκείνο, τώρα θα ήμουν καλύτερα, θα ήμουν έτσι και αλλιώς. Αναπολούμε στιγμές στο παρελθόν για να πούμε ότι δεν φταίμε εμείς που δεν είμαστε καλά τώρα, που η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θα θέλαμε. Είναι οι λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος, είναι οι συγκυρίες του σήμερα, είναι η γενικότερη κατάσταση έτσι που μας φταίει και μας βυθίζει στην ανθρώπινη ψευδαίσθηση μας.

Ο νους μας έχει φτιάξει τόσα σενάρια ανά τα χρόνια και μας έχει εγκλωβίσει τόσο περίτεχνα μέσα σε αυτή την ψευδαίσθηση που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει φώς. Έξω από αυτή τη ψευδαίσθηση το φως λάμπει, έξω υπάρχει ζωή και εμείς μέσα στο σπίτι της ψευδαίσθησης με κλειστά παράθυρα, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αρκεί μόνο να ανοίξουμε τα παράθυρα για να γεμίσει ο χώρος φως. Τρέχουμε από εδώ και από εκεί, προσπαθούμε να μάθουμε πράγματα, να αφυπνιστούμε, να ανακαλύψουμε την πνευματικότητα μας και καταλήγουμε να συνεχίζουμε να συσσωρεύουμε «εγώ», να συσσωρεύουμε στόχους, καινούργιες «πνευματικές» επιθυμίες και έτσι συνεχίζουμε να φτιάχνουμε νέα ρούχα για το εγώ μας. Όμως είναι πιο φανταχτερά και πιο πνευματικά και μας βουλιάζουν περισσότερο μέσα στην καλά στημένη ψευδαίσθηση του νου.

Ας ξυπνήσουμε λίγο, ας αρχίσουμε να βιώνουμε τον εαυτό μας. Ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, ας ακούσουμε την φωνή του μικρού παιδιού που κρύβεται στο εσωτερικό μας και κλαίει. Έχει πνιγεί τόσα χρόνια με τα σκουπίδια που το φορτώνουμε. Ας το αφήσουμε να αναπνεύσει, ας το αφήσουμε να παίξει, ας του δώσουμε λίγη προσοχή. Θέλουμε να λεγόμαστε πνευματικοί άνθρωποι και χαιρόμαστε με τα κατορθώματα μας ενώ δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε χαρούμενο το εσωτερικό μας παιδάκι, ενώ δεν έχουμε καταφέρει να πούμε στον εαυτό μας, ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα, τον αγαπάμε έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή. Γιατί έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή είναι τέλειος μέσα στην ατέλεια του.

Συνεχώς προσπαθούμε να διορθώσουμε συμπεριφορές, σκέψεις, αισθήματα, αντί να τα πάρουμε σαν οδηγό για να ακούσουμε το μικρό παιδάκι μέσα μας. Συνεχώς προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για να κρύψουμε μέσα στο θόρυβο αυτή τη μικρή φωνή που μας μιλάει. Κάνουμε τα πάντα για να συνεχίσουμε να ζούμε στην ψευδαίσθηση μας και αφήνουμε την ζωή μας ανεκμετάλλευτη, την σπαταλάμε, την χαραμίζουμε, στην μιζέρια και την δυστυχία.

Όμως ας σταματήσουμε εδώ, ας κάνουμε μια παύση και ας το πάμε πάλι από την αρχή. Ας επιτρέψουμε στο θυμό μας να εμφανιστεί. Ας παρατηρήσουμε τις σκέψεις μας, ας γίνουμε λίγο συνειδητοί με τα συναισθήματα μας και ας σταματήσουμε για λίγο. Ας κόψουμε ρυθμό, ας επικεντρωθούμε σε εμάς. Τι κάνουμε; Μας αρέσει; Αν όχι τι μπορούμε να κάνουμε έτσι ώστε είτε να το αλλάξουμε, είτε να το μετουσιώσουμε σε αρεστό; Τι μας στεναχωρεί; Τι κάνουμε για αυτό και πως το χειριζόμαστε; Μπορούμε να συγχωρήσουμε την κατάσταση που μας φέρνει αυτή τη στεναχώρια ή υπάρχει ένα βαθύτερο τραύμα, μια βαθύτερη πληγή που συνεχίζει να αιμορραγεί και εμείς απλά συνεχίζουμε να αγνοούμε; Πως αισθανόμαστε; Σε τι μας εξυπηρετούν τα αισθήματα που λαμβάνουμε; Τι μας λένε οι σκέψεις μας που έρχονται στο κεφάλι μας; Ακούμε; Αισθανόμαστε; Δίνουμε σημασία;

Αν υποθέσουμε ότι είχαμε παραμελήσει το εσωτερικό μας παιδάκι τόσα χρόνια, τι μπορούμε να κάνουμε τώρα για να του δώσουμε την αγάπη, την σιγουριά, την προστασία και την ασφάλεια που χρειάζεται;

Κατά πόσο πιστεύουμε ότι όλα όσα θέλουμε είναι μέσα μας; Κατά πόσο είμαστε συνειδητοί σε αυτό; Και πως μπορούμε να το επιτύχουμε; Πως μπορούμε να δούμε μερικές αναλαμπές από αυτό το Αιώνιο και το Άχρονο που είμαστε;

Ε λοιπόν η συνταγή είναι πολύ απλή, αλλά και πολύ δύσκολη γιατί έχουμε συνηθίσει αλλιώς τόσα χρόνια. Μας έχουν μάθει αλλιώς να λειτουργούμε και μας έχουν γεμίσει ενοχές. Όμως μπορώ να τα αλλάξω όλα Τώρα, αρκεί να το πάρω απόφαση.

Ας σταματήσω ότι κάνω και ας αρχίσω να παρατηρώ περισσότερο, να παρατηρώ σαν μικρό παιδί, σαν παιδί που δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, παρά μόνο να παρατηρώ. Να παρατηρώ και να απολαμβάνω, ότι προκύπτει όπως προκύπτει. Κάτι όμορφο υπάρχει πάντα σε αυτό που συμβαίνει. Ποιο είναι; Ας επικεντρωθώ στο ωραίο, κάθε στιγμή. Ας αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, κάνοντας απλά πράγματα που απολαμβάνω. Αυτό θα μου προσφέρει τόση ενέργεια για να κάνω μετά και πράγματα που δεν απολαμβάνω και τόσο και τότε θα μπορώ να δω και σε αυτές τις καταστάσεις κάτι ωραίο. Και τα ωραία που θα μου συμβαίνουν θα πληθαίνουν και θα πληθαίνουν και η ζωή μου θα γίνει ένα πανηγύρι ωραίων στιγμών.

Ας νιώσω ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για αυτά που έχω. Σε όλα αυτά που θεωρώ δεδομένα και όμως είναι κοντά μου, υπάρχουν αυτή τη στιγμή και χρειάζεται να τα δω, να τα αναγνωρίσω, να αναγνωρίσω τις υπηρεσίες που μου προσφέρουν.

Ας εκτιμήσω περισσότερο τους ανθρώπους που συναντώ καθημερινά και ας αναγνωρίσω σε αυτούς το κομμάτι του θεού που κρύβουν και ας αναγνωρίσω και σε αυτούς τα τραύματα που κρύβουν και τους ταλαιπωρούν και ας μπορέσω να τους συναισθανθώ για λίγο, γιατί και αυτοί πολλές φορές είναι βυθισμένοι στην ψευδαίσθηση όπως και εγώ.

Ας κόψω τις πολλές δραστηριότητες και ας αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε πράγματα που αγαπώ. Το οφείλω στον εαυτό μου, αλλιώς συνεχίζω να παραμελώ το εσωτερικό μου παιδί, συνεχίζω να παραμελώ τον εαυτό μου και αυτό με απομακρύνει από την χαρά που η σύνδεση μαζί του μπορεί να μου προσφέρει.

Αν έστω και μια στιγμή καταφέρω να αισθανθώ τη σύνδεση με τον Είναι μου, έρθω σε επαφή με την ουσία μου, τότε θα καταλάβω πως αυτό από μόνο του είναι όλα όσα χρειάζεται να κάνω σε αυτή τη ζωή. Και πως όλα τα άλλα που κάνω στην ουσία με αποπροσανατολίζουν από την πραγματικό μου Είναι και είναι στο χέρι μου να χρησιμοποιήσω όλες τις δραστηριότητες που έχω για να βιώνω περισσότερο την ουσία μου. Αυτή τη λάμψη που είναι κρυμμένη μέσα μου και περιμένει υπομονετικά, καρτερικά χωρίς να ζητάει τίποτα, χωρίς να απαιτεί τίποτα.

Ήρθε ο καιρός να αυτοπροσδιοριστώ. Ήρθε ο καιρός να αγαπήσω εμένα. Ήρθε ο καιρός που αποφάσισα να πετάξω όλα τα φορτία από πάνω μου, όλες τις ενοχές, προκαταλήψεις, πεποιθήσεις και να προσανατολιστώ σε εμένα, στην αγάπη που υπάρχει μέσα μου, στην γαλήνη που είμαι και αποφάσισα να ζήσω την κάθε μου στιγμή με αγάπη και χαρά. Γι’ αυτό και τώρα επιλέγω εκείνες τις σκέψεις που με βοηθάνε να δημιουργώ τον εαυτό που θέλω. Επιλέγω εκείνα τα συναισθήματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση. Τα άλλα που δεν με βοηθάνε, τα αγκαλιάζω και παίρνω το μήνυμα που μου δίνουν για να το επεξεργαστώ και να το μετουσιώσω επίσης σε ομορφιά και αγάπη.

Δύσκολο; Όχι αρκεί να σκεφτώ και να ξεκινήσω με την εξής δήλωση, «είμαι αγαπημένος και τέλειος έτσι όπως είμαι αυτή ακριβώς τη στιγμή». Και πρακτικά αποδέχομαι όλα όσα συμβαίνουν σε εμένα δίχως όρια, δίχως όρους. Όλα μα όλα. Είναι δικά μου, τα τιμώ και τα αγαπώ. Γιατί δεν μπορώ να αγαπήσω εμένα πραγματικά αν δεν αγαπήσω και όλα τα κομμάτια μου.

Και έτσι όλος ο κόσμος γίνεται ένα απέραντο πεδίο αγάπης. Καλή απόλαυση…


enorasis