Αστρική προβολή, Hemi-Sync και ο κόσμος των πνευμάτων κατά τον Robert Monroe

Από το Ζάχο Σκαφίδα


Όσο αφορά την πειραματική και επιστημονική έρευνα της αστρικής προβολής και της έρευνας του χώρου του αστρικού επιπέδου ο Robert Monroe είναι πρωτοπόρος ερευνητής.


Δεν ήταν ο πρώτος που ερεύνησε αυτόν το χώρο αλλά ο πρώτος που έδωσε σαφείς αποδείξεις, υποδείξεις και πληροφορίες για την κατάκτηση αυτού του αμφισβητούμενου και παρεξηγημένου χώρου.


Η έρευνα του αφορά τη βοήθεια των νεοεισερχομένων μετά θάνατο στον αστρικό χώρο, την εξερεύνηση των πολλαπλών δακτυλίων του χώρου, όπως αναφέρει, ( ενεργειακών επιπέδων ), τη διερεύνηση και συνένωση των πολλαπλών κομματιών ή ενσαρκώσεων μας, την επικοινωνία με εξελιγμένες ανθρώπινες και μη οντότητες την επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό, με το lucid dreaming (εναργή η φωτεινά όνειρα) και την ανάπτυξη της τεχνολογίας Hemi Sync.

Η πίστη πως ο άνθρωπος διαθέτει εκτός από το υλικό και ένα άλλο σώμα είναι πανάρχαια και παγκόσμια γι αυτό και σε όλες τις γλώσσες της υφηλίου υπάρχει πάντα μια λέξη που προσδιορίζει αυτό το «δεύτερο σώμα». Με αυτό ταξιδεύουν οι Αφρικανοί μάγοι ,οι Ινδιάνοι της Αμερικής, οι σαμάνοι του Θιβέτ και της Σιβηρίας. Οι Έλληνες το ονόμαζαν «διπλό» ή «είδωλο» και οι Αιγύπτιοι « Κα».


Πολιτικοί, επιστήμονες, συγγραφείς, βασιλείς, φιλόσοφοι και μύστες συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνους που βρέθηκαν μέσα στο λεπτοφυές σώμα τους. Ο Άγιος Αυγουστίνος , ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Γκαίτε, ο Σέλλεϋ, ο Ντοστογιέφσκι και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε έζησαν από κοντά αυτό το φαινόμενο. Ο Σουηδός θεατρικός συγγραφέας Αύγουστος Στρίντμπεργκ είχε δηλώσει ότι συχνά ταξίδευε με το δεύτερο σώμα του ενώ το φυσικό κοιμόταν βαθιά στο κρεβάτι του.


Ο χώρος αυτός αφού είναι μη υλικός δεν γίνεται να διερευνηθεί και να γίνει αντιληπτός από ότι έχει σχέση με την ύλη (ανθρώπινο υλικό σώμα και υλικά μηχανικά κατασκευάσματα). Ο χρόνος στο αστρικό επίπεδο δεν υπάρχει όπως εμείς τον γνωρίζουμε και είναι μη γραμμικός. Ο άνθρωπος επειδή διαθέτει πέρα από το υλικό σώμα και άλλα ενεργειακά σώματα, είναι δυνατόν να τον αντιληφθεί μέσω των σωμάτων αυτών κάτω από ειδικές καταστάσεις ή με ειδική εξάσκηση.


Μια ιστορία αστρικής προβολής από το μακρινό παρελθόν


Ο Monroe ανέπτυξε και διερεύνησε κάποιες μεθόδους όπως τη μέθοδο της απότομης αλλαγής που θα δούμε παρακάτω, και μας δίνει μια εικόνα στο παρελθόν από ένα χαμένο κομμάτι του. Αξίζει τον κόπο να δούμε την περιγραφή της εμπειρίας του.


«Έχοντας κατασταλάξει, άρχισα να βγαίνω εκτός φάσης γύρω στις τρεις το επόμενο πρωί. Τότε είχα αρχίσει να πρωτοχρησιμοποιώ τη “μέθοδο της απότομης αλλαγής”. Αμέσως, ένοιωσα να σήμα να πάλλεται μέσα μου. Το ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά σε μία σκηνή που την ήξερα καλά. Κάποιος ήταν δίπλα μου που τον ένοιωθα σαν αδερφό μου. Φαινόταν νευρικός. Έδειχνε προς τη φιγούρα ενός άντρα που βρισκόταν μπρούμυτα στη μέση ενός χωμάτινου δρόμου. Όταν κοίταξα καλύτερα, κατάλαβα πως ήταν ένα νεαρό αγόρι, όχι πάνω από τα δεκαοκτώ.


Γύρω του χαλούσε ο κόσμος. Κάπου πενήντα με εξήντα άντρες ντυμένοι με κοντούς καφετί τηβέννους (μανδύες) και με φαρδιές δερμάτινες ζώνες γύρω από τις μέσες τους πολεμούσαν κάποιους άλλους, ισαρίθμους περίπου, γενειοφόρους άντρες χαμηλού αναστήματος που φαινόταν να έχουν απίστευτη δύναμη. Και οι δύο παρατάξεις ήταν οπλισμένες με κοντά σπαθιά, δόρατα και ασπίδες. Ακούγονταν φωνές, βογγητά και ουρλιαχτά, καθώς και η κλαγγή μετάλλου που χτυπούσε μέταλλο. Σύννεφα σκόνης παντού, αίμα που ανάβλυζε, αναστάτωση. Απ’ ό,τι φαινόταν, οι άντρες με φαρδιές ζώνες έχαναν τη μάχη.
Το δεκαοχτάχρονο αγόρι, που φορούσε και αυτό μία δερμάτινη ζώνη στη μέση του, προσπαθούσε να σηκωθεί όρθιο. Ένα δόρυ όμως τον κρατούσε κάτω. Το δόρυ που είχε τρυπήσει την πλάτη του διαπερνούσε όλο το κορμί του και κατέληγε βαθιά μέσα στο χώμα. Οι προσπάθειες του να σηκωθεί γίνονταν όλο και πιο αργές και αδύναμες, ώσπου τελικά σταμάτησαν.


Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι χρόνια πριν είχα νοιώσει τον πόνο του δόρατος πίσω στην πλάτη μου, όμως αυτή τη φορά ήταν κάτι διαφορετικό. Γύρισα και κοίταξα τον άντρα που στεκόταν δίπλα μου. Ήταν φανερό ότι κάτι τον πονούσε. Τον ρώτησα αν καταλάβαινε τι γινόταν. Έγνεψε καταφατικά και γύρισε το κεφάλι του. Μετά από λίγες δρασκελιές εξαφανίστηκε.


Δεν υπήρχε τίποτε άλλο που θα μπορούσα να κάνω εκτός από το να προσφέρω κάποια πιθανή βοήθεια. Έσκυψα πάνω από το νεαρό αγόρι και του φώναξα να σηκωθεί. Είδα το κεφάλι του όχι το υλικό του κεφάλι - να προβάλλει έξω από το σώμα του. Μι κάποιον τρόπο το αγκάλιασα και το τράβηξα. Γλίστρησε έξω εύκολα.


Του ζήτησα να σηκωθεί. Μετά από λίγη ώρα σηκώθηκε και κοίταξε προς το πεδίο της μάχης. Εκείνη τη στιγμή, είδε ένα σπαθί κοντά ιτιά πόδια του. Έσκυψε κάτω και προσπάθησε να το σηκώσει, αλλά τα χέρια του περνούσαν μέσα από το σπαθί. Φανερά σαστισμένος, προσπάθησε ξανά.


Του είπα να μην ανησυχεί. Με κοίταξε με θυμό.


«Πρέπει να ξαναμπώ στη μάχη. Οι φίλοι μου πεθαίνουν».


Του είπα ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο από τη στιγμή που και ο ίδιος ήταν ήδη νεκρός.


«Τι είναι αυτά που λες; Νοιώθω δυνατός και μπορώ να σκεφτώ!».


Του έδειξα πίσω του, εκεί που βρισκόταν το υλικό του σώμα. Το αίμα είχε ήδη αρχίζει να πήζει. Γύρισε και το κοίταξε αποσβολωμένος. Έσκυψε πάνω του και κοίταξε επίμονα το νεκρό πρόσωπο.


«Μα... είμαι ζωντανός! Δεν έχω πεθάνει!».

Τον ρώτησα τι ακριβώς είχε συμβεί. Μου απάντησε με μάλλον αόριστο τρόπο. Το ενδιαφέρον του ήταν ακόμη στραμμένο στη λύσσα της μάχης.


Προχωρούσαμε γρήγορα κατά μήκος αυτού του μονοπατιού, ψάχνοντας για τον εχθρό. Ήμασταν διψασμένοι για μάχη, ξαφνικά, άκουσα φωνές και ένοιωσα έναν πόνο στην πλάτη μου. Βρέθηκα κάτω στο χώμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ - κάτι με κρατούσε κάτω».


«Τι έγινε μετά;».


«Έπαψα να προσπαθώ, γιατί δεν είχα πια δυνάμεις. Σε άκουσα να με φωνάζεις και άκουσα επίσης ένα “κλικ”. Μετά, σηκώθηκα όρθιος».


Έδειξα προς το νεκρό του σώμα πάνω στο χώμα. Του έριξε μία ματιά και μετά γύρισε προς το μέρος μου.


«Μα δεν είμαι νεκρός! Πώς μπορώ να στέκομαι εδώ μπροστά σου και να σου μιλώ αν είμαι νεκρός;».


Του πρότεινα να προσπαθήσει να ξαναγυρίσει στη μάχη, αλλά αυτό ήταν λάθος. Βούτηξε με μανία μέσα στη φούρια των σπαθιών και των δοράτων, μέσα στον ορυμαγδό και τη σύγχυση. Όταν κάποιο σπαθί τον χτυπούσε, το έβλεπε να περνάει από μέσα του χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κοιτούσε έκπληκτος.


Λίγο αργότερα, ένας κοντός γενειοφόρος άντρας όρμησε στο νεαρό αγόρι από πίσω και οι δύο τους έπεσαν στο έδαφος χτυπώντας ο ένας τον άλλον με γροθιές. Μου πήρε ένα ή δύο δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι και ο γενειοφόρος άντρας είχε αποκοπεί από τον υλικό κόσμο. Αν τους άφηνα, μπορεί να κυλιόντουσαν στο χώμα για αιώνες προσπαθώντας να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον!


Πήγα πάνω από το αντιμαχόμενο δίδυμο και τους φώναξα ότι σπαταλούν την ενέργειά τους. «Είστε και οι δύο νεκροί», τούς είπα, «και δεν υπάρχει τρόπος να βλάψετε ο ένας τον άλλον». Επανέλαβα αρκετές φορές αυτήν την πρόταση, ώσπου τελικά πήραν το μήνυμα. Χώρισαν και κοίταξαν προς το μέρος μου. Ο γενειοφόρος άντρας έπεσε στα γόνατα, έσκυψε μπροστά, άγγιξε το κεφάλι του στο έδαφος και άρχισε να στενάζει έναν ακατάληπτο ψαλμό. Το νεαρό αγόρι τον κοίταξε και μετά στράφηκε προς το μέρος μου.


«Νομίζει ότι είσαι θεός. Αλήθεια, μήπως είσαι;».


«Όχι», αποκρίθηκα. «Είμαι απλά ένας φίλος».


Άγγιξε το σημείο που τον είχε τρυπήσει το δόρυ.


«Δεν υπάρχει τρύπα, δεν υπάρχει αίμα... Είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι θεός;».


Γέλασα, κούνησα το κεφάλι μου και του είπα ότι έπρεπε να φύγω. Γύρω μας η μάχη είχε χάσει μεγάλο μέρος της ορμητικότητάς της. Όλο και περισσότερες μορφές έβγαιναν έξω από διαμελισμένα πτώματα. Σε πολύ λίγο χρόνο, το μέρος θα γέμιζε από πρώην υλικούς ανθρώπους με σαστισμένες εκφράσεις στα μάτια τους. Το νεαρό αγόρι έπιασε το χέρι μου.


«Μπορώ να έρθω μαζί σου;».


Δίστασα, αλλά ένα βαθύ εσωτερικό κύμα μου έδωσε αμέσως την απάντηση. Έπιασα το χέρι του και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Με κοίταξε με αβεβαιότητα.


«Δεν... δεν είμαι πουλί - δεν μπορώ να πετάξω!».


Τράβηξα απαλά το χέρι του και σε λίγο βρεθήκαμε πάνω από το πεδίο της μάχης. Χρειάστηκε μόνο μια στιγμή για να διώξει οριστικά την ανησυχία του. Μετά από λίγη ώρα, ουρλιάζαμε από χαρά καθώς αναπτύσσαμε ταχύτητα. Με το νου μου χτύπησα τον κώδικα επιστροφής του συστήματος απότομης αλλαγής. Υπήρξε μία φωτεινή λάμψη και βρεθήκαμε να στεκόμαστε ακίνητοι στους πιο ανοιχτόχρωμους γκρίζους ενδιάμεσους δακτυλίους. Ένοιωθα το χέρι του νεαρού αγοριού μέσα στο δικό μου. Το θέμα ήταν ότι δεν ήξερα πού έπρεπε να τον αφήσω. Πάνω που σκέφτηκα να τον ρωτήσω, συνειδητοποίησα ότι δεν ένοιωθα πια καμία πίεση στο χέρι μου. Έκανα μία περιστροφή γύρο από τον εαυτό μου. Τίποτα. Το νεαρό αγόρι δεν ήταν πουθενά.»


Βλέπουμε τους νεοεισερχόμενους στο αστρικό επίπεδο νεκρούς, να έχουν πλήρη αντίληψη της ύπαρξης του, αίσθηση του σώματος τους, τουλάχιστο στην αρχή, και πλήρη νοητική λειτουργία.


Ο εγκέφαλος σας που επεξεργάζεται την αστρική σας εμπειρία προσπαθεί να επιβάλλει ένα σώμα που μοιάζει με το φυσικό σας - αυτό που έχει συνηθίσει σαν «σώμα» δηλαδή.


Αυτό το αστρικό «σώμα» μπορεί να αλλάξει με την δύναμη της σκέψης και μόνο. Το τελευταίο συνεπάγεται την σύσταση προσοχής, καθώς στο αστρικό επίπεδο κανείς δεν ξέρει αν κάποια οντότητα απέναντί του είναι αυτό που φαίνεται ή μεταμορφώθηκε για να μας ξεγελάσει!


Κατά τον Monroe, αλλά και από πολλούς άλλους, πιστεύεται ότι οι διάφορες πεποιθήσεις ή σύνολα παρομοίων πεποιθήσεων της ζωής, δημιουργούν σφαίρες στις οποίες κατευθύνονται όσοι τις ασπάζονται. Εκεί οι περισσότεροι εγκλωβίζονται ως ότου αντιληφτούν ότι στο σύμπαν υπάρχει άπειρη ευρύτητα που μπορούν να την ζήσουν. Όσο ποιο φανατικοί είναι, τόσο περισσότερο παραμένουν στο σύστημα πεποίθησης που ανήκουν.

Πρώτος ο Chico Xavier καθ΄ υπαγόρευση του πνευματικού του οδηγού Εμανουέλ γράφει το 1943 το μυθιστόρημα “Το σπίτι μας (Nosso Lar)” που γυρίστηκε ταινία το 2010. Εκεί περιγράφει μια μεταθανάτια κατάσταση που μοιάζει πάρα πολύ με τις περιγραφές του Monroe, Περιγράφει το καθαρτήριο και ένα μέρος που το ονομάζει το σπίτι μας όπου οι νεοφερμένοι στον κόσμο των πνευμάτων αναρρώνουν υπό την επίβλεψη οδηγών έως ότου ξανά ενσαρκωθούν. Ομοίως ο Μονρόε περιγράφει στο “The Ultimate Journey” το 1994 ένα δικό του θεραπευτήριο και ένα πάρκο όπου στα πρώτα μεταθανάτια βήματα θα πρέπει να κατευθυνθεί ο νεοεισερχόμενος στον κόσμο των πνευμάτων για να έχει βοήθεια και καθοδήγηση. Μαθαίνει τους μαθητές του να το βρίσκουν στην αστρική προβολή τους ώστε να γνωρίζουν τον δρόμο.


Τις διάφορες ενσαρκώσεις τις επιλέγουμε για να συμπληρώσουμε τις εμπειρίες που επιθυμούμε. Βασικός σκοπός πολλών οντοτήτων είναι η αναγνώριση όλων των ενσαρκώσεων και η συνένωση τους από ένα εγώ. Τότε υπάρχει η ολοκλήρωση σε αυτό το πεδίο και τότε ανοίγει ο δρόμος για νέες ασύλληπτες εμπειρίες, πέρα από τη γνωστές στη γη.


Η μέθοδος αστρικής προβολής που προτείνει ο Robert Monroe


Ας δούμε όμως πως προτείνει ο Monroe να κάνουμε αστρική προβολή.
Ο χρόνος που επιλέγετε μπορεί να είναι όποτε σας διευκολύνει, αρκεί να υπάρχουν 2 τουλάχιστον ώρες για το πείραμα. Ο Monroe προτιμούσε 4-5,30 το πρωί μετά από 2-3 περιόδους ύπνου, (κάθε περίοδος ύπνου είναι 1,30 ώρες).


· Βήμα 1. Φροντίζουμε να μην υπάρχει ενόχληση και χαλαρώνουμε με κάποια από τις μεθόδους που γνωρίζουμε. Στο κρεβάτι πρέπει να είμαστε ξαπλωμένοι ανάσκελα με τα χέρια τοποθετημένα στο πλάι παράλληλα με τον κορμό του σώματος.




· Βήμα 2. Προτείνει να συγκεντρωθούμε σε μια εικόνα ώστε να μη κοιμηθούμε, προτείνεται η φλόγα ενός κεριού. Εγώ σας προτείνω να επαναλαμβάνετε μια δισύλλαβη λέξη που σας αρέσει, διώχνοντας οτιδήποτε άλλο έρχεται στο μυαλό σας, συγκεντρωμένοι στο σκοτάδι μπροστά από το τρίτο μάτι σας (υπερβατικός διαλογισμός). Αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο ώστε να βρεθεί στην κατάσταση προ του ύπνου. Αυτή είναι η κατάσταση Α.




· Βήμα 3. Το σώμα αρχίζει να αποκτά μια ακαμψία, καλό είναι να μη κουνήσουμε τα μέλη μας. Δε δίνουμε σημασία στα διάφορα φωτεινά σχέδια που παρουσιάζονται γιατί είναι απλώς αντιδράσεις του οπτικού νεύρου. Όταν σταματήσουν να εμφανίζονται άλλο έχουμε φτάσει στην κατάσταση Β.
Η κατάσταση Γ που ακολουθεί είναι μια κατάσταση τέλειας χαλάρωσης στην οποία χάνεται κάθε επίγνωση του σώματος. Η ιδανική ωστόσο κατάσταση για να εγκαταλείψουμε το σώμα μας είναι η Δ. Για να φτάσουμε στην κατάσταση Δ πρέπει κάθε πρωί να κάνουμε συνεχώς τα παραπάνω για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι να βρεθούμε στο κενό των αισθήσεών μας.


· Βήμα 4. Η κατάσταση των κραδασμών. Νοιώθετε μια δόνηση ένα βουητό, εδώ δεν πρέπει να τρομάξετε και να αποχωρίσετε από το πείραμα, έχει ξεκινήσει η αστρική προβολή.


Καλό είναι να μη φοράτε κοσμήματα που αγγίζουν το δέρμα σας. Το δωμάτιο να είναι σκοτεινό. Το σώμα καλό είναι να βρίσκετε στον άξονα Βορρά Νότου με το κεφάλι να κοιτά τον Βορρά.. Τα ρούχα να είναι χαλαρά και η θερμοκρασία του δωματίου σωστή. Να μην υπάρχουν θόρυβοι. Δώστε νοητική προσταγή στον εαυτό σας να θυμάται ότι συμβεί κατά την διάρκεια του πειράματος. Αναπνέετε μέσα από το μισάνοιχτο στόμα μας.


Το υποθετικό βλέμμα σας πρέπει να είναι 30 εκατοστά μακριά από το μέτωπο. Μετά μετακινούμε το σημείο της συγκέντρωσής μας στα εκατόν ογδόντα εκατοστά. Μένουμε για λίγο εκεί μέχρι να σταθεροποιηθεί το σημείο και μετά το στρέφουμε κατά 90 μοίρες προς τα πάνω, σε μια γραμμή παράλληλη προς το σώμα μας. Προσπαθούμε να φθάσουμε τους κραδασμούς σε αυτή τη θέση. Όταν τους βρούμε, τους τραβάμε νοητικά μέσα στο σώμα μας.


Αφού μάθουμε τη διαδικασία δε θα χρειάζεται να περάσουμε απ' όλα τα προηγούμενα στάδια, θα σκεπτόμαστε απλώς αυτούς τους κραδασμούς ενώ είμαστε σε μια χαλαρή κατάσταση και αυτοί αμέσως θα εμφανίζονται θα έχουμε δημιουργήσει ένα νευρικό μονοπάτι που θα μπορούμε ν' ακολουθήσουμε ξανά και ξανά. Μπορεί να μην το πετύχουμε με τη πρώτη φορά, αλλά η πιθανότητα επιτυχίας μας αυξάνει με κάθε επόμενη προσπάθειά μας. Μόλις πάντως το επιτύχουμε, δε θα επαναλαμβάνεται πάντα με τη θέλησή μας. Υπάρχουν πολλές ακόμη μεταβλητές τις οποίες θα πρέπει ν' απομονώσουμε και να αναγνωρίσουμε. Το φαινόμενο όμως θα συμβαίνει αρκετά συχνά, ώστε να μπορούμε να το μελετήσουμε.


· Βήμα 5. Μάθετε να ελέγχετε την κατάσταση της δόνησης

Στην αρχή "κατευθύνουμε" νοητικά αυτούς τους κραδασμούς, ή τους εξαναγκάζουμε, να μπουν όλοι μέσα στο κεφάλι μας. Μετά τους σπρώχνουμε προς τα κάτω μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μας και μετά πάλι πίσω στο κεφάλι μας. Τους κάνουμε ν' απλώνονται ρυθμικά σαν ένα κύμα πάνω στο σώμα μας, από το κεφάλι μέχρι τα πόδια μας και μετά πάλι πίσω. Αφού δώσουμε μια αρχική ώθηση σε αυτό το κύμα, το αφήνουμε μετά να προχωρήσει από μόνο του μέχρι να εξασθενίσει.


Θα χρειαστούν δέκα περίπου δευτερόλεπτα, πέντε κάτω και πέντε πάνω, για να κάνει ένα πλήρη κύκλο από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μας και μετά πάλι πίσω. Εξασκούμαστε σε αυτό μέχρι το κύμα των κραδασμών ν' αρχίζει αμέσως με τη νοητική μας εντολή και να κινείται μετά σταθερά μέχρι να εξασθενίσει. Μόλις έχετε μάθει να ελέγχετε την δονητική κατάσταση είστε έτοιμοι για το αστρικό ταξίδι.


· Βήμα 6. Ξεκίνησε τον διαχωρισμό. Στη κατάσταση των κραδασμών δεν πρέπει να κάνουμε καμιά σκέψη. Αν δεν είμαστε προσεκτικοί οι ανεξέλεγκτες σκέψεις μας μπορούν να μας οδηγήσουν σε ανεξήγητα ταξίδια σε μέρη και ανθρώπους που δεν ξέρουμε.


Στην κατάσταση δόνησης μπορούμε να εξοικειωθούμε με την αίσθηση του "δεύτερου" ή αστρικού μας "σώματος", χωρίς να χρειαστεί να βγούμε πλήρως από το φυσικό μας σώμα. Απλώνουμε λοιπόν νοητικά το δεξιό ή το αριστερό χέρι μας, χωρίς να κουνήσουμε το φυσικό χέρι μας, προς τα πλάγια προσπαθώντας να πιάσουμε οποιοδήποτε αντικείμενο θυμόμαστε ότι είναι μακρύτερα από την έκτασή του. Αν έχουμε προκαλέσει κανονικά τους κραδασμούς, τότε το χέρι μας κάποια στιγμή θα αισθανθεί ή θα αγγίξει κάτι. Όταν συμβεί αυτό, εξετάζουμε με την αφή μας αυτό το αντικείμενο, προσέχοντας τις ιδιαίτερες λεπτομέρειές του, που θα μπορούσαμε αργότερα ν' αναγνωρίσουμε. Σε αυτό το σημείο τίποτα δε θα φαίνεται ασυνήθιστο. Οι αισθήσεις μας θα μας πουν ότι αγγίζουμε το αντικείμενο με το φυσικό μας χέρι.


· Βήμα 7.Ο διαχωρισμός. Η απλούστερη μέθοδος για ν' αποχωριστούμε από το φυσικό σώμα μας είναι η διαδικασία της "ανύψωσης" (lift-out). Σκεπτόμαστε ότι γινόμαστε ελαφρύτεροι, ότι ανεβαίνουμε προς τα πάνω και το πόσο όμορφο είναι να αιωρηθούμε ψηλά από το σώμα μας. Μπορεί πάντως να μην τα καταφέρουμε με τη πρώτη ή τη δεύτερη φορά. Αλλά εφόσον έχουμε κάνει τις προηγούμενες ασκήσεις, σίγουρα θα τα καταφέρουμε.


Μια δεύτερη μέθοδο είναι η τεχνική της περιστροφής (roll-out), σα να γυρίζαμε μπρούμυτα απαλά στο κρεβάτι μας για να νιώσουμε πιο άνετα. Δεν πρέπει όμως να κάνουμε καμιά προσπάθεια με τα χέρια μας ή τα πόδια μας για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να περιστραφεί. Σκεπτόμαστε απλά την όλη διαδικασία. Αρχίζουμε να περιστρεφόμαστε στρέφοντας στην αρχή το πάνω μέρος του σώματός μας, το κεφάλι και τους ώμους μας. Κινούμαστε σιγά - σιγά, εξασκώντας μια απαλή αλλά σταθερή πίεση. Είναι σημαντικό να περιστραφούμε αργά, για να μη χάσουμε το προσανατολισμό μας.


Η ευκολία με την οποία περιστρεφόμαστε χωρίς τριβή ή αίσθηση βάρους, μας πληροφορεί ότι έχει αρχίσει ο αποχωρισμός μας. Στρεφόμαστε σιγά - σιγά μέχρι να νιώσουμε ότι έχουμε περιστραφεί κατά 180 μοίρες (ερχόμενοι δηλαδή πρόσωπο με πρόσωπο με το φυσικό μας σώμα).


Μόλις φθάσουμε στις 180 μοίρες, σταματάμε με τη σκέψη μας την περιστροφή. Σκεπτόμαστε τότε ότι ανυψωνόμαστε, αποκρινόμενοι με τη πλάτη μας από το φυσικό μας σώμα. Αν έχουμε επιτύχει την κατάσταση των κραδασμών και αυτή η μέθοδος θα έχει σίγουρα αποτελέσματα.


Προτείνεται να εξασκηθούμε στην πρώτη μέθοδο που δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα επιστροφής στο σώμα.


· Βήμα 8. Εξοικείωση.


1. Στα πρώτα στάδια της εξωμάτωσης καλό είναι να εξοικειωθούμε σταδιακά. Παραμένουμε κοντά στο σώμα μας αισθανόμαστε ότι κινούμαστε 2-3 μέτρα χωρίς να ανοίξουμε τα μάτια μας και επιστρέφουμε σε αυτό, απλά σκεπτόμενοι ότι θέλουμε να επιστρέψουμε. Το τίναγμα που κάνει το σώμα μας είναι σημάδι επιστροφής του αστρικού.

2. Αφού πειστούμε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος προχωράμε στο δεύτερο βήμα. Όταν βγούμε κοντά στο σώμα μας ανοίγουμε τα μάτια μας. Στην αρχή η όραση είναι ατελής στη συνέχεια ομαλοποιείται. Θα δούμε το σώμα μας, στο στάδιο αυτό δεν πρέπει να απομακρυνθούμε αλλά να εξοικειωθούμε σε αυτή την κατάσταση και να γυρίσουμε στο σώμα μας.




3. Μετά από κάποιες ασκήσεις στα παραπάνω δύο βήματα, ήρθε ο καιρός να απομακρυνθούμε από το δωμάτιο μας. Πριν έχουμε διαλέξει τι θα επισκεφτούμε. Ο τόπος ή το πρόσωπο πρέπει να μας έλκει πολύ συναισθηματικά. Χωρίς το υψηλό συναίσθημα και την μεγάλη επιθυμία, δεν λειτουργεί. Ο συντονισμός γίνεται με οραματισμό του αντικειμένου και κυρίως μέσω του συναισθήματος και της επιθυμίας.


Για την επιστροφή όπως είπαμε, μπορούμε να σκεφθούμε απλώς το φυσικό μας σώμα και επιστρέφουμε. Η μπορούμε ν' αρχίσουμε να κινούμε νοητικά κάποιο μέρος του, για παράδειγμα ένα δάκτυλο του χεριού ή του ποδιού μας. Μπορούμε να πάρουμε εσκεμμένα μια βαθιά αναπνοή, να επανεργοποιήσουμε μια ή όλες τις αισθήσεις μας, να κινήσουμε το σαγόνι μας, να καταπιούμε ή να κινήσουμε τη γλώσσα μας. Οποιαδήποτε κίνηση ή χρησιμοποίηση της ενέργειας του φυσικού μας σώματος μπορεί να μας κάνει να επιστρέψουμε γρήγορα σε αυτό.


· Κίνδυνοι. Επειδή πιθανώς να προκληθούν συναισθηματικές εντάσεις σ΄ ένα αστρικό ταξίδι πρέπει να αποφεύγεται από ανθρώπους με καρδιακά προβλήματα. Δεν υπάρχει κίνδυνος να μη επανέλθουμε διότι υπάρχει σύνδεση του αστρικού με το φυσικό μέσω της ασημένιας φωτεινής γραμμής που δεν κόπτετε παρά μόνο με τον θάνατο, «κόπηκε το νήμα της ζωής του». Δεν υπάρχει κίνδυνος κατάληψης του σώματος από αστρικές οντότητες εκτός αν εμείς το επιτρέψουμε. Αν δεν είμαστε σε καλή κατάσταση αποφεύγουμε το πείραμα, επειδή ο εγκέφαλος μορφοποιεί τις φοβίες μας και προκαλεί άσχημα οράματα. Όσοι φοβόνται μπορούν να σχηματίσουν μια ενεργειακή ασπίδα από λευκό φως με βιολετί περίβλημα και να περικλείσουν το σώμα τους ή να προσκαλέσουν αγγελικές ή άλλες αγαθές δυνάμεις να φυλάσσουν αυτούς κα το σώμα τους.



Astral Projection Βίντεο Ελληνικοί υπότιτλοι.

Ολόκληρο το Βίντεο και το κείμενο.




Μια αστρική προβολή του Robert Monroe στους άπειρους χώρους του αστρικού πεδίου




Υπήρχε μία μικρή ομάδα ανθρώπων που γνώριζα καλά και πρόσφατα είχα έρθει σε επαφή μαζί τους, μετά την έξοδό τους από τον κόσμο της υλικής πραγματικότητας. Όλα αυτές οι συναντήσεις έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια εξωσωματικών εμπειριών. Η συγκεκριμένη ομάδα περιελάμβανε τον πατέρα μου, που πέθανε έναν χρόνο μετά από κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο. Τον είχα βρει σε ένα μικρό δωμάτιο με ένα παράθυρο και ήταν φανερό ότι ανάρρωνε. Με χαιρέτισε θερμά. Στην ομάδα υπήρχε και ένας φίλος μου μηχανικός, ο Charlie, που πέθανε από καρδιακή προσβολή. Τον Charlie τον ανακάλυψα σε μία καλύβα στην ακτή κάποιου ωκεανού.



Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι γονείς μου δεν μου είχαν επιβάλει πολλά άκαμπτα και σκληρά συστήματα πεποιθήσεων. Δεν μου είχαν επιβάλει την κόλαση, τις φωτιές και το θειάφι, ούτε διαβόλους και αγγέλους, αλλά ούτε και κηρύγματα για τη μεταθανάτια ζωή. Τους ενδιέφερε μόνο να μου ενσταλάξουν τη διαδικασία του αυτοπροσδιορισμού. Ούτε εκείνοι, αλλά ούτε και εγώ συνειδητοποιούσαμε εκείνη τη στιγμή πόσο πολύτιμη ήταν αυτή η στάση.


Κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ταξιδιών μου άρχισα να ερευνώ τι είχε συμβεί σε όλους εκείνους που είχα συναντήσει μετά τη διαμονή τους στο Σύστημα της Γήινης Ζωής. Γύρω στις τρεις το πρωί, μετά από δύο κύκλους ύπνου, ένοιωθα πλήρως ξεκούραστος και χαλαρωμένος. Βγήκα έξω από το σώμα μου και με μία σκέψη βρέθηκα στο σκοτάδι σε κοντινή απόσταση από το σώμα μου. Χρειάστηκε μόνο μία στιγμή για να βρεθώ στα σύνορα της Μπάντας Βόμβου Η. Φεύγοντας από την περιοχή αυτή, άρχισα να ψάχνω εκείνους που δεν είχαν κάποιο ισχυρό και ακλόνητο μεταθανάτιο σύστημα πεποιθήσεων.


Ο Charlie ήρθε πρώτος στο νου μου και με μία εστίαση απότομης αλλαγής βρέθηκα στη μη υλική καλύβα δίπλα στον ωκεανό που είχε δημιουργήσει ο ίδιος. "Ήταν σαν να βρισκόμουν σε μία ακίνητη εικόνα. Η αμμώδης παραλία φαινόταν εντελώς φυσιολογική, αλλά η καλύβα ήταν άδεια. Τα σύννεφα ήταν ακίνητα, όπως άλλωστε ο ουρανός και ο ήλιος. Δεν υπήρχε κάποιο θαλασσινό αεράκι. Ο Charlie είχε φύγει. Αν ήταν εκεί, καθετί θα ήταν οε κίνηση.


Στη συνέχεια παρατήρησα κάτι που μου φάνηκε ως ανωμαλία. Μπορούσα να νοιώσω την άμμο κάτω από τα πόδια μου. Κοίταξα κάτω. Τα πόδια μου ήταν εκεί και ήταν γυμνά. Στη μία πλευρά υπήρχε μία έκταση καλυμμένη με γρασίδι. Περπάτησα πάνω στο γρασίδι. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν αιωρήθηκα. Φαινόταν σαν πραγματικό γρασίδι. "Έσκυψα και ξερίζωσα ένα χορτάρι. Καθυστερημένα ανακάλυψα ότι είχα και χέρια. "Έβαλα το χορτάρι στο στόμα μου και το μάσησα. Η γεύση και η υφή ήταν πέρα για πέρα πραγματική.

Ο Charlie που ήξερα ποτέ δεν μου έδωσε την εντύπωση ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει ζωντανούς οργανισμούς. Παρ’ όλα αυτά, είχα όλες τις αποδείξεις. Από την άλλη πλευρά με προβλημάτιζε το γεγονός ότι είχα και εγώ υλική μορφή. Τι είδος ενεργειακό πεδίο είχε δημιουργήσει ο Charlie; Σίγουρα δεν ήταν κάποιο σύστημα πεποιθήσεων εφ’ όσον δεν περίμενα αυτά που βρήκα.



Καθώς έφευγα, αργά και επιφυλακτικά, η αίσθηση του υλικού σώματος ξεθώριασε. Έλεγξα την “τοποθεσία” και βρήκα ότι ήταν μέσα στο όριο της Μπάντας Βόμβου Η, καθώς και μέσα στη μπάντα ανθρώπινης ακτινοβολίας τού φάσματος του Πεδίου (Μ).




Hemi-Sync ακουστικές συχνότητες


Ένας άλλος τομέας που είναι χρησιμότατος και ασχολήθηκε το ινστιτούτο Μονρόε είναι η μελέτη και η δημιουργία ήχων Hemi-Sync.


Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, τα άτομα ακούνε έναν συνδυασμό πολλαπλών ηχητικών ρυθμών δύο ακουστικών εξόδων, οι οποίοι είναι αναμεμιγμένοι με μουσική, ροζ ήχο, ή φυσικό ήχο κυμάτων. Κατά τη διαδικασία του Hemi-Sync, συνδυάζονται οι συχνότητες των δυο ακουστικών εξόδων ρυθμών, οι οποίες σε συνδυασμό με την επίδραση διαφόρων άλλων ερεθισμάτων, ενθαρρύνουν την εστίαση του νου, προάγοντας έτσι την πρόσβαση σε ανώτερα συνειδησιακά επίπεδα.

Το Hemi-Sync μπορεί να είναι μοναδικό στην ικανότητα να προκαλέσει και να βελτιώσει τέτοιες καταστάσεις συνείδησης. Ο λόγος είναι φυσιολογικός.


Κάθε αυτί έρχεται σε επαφή και με τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου


Κάθε ημισφαίριο έχει το δικό του κέντρο επεξεργασίας του ήχου (ελαιώδης πυρήνας) το οποίο λαμβάνει σήματα απ' το κάθε αυτί.


Όταν ένας ρυθμός δυο ακουστικών εξόδων γίνεται αντιληπτός, στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο ηλεκτροχημικά, συναπτικά κύματα ίσου πλάτους και συχνότητας, ένα σε κάθε ημισφαίριο.


Αυτός είναι ο ημισφαιρικός συγχρονισμός της συναπτικής δραστηριότητας [hemispheric synchrony of synaptic activity].


Οι μοναδικοί ρυθμοί δυο ακουστικών εξόδων του συστήματος Hemi-Sync φαίνεται να συνεισφέρουν στον ημισφαιρικό συγχρονισμό, ο οποίος παρατηρείται σε διαλογιστικές και υπναγωγικές καταστάσεις της συνείδησης. Οι ρυθμοί δυο ακουστικών εξόδων του Hemi-Sync μπορούν επίσης να εμπλουτίσουν την εγκεφαλική λειτουργία καθιστώντας ικανό το χρήστη να προσαρμόσει την cross-collosal συνδετικότητα σε καθορισμένες συχνότητες εγκεφαλικών κυμάτων.


Οι εφαρμογές των Hemi-Sync είναι πάμπολλες, μια ματιά στο You Tube θα σας δώσει άφθονο υλικό για χρήση. Ειδικά αν βάλουμε στην αναζήτηση (hemi sync astral projection) θα έχουμε μια σειρά ήχων που θα μας βοηθήσουν στην αστρική προβολή.


Βιβλιογραφία:
Journeys Out of the Body by Robert Monroe
Ultimate Journey by Robert Monroe
Far Journeys by Robert Monroe
Nosso Lar: An Account of Life in a Spirit Colony in the World of Spiritis by Francisco Cândido Xavier Mastering Astral Projection by Robert Bruce

ΠΗΓΗ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τα Παραξενα Καπακια

Αρχικά ,για όσους δεν έχουν ακούσει τίποτα για όλα αυτά ,θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά στην αξιόλογη έρευνα για Τα Παραξενα Καπακια που έχει κάνει ο Θανάσης Βέμπος. Στη συνέχεια θα μπορούσαμε να κάνουμε τις δικές μας παρατηρήσεις .
Τα Παραξενα Καπακια

Βασικά ερωτήματα αφορούν την κατασκευή και τον σχεδιασμό όλων αυτών των μαγικών συμβόλων, όπως επίσης ποιος θα μπορούσε να έχει κατασκευάσει αυτά τα καπάκια .Το κλασσικό μοτίβο στα καπάκια είναι ένα πεντάκτινο αστέρι ,από εκεί και περά θα συναντήσουμε πάρα πολλές παραλλαγές του.Προσωπικά θεωρό ότι και το καπάκι με το Ηλιακό σύμβολο έχει συγκεκριμένο ρόλο στο θέμα.

Η ύπαρξη όλων αυτών τον παραλλαγών από μόνη της δημιουργεί ένα ερώτημα ,ποια εταιρεία θα μπορούσε να έχει κατασκευάσει τόσο πολλά καλούπια για το ίδιο προϊόν ;Αν σκεφτείτε λίγο λογικά και εμπορικά ,θα καταλάβετε ότι κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο εκτός και αν είχε κάποιο συγκεκριμένο λόγο, και πάρα πολλά λεφτά για πέταμα.Όμως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι δεν είναι μόνο μια εταιρεία, αλλά πολλές που για κάποιο διάστημα είχαν κάποιο παρόμοιο καλούπι .

Εδώ αρχίζουμε να βρίσκουμε ένα σωστό μονοπάτι. Ψάχνοντας λοιπόν για τις εταιρείες αυτές στην Ελλάδα θα δούμε ότι το σχέδιο αυτό δεν υπάρχει πια. Καθώς όμως εμείς αναζητούμε τον δημιουργό των μαγικών συμβόλων μαθαίνουμε κάτι που θα μας οδηγήσει σε ένα ακόμη πιο μεγάλο μονοπάτι.Οι Ελληνικές εταιρείες εδώ και αρκετά χρόνια δεν κατασκευάζουν τα μεταλλικά φρεάτια αλλά όπως τα περισσότερα προϊόντα τα εισάγουν από την Κίνα.

Οπότε το καπάκι σαν κινέζικο προϊόν με σύμβολο το πεντάκτινο αστέρι ,και κάποιες φορές το σύμβολο του Γιν γιανγκ στις άκρες του ,δεν θα έπρεπε να μας παραξενεύει αφού το αστέρι αυτό υπάρχει και στην Κινέζικη σημαία, όσο για το Γιν γιανγκ δεν χρειάζεται καμιά παραπάνω εξήγηση.Τώρα οι λόγοι που υπάρχουν τόσες πολλές παραλλαγές είναι κυρίως εμπορικοί και ισχύουν για όλα τα προϊόντα, ένας από αυτούς όμως είναι ο εξής.Ένα εμπορικό προϊόν, όπως ίσως γνωρίζεται ,έχει ένα δικό του αριθμό ένα σχέδιο ας το πούμε έτσι , στο εμπορικό επιμελητήριο όσων αφορά τις κατασκευάστριες εταιρείες που διαθέτουν τα καλούπια .

Αυτό λοιπόν πολλές φορές είναι κατοχυρωμένο από την εταιρεία κατασκευής και έτσι αν μια άλλη εταιρεία θέλει να κατασκευάσει κάτι παρόμοιο θα πρέπει το προϊόν της να έχει τουλάχιστον επτά διαφορές ώστε να μην θεωρηθεί ίδιο με κάποιας άλλης .Έτσι αν κάποια εταιρεία ήθελε να βγάλει ένα άλλο σχέδιο παρόμοιο θα έπρεπε να το παραλλάξει για να μην έχει πρόβλημα.

Γιατί να χρησιμοποιήσουν το αστέρι βέβαια; Καλή ερώτηση ίσως για τον ίδιο λόγο που εμείς χρησιμοποιούμε τώρα στα καπάκια μας το μαίανδρο.Τώρα σίγουρα πολλοί δεν θα θέλουν να πιστέψουν ότι το μυστήριο με τους κατασκευαστές και σχεδιαστές των καπακιών αυτών είναι τόσο απλό αλλά πολλές από τις απορίες που προκύπτουν στην συνέχεια όπως για παράδειγμα γιατί δεν εισάγουν τώρα τα καπάκια αυτά έχουν κυρίως εμπορικές απαντήσεις.

Στο παρακάτω link θα μπορέσετε να κάνετε και εσείς την δική σας έρευνα .
http://www.alibaba.com/products/manhole_cover/2.html

στον παραπάνω δικτυακό τόπο αν έχετε λίγο υπομονή θα βρείτε σχεδόν όλα τα καπάκια που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά . Δεν σας δίνω το σύνδεσμο ακριβός για κάθε καπάκι έτσι ώστε να δείτε και αλλά σχέδια που υπάρχουν .

Αν σε ένα καπάκι σχεδιάζουν έναν ουροβόρο δράκο γιατί να μην σχεδιάσουν ένα πεντάκτινο άστρο;
Ο αριθμός των εργοστασίων που υπάρχουν στην παραπάνω ιστοσελίδα είναι ήδη πολύ μεγάλος , και σκεφτείτε ότι στο συγκεκριμένο σαιτ δεν είναι όλες οι Κινέζικες εταιρείες αλλά μόνο όσες έχουν συνδρομή σε αυτό.Κατά την διάρκεια της δικής μας έρευνας για τα καπάκια αυτά μαζέψαμε μερικά ακόμη στοιχεία. Οι άνθρωποι που τοποθετούν αυτά τα καπάκια είναι κυρίως υδραυλικοί.
Το παράξενο είναι αν και ρωτήσαμε αρκετούς – κανείς δεν είχε παρατηρήσει αυτά τα καπάκια ακόμη και αν ήταν πάρα πολλά χρόνια στην δουλειά αυτή.Τα μικρότερα καπάκια που είναι κοντά στις πόρτες των σπιτιών είναι κυρίως για τις παροχές πετρελαίου.

Έχουμε ακούσει και διαπιστώσει ότι πολλά από αυτά είναι άδεια. Μα αυτό και πάλι δεν είναι αρκετό για να μας βάλει σε σκέψεις αφού όλες σχεδόν οι υδραυλικές ενώσεις τις χώρας άλλαξαν τα τελευταία χρόνια και ο ποιο σημαντικός λόγος για αυτό είναι το καινούργιο κεντρικό σύστημα αποχέτευσης.
Ένας ηλικιωμένος μας είπε την δική του άποψη, όταν μας είδε να φωτογραφίζουμε το καπάκι έξω από το σπίτι του . «Τα καπάκια τοποθετούνταν έξω από τα σπίτια των Εβραίων και τους σημάδευαν κατά κάποιο τρόπο». Αυτό βέβαια δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να ισχύει όμως ίσως για τα καπάκια που φέρουν το Άστρο του Δαυίδ να έχει κάποια βάση.
Ενδιαφέρον έπισης έχει η άποψη ότι μπορείς να ακολουθήσεις τον δρόμο που σου δείχνουν τα πεντάκτινα αστέρια . Βέβαια με προβληματίζει το γεγονός ότι σε ένα τετράγωνο καπάκι που έχει ένα πεντάκτινο άστρο ποια πλευρά του είναι αυτή που μου δείχνει το δρόμο;Το πρόβλημα εδώ όμως είναι ακόμη ποιο μεγάλο. Αν κάποιος όντος μπορεί να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη διαδρομή σημαίνει , ότι έχουν τοποθετηθεί για αυτό τον σκοπό , αν όχι τότε ακολουθεί μια υποσυνείδητη διαδρομή . Δεν ξέρω ειλικρινά ποιο από τα δυο είναι καλύτερο.

Τώρα αν τα καπάκια αυτά έστω ότι έχουν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί στην Κίνα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου τότε είναι ακόμη ποιο δύσκολο να το αναζητήσουμε.Προσωπικά νομίζω ότι η απαντήσεις στο θέμα της κατασκευής αυτών των καπακιών μπορούν να βρεθούν. Έστω και αν κάποια καπάκια ,ίσως τα ποιο παλιά δημιουργήθηκαν από κάποιο χυτήριο εδώ στην Ελλάδα ,και έπειτα από μια περίοδο ακλούθησαν πολλά άλλα με παρόμοια σύμβολα εισαγόμενα .

Με την απλή λογική και όποιος έχει ασχοληθεί λίγο θα βρει αρκετές απαντήσεις όμως δεν νομίζω ότι τα καπάκια από μόνα τους αποτελούν μυστήριο.

Θεωρίες συνομωσίας….
Ακούγεται ενδιαφέρον , και θα ήθελα πολύ να υποστηρίξω ότι υπάρχει κάποια μυστική παγκόσμια οργάνωση πίσω από όλα αυτά .Κατευθύνει τους πάντες και τα πάντα ,ελέγχει τις εισαγωγές μας , τις εταιρείες μας ,και τις αυλές των σπιτιών μας.Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να το κάνω.Επίσης η υποσυνείδητη επιρροή μπορεί ποιο εύκολα να υποστηριχτεί όμως και εδώ έχω υπάρχουν αρκετά ερωτηματικά.

Αν όλα γίνονταν υποσυνείδητα από κάποιους γιατί σταμάτησαν ;*

Το σύμβολο του πεντάκτινου άστρου όπως όλοι πια γνωρίζουμε έχει προστατευτικό χαρακτήρα . Αυτό σημαίνει ότι μας προστάτευε από κάτι για αυτό και τοποθετήθηκε υποσυνείδητα τι έγινε τελικά με αυτόν τον κίνδυνο ; Από τι κινδυνεύουμε ; Και αν σταμάτησε η τοποθέτηση των προστατευτικών συμβόλων τι μπορεί να σημαίνει ; δεν κινδυνεύουμε πια ή η δύναμη του συμβόλου δεν είναι αρκετή;
Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα για αυτό τον λόγο δεν μπορώ να υποστηρίξω την θεωρία της υποσυνείδητης τοποθέτησης .

Το θέμα όμως με τα καπάκια δεν τελείωσε έτσι απλά και αυτό γιατί ακόμη υπάρχουν κάποια περίεργα γεγονότα που συνδέονται με τα καπάκια και θα δούμε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις σαν παραδείγματα .Στην πρώτη περίπτωση είναι ένα σπίτι ,πολυκατοικία ποιο συγκεκριμένα, εκεί συμβαίνουν πολλά παράξενα γεγονότα . Ίσως δεν είναι σωστό να τα βάλουμε όλα μαζί, όμως σε ένα γενικό πλαίσιο νομίζω δεν θα ήταν λάθος.

Έτσι εκεί συναντάμε κάποιες παραφυσικές εμπειρίες ,κακοτυχίες , αρρώστιες , χωρισμούς και διάφορα άλλα που συμβαίνουν σε μια πολύ αυξημένη συχνότητα που αγγίζει τα όρια του παράξενου.

Να δούμε ένα παράδειγμα ,εκτός από της παράξενες εμπειρίες με σκιές και πόρτες που ανοίγουν ,που είναι ποιο εντυπωσιακές όμως αμφισβητήσιμες. Στο συγκεκριμένο σπίτι κανένα παντρεμένο ζευγάρι δεν κατάφερε να παραμείνει εκεί .Όλοι όσοι νοίκιασαν κάποιο από τα διαμερίσματα έφυγαν χωρισμένοι . Ακόμη και ένα ζευγάρι μεσήλικων που υπόφεραν και οι δυο από καρκίνο χώρισαν πριν υποκύψουν στην αρρώστια τους.Η πολυκατοικία αυτή βρίσκεται πάνω σε σταυροδρόμι και από την μια πλευρά του δρόμου έχει ένα καπάκι με μια ανάγλυφη πεντάλφα .

Το θέμα μας όμως είναι το εξής , η ιστορία του σπιτιού αυτού αρχίζει πολύ πριν αυτό τοποθετηθεί εκεί όταν ακόμη ήταν παράγκα με τσιμεντόλιθους. Λένε πως αυτή που είχε το οικόπεδο δολοφονήθηκε.
Χρονολογικά αυτό τοποθετείτε πριν το 1960 που σημαίνει ότι ακόμη η πόλη δεν είχε ούτε τα πεζοδρόμια ούτε τα καπάκια. Τουλάχιστον όσον αφορά το συγκεκριμένο.

Έτσι αν θέλουμε να υποθέσουμε κάτι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέρος είχε προϊστορία και το καπάκι ήρθε μετά και μάλλον όχι συνειδητά.Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα άλλο καπάκι, όχι αστέρι άλλα εκείνο που έχει πάνω του το ηλιακό σύμβολο ,δηλαδή έναν κύκλο μέσα σε ένα άλλο κύκλο.
Το καπάκι αυτό αν και το σύμβολο του δεν είναι τόσο εντυπωσιακό , νομίζω ότι έχει κάποιο άλλο λόγο, όπως υποστηρίζουν και αυτοί που ακολουθούν την διαδρομή που τους δείχνουν τα αστέρια.

Το σπίτι στο οποίο αναφερόμαστε δεν υπάρχει πια. Ήταν ένας χώρος που δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ακριβός σαν σπίτι γιατί ήταν μόνο ένα δωμάτιο το οποίο δεν είχε ούτε πόρτες ούτε παράθυρα .Τίποτα παρά μόνο κάποια σκαλιά που οδηγούσαν σε αυτό. Προσωπικά το είχα ελέγξει δεν είχε κάτι αξιόλογο .Το μόνο που δημιουργούσε ήταν προβλήματα στους γείτονες. Αυτό γιατί έμεναν εκεί ,όχι σε μόνιμη βάση αλλά ίσως για μερικά βραδιά ,διάφοροι άστεγοι η και ναρκομανείς.Τα παράξενα γεγονότα δεν λείπουν από αυτό .

Το συναίσθημα που σου δημιουργούσε, παρότι αν έφτανες μέχρι τα σκαλάκια μπορούσες να ελέγξεις πλήρως το χώρο , σου προκαλούσε φόβο .

Τώρα έχει γκρεμιστεί και ο χώρος αυτός έχει διαμορφωθεί αλλιώς ένα καινούργιο κτήριο πήρε την θέση του, ένα ιδιωτικό νηπιαγωγείο, και τίποτα ακόμη δεν σου προκαλεί εκείνο το άσχημο συναίσθημα. Στην είσοδο ακριβός του νηπιαγωγείου βρίσκεται αυτό το ηλιακό προστατευτικό σύμβολο.

Την περίπτωση αυτή την παραθέτω εδώ για δυο λόγους πρώτον για να τονίσω και πάλι ότι ο χώρος άλλαξε δεν μοιάζει πια να έχει κάτι το παράξενο όμως το σύμβολο τοποθετήθηκε. Δεύτερον έστω και από σύμπτωση έχουμε κάνει την εξής παρατήρηση καπάκια με πεντάκτινα άστρα συναντάμε στις αυλές των σχολίων , ειδικότερα δε σε σχολεία που είναι δίπλα η κοντά σε παλιά εργοστάσια ή εγκαταλειμμένα μέρη.

Στην τρίτη περίπτωση έχουμε ένα μαγαζί το οποίο ενώ λειτουργούσε κανονικά, ξαφνικά έκλεισε για κάποια φασαρία που έγινε εκεί .Στα τζάμια του υπήρχε γραμμένο με πράσινο σπρέι φωσφοριζέ η φράση « εδώ φώλιασαν δαίμονες»** που κάλυπτε σχεδόν όλη την τζαμαρία.Δεν ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τα γεγονότα που οδήγησαν κάποιον να κάνει κάτι τέτοιο .Πάντως στο πεζοδρόμιο του μαγαζιού είχε ένα καπάκι με ένα πεντάκτινο Άστρο και είχε σπάσει *** ,επάνω σε αυτό είχε δυο σταγόνες από το σπρέι….



Απίστευτη συνχρινικοτητα να στάξει το σπρέι ακριβός πάνω στο καπάκι ,προφανώς αυτός που το έγραψε φεύγοντας στάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε το δημιούργημα του…Ίσως ένα μήνυμα ότι το καπάκι είχε σπάσει και η προστατευτική του δύναμη είχε χαθεί .Οι τρεις αυτές περιπτώσεις είναι ενδεικτικές υπάρχουν και άλλες που μοιάζουν όμως σε κάποια από αυτές τις τρεις που αναφέραμε.

Δεν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα όμως σίγουρα τα καπάκια δεν πρέπει να τα δούμε μόνα τους αυτόνομα, αλλά σε συνδυασμό με τον περιβάλλοντα χώρο. Τότε αποκτούν ένα ιδιαίτερο νόημα που ενισχύει ακόμη περισσότερο την υποσυνείδητη τοποθέτηση τους.

* Πιθανή απάντηση σύμφωνα με την λογική και εμπορική διάθεση του προϊόντος εδώ μπορεί να δοθεί.
**υπόσχομαι φωτογραφικό υλικό για την επιγραφή λόγο τεχνικών δυσκολιών θα καθυστερήσει λίγο.
*** έγγραφο του εμπορικού επιμελητηρίου ζητάει από τους εισαγωγείς να αλλάξουν το υλικό κατασκευής στα καπάκια των φρεατίων ,γιατί οι ανθεκτικότητα των προηγούμενων δεν ήταν αρκετή και δημιουργούσαν προβλήματα στους δημότες.

ΠΗΓΗ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Νέα Θρησκεία της Επιστήμης

Τι απέγινε η επιστήμη;

«Η επιστήμη είναι ένα κερί μέσα στο σκοτάδι. Λάμπει ένα φως στον κόσμο γύρω μας και μας επιτρέπει να δούμε πέρα από τις προκαταλήψεις και τους φόβους μας, πέρα από την άγνοια και τις ψευδαισθήσεις μας, πέρα από τη μαγική σκέψη των προγόνων μας που δίκαια πάλεψαν για την επιβίωση τους με το να φοβούνται και να προσπαθούν να δαμάσουν απόκρυφες και υπερφυσικές δυνάμεις. Ζούμε σε μια κοινωνία απολύτως εξαρτώμενη από την επιστήμη και την τεχνολογία, όπου σχεδόν κανένας δεν ξέρει τίποτα για την επιστήμη και την τεχνολογία» Carl Sagan







«Επιστήμη είναι η πίστη στην άγνοια των ειδικών» Richard Feynman

Πριν από πενήντα περίπου χρόνια δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε την εμπλοκή σε επιχειρήματα κατά πόσον η επιστήμη και η θρησκεία είναι συμβατές ή ανταγωνιστικές. Σήμερα αυτό είναι νεκρό θέμα. Σαν επιστήμονας υπέθεσα ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι του ιντερνέτ επιτέλους συνειδητοποίησαν ότι η επιστήμη δουλεύει και ότι η θρησκεία βασίζεται σε μύθους, ανακρίβειες, δοξασίες κι ευσεβείς πόθους. Αλλά τώρα τελευταία έκανα μια καταπληκτική συνειδητοποίηση, η θρησκεία επικράτησε. Η επιστήμη έγινε θρησκεία!

Ο όρος «επιστήμη» προέρχεται από το ρήμα επίσταμαι δηλ. γνωρίζω καλά. Δεν υπάρχει απόλυτη συμφωνία για το τι ακριβώς είναι επιστήμη, όπως και για πολλά άλλα επιμέρους θέματα που αφορούν τη λειτουργία και τη φύση της επιστήμης, διότι ακριβώς δεν περιέχει δόγματα. Αυτό ισχύει και για τον ορισμό της επιστήμης. Ένας ορισμός, ο οποίος είναι γενικά αποδεκτός, είναι: «Επιστήμη είναι η ορθολογική και μεθοδική έρευνα της πραγματικότητας και η συστηματική οργάνωση της γνώσης που προκύπτει από την έρευνα αυτή». Όπως βλέπουμε ο ορισμός αυτός «μπάζει από παντού»

Ο όρος «Επιστήμη» με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης. Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση. Πολλές από τις ανθρώπινες προκαταλήψεις γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν έχουν αμφισβητηθεί κατά καιρούς από τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.

Στη σύγχρονη εποχή, ο όρος είναι πιο περιορισμένος και δηλώνει το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες, τις θετικές επιστήμες, τις εφαρμοσμένες επιστήμες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις κοινωνικές επιστήμες.

Η επιστημονική διαδικασία είναι η συστηματική έρευνα της νέας γνώσης σε ένα σύστημα. Αυτή η συστηματική έρευνα είναι γενικώς η επιστημονική μέθοδος και το σύστημα γενικώς είναι η φύση. Επιστήμη επίσης είναι η επιστημονική γνώση που έχει συστηματικά αποκτηθεί μέσω της επιστημονικής διαδικασίας. Μερικά από τα ευρήματα της επιστήμης μπορεί να είναι εντελώς αντίθετα προς την ανθρώπινη διαίσθηση. Η ατομική θεωρία για παράδειγμα υποδηλώνει ότι ένας στερεός βράχος που εμφανίζεται ως βαρύς, σκληρός, γκρίζος κλπ. είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός από υποατομικά σωμάτια με καμία από αυτές τις ιδιότητες, τα οποία κινούνται ταχύτατα σε μία περιοχή που αποτελείται κυρίως από κενό χώρο.

Η λέξη «επιστήμη» στα αγγλικά χρησιμοποιούνταν κατά τον 17ο αιώνα, αναφερόμενη στην Αριστοτελική έννοια της γνώσης, η οποία ήταν αρκετά ασφαλής ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μια συνταγή για το πώς ακριβώς να εκτελεστεί μια συγκεκριμένη εργασία. Όσον αφορά στη μεταβατική χρήση του όρου «φυσική φιλοσοφία» κατά την περίοδο αυτή, ο φιλόσοφος Τζων Λοκ (John Locke) έγραψε το 1690 ότι «η φυσική φιλοσοφία δεν είναι ικανή να καθίσταται επιστήμη» Ωστόσο, μπορεί να οφείλεται στο ότι ο Λοκ δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη «επιστήμη» με τη σύγχρονη έννοια, αλλά προτείνοντας ότι η «φυσική φιλοσοφία» δεν μπορούσε να συναχθεί κατά τον ίδιο τρόπο όπως τα μαθηματικά και η λογική.

Η επιστήμη δεν υποθέτει πως γνωρίζει εκ των προτέρων την αλήθεια για τον εμπειρικό κόσμο. Η επιστήμη υποθέτει πως πρέπει να ανακαλύψει την αλήθεια. Πως όμως με ποια κριτήρια διανοητικά ή άλλα θα ξεκινήσει να ανακαλύπτει κάτι που δεν γνωρίζει, από που θα πάρει το έναυσμα, τι ή ποιος είναι η ΑΙΤΙΑ πίσω από την συγκεκριμένη έρευνα; Ποιο είναι το αρχικό ΑΙΤΙΟ; Αυτές είναι Σημαντικές Ερωτήσεις κι ας δούμε που θα μας βγάλουν. [Συστήνω να ανατρέξεις σε σχετικά άρθρα του υποφαινόμενου στο strange ν. 148-151]

Ο Richard Feynman (ο επιστήμονας που συνέβαλε στην επέκταση της Θεωρίας της Κβαντικής ηλεκτροδυναμικής και τιμήθηκε γι’ αυτό με το βραβείο Νομπέλ) περιέγραψε την επιστήμη κατά τον ακόλουθο τρόπο για τους μαθητές του: «Η αρχή της επιστήμης, ο ορισμός, σχεδόν, είναι ο εξής: Η δοκιμασία όλων των γνώσεων είναι πειραματισμός. Το πείραμα είναι ο μόνος κριτής της επιστημονικής αλήθειας». Ο μη συμβατικός τρόπος σκέψης του, από τον οποίο γεννήθηκαν τα περιβόητα διαγράμματά του (που περιέγραφαν χωρίς την ανάγκη εξισώσεων τα φαινόμενα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής) αντανακλάται πλήρως στην καθημερινή ζωή του.

Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του «Σίγουρα θα αστειεύεστε, κύριε Φάινμαν» είναι αποκαλυπτικό για τους ωκεανούς άγνοιας που αρμενίζει η επιστήμη. Αναφέρεται σε μια περίοδο κατά την οποία ο Φάινμαν είχε κληθεί να κρίνει τα σχολικά βιβλία Φυσικής και αφού εργάστηκε για αυτό αρκετές εβδομάδες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτά συνήθως γράφονται από άτομα που δεν κατέχουν το θέμα και ως εκ τούτου είναι άθλια, παραθέτει το παρακάτω παράδειγμα για να μας πει τι θα περίμενε από ένα σχολικό βιβλίο.

Το βιβλίο άρχιζε με τέσσερις εικόνες: ένα κουρδιστό παιχνίδι, ένα αυτοκίνητο, ένα παιδί που οδηγούσε ποδήλατο και κάτι άλλο. Από κάτω υπήρχε η ερώτηση: «Τι τα κάνει να κινούνται;» Θυμήθηκα τι θα έλεγε ο πατέρας μου: «Το καθετί κινείται επειδή ο Ήλιος λάμπει». Και μετά θα αρχίζαμε μια απολαυστική συζήτηση. «Όχι, το παιχνίδι κινείται επειδή κουρδίζεται το ελατήριο» θα έλεγα. «Και πώς κουρδίζεται το ελατήριο;» θα ρωτούσε εκείνος. «Εγώ το κουρδίζω». «Και πώς βρίσκεις τη δύναμη για να το κουρδίσεις;». «Τρώγοντας». «Μα η τροφή παράγεται επειδή ο Ήλιος λάμπει. Οπότε όλα αυτά τα πράγματα κινούνται επειδή ο Ήλιος λάμπει!».

Έτσι θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι η κίνηση είναι απλώς μετατροπή της ηλιακής ενέργειας. Να οι απαντήσεις του βιβλίου: Για το παιχνίδι «η ενέργεια το κάνει να κινείται», για το παιδί στο ποδήλατο «η ενέργεια το κάνει να κινείται», για το καθετί «η ενέργεια το κάνει να κινείται». Αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτε. Υποθέστε ότι αντί για την ενέργεια έλεγε η «αντεβρέστη»: «Η αντεβρέστη το κάνει να κινείται». Με τον τρόπο αυτόν το παιδί δεν μαθαίνει τίποτε. Η ενέργεια είναι απλώς μια λέξη!».





«Οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι.
Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση» Bertrand Russell

Αλλά ποια είναι η πηγή της γνώσης; Από που προέρχονται οι νόμοι που πρέπει να δοκιμαστούν; Το πείραμα, από μόνο του, βοηθά στην παραγωγή αυτών των νόμων, υπό την έννοια ότι μας δίνει εναύσματα. Αλλά αυτό που χρειάζεται επίσης είναι ΦΑΝΤΑΣΙΑ για να δημιουργηθούν από πειράματα, τα εναύσματα, για τις μεγάλες γενικεύσεις. Το μόνο που λείπει από τους βλάκες είναι η ΦΑΝΤΑΣΙΑ γι’ αυτό είναι εύστοχο το λεχθέν από τον Bertrand Russell «Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί»

Ο Feynman έδωσε βαρύτητα κάνοντας διαλέξεις για να ξεχωρίσει την επιστημονική διαδικασία από την επιστήμη. Λέει πως «η επιστημονική διαδικασία παράγει «ειδικούς» χωρίς γνώση, όταν ακολουθείται χωρίς το πνεύμα της επιστήμης που είναι η πρόκληση της εκάστοτε εκδοχής της αλήθειας την οποία υποστηρίζουν οι «ειδικοί» της άγνοιας». Με τη λογική αυτή του Νομπελίστα Φυσικού, κυρίαρχο ρόλο στην επιστήμη παίζει η αμφισβήτηση των απόψεων των «αυθεντιών» και η εμπιστοσύνη στην «κοινή αίσθηση» και τη «νοημοσύνη της φυσικότητας». Πόση αμφισβήτηση των δογματικών επιστημών βλέπεις γύρω σου σήμερα και πόση πρόοδο;

«Η ζωή του Feynman θα μπορούσε εύστοχα να παρομοιαστεί με αλυσιδωτή αντίδραση, μια κρίσιμη μάζα φαιάς ουσίας προκαλεί έκρηξη, σκορπίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις φως και ζεστασιά» έγραψε γι αυτόν τον μεγάλο επιστήμονα και μέντορα του ο Leonard Mlodinow στο βιβλίο του «Το ουράνιο τόξο του Φάινμαν» Μια αναζήτηση του ωραίου, του ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ, στην φυσική και στην ζωή. Μέσα από μια σειρά συναρπαστικές ανοιχτές συζητήσεις, ο Mlodinow και ο Feynman εντρύφησαν σε θέματα σχετικά με την φύση, την δημιουργικότητα, την αγάπη, τα μαθηματικά, την ευτυχία, τον Θεό, την τέχνη, τις απολαύσεις, τη φιλοδοξία. Αληθινοί επιστήμονες που τείνουν να εκλείψουν.

«Κάπου, κάτι απίστευτο περιμένει να γίνει γνωστό» Carl Sagan

Κάνοντας κάποιες κρίσεις πάνω σε θεμελιώδεις διαδικασίες της μοντέρνας επιστήμης με παραδείγματα σε μια γκάμα διαφορετικών πεδίων μπορούμε εύκολα να βρούμε που πήγε τελικά η επιστήμη και πως μεταλλάχθηκε σε παγ(ι)ωμένο δόγμα δηλ. σε θρησκεία! Θρησκεία κι Επιστήμη -όπως επισημαίνει ο διαπρεπής παλαιοντολόγος και ιστορικός της επιστήμης Stephen Jay Gould (1941-2002) στο βιβλίο του «Rocks of Ages» – αντιπροσωπεύουν αντικρουόμενες θεωρήσεις συνοδευόμενες με έντονο διάλογο μεταξύ των κοσμικών επιστημόνων και των θρησκευτικών πιστών που αμφισβητούν ή διαψεύδουν την επιστημονική θεωρία, όταν είναι σε αναντιστοιχία με τις θρησκευτικές δοξασίες για την προέλευση και τη φύση του φυσικού κόσμου. Αν η επιστήμη όριζε το φυσικό κόσμο και η θρησκεία τον ηθικό κόσμο, αν κάθε βασίλειο ήταν ξεχωριστό, τότε σύμφωνα με Gould, δεν θα υπήρχε σύγκρουση.

Επισημαίνει ότι αντί να είμαστε αναγκασμένοι να διαλέξουμε ανάμεσα σε επιστήμη και θρησκεία, είναι καλύτερο να επιλέξουμε τη μέση οδό. Στο επίκεντρο της οξυδερκέστατης επιχειρηματολογίας που αναπτύσσει ο Gould, υπάρχει μια σύγχρονη αρχή, την οποία ονομάζει ΝΟΜΑ (δηλαδή αρχή των μη αλληλεπικαλυπτόμενων πεδίων). Μία εξαιρετικά απλή και εντελώς συμβατική λύση, η οποία επιτρέπει στην επιστήμη και τη θρησκεία να συνυπάρχουν ειρηνικά, σε μία σχέση όπου η μία σέβεται και δεν παρεμβαίνει στο πεδίο της άλλης. Η επιστήμη προσδιορίζει τον φυσικό κόσμο και η θρησκεία τον ηθικό.

Το 1998 η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία βεβαίωνε ότι «η επιστήμη δεν μπορεί να πει τίποτε για το υπερφυσικό. Το αν ο Θεός υπάρχει ή όχι είναι ένα ζήτημα στο οποίο η επιστήμη είναι ουδέτερη». Ωστόσο σύμφωνα με μια έρευνα της ίδιας χρονιάς το 93% των μελών της Ακαδημίας δεν πίστευε σε κάποιον Θεό. Από τη στιγμή που περίπου το ίδιο ποσοστό των αμερικανών πολιτών δηλώνει ότι πιστεύει σε κάποιον Θεό, διερωτάται κανείς τι κάνει την ελίτ των αμερικανών επιστημόνων να διαφέρει τόσο πολύ από τον γενικό πληθυσμό, πέρα από την επιστήμη της;

Σκέψου έναν πιστό επιστήμονα μουσουλμάνο ή έναν ευαγγελιστή να ερευνά την γενετική ή την βιολογική εξέλιξη … μπορούμε εύκολα διαβάζοντας το Κοράνι ή την Βίβλο αντίστοιχα να ξέρουμε εκ των προτέρων τα αποτελέσματα των ερευνών τους. Οι επιστήμονες κληρονομούν τις προκαταλήψεις, δοξασίες, μιμίδια, των κοινωνιών στις οποίες ζουν κι εργάζονται, κυριολεκτικά κολυμπούν μέσα σε αυτές. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος σύγκρουσης επιστήμης και θρησκείας, αφού οι επιστήμονες είναι θρησκευόμενοι και εύκολα βάζουν «κάτω από το τραπέζι» κάθε επιστημονική εξέλιξη κι ανακάλυψη που δεν ταιριάζει στις θρησκευτικές προκαταλήψεις τους. Άλλωστε όπως αναφέρει ο Steven Weinberg «Η επιστήμη δεν καθιστά αδύνατο το να πιστεύεις στο Θεό, απλώς καθιστά δυνατό να μην πιστεύεις στο Θεό»

Παρόλο που η θρησκεία χρησιμοποιεί όρους της επιστήμης, η επιστήμη -που είναι και το ποιο σοβαρό- υιοθέτησε τις μεθόδους της θρησκείας (άλλωστε οι επιστήμονες κάθε Κυριακή εκκλησιάζονται) κι αυτός είναι ο βασικός λόγος συρρίκνωσης της επιστήμης και της μετατροπής της σε θρησκεία, ωςεπιστημονισμός. Αυτό είναι το χειρότερο και από τους δύο κόσμους. Είναι επιτακτικό να εξετάσουμε και να εξερευνήσουμε σε βάθος πως οι δύο προσεγγίσεις στην διαφώτιση είναι τόσο λάθος αν θέλουμε να συνεχίσουμε να διαθέτουμε επιστήμη και να μην ξεπέσουμε στα Μεσαιωνικά ιεροεξεταστικά δόγματα.

Εξετάζοντας την επιστήμη και την θρησκεία (που στην αρχή της ήταν ζωτική για την εξέλιξη της ανθρωπότητας) αυτό το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται σήμερα ως βασική επιστημονική γνώση με δυσκολία διαφέρει -αν κι όπου- από αυτό που η οργανωμένη θρησκεία κατέληξε μερικούς αιώνες πριν. Το μοιραίο μέρος του τελευταίου ήταν δόγμα που δεν υποστηριζόταν από αναπαραγόμενο πείραμα. Η πιο βλαπτική πλευρά της επιστήμης σήμερα και οι πιο πολύ διαδεδομένες θεωρίες της έρχονται σε αντίθεση από την παρατήρηση και το πείραμα κι αυτό γίνεται «κοινώς αποδεκτό» ως επιστήμη.

«Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στα Ευαγγέλια
που να επαινεί την ευφυΐα ή την χαρά» Bertrand Russell







Μερικά παραδείγματα ψευδών χώρων

Βέβαια η επιστήμη υποστηρίζει ότι βασίζεται σε γεγονότα και ότι οι ισχυριζόμενες θεωρίες πρέπει να ανέρχονται και να γκρεμίζονται ανάλογα με τις αποδείξεις που αναδεικνύονται, αλλά οι αλλαγές τείνουν να είναι υπερβολικά προκατειλημμένες, παραλλαγές βασισμένες στις ίδιες μη επιδεχόμενες ερωτήσεις, εξάγοντας ασαφή συμπεράσματα. Ας εξετάσουμε για μια στιγμή την τωρινή σφαιρική επιστήμη της κοσμολογίας π.χ. την φυσική του σύμπαντος. Η θεωρία του big bang υποστηρίζει ότι ολόκληρο το σύμπαν δημιούργησε τον εαυτό του στιγμιαία από το τίποτε.

Τώρα πλέον υπάρχουν πολλές παρατηρήσεις που το ανασκευάζουν, αλλά υποθέτοντας για μια στιγμή ότι ήταν αληθινό, θα διέφερε καθόλου ουσιαστικά από την θρησκευτική πεποίθηση ότι κάποιος Θεός δημιούργησε το σύμπαν κάποια στιγμή στο παρελθόν; Το γεγονός της εξαπλώσεως του γρηγορότερα από το φώς εξηγεί κάτι περισσότερο από το να το αποκαλέσει κανείς θαύμα;

Στην πραγματικότητα οι επιστήμονες φαίνεται να έχουν δανειστεί από την θρησκεία την άμωμο σύλληψη. Το Βατικανό υποστήριξε ένθερμα την πολύ βολική θεωρία μιας και αισθάνθηκε την θέση ενός Δημιουργού Θεού. Όταν δε ο Stephen Hawking λύνει το αίνιγμα του πως οι νόμοι της φυσικής με τους οποίους σχηματίσθηκε υπήρχαν πριν σχηματιστεί, λέει ότι υπήρχαν σε ένα φανταστικό χρόνο. Δεν αντιλαμβάνομαι πως αυτό διαφέρει από τα θρησκευτικά δόγματα και πλέον τι άλλο κάνει η εκκλησία και ποια η διαφορά της επιστήμης;

Δημιουργισμός και Επιστημονική Εκπαίδευση

Μια από τις σταυροφορίες της ακαδημαϊκής επιστήμης είναι εναντίον του θρησκευτικού δημιουργισμού. Περιοδικά εμφανίζεται μια μεσσιανική ανάγκη δήθεν να σώσουν το γενικό κοινό από την αμαθή πίστη ότι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν με την τωρινή τους μορφή σχετικά πρόσφατα ας πούμε πριν 8.000 χρόνια. Θα έπρεπε να κοκκινίζουν από ντροπή. Η κοσμολογία τους του big bang εκτός από την αποφυγή των χρονικών κλιμάκων είναι η πιο χυδαία μορφή του δημιουργισμού. Ο ισχυρισμός ότι όχι μόνον οι άνθρωποι αλλά ολόκληρο το σύμπαν δημιουργήθηκαν στιγμιαία από το τίποτα.

Πολλοί επιστήμονες εξοργίστηκαν όταν το συμβούλιο εκπαίδευσης του Κάνσας απαγόρεψε την θεωρία του Bing Bang, αλλά αγνοούν το σημείο ότι αυτό επήλθε από τις προσπάθειες τους να απαγορέψουν τον θρησκευτικό δημιουργισμό. Όπως στους περισσότερους θρησκευτικούς πολέμους προσπάθησαν να απαλείψουν τις αιρετικές αντιλήψεις. Όσο για την Δαρβινική εξέλιξη, δεν είδαν ότι δεν είναι μια βάσιμη θεωρία έως ότου κοντράρισε τις αντίθετες απόψεις, τότε έγινε αβάσιμη.

Η ουσία της πραγματικής εκπαιδεύσεως κομματιάστηκε και από τους τρεις συμμετέχοντες σε ένα λυπηρό θέαμα. Η Ακαδημαϊκή επιστήμη αποτυγχάνει να εξοντώσει τον θρησκευτικό δημιουργισμό, ο θρησκευτικός δημιουργισμός προσπαθεί να απαγορεύσει την εξελικτική θεωρία και ο δημιουργισμός του big bang και το συμβούλιο εκπαιδεύσεως προσπαθεί να απαγορεύσει την συζήτηση για το όλο θέμα!! Θεία Ιλαροτραγωδία. Μόνον όταν οι πειραματικές αποδείξεις και τα επιχειρήματα από όλες τις πλευρές συζητηθούν μπορούν οι φοιτητές να δημιουργήσουν μερικές δικές τους ιδέες. Προφανώς κάτι τελείως διαφορετικό κι έξω από τον δογματικό τρόπο σκέψης, αφού χωρίς ΦΑΝΤΑΣΙΑ εξέλιξη κι επιστήμη δεν υφίσταται.

Περισσότερα Ιερά Οξύμωρα

Ο κορυφαίος επιστήμονας Halton Arp στο Max-Planck-Institut für Astrophysik (1927 – 2013) ήταν Αμερικανός αστρονόμος. Έγινε γνωστός σε όλο τον επιστημονικό κόσμο το 1966 για τον άτλαντα των περίεργων γαλαξιών, αλλά και για την άρνηση του να δεχθεί τη θεωρία του Big Bang. O Arp διαπίστωσε ότι οι αστρονόμοι της εποχής του γνώριζαν λίγα πράγματα για τους γαλαξίες και για το πως αυτοί φαίνονται να αλλάζουν, κάτι που φυσικά τον ενέπνευσε να δημιουργήσει τον άτλαντα.

Ο αρχικός σκοπός αυτού του καταλόγου ήταν να παρουσιάσει φωτογραφίες από κοντινούς γαλαξίες που είχαν κάτι το περίεργο. Ο Arp αντιλήφθηκε ότι ο λόγος που οι γαλαξίες σχηματίζονταν σε σπειροειδείς ή ελλειπτικούς δεν ήταν πολύ κατανοητός. Θεώρησε τους παράξενους γαλαξίες ως μικρά «πειράματα», τα οποία οι αστρονόμοι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να καταλάβουν τις φυσικές διεργασίες που παραμορφώνουν τους σπειροειδείς ή ελλειπτικούς γαλαξίες. Με αυτό τον άτλαντα, οι αστρονόμοι είχαν ένα δείγμα παράξενων γαλαξιών που μπορούσαν να μελετήσουν σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Ο άτλαντας δεν παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη εικόνα κάθε παράξενου γαλαξία στον ουρανό, αλλά αντίθετα παρέχει παραδείγματα από διαφορετικά φαινόμενα όπως παρατηρούνται σε κοντινούς γαλαξίες.

Ο Halton Arp λοιπόν μας προσφέρει ένα άλλο παράδειγμα μιας βασικής προϋπόθεσης που είναιαυτοαντιφατική, η «σκοτεινή ύλη». Επειδή η εξωγαλαξιακή αστρονομία ερμηνεύει όλες τις αποκλίσεις προς το κόκκινο (redshift) σαν ταχύτητες, χρειάζεται να εφεύρει τεράστιες ποσότητες αόρατης μάζας για να εξηγήσει όλες τις υποτιθέμενες κινήσεις που παρατηρούνται. Δεν τους πειράζει ότι μερικοί επιστήμονες έχουν δείξει ότι η υποτιθέμενη μαύρη ύλη δεν μετρά για τις περιστροφές των ουρανίων σωμάτων.

Δεν τους ενοχλεί ότι οι εναπομένοντες κόκκινες αποκλίσεις έχουν επιχειρήματα εναντίον τους ότι δεν είναι ταχύτητες και δεν τους πειράζει ότι η υποτιθέμενη μαύρη ύλη δεν έχει ποτέ ανιχνευθεί.Παρόλα αυτά τεράστια ερευνητικά προγράμματα χρηματοδοτούνται αδρά με την υπόθεση ότι το 90% του σύμπαντος δεν είναι παρατηρήσιμο. Αυτό παραβιάζει ένα βασικό ορισμό της επιστήμης, ουσιαστικά αυτόν που εξετάζει την σχέση των αληθινών παρατηρήσεων μεταξύ τους. Είναι σαν αυτούς που επιδιώκουν να περιγράψουν το απερίγραπτο. Οι περισσότεροι πολίτες σταμάτησαν να βλέπουν αγγέλους εδώ και κάποιους αιώνες, οι επιστήμονες όχι.

Θεωρείστε το πιο βασικό δίδαγμα δογματισμού που υποβόσκει την μοντέρνα επιστήμη σήμερα: την βαρύτητα. Ας κάνουμε μερικές απλές ερωτήσεις για την βαρυτική δύναμη. Υποτίθεται ότι είναι μια δύναμη που έλκει το ένα σώμα με το άλλο, αλλά πως ο ήλιος τραβάει την γη και αντίστροφα; Υπάρχουν αόρατες ελαστικές ταινίες που τραβιούνται μεταξύ τους; Μήπως η ανταλλαγή ηλεκτρομαγνητικών σωματιδίων προκαλεί μια δύναμη που τα τραβάει μαζί αντί να τους δίνει μια ώθηση χώρια, όπως τυχόν κάποιος θα περίμενε; Προφανώς η βαρύτητα δρα πολύ γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός, αλλιώς η γη θα περιστρεφόταν σε ένα σημείο που απέχει από τον ήλιο 8 λεπτά.

Αλλά στο απλοποιημένο πάνθεον των επιστημόνων αγίων που απουσιάζει η λογική, ο Αϊ-Αϊνστάιν είπε ότι η πληροφορία δεν μπορεί να τρέξει γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός. Έτσι κατέληξε σε μάζες που «καμπυλώνουν τον χώρο». Τα σώματα τρέχουν πάνω σε αόρατες προκαθορισμένες τροχιές στο διάστημα. Αλλά πως μπορείς να καμπυλώσεις το τίποτα; Πάνω από 100 χρόνια πριν, ένας επιστήμονας ο Le Sage έδειξε ότι μια παγκόσμια θάλασσα σωματιδίων κινούμενα με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός (η κυματοσωματίδια) ότι σπρώχνοντας όλα τα σώματα, θα παρήγαγαν βασικά τις ίδιες εξισώσεις όπως η έλξη της Νευτώνειας βαρύτητας. Πάει πλέον η πολυπλοκότητα των πολυδιάστατων χρονοχώρων που καθιστά την γενική σχετικότητα αντιληπτή από ελάχιστους.

Ανέφερε κανείς δοκιμές παρατηρήσεως; Το τελευταίο τρίτο του αιώνα, φάνηκε ότι τα εξωγαλαξιακά αντικείμενα δεν τρέχουν υποχρεωτικά μακριά το ένα από το άλλο σε ένα διαστελλόμενο σύμπαν. Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι νέοι γαλαξίες διαρκώς δημιουργούνται. Εάν δημιουργούνται από χαμηλής μάζας σωματίδια και εξελίσσονται σε γαλαξίες κανονικής μάζας, τότε τα πρώιμα redshifts δεν είναι ενδεικτικά της υψηλής ύφεσης ταχύτητας αλλά αντίθετα δείχνουν ότι μάζα που αποτελείται από χαμηλής μάζας νεαρά σωματίδια εκπέμπουν ασθενή μετατοπισμένα προς το ερυθρό φωτόνια.

Το 1977 ο Ινδός αστροφυσικός Jayant Narlikar έδειξε ότι υπήρχε πάνω από μια γενική λύση στις εξισώσεις πεδίου της γενικής σχετικότητας. Οι αποδόσεις των εγγενών μετατοπίσεων προς το ερυθρό βρίσκονται άμεσα σε συνάρτηση με την ηλικία του αντικειμένου, σε συμφωνία με εμπειρικές παρατηρήσεις. Μαθηματικά είναι ένας μετασχηματισμός της συνηθισμένης ειδικής λύσεως που περιγράφει ένα μικρό δείγμα χώρου και χρόνου. Αλλά φυσικά στους κοσμολογικούς χώρους, δεν διαστέλλεται, διαρκώς δημιουργεί και επ’ άπειρον εντελώς αντίθετα από το τωρινό παράδειγμα του big bang.

Η λύση είναι πολύ απλή και δεν απαιτεί γεωμετρία χώρου τύπου Riemann. Αυτοί οι πολύπλοκοι όροι δεν χρειάζεται να ταιριάζουν με τις παρατηρήσεις. Η γενική θεωρία της σχετικότητας καταλήγει μια τοπική θεωρία. Η απλούστερη υποκείμενη θεωρία οδηγείται από την επικοινωνία όλων των μερών του σύμπαντος με όλα τα άλλα μέρη (σύμφωνα με τα συμπεράσματα του Ernst Mach, ενός άλλου φυσικού και φιλοσόφου του 19ου αιώνα). Δεν υπάρχουν «μοναδικότητες» όπου η φυσική «καταρρέει» ως πληγές στην παρούσα θεωρία. Η βασική ιδιότητα της ύλης είναι η ηλικία της (πόσο από το σύμπαν έχει επικοινωνήσει μαζί της). Αυτό καθορίζει τον ρυθμό που τρέχει το ρολόι (ένας άλλος τρόπος να ορίσουμε τι είναι η μετατόπιση στο ερυθρό). Το διάστημα είναι προφανώς γεμάτο από κυματοσωματίδια ο αιθέρας κατά τους αρχαίους Ελληνες ή η ΟΡΓΟΝΗ κατά τον Ράιχ, αλλά δεν είναι λογικό να τους δώσουμε συναφείς γεωμετρικές ιδιότητες.



Η βεβαιότητα στην Επιστήμη

Οι εναλλακτικές ερμηνείες που έχω σχεδιάσει παραπάνω μπορεί να φαίνεται υπερβολικές σε όποιον ξέρει την αποδεκτή δογματική φυσική. Επιπροσθέτως, διότι η κύρια κριτική μου στην σημερινή επιστήμη είναι ότι είναι υπερβολικά απολυταρχική και σαδιστικά βεβαία. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι αυτοί οι νέοι τρόποι κατανοήσεως των παρατηρήσεων είναι με κάποια βεβαιότητα σωστοί. Ο σημαντικός λόγος που τα παρουσιάζω αυτά αποδεικνύει ότι υπάρχουν κι άλλοι πιθανοί τρόποι, απλά και αυστηρά συνδέοντας τις πληροφορίες που είναι πολύ διαφορετικές από την παρούσα υποχρεωτική θεωρία.

Το σύνηθες κατεστημένο δικαιολογείται ότι «δεν υπάρχει κανένας πιθανός τρόπος να εξηγηθούν οι παρατηρήσεις» κι απλώς δεν μπορούν να στηρίξουν μια θεωρία η οποία έχει κονιορτοποιηθεί από τις εμπειρικές αποδείξεις. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι η παλιά θεωρία δεν αποδεικνύεται. Νέες υποθέσεις που δουλεύουν όπως αυτές που έδειξα παραπάνω μπορούν να δοκιμαστούν να τροποποιηθούν και ίσως τελικά να απορριφτούν πλήρως.

Η θεωρία είναι μόνον μια προσπάθεια να απλοποιήσει την σύνδεση μεταξύ -προς το παρόν- γνωστών γεγονότων. Η κύρια ευθύνη της επιστήμης είναι να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει ποτέ βεβαιότητα και η πιο σημαντική υποχρέωση είναι να συνεχίσουμε να δοκιμάζουμε πειραματικά τα διάφορα συμπεράσματα, διαφορετικά διολισθάνουμε σε «ευσεβείς πόθους» Οι Ευσεβείς Πόθοι είναι η ερμηνεία γεγονότων, αναφορών, δεδομένων, αντιλήψεων κλπ. σύμφωνα με το τι κάποιος θα ήθελε να είναι,παρά με το τι πραγματικά είναι. Αν αυτό γίνεται σκόπιμα και χωρίς σεβασμό για την μη βεβαιότητα, ονομάζεται παρερμηνεία, παραχάραξη, συγκάλυψη, ανειλικρίνεια ή απλά διαστροφή της λογικής και του παρατηρούμενου, κάτι που περιγράφει έντονα την σύγχρονη επιστήμη. Μάλιστα οι «ευσεβείς πόθοι» είναι κατά κανόνα το πεδίο δράσης των θρησκειών.

Σκόπιμη Κατάπνιξη των Αποδείξεων

Η πιο επιβλαβής πλευρά του εκφυλισμού της επιστήμης είναι η εσκεμμένη φανατική προσπάθεια να αποκρύψει τις αποδείξεις που αντιτίθεται στο παράδειγμα παρόντος χρόνου. Οι περισσότεροι επιστήμονες δρουν με θρησκευτικά τελετουργική υπακοή στην ρήση ότι «κανείς δεν μπορεί να αποδείξει μια θεωρία, παρά μόνον να την διαψεύσει» κι έτσι έχουν γίνει εξπέρ στην διάψευση. Είναι όμως της μόδας να δρουν με αυτόν τον απαράδεκτο για επιστήμονες τρόπο, κρίνοντας ότι «εάν μια παρατήρηση διαφωνεί με αυτό που ήδη ξέρουμε ότι είναι σωστό, πρέπει να είναι λάθος». Με αυτήν την παρανοϊκή συλλογιστική κυριολεκτικά δολοφόνησαν όλους τους αληθινά μεγάλους επιστήμονες που τόσο συχνά αναφέρουμε από αυτό το βήμα, από τον Νίκολα Τέσλα μέχρι τον Βίλχελμ Ράιχ.

Οι επιστήμονες ερευνητές έχουν καταντήσει δημοσιοσχεσίτες! Ψάχνουν να βρουν στα πάμπολλα πέϊπερς, που υπάρχουν είτε λάθη και να πάρουν την δόξα του «διορθωτή» είτε για να βολιδοσκοπήσουν προς τα που να κινηθούν για να μπορέσουν να βρουν θέμα για να παράξουν κάποιο πέϊπερ το οποίο να δημοσιεύσουν. Όλα αυτά με την πίεση του χρόνου, εάν δεν κάνουν κάποια δημοσίευση δεν θα μπορέσουν αν ανέλθουν στην επόμενη βαθμίδα ή δεν θα πάρουν το διδακτορικό ή δεν θα κρατήσουν την θέση τους όπως γίνεται στο εξωτερικό.

Αποτελέσματα των πρακτικών αυτών είναι η μη εμφάνιση «πρωτότυπων» μελετών αλλά αναμοχλεύσεις των ίδιων θεμάτων, απλά εφαρμογή ενός διαφορετικού τρόπου προσέγγισης του ιδίου προβλήματος και στην πλειονότητα «ρυθμισμένα» αποτελέσματα! Δηλαδή λύσεις που λειτουργούν ή «περίπου» λειτουργούν με τα συγκεκριμένα νούμερα-συνθήκες, με καμιά δυνατότητα εφαρμογής σε άλλες συνθήκες. Άχρηστα για την πρόοδο αλλά χρήσιμα στον ερευνητή που κερδίζει το ότι δημοσιεύει! Θύματα είναι και όλοι οι έντιμοι ερευνητές που για να προχωρήσουν την έρευνα είναι αναγκασμένοι να διαβάζουν πάμπολλα τέτοια πέϊπερς ψάχνοντας λύσεις στα προβλήματα που έχουν και δυσκολεύονται να προχωρήσουν μιας και χάνουν χρόνο προσπαθώντας να εφαρμόσουν τα ανεφάρμοστα!

Ο Καθηγητής της επιδημιολογίας Ιων. Ιωαννίδης, παρουσίασε μία μελέτη σύμφωνα με την οποία η πλειονότητα των ιατρικών «επιστημονικών μελετών» – πέϊπερς είναι εσφαλμένα! Ένα τυχαία επιλεγμένο πέϊπερ έχει κάτω του 50% πιθανότητα να είναι σωστό!!! Επίσης τονίζει ότι η διαδικασία επανάληψης είναι πιο σημαντική από την ίδια την ανακάλυψη. Το απίθανο είναι η αντίδραση στην μελέτη του Καθ. Ιωαννίδη ενός μεγάλου συντάκτη ενός μεγάλου περιοδικού που δήλωσε: «Όταν τα διαβάζω, δεν τα διαβάζω ψάχνοντας για αποδείξεις όπως ένα βιβλίο αλλά για να πάρω ιδέες. Εάν κάτι δεν είναι σωστό αλλά έχει τον πυρήνα μιας νέας ιδέας τότε αξίζει να το διαβάσω».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι το γεγονός είναι γνωστό στους επιστήμονες. Ένα άλλο αξιοσημείωτο είναι η μελέτη που έκαναν μερικοί μαθητές του ινστιτούτου τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα που τυχαία «παράγει» μελέτες πάνω σε θέματα υπολογιστικής επιστήμης. Ένας υπολογιστής με ένα έξυπνο πρόγραμμα παράγει νέες μελέτες και το αποτέλεσμα είναι μία από αυτές να γίνει δεκτή σε συνέδριο! Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι ερευνητές από το Μ.Ι.Τ. ήταν ότι δεν είχαν τα λεφτά για να πάνε στο συνέδριο.

Η λέξη Πεϊπερολογία δεν είναι κατασκεύασμα της στιγμής. Η Paperology (Πέϊπερολογία) είναι χρόνια σε χρήση στο εξωτερικό και αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί με τα ατελείωτα πέϊπερς που ο κάθε ερευνητής έχει πλέον στο ενεργητικό του. Όπως και το «μπουρδολόγημα» δεν είναι της στιγμής. Στις απαιτήσεις για εργασίες των φοιτητών με μήκος 10 σελίδων είναι κοινή η απάντηση «έχω γράψει περίπου 5-6 και θα μπουρδολογήσω μέχρι να γεμίσω και τις 10». Δεν είναι καθόλου άγνωστο στους έλληνες ερευνητές το «μαγειρεμένα αποτελέσματα» και το «δεν βγαίνουν αυτά που γράφει». Οι νέοι πτυχιούχοι ή διδάκτορες, που αυτοί σύμφωνα με την στατιστική θα φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους στην ηλικία των 25-26, έχουν επίγνωση και του ρόλου του χρήματος στην έρευνα στα ιδιωτικά κέντρα με τις προθεσμίες και τους συντελεστές παραγωγικότητας και της φρενίτιδας των δημοσιεύσεων στα κρατικά ιδρύματα-πανεπιστήμια για να συνεχίσουν οι επιχορηγήσεις.

Η παράδοση των peer review άρθρων που δημοσιεύονται σε επαγγελματικά επιστημονικά περιοδικά έχει εκφυλιστεί σε σχεδόν απόλυτη λογοκρισία. Αρχικά ένας κριτικός μπορούσε να βοηθήσει έναν συγγραφέα να βελτιώσει το άρθρο του, καταδεικνύοντας τα λάθη του στους υπολογισμούς, τις αναφορές, την καθαρότητα κλπ, αλλά οι επιστήμονες με την διάπυρη προσκόλληση τους στις δογματικές θεωρίες τους, έχουν χρησιμοποιήσει την επιλογή τους σαν διαιτητές κι αρνούνται την δημοσίευση οποιουδήποτε συμπεράσματος δεν ταιριάζει στην προσωπική τους δέσμευση, ειδικά μάλιστα αν την ακυρώνει. Η ένταση των συναισθημάτων που εμπλέκονται μπορεί να κριθεί από τη συχνή προσφυγή στις προσωπικές αλληλοκατηγορίες στις εκθέσεις προς τον εκδότη.

Η μόνη συγκρίσιμη αντίδραση που έχω υπ’ όψιν είναι οι παθιασμένες όσο και κτηνώδεις αντιπαραθέσεις των διάφορων θρησκευτικών πολέμων. Ο επιστημονικός τύπος, αναφέρει «νέα» μόνον από τα καθιερωμένα ακαδημαϊκά κέντρα που έχουν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και πρεστίζ που δοξολογεί το status quo. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πραγματική ερευνητική επιστήμη είναι πλέον μια «υπόγεια δραστηριότητα» και προσωπικά θεωρώ ότι η αληθινή επιστήμη πάντοτε ήταν μια «υπόγεια δραστηριότητα».

Ανεξάρτητοι κι αυτό-χρηματοδοτούμενοι ερευνητές εκδίδουν ιδιωτικά μικρής κυκλοφορίας περιοδικά για να δημοσιεύουν τις έρευνες τους που ο εξπέρ της διάψευσης επιστημονισμός …τα διαψεύδει! Είναι δύσκολο να πεις εάν η «μεγάλη επιστήμη», όπως η μεσαιωνική εκκλησία σταδιακά θα διαβρώσει την επιρροή σε πολλές γενεές, είτε θα υπάρξει μια ξαφνική επανάσταση με σκάνδαλα και διαφθορά να αναφέρεται από τους δημοσιογράφους που σήμερα λιβανίζουν τον επιστημονισμό. Οψόμεθα!



Η ανθρωπότητα Αποτυγχάνει να Αντεπιτεθεί

Η εγωπαθής αλαζονεία είναι κύριο κι αδιαμφισβήτητο χαρακτηριστικό ενός θεσμού που έχει περάσει προ πολλού στην σφαίρα του δόγματος. Οι φυσικές επιστήμες αναδίδουν αυτή την αλαζονική ποιότητα ειδικά προς τις κοινωνικές επιστήμες ή τις ανθρωπιστικές επιστήμες που δηκτικώς αναφέρονται σαν οι «μαλακές» επιστήμες. Λίγα χρόνια πριν ξεκίνησε το γνωστό σήμερα ως «Sokal Hoax» (Sokal, 1996 Sokal & Bricmont, 1998). Ένα άρθρο που ήταν γραμμένο επίτηδες να είναι ανοησία και γράφτηκε με ψευδοεπιστημονική ορολογία, έγινε δεκτό σε ένα περιοδικό ανθρωπιστικής επιστήμης. Αφότου η απάτη ξεσκεπάστηκε, ισχυρίστηκαν ότι σηματοδοτεί την απόδειξη του μη αυστηρού χαρακτήρα των κοινωνικών επιστημών!!

Είναι αναντίρρητο ότι υπάρχει μια διαβρωτική χρήση σε όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα πολύπλοκων εξειδικευμένων όρων, οι οποίοι όταν εξεταστούν δεν έχουν καμία σημασία. Πρέπει να προκαλούνται όποτε είναι δυνατόν. Για παράδειγμα ο Serge Lang, ένας μαθηματικός και μέλος, έχει στο παρελθόν προσβάλει την υπερβολική διαφήμιση από τα μέλη κοινωνικών επιστημόνων της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, αλλά αντίθετα οι μη φυσικές επιστήμες δεν θα πρέπει ν’ αφήσουν την ευκαιρία να επικρίνουν μια πολύ μεγαλύτερη παραβίαση της αυστηρότητας στις «σκληρές επιστήμες»

Εν κατακλείδι, το να έχουμε εκλάβει όλο το σύμπαν λάθος ενόψει σαφών αποδεικτικών στοιχείων για πάνω από 100 χρόνια, αξίζει μνημειώδη αμηχανία και θα πρέπει να επιφέρει μια μικρή ποσότητα ταπεινότητας. Το σημαντικό σημείο είναι ότι οι κυρίαρχοι (τουλάχιστον αυτοί που εκτιμώνται στις σκληρές επιστήμες) το εξέλαβαν σαφώς κι αναντιρρήτως εντελώς λάθος. Σκεφτείτε αυτή τη στιγμή π.χ. το αποκορύφωμα της σύγχρονης φυσικής: η θεωρία των χορδών.

Από ένα άρθρο στους Los Angeles Times, της 16ης Νοεμβρίου του 1999, μπορούμε να διαλέξουμε μερικά εκθαμβωτικά αποσπάσματα. Διάσημοι φυσικοί από το Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών στο Πρίνστον: «Χώρος και χρόνος μπορεί να είναι καταδικασμένα» και «ο χρόνος μπορεί να εξαλειφθεί σαν μια φλόγα που σβήνει» Από το Columbia University: «Οι χορδές είναι θραύσματα του χώρου και του χρόνου» Από το Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής: «Πού βρισκόμαστε; Ποιοί είμαστε; Που πάμε;» και το κερασάκι «Οι σημερινοί φυσικοί έχουν στην κατοχή τους αυτό που θα μπορούσε να είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της σύγχρονης επιστήμης» όλα αυτά ακούγονται σαν μια θρησκευτική ρητορική φρενίτιδα. Που είναι η σκληρή διάψευση από τους μεταμοντέρνους και ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα, η αναλυτική κριτική και συζήτηση αυτών που γενικεύουν τα πάντα;

Αναφέρει ο Ράσσελ πως «Κάθε άνθρωπος, όπου πάει κουβαλάει μαζί του ένα σύννεφο από βολικές πεποιθήσεις, που κινούνται μαζί του σαν μύγες σε μια μέρα του καλοκαιριού» Είναι καιρός να περάσουμε από τις αυθεντίες και τις οπαδικές νοοτροπίες, σε μια ανοιχτόμυαλη και ευαίσθητη περιέργεια. Πότε θα το κάνουμε αν όχι σήμερα;

Ιατρική Επιστήμη και Βιολογία

Εκ πρώτης όψεως, οι βιολογικές επιστήμες δείχνουν να είναι απρόσβλητες από το να βουτάνε σε διαδρομές μη έγκυρων παραδειγμάτων. Στην τελική, τα πειράματα εύκολα αναπαράγονται και είτε λειτουργούν, είτε δεν λειτουργούν. Αλλά η αιχμή της έρευνας περνά μέσα από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Μερικά ολέθρια, πολύ άσχημα λάθη συμβαίνουν. Για παράδειγμα, το πρόβλημα του πως το AIDS προέκυψε στους ανθρώπους; Στη δεκαετία του 1950, τα εμβόλια πολιομυελίτιδας αναπτύχθηκαν σε καλλιέργειες κυττάρων νεφρών μαϊμούδων.

Χορηγήθηκαν μαζικά σε ανθρώπους στην κεντρική Αφρική περίπου το 1955. Μερικά χρόνια αργότερα το AIDS, που προκαλείται από ιούς που υπάρχουν σε ορισμένα είδη πιθήκων, άρχισε να αποδεκατίζει τους αφρικανικούς λαούς και σύντομα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Για πάνω από 44 χρόνια η επιστήμη συζητάει την πιθανή αιτία του AIDS, κάνοντας χρήση κυτταρικού υλικού από διασταύρωση ειδών ως υπόστρωμα για εμβόλια ζώντων ιών.

Τα αποδεικτικά στοιχεία –αποτελέσματα πειραμάτων- άρχισαν να είναι σαφή πριν από μερικά χρόνια (Cribb, 1996, Curtis, 1992, Hooper, 1990, 1999), αλλά δεν συζητήθηκαν στα διαπρεπή διεπιστημονικά περιοδικά όπως το Science and Nature. Προς το τέλος, υπήρχαν υποτιμητικές αναφορές σε ορισμένες «επιστημονικά αβάσιμες» θεωρίες και μόλις οι ιοί πιθήκων είχαν αναπόφευκτα εντοπιστεί και λεπτομερή σενάρια περί αφρικανών ανθρώπων που έτρωγαν πιθήκους ως εξήγηση για την (αιφνίδια) επιδημία (Hahn et al. 2000).

Δεν θα έπρεπε να απαιτείται περίοπτη εμπειρογνωμοσύνη για να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι διάφορα είδη μεταφέρουν ιούς στους οποίους έχουν ανοσία, αλλά οι οποίοι μπορεί να είναι θανατηφόροι γι άλλα είδη. Για να το πω απλά, όπως ο Hooper αναφέρει ένας ερευνητής εκείνης της εποχής, «Ενεργούσαμε με πλήρη αθωότητα, μην καταλαβαίνοντας τι είδους κουτί της Πανδώρας ανοίγαμε». Είναι επιτρεπτό να δίνουμε σ’ ένα άλλο ανθρώπινο ον μια ουσία και να λέμε «Ελάτε πάρτε αυτό, η επιστημονική γνώση έχει δογματικά καθιερώσει ότι θα σας προστατεύσει από εξουθενωτική και οδυνηρή ασθένεια» όπως ακριβώς κάνουμε με τα εμβόλια. Στην πορεία των γεγονότων, κάτι περισσότερο φαίνεται πως πρέπει ν’ αναζητηθεί. Έχουν πεθάνει πολλά εκατομμύρια άνθρωποι από τους θρησκευτικούς δογματισμούς κι έχουν ξεκινήσει να εξολοθρεύονται παραπλήσιοι αριθμοί ανθρώπων από τον επιστημονισμό.

«Είναι πιθανό η ανθρωπότητα να βρίσκεται στο κατώφλι μιας χρυσής εποχής. Αν είναι έτσι όμως, πρέπει πρώτα να αποκεφαλίσουμε το δράκο που φυλάει την πόρτα κι ο δράκος αυτός είναι η θρησκεία» λέει σχεδόν προφητικά ο Bertrand Russell τι θα έλεγε άραγε αν γνώριζε ότι η επιστήμη έχει γίνει η νέα θρησκεία.

Φυσική σε δράση

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η θεωρητική φυσική, ότι η σφαίρα αυτού που οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι η πραγματικότητα, πρακτικά δεν μπορεί να βλάψει και πολύ. Λάθος. Πέρα από την εφεύρεση των βομβών που απειλούν την ίδια την ανθρώπινη φυλή και την ύπαρξη του πλανήτη, υπάρχει η δοκιμή πάνω σε ανθρώπινα όντα αφελών πειραματισμών και προϊόντα αρρωστημένης σκέψης, τα οποία αν δοθεί μια στιγμή προβληματισμού κοινής λογικής, θα είχε αποκαλυφθεί η πιθανότητα πραγματικά φρικτών προσωπικών συνεπειών.

Τα αρχεία πλουτωνίου του Eileen Welsome (1999) είναι η τελευταία σε μια μακρά πλέον λίστα λογαριασμών για το πως ραδιενεργές ουσίες δοκιμάστηκαν από την κυβέρνηση, τον στρατό και επιστήμονες σε ανυποψίαστα άτομα. Οι προσωπικοί φάκελοι υγείας των θυμάτων κάνουν τα περιστατικά, εύστοχα πραγματικά. Φυσικά, ο καθένας που χτίζει μια συσκευή για να βελτιώσει την τύχη της ανθρωπότητας, ξέρει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάποιους για να κάνει μεγάλη ζημιά. Αλλά μου φαίνεται ότι οι κηδεμόνες των θεμελιωδών γνώσεων, τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά ινστιτούτα, θα μπορούσαν να θέσουν ένα πολύ καλύτερο παράδειγμα υπεύθυνων δοκιμών των θεωριών τους και δημόσιων ανακοινώσεων.

Οι περισσότεροι απόφοιτοι κορυφαίων ερευνητικών τμημάτων, δυστυχώς είναι επιφορτισμένοι με ένα συνεχές θέαμα προβολής των εξεχουσών προσωπικοτήτων (τους) δημοσιεύοντας τις θεωρίες (τους) αγνοώντας ή και αποκρύπτοντας εν τω μεταξύ προφανείς παρατηρούμενες διαψεύσεις. Παίρνοντας απαντήσεις (από την έρευνα) οι οποίες κάνουν μέγιστο καλό στον ερευνητή, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάνουν το ίδιο καλό και στην κοινωνία. Υπάρχουν γνωστά τμήματα που είναι σχεδόν εντελώς απορροφημένα σε προσωπικά ζητήματα θητείας και ανταγωνισμού, ενώ το πραγματικό ζήτημα είναι κατά πόσο υπάρχει οποιαδήποτε επαγγελματική επάρκεια.

Ψευδής Ψυχοεπιστήμη vs Οργονομία

Μερικές φορές είναι καλύτερο να μένεις απλά κοιμισμένος εν μέσω μιας ολόκληρης εποχής επιστημονικοφανούς προόδου. Τον Νοέμβριο του 1999, έπεσα πάνω σ’ ένα σημείωμα ειδήσεων, ότι οι ερευνητές εγκεφάλου το ξανασκέφτονταν. Φαίνεται ότι για δεκαετίες είχαν μετρήσει την ηλεκτρική δραστηριότητα σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου και είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η φροϋδική ψυχανάλυση ήταν λάθος. Δεν υπήρξε καμία δραστηριότητα σε περιοχές που θα έπρεπε να παρείχαν ερεθίσματα στην διάρκεια του ονείρου! Αλλά τώρα, που τις είχαν μετρήσει ξανά και σε διάφορα μέρη, ανακοίνωσαν ότι δεν ήσαν τόσο σίγουροι για το αρχικό τους συμπέρασμα.

Φανταστείτε, περισσότερο του ενός αιώνα σύγκριση, μελέτη και προσεκτική καταγραφή των υποσυνείδητων και συνειδητών καταστάσεων του ανθρώπου είχαν ανατραπεί από τα τινάγματα μιας βελόνας του καταγραφικού οργάνου. Στη συνέχεια η ψυχανάλυση έχει επανενταχθεί κι εγώ είχα ήταν μακάρια άγνοια του όλου δράματος. Δεν βρέθηκε ένας επιστήμονας να αμφισβητήσει τις αρχικές παρατηρήσεις των ερευνητών. Φυσικά και βρέθηκαν κι αυτομάτως εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν. Τις περισσότερες φορές το μόνο που χρειάζεται για να έχεις μια σωστή απάντηση σε ένα ερώτημα είναι να … μετρήσεις τα δόντια βρε άνθρωπε! «Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι οι γυναίκες έχουν λιγότερα δόντια από τους άντρες. Αν και παντρεύτηκε δυο φορές, ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να επαληθεύσει αυτή τη θεωρία ελέγχοντας τα στόματα των συζύγων του.» Bertrand Russell

Βίλχελμ Ράιχ: Ένα τυπικό παράδειγμα του αντί – επιστημονισμού

Υπήρξε ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους διανοητές της σύγχρονης εποχής. Το φιλόδοξο εγχείρημα του, να αμφισβητήσει τα υφιστάμενα συστήματα σκέψης και να ανατρέψει βασικές επιστημονικές αντιλήψεις, απέκτησε πολυάριθμους υποστηρικτές και επικριτές. Αν και οι πρώτοι τον χαρακτηρίζουν μεγαλοφυή και πρωτοπόρο, για τους τελευταίους δεν ήταν παρά μεγαλομανής, παρανοϊκός, ή ακόμη και «απατεώνας πρώτου μεγέθους». Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από βιβλία, όπως Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού (1933), Η Ανάλυση του Χαρακτήρα (1933), Άκου Ανθρωπάκο (1948) κ.α. Επηρέασε γνωστούς ψυχοθεραπευτές, καλλιτέχνες και διανοούμενους.

Η κριτική του απέναντι στα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενέπνευσε τα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του 1960 και 1970. Η συμβολή του στην εξέλιξη της επιστήμης της ψυχολογίας του περασμένου αιώνα, αν και παραγνωρισμένη, υπήρξε ουσιαστική. Ωστόσο, οι ιδέες τις οποίες ο ίδιος ξεχώριζε ως σημαντικότερες, καθώς αποτέλεσαν τη βάση του νέου επιστημονικού παραδείγματος που πρότεινε, δεν έτυχαν ποτέ ευρείας αποδοχής μολονότι παράγουν μετρήσιμα αποτελέσματα και τις χρησιμοποιούν χιλιάδες αληθινοί ιατροί καθημερινά. Αντίθετα, ήταν τέτοιο το εύρος την γνώσης που προσέφεραν οι θεωρίες του που κόστισε στον Ράιχ την επιστημονική του υπόληψη και τον οδήγησε σε αρκετές αναγκαστικές μετακινήσεις υπό την πίεση αντιδράσεων και διώξεων. Τον καταδίωξαν και στο τέλος τον δολοφόνησαν.

Ο μηχανισμός εξάπλωσης και διαιώνισης της νεύρωσης στον πληθυσμό είναι η «συγκινησιακή πανούκλα της ανθρωπότητας» και ο αποδεκατισμός της που ξεκινάει πριν από την γέννα.

Η οργονομία έχει αποδείξει πως οι νευρωτικές κοινωνίες είναι ταυτόχρονα απρόθυμες και ανίκανες να αναθρέψουν συγκινησιακά υγιή παιδιά. Καθώς η διάλυση της θωράκισης φέρνει πάντοτε στην επιφάνεια συναισθήματα τρόμου, ο θωρακισμένος άνθρωπος τείνει να αντιμετωπίζει τον αθωράκιστο, υγιή άνθρωπο ως απειλή. Για τον λόγο αυτό η στάση της κοινωνίας απέναντι στις υγιείς συμπεριφορές είναι συχνά εχθρική για τον ίδιο λόγο τα παιδιά μικρής ηλικίας γίνονται αποδέκτες συμπεριφορών που σκοπό έχουν την ανάπτυξη θωράκισης σε αυτά.

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ράιχ αναφέρει τον υποχρεωτικό αποχωρισμό του νεογνού από τη μητέρα του και την τοποθέτησή του σε ψυχρά δωμάτια αμέσως μετά τη γέννησή του. Η πρακτική αυτή, παρότι επιχειρείται να εκλογικευτεί, έχει στην πραγματικότητα ως μόνο, ασυνείδητο σκοπό να επιφέρει καίριο πλήγμα στη συγκινησιακή ζωντάνια του νεογνού, το οποίο αντιδρά στην αφόρητη για αυτό κατάσταση αρχικά με άγχος, ύστερα με κραυγές και τέλος με συστολή του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Ως δεύτερο παράδειγμα αναφέρεται η πρακτική της περιτομής.

«Αυτή η σφαγή του νεογέννητου, που το διαπεραστικό και σπαραχτικό του κλάμα αντηχεί σ’ όλα τα μαιευτήρια του κόσμου, δεν έχει καμιά σχέση με την υγιεινή. Είναι το πρώτο ασυνείδητο αλλά δραστικό μέτρο των θωρακισμένων οργανισμών, γιατρών, διευθυντών και γονιών, ενάντια στον ζωντανό οργανισμό που απείραχτος και αστρέβλωτος παρουσιάζεται μπροστά τους.

Ας το σκεφτούμε πάλι, χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμες ακούνε τις κραυγές των παιδιών κι όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα, κωφεύουν. Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και το τελετουργικό των μασκοφορεμένων προσώπων και των γαντοφορεμένων χεριών, θα καταλάβουμε καλύτερα αυτή τη μετατόπιση του κέντρου βάρους, από το ουσιώδες στο επουσιώδες που χρησιμοποιείται στη μάχη κατά του νεογέννητου παιδιού»

Η κοινωνικά επιζήμια δράση του νευρωτικού χαρακτήρα, η οποία μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, ονομάστηκε συγκινησιακή πανούκλα και αναγνωρίσθηκε ως η πραγματική, διαχρονική τροχοπέδη στην προσπάθεια του ανθρώπου για ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών της ζωής του. Μεταξύ άλλων, η συγκινησιακή πανούκλα είναι υπεύθυνη για τη δίωξη μεγάλων πρωτοπόρων όπως ο Πυθαγόρας, ο Ιησούς (έστω κι ως μυθικό πρόσωπο) η Υπατία, ο Τζορντάνο Μπρούνο, ο Γαλιλαίος και οι σύγχρονοι όπως ο Τέσλα, ο Λακόφσκυ, ο Ράιφ, ο Ράιχ, η Ρουθ Ντράουν κ.α.

Ωστόσο, ο Ράιχ εφιστούσε την προσοχή στο γεγονός πως η ύπαρξη αμυνών εντός της κοινωνίας απέναντι στη συνειδητοποίηση της πραγματικής φύσης των προβλημάτων της, όπως άλλωστε και η εμφάνιση αμυνών κατά τη θεραπεία των νευρωτικών, υπάκουε σε μια αναγκαιότητα. Η ξαφνική αποκάλυψη θα προκαλούσε κοινωνική κατάρρευση όπως η απότομη διάλυση της ατομικής θωράκισης μπορεί να οδηγήσει τον νευρωτικό ασθενή στην τρέλα ή στην αυτοκτονία.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι το σθένος και το μένος που οι επιστήμονες προσκολλούνται στις θεωρήσεις τους, λανθασμένες ή μη, έχει να κάνει με την προσκόλληση στην ίδια τους την ζωή. Φαντάσου να αποδεχτεί δημοσίως ο Αϊνστάιν ότι η Σχετικότητα είναι μια μπουρδολογία που καταρρίπτεται εν τη γενέσει της μαζί κι όποιοι επιστήμονες έχουν επενδύσει πάνω σε αυτό το λάθος; Ξέχασε το, προτιμούν να πεθάνουν. Υπό το πρίσμα της «συγκινησιακής πανούκλας» αντιλαμβανόμαστε γιατί η επιστήμη μεταλλάχτηκε σε θρησκεία.



Πως άρχισε ο εκφυλισμός και πως τι μπορούμε να κάνουμε

Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι τόσο η επιστήμη όσο και η θρησκεία ξεκίνησαν ως αυτονόητες λογικές έρευνες για τη φύση της ύπαρξης. Η πρώτη ώθηση των όντων μετά τον Λόγο πρέπει να ήταν τοΠαρατηρείν. Η θρησκεία σημείωσε τα εσωτερικά συναισθήματα και όνειρα. Αλλά μερικά από τα συναισθήματα ήσαν παρεξηγημένοι φόβοι, μεταμφιεσμένες εικόνες και ψευδαισθήσεις, τα οποία στη συνέχεια έγιναν θεσμοί και δόγματα από «χαρισματικές» προσωπικότητες για ίδιον όφελος. Η επιστήμη από την άλλη πλευρά, προσπάθησε να καταγράψει τα γεγονότα αντικειμενικά. Αλλά έχοντας παρεισφρήσει παρόμοιες υποσυνείδητες παραδοχές επηρέασαν όλες τις ερμηνείες και πάλι, καθώς η επιστήμη οργανώθηκε, φιγούρες «αυθεντιών» συνδέθηκαν με «νόμους» που πιστώθηκαν την ανακάλυψη τους.

Η οργανωμένη θρησκεία κατόρθωσε να σκοτώσει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων διαμέσου των αιώνων για θέματα που επισημάνθηκαν κάτω από τον γενικόλογο τίτλο ως «πίστη και αίρεση» αλλά ήταν ουσιαστικά η ενασχόληση με τα προσωπικά κέρδη και την εξουσία. Η επιστήμη που προέκυψε μερικούς αιώνες αργότερα σε λιγότερο αιματηρές κοινωνίες, έχει σκοτώσει και καθυστέρησε πολλές νέες ιδέες κι ανακαλύψεις και έχει κάνει πολλά ολέθρια λάθη, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, κέρδη κι εξουσία.

Τι κάνουμε τώρα; Ίσως βασισμένες κοινοτικές οργανώσεις, όπως οι Unitarian ή οι Quaker εκκλησίες, στις οποίες απουσιάζει το θεωρητικό δόγμα, αλλά αντ’ αυτού επικεντρώνονται στην χρήσιμη υπηρεσία σε μια κοινωνία πραγματικών ανθρώπων, να είναι η πιο επιθυμητή κατεύθυνση. Είναι άλλωστε απαραίτητο να ανακαλύψουμε την ηθική εμπειρικά. Φυσικά, σήμερα, για την επιστήμη ειδικότερα, η ηλεκτρονική επικοινωνία καθιστά εφικτές κοινότητες ατόμων από όλες τις γωνιές του κόσμου.

Η πιο άμεση εξέλιξη προς μια αληθινή και ζωντανή επιστήμη είναι αυτές οι ομάδες να υποστηρίζουν η μια την άλλη, κάνοντας επιστήμη χωρίς τις διαψευσθείσες παραδοχές. Φυσικά, ένα πληροφορημένο κοινό είναι ζωτικής σημασίας. Ήδη όμως αυτό το κοινό μαθαίνει ότι τα πιο επίφοβα λόγια που μπορεί κανείς να ακούσει στη σύγχρονη ζωή από τον επιστημονισμό είναι «δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη επιστημονική απόδειξη ότι η εν λόγω ουσία είναι επιβλαβής για τον άνθρωπο» ή «δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη απόδειξη ότι τα εμβόλια προκαλούν ασθένειες» ή «δεν υπάρχει αξιόπιστη επιστημονική απόδειξη ότι η ομοιοπαθητική έχει αποτέλεσμα»

Εδώ έχουμε την πιο πρωτόγονη μορφή ταμπού, αυτή της θρησκευτικής επιβολής που την χρησιμοποιούν και οι επιστήμονες κι έγινε πλέον επιστημονική επιβολή, δεν το λες εσύ ο τυχάρπαστος αμφισβητήσιμος, το είπε ο Ουράνιος ή Πανεπιστημιακός Μπάρμπας που γνωρίζει καλύτερα από εσένα, αυτός που βλέπει όταν δεν βλέπει κανείς και που γνωρίζει τι σκέφτεσαι χωρίς να το έχεις πει σε κανέναν. Τρίψε το αρκετό καιρό πάνω στον μαζάνθρωπο και ο ιός του Θεού θα μπει μέσα τους με την μορφή ενοχών και πρέπει κι όταν χάσει την άμεση «θρησκευτική προέλευση» θα καταλήξει «μέρος της παράδοσης» και «κοινή λογική» απαρτίζοντας μέρος αυτού που διαμορφώνει την «κοινή γνώμη».

Δεν χρειάζεσαι επίσης πολλά άτομα να ενστερνιστούν τον κανόνα, αρκεί μια ελάχιστη πλειοψηφία και μετά τα πράγματα θα πάνε ντόμινο – διότι διαδίδεται μέσω «επικλήσεων στην αυθεντία» και«επικλήσεων στην ορθότητα της γνώμης των πολλών» και εδραιώνεται μέσω της κοινωνικής ταύτισης και συνοχής τις οποίες ενισχύει. Κάποιος μονάχα να μαζευτεί μπορεί και να σκεφτεί «εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι» και να δηλώσει δημόσια ότι εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι έζησαν και μεγαλούργησαν χωρίς εμβόλια κι επιστημονικοφανείς αποδείξεις.

Η ατομική επιβίωση είναι βασισμένη στην ελεύθερη επικοινωνία και την ατομική λήψη αποφάσεων φαίνεται να είναι η αργή μεν, αλλά η ασφαλέστερη μέθοδος για την επίτευξη τόσο της ψυχικής όσο και της επιστημονικής ανάτασης. Τα άτομα πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους αυτή την τάση που έχουμε όλοι και να ψάχνουν ενεργά για δεδομένα που αντικρούουν τις υποθέσεις τους. Μιας και κάτι τέτοιο είναι αφύσικο, φαίνεται μάλλον ότι ο καθημερινός άνθρωπος είναι καταδικασμένος στην μεροληψία και τους δογματισμούς κάθε είδους.

«Κάθε άνθρωπος, άξιος γι αυτό τ’ όνομα, έχει μες στην καρδιά ένα κίτρινο Φίδι θρονιασμένο σαν μέσα σε καθέδρα Που, αν λέει: «Θέλω!» Αποκρίνεται όχι! Βύθισε τα μάτια σου μες στα προσηλωμένα μάτια, των θηλυκών Σατύρων ή των νυμφών του Χάους, Η νύξη λέει: «Το καθήκον σου σκέψου!» Κάνε παιδιά, φύτευε δέντρα, δούλευε στίχους, λάξεψε μάρμαρα. Η νύξη λέει: «Θα ζεις απόψε;» Ό,τι κι αν προσχεδιάζει ή αν ελπίζει, ο άνθρωπος δε ζει μια στιγμή δίχως να υπομένει το νυγμό της προαγγελίας, της ανυπόφορης Έχιδνας» Σαρλ Μπωντλαίρ «τα άνθη του κακού».

@Ιων Μάγγος /άρθρο δημοσιευμένο στο παράξενο περιοδικό Strange τεύχος 165 / 2017

terrapapers.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Νεράιδες: οι Μυστηριώδης Κάτοικοι της Κάτω Γης

Πολλοί, και κυρίως τα μικρά παιδιά, πιστεύουν με τη ματιά της αθωότητας τους στις Νεράιδες, τα μικροσκοπικά εκείνα πλάσματα, που φτερουγίζουν με φανταχτερά φτερά και κουνώντας ένα μαγικό ραβδάκι. Όμως η πραγματικότητα σχετικά με τις Νεράιδες δεν μοιάζει τόσο όπως με τις Νεραϊδονονές της Ωραίας Κοιμωμένης ή την γνωστή Τίνκερμπελ του Πήτερ Παν.

Οι Νεράιδες είναι μαγικά ενισχυμένα πλάσματα, τα οποία κατοικούν σε δικό τους Πεδίο, ανάμεσα στο Γήινο και στα Ουράνια Πεδία. Η αγγλική λέξη “fairy” προέρχεται από την λατινική “fata” που σημαίνει “Μοίρα”, η οποία λέξη με τη σειρά της αναφέρεται στις μυθικές 3 Μοίρες. Τις τρεις γυναίκες που γνέθουν και κόβουν με το χρυσό ψαλίδι το Νήμα της Ζωής των Θνητών και των Θεών. Ο ορισμός αυτός λανθασμένα χρησιμοποιήθηκε τη περίοδο του Μεσαίωνα για να περιγράψουν τις γυναίκες που κατείχαν μαγικές δυνάμεις. Αρχικά, η λέξη είχε την σημασία της “γητευτικής κατάστασης”. Σύμφωνα με την Λαογραφία και την Παράδοση, στις Νεράιδες δεν αρέσει να τις αποκαλούν “Fairies” και για το λόγο αυτό χρησιμοποιούν για να ονομαστούν, ορισμούς όπως “Καλοί Γείτονες”, “Άνθρωποι της Ειρήνης”, “οι Άγνωστοι”, “Η Αυλή των Σίλι (“Seely” σημαίνει “Ευλογημένοι”)” και άλλα παρόμοια. Συχνά αποκαλούνται και ως “Μικροί Άνθρωποι”.

Η πίστη στις Νεράιδες είναι παγκόσμια, και παρά τις παραλλαγές που συναντά κανείς, είναι εντυπωσιακά παρόμοιες μεταξύ τους. Είναι γνωστό πως η παράδοση τους μπορεί να βρεθεί στα πέρατα του κόσμου, αλλά είναι ιδιαίτερα σημαντική και ισχυρή στις Βρετανικές Νήσους και στη Ευρώπη. Η παράδοση τους είναι αρχαιότερη από τον Χριστιανισμό, αλλά προς έκπληξη για μερικούς, έχει αποκτήσει κάποια από τα χριστιανικά στοιχεία. Μερικά από αυτά είναι τα εξής:

– Οι Νεράιδες είναι οι ψυχές των νεκρών Παγανιστών. Αυτοί που δεν βαπτίστηκαν Χριστιανοί, μετά θάνατον παγιδεύονται μεταξύ του Παραδείσου και της Γης.
– Οι Νεράιδες είναι οι φύλακες των νεκρών. Το Πεδίο Ύπαρξης τους βρίσκεται ανάμεσα στο Πεδίο των Νεκρών και των Ζωντανών.
– Είναι τα πνεύματα των Τιμημένων Προγόνων.
– Είναι εκπεσόντες Άγγελοι που εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο με τον Εωσφόρο, αλλά καταράστηκαν από τον Θεό να παραμείνουν στα στοιχεία της Γης.
– Είναι πνεύματα της Φύσης που έχουν προσκολληθεί σε ορισμένα μέρη ή στα 4 Στοιχεία.
– Είναι υπερφυσικά πλάσματα τα οποία είναι τέρατα ή πλάσματα μισά ανθρώπινα, μισά τερατώδη.
– Είναι μικροσκοπικά σε αναλογία ανθρώπινα πλάσματα, μια πρωτόγονη φυλή, η οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί για να μπορέσει να επιζήσει.

Κατά πάσα πιθανότητα, στα πέρατα του κόσμου δεν υπάρχει καμία αναφορά στη καταγωγή τους ή έστω κάποια ακριβής εξήγηση για τις Νεράιδες. Ορισμένες μπορεί να είναι πνεύματα της Φύσης ή Στοιχεία, άλλα να ανήκουν στο Πεδίο των υπερφυσικών δυνάμεων, άλλες να είναι συνδεδεμένες με τη γη των νεκρών, ενώ άλλες να έχουν μια απόμακρη επαφή με τους ανθρώπους. Σύγχρονες δημοφιλής δυτικές πεποιθήσεις σχετικά με τους Αγγέλους, συνδέουν τις Νεράιδες με τις αγγελικές δυνάμεις ως κατώτερη τάξη αγγελικών πλασμάτων. Αυτό σύμφωνα με την ιδέα που θέλει το κάθε τι στη Φύση να έχει το δικό του Καθοδηγητή Άγγελο. Στην Λαϊκή Παράδοση ωστόσο, οι Νεράιδες δεν είναι είδος ουράνιων Αγγέλων αλλά μια ξεχωριστή τάξη πλασμάτων που υπάρχουν ανάμεσα στο Πεδίο των Ανθρώπων και το Πεδίο των Πνευμάτων. Είναι πιο δεμένα και πιο συνδεδεμένα με τις ανάγκες της Γης απ’ ότι οι Άγγελοι, οι Ημίθεοι και οι Θεοί.





Οι Νεράιδες έχουν συγκριθεί και με τις εμφανίσεις εξωγήινων. Πολλές περιγραφές φέρουν ομοιότητες με παλιότερες περιγραφές των Νεράιδων. Ο γνωστός Ζακίς Φαμπρίς Βαλέ (Γάλλος επιστήμονας πληροφορικής, συγγραφέας, πρώην αστρονόμος και ειδικός UFO) έκανε αδιάσειστες συγκρίσεις ανάμεσα σε ΕΤ και Νεράιδες, Ξωτικά και Δαίμονες και έδωσε έμφαση στην ομοιότητα μεταξύ των ΕΤ και την Κέλτικη Παράδοση πάνω στην πίστη των Νεράιδων. Υποστηρικτές αυτής της πεποίθησης διαφωνούν ότι οι ΕΤ είναι μια σύγχρονη και μοντέρνα εξήγηση για τις συναντήσεις με ορισμένα είδη από αλλόκοσμα πλάσματα.

Όπως “διδάσκει” η Disney, οι Νεράιδες έχουν πολλά ονόματα και πολλές περιγραφές. Είναι συνήθως, εάν όχι πάντα, αόρατες στο ανθρώπινο μάτι, εκτός από τους ανθρώπους που είναι ευλογημένοι με την Ενόραση. Είναι ασύλληπτες, και πολλές προτιμούν να μένουν κρυφές για τον εαυτό τους. Μπορούν όμως, εάν το επιθυμήσουν, να γίνουν ορατές στους ανθρώπους. Η καλύτερη ώρα για κάτι τέτοιο είναι τη χαραυγή. Ορισμένες είναι μικροκαμωμένες, σχεδόν μικροσκοπικές, ενώ άλλες είναι τεράστιες, μεγαλύτερες ακόμα και από τους ανθρώπους. Ορισμένες φέρουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ενώ άλλες είναι πιο πνευματικές σε εμφάνιση, με φτερά στη πλάτη τους. Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (κορυφαίος αγγλόφωνος Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής) είχε πει για τις Νεράιδες: “Μην θεωρείς πως οι Νεράιδες είναι πάντα μικροσκοπικές. Τα πάντα είναι απρόβλεπτα σχετικά με αυτές, ακόμα και το μέγεθος. Μπορούν να πάρουν ότι μέγεθος θέλουν και επιθυμούν”.

Παραδοσιακά, οι Νεράιδες φοβούνται περισσότερο απ’ ότι όταν φλερτάρουν με τους Θνητούς. Είναι υπερφυσικά προικισμένες και κατέχουν την δύναμη της Μαγείας, και για τον λόγο αυτό, οι άνθρωποι στο πέρασμα των χρόνων, έχουν δει τη βοήθεια και τις χάρες που προσφέρουν παρά το κίνδυνο που ξέρουν ότι διατρέχουν όταν έχουν να κάνουν μαζί τους. Κάποιες είναι αμφιλεγόμενες ηθικά, ενώ άλλες είναι καλοπροαίρετες. Υπάρχουν και αυτές που πιστεύουν πως είναι πάντα κακοπροαίρετες, όπως οι Νεράιδες που φυλάνε τοποθεσίες ιδιαίτερες της Φύσης ή που τους αρέσει να κάνουν κόλπα στους ταξιδιώτες. Ορισμένες είναι μοναχικές, ιδιαίτερα αυτές που κατοικούν στην ερημιά. Άλλες ζουν σε μια Νεραιδένια Φυλή ή έθνος, και συνήθως βρίσκονται υπόγεια με μόνη είσοδο από λοφίσκους, σπηλιές, τρύπες στο έδαφος, κάτω από σωρό με πέτρες και βράχους και λαγούμια ζώων. Η Νεραιδοχώρα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την Χώρα των Νεκρών. Εκεί ο χρόνος ρέει τελείως διαφορετικά. Μια μέρα στον ανθρώπινο κόσμο μπορεί να διαρκέσει και χρόνια στη Νεραιδοχώρα. Δεν υπάρχει μέρα και νύχτα, αλλά μια αιώνια χαραυγή.

Η υποκειμενική φύση της αντίληψης τους έχει εικονογραφηθεί επαρκώς μέσα από μια μεγάλη ποικιλία από ανέκδοτες αναφορές που καταγράφηκαν μέσα στους αιώνες. Το 1556, στο Ντόρσετ της Βορειοδυτικής Αγγλίας, ένας άντρας, με το όνομα Τζόν Ουάλς, κατηγορήθηκε για άσκηση της Μαγείας. Ο ίδιος είχε αναφέρει πως οι Νεράιδες χωρίζονται σε τρία είδη: τις Λευκές, τις Πράσινες και τις Μαύρες. Η χρονική περίοδος για να συναντήσει κάποιος μια ήταν ανάμεσα στις 12-1 κάθε μέρα και νύχτα, αλλά προειδοποιούσε πως κάποιος θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με τις Μαύρες Νεράιδες καθώς είναι οι χειρότερες. Έναν αιώνα περίπου αργότερα, ο Ρόμπερτ Κίρκ (Σκωτσέζος Επισκοπικός Ιερέας, Γαελικός λόγιος και λαογράφος) μας κληρονομεί μια λεπτομερή περιγραφή των Νεράιδων και του Πεδίου τους (γράφτηκε το 1691-92). Ο Κίρκ ήταν ο 7ος γιος της οικογένειας και ήταν προικισμένος με το χάρισμα της Ενόρασης και της Θεραπείας από την μητέρα του. Το έργο του “Η Μυστική Κοινοπολιτεία” (The Secret Commonwealth), είναι ακόμα και στις μέρες μας ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα προσωπικής γνώσης σχετικά με τις Νεράιδες. Κρατάει ακόμα ο θρύλος που θέλει τον Κίρκ να είχε τόσο ισχυρούς δεσμούς με τις Νεράιδες, σε σημείο που δεν πέθανε φυσικά αλλά πέρασε απευθείας στο Πεδίο των Νεράιδων, μέσω του λοφίσκου στο Λόφο Ντουν. Άλλος θρύλος αναφέρει πως ο Κίρκ επισκεπτόταν συχνά τον Λόφο. Οι Νεράιδες που κατοικούσαν εκεί, θύμωσαν με τις συχνές επισκέψεις του Κίρκ στην “Αυλή των Καταραμένων” (Unseely Court), όπου τον είχαν προειδοποιήσει να μην πάει, με αποτέλεσμα να τον φυλακίσουν στο Λόφο. Τον Μάιο του 1692, βγήκε για να κάνει την καθιερωμένη του βόλτα, μέχρι που εξαφανίστηκε απλά, ενώ είχε καταρρεύσει. Τον βρήκαν και τον έφεραν σπίτι του, όπου και πέθανε λίγο αργότερα. Το τεράστιο δέντρο που βρίσκεται στην κορυφή του Λόφου λέγεται πως είναι η παγιδευμένη του ψυχή, ενώ το φέρετρο του είναι γεμάτο με πέτρες, καθώς οι Νεράιδες πήραν το σώμα του.

Πέρα από την όποια κατάληξη του Κίρκ, ο ίδιος αναφέρει πως οι Νεράιδες είναι πραγματικές και είναι ευφυή πλάσματα με υπερφυσικές δυνάμεις. Περιέγραψε πως ορισμένες έχουν ελαφριά, ευμετάβλητα σώματα από πηκτό αέρα ή συμπιεσμένα σύννεφα, ενώ άλλες έχουν μεγαλύτερο σώμα και τρέφονται με καλαμπόκι, ζωμό και δημητριακά. Η ενδυμασία τους και ο τρόποι ομιλίας τους διαφέρουν και είναι ανάλογοι με το μέρος στο οποίο βρίσκονται. Σήμερα, οι Νεράιδες χωρίζονται σε τέσσερις κυρίως ομάδες, σύμφωνα με τα Τέσσερα Στοιχεία της Φύσης.

– Οι Νεράιδες της Γης είναι συνδεδεμένες με τους κήπους, τους δασότοπους, τα άνθη και τα ζώα, τα ορυκτά , μέρη στη Φύση, ορυχεία, σπηλιές κ.ο.κ. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται και αυτές που συνεργάζονται μαζί με τα ανθρώπινα σπίτια όπως είναι τα Μπράουνις (Brownies), οι Νάνοι (Dwarfs), οι Γνώμοι (Gnomes), τα Ξωτικά (Elves), οι Πίξις (Pixies), τα Τρολ και τα Μπούκα (Bucca).
– Οι Νεράιδες του Νερού κατοικούν σε λίμνες, ποτάμια, λιμνούλες και άλλα υδάτινα μέρη, ακόμα και στη θάλασσα και τον ωκεανό. Στην ομάδα αυτή ανήκουν τα Σπράϊτς (Sprites), οι Νύμφες, οι Γοργόνες, οι Βίλια και οι Σέλκις (είδος γοργόνων οι οποίες ζουν στη θάλασσα ως φώκιες αλλά ρίχνουν το δέρμα τους όταν βγαίνουν στην στεριά).
– Οι Νεράιδες του Αέρα έχουν έλεγχο πάνω στον άνεμο, τα σύννεφα και τον καιρό. Είναι συνδεδεμένες με τις καταιγίδες και τις θύελλες. Είναι γνωστές και ως Συλφίδες.
– Οι Νεράιδες της Φωτιάς κατοικούν μέσα σε αναμμένες φωτιές, ηφαίστεια, τελετουργικές φωτιές, τη φωτιά στο τζάκι του σπιτιού, στη θέρμη του σπιτιού, ακόμα και στον ηλεκτρισμό.

Ο Κίρκ αναφέρει πως ο Νεραιδόκοσμος είναι ο αντίθετος κατοπτρισμός του ανθρώπινου. Είναι οργανωμένες σε φυλές και τάξεις και ζουν όπως και οι άνθρωποι, δηλαδή μπορούν να παντρευτούν και να αποκτήσουν παιδιά, καθώς και να εργαστούν. Είναι υπόγειος ο κόσμος τους, όπου τα πνεύματα των νεκρών κατοικούν. Προσέχουν και φυλάνε τον Κόσμο της Φύσης. Οι επαφές τους με τους ανθρώπους βασίζεται κυρίως πάνω στις ίδιες και το σκοπό τους. Μια Υδάτινη Νεράιδα έχει λιγότερη επαφή με τους ανθρώπους από μια Γήινη Νεράιδα που προσέχει τα ανθρώπινα εργαλεία. Είναι γρουσουζιά να διαταράξεις μια γνωστή περιοχή τους ή όποιο μέρος πιθανά να κατοικούν, όπως είναι κάτω από μια στοίβα πετρών. Θα νευριάσουν και θα εκδικηθούν. Ταξιδεύουν τα βράδια μέσω γραμμών ή δρόμων, τα “Νεραιδο-μονοπάτια”, με όποιο κόστος για τους ανθρώπους. Δηλαδή αν κάποιος χτίσει ένα σπίτι πάνω σε ένα τέτοιο μονοπάτι, κακοτυχία θα έχει και οι Νεράιδες θα περνάνε μέσα από το σπίτι. Οι ένοικοι θα αρρωσταίνουν και τα ζώα θα πεθαίνουν και οι καλλιέργειες θα ξεραίνονται. Τα παράθυρα και οι πόρτες, που βρίσκονται πάνω στο μονοπάτι, δεν θα μένουν κλειστά για κανένα λόγο.

Σε αντίθεση με τις νυχτερινές τους δράσεις, μεταφέρουν τα καταλύματα τους τις Τρίμηνες Μέρες, τις μέρες εκείνες που συμπίπτουν με τις ανθρώπινες Ισημερίες και Ηλιοστάσια. Δεν μένουν ποτέ σε ένα μέρος και συνεχώς μετακινούνται μέχρι το “Τέλος των Ημερών”. Οι Ενορατικοί, μπορεί να έχουν τρομακτικές συναντήσεις όταν τύχει να πέσουν πάνω σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Η λαογραφία συμβουλεύει να μη ταξιδεύεις τις μέρες εκείνες και να είσαι στην εκκλησία για προσευχή προστασίας από τις επιθέσεις τους. Παραδοσιακά, η ύπαρξη και οι δραστηριότητες τους, εξηγούν τους λόγους των αρρωστιών, των παραμορφώσεων και των πρόωρων θανάτων κυρίως παιδιών, επιδημίες στα ζώα, και ποικίλες καταστροφές του καιρού. Οι Νεράιδες προκαλούν ξαφνικές, μυστήριες και κάποιες φορές θανάσιμες αρρώστιες στα ζώα και στους ανθρώπους, με επιθέσεις με βέλη ξωτικών, με μύτη από ελαφρύ πυρόλιθο, τα οποία εκτοξεύονται με μεγάλη ισχύ. Έχουν την ικανότητα να διαπερνούν βαθιά μέσα στα σώματα και να χτυπήσουν θανάσιμα ζωτικά όργανα, χωρίς να σκίσουν το δέρμα. Τα οικόσιτα ζώα λέγεται πως είναι περισσότερο απροστάτευτα σε τέτοιες επιθέσεις.

Μπορούν να ελέγξουν τις καλλιέργειες, καθώς για όλα τα προβλήματα ευθύνονται αυτές. Την Παραμονή των Αγίων Πάντων, οι Νεράιδες μολύνουν με ερυσίβη τα βατόμουρα και τα αγριοδαμάσκηνα, και αν φάει κάποιος εκείνη τη νύχτα μπορεί να αρρωστήσει σοβαρά. Τους αρέσει να κάνουν τους ταξιδιώτες να παρεκκλίνουν από το δρόμο τους. Τους ανθρώπους αυτούς τους αποκαλούν “Νεραιδοπαρμένους” αν είναι συγχυσμένοι, αποπροσανατολισμένοι και χαμένοι. Μπορούν να μαγέψουν και ζώα και ανθρώπους. Κλέβουν ανθρώπινες γυναίκες για συζύγους τους. Όπως κλέβουν και ανθρώπινα μωρά και τα αντικαθιστούν με τα δικά τους αρρωστιάρικα παιδιά, τα γνωστά Τσέϊντζελινγκς. Οι Νεραιδο-σύζυγοι αρέσκονται στο να γνέθουν. Λατρεύουν να χορεύουν τα βράδια, φτιάχνοντας χορευτικούς κύκλους που αφήνουν σημάδια στα χόρτα ή δαχτυλίδια από μανιτάρια, τα “Νεραιδο-δαχτυλίδια”. Το χορτάρι από κάτω τους ξεραίνεται και λέγεται “Αργοπερπάτημα”. Αν κάποιος κατά λάθος περάσει μέσα από ένα τέτοιο δαχτυλίδι, θα νιώσει νύστα και θα πέσει σε ύπνο μόνιμο. Η προσφορά τυριού σε αυτά τα σημεία, λέγεται πως βοηθάει στην απόκτηση της εύνοιας τους. Αρέσκονται να τρώνε ανθρώπινο φαγητό στις κηδείες. Οι Ενορατικοί μπορούν να τις δουν να τρώνε μαζί τους. Ωστόσο, δεν ακουμπάνε καθόλου το κρέας, διότι μπορεί να το έχουν φαρμακώσει οι Νεράιδες.

Οι Νεράιδες μπορούν να προσφέρουν το δώρο της Προφητείας και της Ενόρασης σε ορισμένους, συνήθως σε άντρες σύμφωνα με τη λαογραφία, και να χρησιμοποιήσουν τις νέες τους δυνάμεις για να λάβουν πληροφορίες μέσω των Προφητών σχετικά με το μέλλον. Κατέχουν και οι ίδιες δικά τους μαγικά βιβλία με μαγικά φυλαχτά και αντι-φυλαχτά και διδάσκουν στους Μάγους τις μαγικές τέχνες της γητείας και των ξορκιών. Για να τα έχουν καλά οι άνθρωποι με τις Νεράιδες, θα πρέπει να έχουν καθαρά σπίτια και να αφήνουν φαγητό και πιοτό. Σε αντάλλαγμα, οι Νεράιδες προσφέρουν δώρα, τύχη, γονιμότητα και χρήματα και μπορεί να βοηθήσουν τους ανθρώπους με τα ζόρια τους. Συχνά αφήνονται προσφορές σε αυτές σε ιερά πηγάδια, σιντριβάνια, λίμνες, δάση και άλλα “Νεραιδοστοιχειωμένα” μέρη, ώστε να απομακρύνουν τις αρρώστιες και τη κακοτυχία. Το Ασήμι αποδυναμώνει και εκδιώχνει τις Νεράιδες. Για το λόγο αυτό, δεν θα πρέπει να αφήνεται σε μέρη με Νεράιδες. Τα ασημένια όπλα είναι αποτελεσματικά απέναντι στις Νεράιδες.

Οι Νεράιδες τείνουν να απαγάγουν ανθρώπους και να τους κουβαλούν στην Νεραιδοχώρα. Απαγάγουν εκείνους που τους δυσαρέστησαν και εκείνους που σκόπιμα ή κατά λάθος τις είδαν. Κάποιες φορές το κάνουν γιατί είναι στην φύση τους να το κάνουν. Ένα θύμα μπορεί να παραμείνει στη Νεραιδοχώρα για μια ώρα ή δυο, μια μέρα ή ακόμα και για χρόνια πολλαπλάσια του 7, δηλαδή σε 7 χρόνια, 14 χρόνια, 21 χρόνια κ.ο.κ. Αυτοί που απελευθερώθηκαν ή κατάφεραν να αποδράσουν, συχνά δεν έχουν αναμνήσεις από την παραμονή τους εκεί. Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε κατάσταση έκστασης, λέγεται πως εκείνη την ώρα είναι στη Νεραιδοχώρα και απολαμβάνουν κάποια γιορτή.

Σε νεότερες εποχές, ο κόσμος απέφευγε τις Νεράιδες και δεν κοιτούσαν να τραβήξουν την προσοχή τους. Ωστόσο, οι θεραπευτικές, προστατευτικές και προφητικές δυνάμεις που προσφέρουν, κάνουν ορισμένους να τις αναζητούν. Ένα χειρόγραφο του 15ου αιώνα, αναφέρει έναν μαγικό τρόπο επίκλησης τους:

“Πρώτα έναν ευρύ τετράγωνο κρύσταλλο πάρε ή το γυαλί της Αφροδίτης, σε μήκος και πλάτος ίντσες 3. Τότε αυτό το γυαλί ή το κρύσταλλο τοποθέτησε το πάνω στο αίμα λευκής χήνας, τρεις Τετάρτες ή τρεις Παρασκευές. Τότε πάρε το και καθάρισε το με Αγιασμό και κάπνισε το (με θυμίαμα). Τότε πάρε τρία ξύλα ή ραβδιά φουντουκιάς, ενός χρόνου σε μέγεθος, ξεφλούδισε τα όμορφα και λευκά και κάνε τα τόσο μακριά όσο γράφεις τα πνεύματα ή Νεραιδικά τα οποία επικαλείς τρεις φορές σε κάθε ραβδί, κάνοντας τη μια πλευρά επίπεδη. Τότε θάψε τα κάτω από κάποιο λοφίσκο, όπου υποψιάζεσαι ότι από Νεράιδες είναι στοιχειωμένο, τη Τετάρτη πριν την καλέσεις, και την ερχόμενη Παρασκευή, βγάλε τα και κάλεσε την στις 8, στις 3 και στις 10 η ώρα με τους καλούς πλανήτες και ώρες, αλλά όταν την καλέσεις, με ζωή καθαρή κα γύρνα στην ανατολή το πρόσωπο σου, και όταν την έχεις, δέσμευσε την με την πέτρα ή το γυαλί.”

Στη σύγχρονη εποχή, τα πράγματα έχουν αλλάξει και πλέον ο κόσμος κινείται στο να επικοινωνήσει με τις Νεράιδες για μαγικές και πνευματικές εργασίες. Ορισμένες Παγανιστικές και Γουικανικές κάστες, χρησιμοποιούν τον αρχαϊκό όρο “faery” για να διαχωρίσουν την σύγχρονη μαγική εργασία από την αρχαία Νεραιδική Παράδοση. Μέσα στις μαγικές εργασίες που εκτελούνται περιλαμβάνουν την επικοινωνία με τις Νεράιδες μέσα από διαλογισμό, Ενόραση, Τηλεπάθεια και εργασίες μέσα από όνειρα και μαγικές τελετές, καθώς επίσης και μέσα από Σαμανικά Ταξίδια στην Υπόγεια Νεραιδοχώρα. Ο σκοπός των εργασιών είναι για πνευματική ανάπτυξη και φώτιση, υπηρεσία προς τη Φύση, θεραπεία και δημιουργία ξορκιών. Στις σύγχρονες μαγικές πρακτικές, όσοι εξασκούν την Νεραιδομαγεία, κατασκευάζουν στο σπίτι τους ή το κήπο τους, Νεραιδο-βωμούς, εκεί όπου μπορούν να αφήσουν τις προσφορές τους και να συγκεντρωθούν στη Τέχνη τους.

Μπορεί οι τηλεοπτικές σειρές φαντασίας και οι ταινίες, να μας δείχνουν τις Νεράιδες ως χαριτωμένα και πανέμορφα πλάσματα, μέσα σε μια θάλασσα από χρυσόσκονη, βοηθούν στο να διατηρηθούν και να μην ξεχαστούν όπως έγινε με πολλά άλλα μαγικά πλάσματα. Αν και είναι σε υπερβολικά παιδικό ύφος, όπως λέει η Τίνκερμπελ…

“Το μόνο που χρειάζεσαι είναι πίστη και εμπιστοσύνη και λίγη από τη Νεραιδόσκονη”

ΠΗΓΗ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ