Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να πάμε που;

Της Παναγιώτας Πετράκη

Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να πάμε που; Αναρωτηθήκαμε ποτέ; Να κάνουμε τι ακριβώς; «Θέλω να γίνω μεγάλη», έλεγα όταν ήμουν μικρή, έβλεπα τους μεγάλους να κάθονται γύρω από το τραπέζι του σπιτιού μου και μου φαινόταν τόσο μεγάλο αυτό το τραπέζι και έλεγα «Έτσι θα μεγαλώσω και εγώ μια μέρα και θα λέω σπουδαία πράγματα μαζί με τους φίλους μου, θα συζητάμε, θα μιλάμε, θα γελάμε! «Θέλω και εγώ να είμαι σε αυτό το τραπέζι»!

Πόσο θαυμαστός ο κόσμος των μεγάλων μου φαινόταν και πόσο τέλειος στο κάθε τι! Έβλεπα και την γιαγιά μου με την όμορφη μαντίλα στα μαλλιά της, που έπλενε τα ρούχα στην σκάφη και ανυπομονούσα να το ζήσω και εγώ, με όνειρα γέμιζα την ψυχή μου και εικόνες, βίωνα την χαρά σε απλά πράγματα, την πληρότητα και την αισιοδοξία για το μέλλον που έρχεται, γεμάτη πόθο και λαχτάρα για τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά μου.

Ώσπου έρχονται οι μέρες, εκεί που βρίσκομαι στα σύννεφα και στους ουρανούς μου ξεκινούν οι πτώσεις της ζωής μου… αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα ωραία και πάντα τόσο υπέροχα, αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή είναι πολύμορφη, μας διδάσκει μας εκπαιδεύει, άλλοτε σκληρά και άλλοτε ανώδυνα, λαμβάνοντας εμπειρίες και πείρες στα θρανία του σχολείου, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις εργασίες μας, στους έρωτες μας, στις φιλίες μας, στα καλά μας και στα άσχημα μας. Ποτέ όμως κάτι με διάρκεια, όλο εναλλαγές, πότε καλά και πότε όχι.

Και αναρωτιέμαι, τι είναι τελικά αυτό που πρέπει να κάνω για να βιώσω την πληρότητα όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή; Αυτή την καθαρότητα, με την απλότητα που η ζωή ξεδιπλωνόταν και όχι με όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Την διττότητα, πότε άσπρο και πότε μαύρο και όπου να στραφούμε, να διακρίνουμε έντονα στις μέρες μας διχασμένες συμπεριφορές, διχασμένες πολιτικές, διχασμένους ανθρώπους και διχασμένα έθνη που μας οδηγούν σε φαύλους κύκλους και σε αδιέξοδα.

Αναρωτιέμαι πως θα νικήσω την θλίψη και θα καταφέρω να ξανά ανέλθω στην στους ουρανούς που τότε ζούσα! Σκέφτομαι πως ναι ότι εγώ ίσως μπορέσω και την νικήσω να βρω τον τρόπο να ξανά επιστρέψω σε εκείνη την κατάσταση της ομορφιάς, αλλά τι θα γίνει με τον κόσμο γύρω μου, εγώ θα ζω στον κόσμο μου και όλοι οι άλλοι γύρω μου τι θα απογίνουν; Δεν είναι ψεύτικο όλο αυτό αναρωτιέμαι; Δεν είναι πλάνη;

Χρειάζεται να παραδεχτούμε την πλάνη που δημιουργήσαμε στους εαυτούς μας, όλο αυτό που χτίσαμε μόνο για μας. Η ελευθερία ξεκινά όταν αρχίζεις να γκρεμίζεις τους κόσμους που η προσωπικότητά σου και η μονομέρειά σου δημιούργησε. Τίποτα δεν χτίζεται και θεμελιώνεται σε κάτι ψεύτικο και ιδιοτελές. Το εγώ μου και το θέλω μου είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσω πως έχει ημερομηνία λήξης, είναι ατελές όταν δεν συντείνει στην ενότητα και στην προσφορά. Να μάθω πως ότι συμβαίνει μέσα μου συμβάλει και επηρεάζει αυτή την κοινωνία, αυτό τον κόσμο, ο κάθε ένας μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, την στάση του, τις πράξεις του και τα όνειρά του!

Χρειάζεται το όραμα να είναι κοινό λοιπόν για το να ζήσουμε ελεύθεροι ως άνθρωποι και ως λαοί. Το κλειδί βρίσκεται εκεί στο κοινό όραμα, που είναι ένα, να βιώσουμε το μεγαλείο της αγάπης. Να αποδεχτούμε την αγάπη που υπάρχει μέσα μας από τότε που γεννηθήκαμε, έτσι αθώοι και ταπεινοί με τίποτα στις τσέπες μας και στα χέρια μας παρά μόνο η γλυκιά αίσθηση της ίδιας της ύπαρξής μας που προσφέρει η Αγάπη.

«Η λύση είναι μία αγαπημένο μου παιδί» γυρίζει ο πατέρας και μου λέει από το τραπέζι του σπιτιού μας, ο χρόνος με ξαναγυρνά πίσω. «Μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις και να κάνεις όλα αυτά που κάνουν οι μεγάλοι, άσε την αγάπη να μεγαλώσει μέσα σου και μείνε παιδί για πάντα στην καρδιά σου, έτσι αγνό και καθαρό, οραματίζοντας το τέλειο για να πραγματωθεί παιδί μου! Μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σε μολύνει και να σε αναγκάσει να ξεχάσεις και να χάσεις τον εαυτό σου. Η Αγάπη θα σου δείχνει τον δρόμο πάντα και στον δείχνει πάντα, δεν σταματά ποτέ»!

Αυτά τα λόγια του πατέρα τα έχω μέσα μου σαν προσευχή και τα κινώ σε κάθε συνάνθρωπο μου όπου και αν βρίσκεται την ώρα αυτή να λαμβάνει άπειρη αγάπη μέσα του και να κινείται ο νόμος της υπέρτατης αρχής της αγάπης που φέρνει σεισμό μέσα του και τον κάνει να αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του, να σηκώνει τον σταυρό του και να πορεύεται με ειρήνη σε ότι και αν κάνει προσφέροντας το ως έρωτα αληθινό σε κάθε γενεά. Γιατί ο έρωτας αυτό κάνει προαναγγέλλει την αγάπη, την εξελίσσει μέσα μας και μας την προσφέρει γινόμενοι ένα μαζί της.

Όταν μια χώρα, μια κοινωνία, ο άνθρωπος, μαθητεύσει και λάβει την παιδεία του έρωτα και της αγάπης τότε ελευθερώνεται! Ήρθε η ώρα να γεννηθεί μια νέα παιδεία, να αναθεωρήσουμε απόψεις και πιστεύω. Να πετάξουμε τα μέτρα και τα σταθμά μας. Να εργαστούμε για το συλλογικό καλό με ειλικρίνεια, με ανοδική πορεία, δημιουργικότητα και χαρά, πολεμώντας κάθε μιζέρια και απαισιοδοξία, σπάζοντας δεσμά και κατεστημένα ενατενίζοντας ξανά τους ουρανούς γινόμενοι το φως σε κάθε σκοτάδι!

Έτσι λοιπόν αλλάζει και μια χώρα και ένας κόσμος και ένας άνθρωπος, σταδιακά σταθερά και ανοδικά. Το κλειδί βρίσκεται μέσα μας. Κάνε την αρχή να αλλάξεις και όλα αλλάζουν! Κίνητρό σου η ενατένιση της ένωσης του είναι σου με τα πάντα, που τα πάντα είναι η Αγάπη. Κάνε την αρχή και θα μάθεις τι σημαίνει Αγάπη, που ακόμα δεν την γνωρίζεις γιατί είναι ποικιλόμορφη και άπειρη. Πάντα θα μαθαίνεις και θα διδάσκεσαι μέσα από αυτήν. Μη φοβάσαι θα δεις τον κόσμο να γίνεται το μεγάλο αυτό τραπέζι που τόσο θαύμαζες στην παιδική σου ηλικία και θα είμαστε όλοι εκεί μικροί και μεγάλοι! «Μην ξεχνάς σ’ αγαπώ»! «Το όραμά μου για σένα να γίνει πραγματικότητα»! Ο πατέρας σου.


enallaktikidrasi