Στη δίνη των συχνοτήτων

Γραφει η  Kelly Kaimaki


Τι ωραία που περνάμε όλοι μας στην μεγάλη παρέα του facebook ή του εκάστοτε chat room, μπροστά στην οθόνη του tablet, του υπολογιστή, της τηλεόρασης, πάντα κάπου, πάντα μπροστά σε συσκευές μα πάντα τόσο μόνοι τις περισσότερες φορές. Στ’ αλήθεια πού μπορεί να οφείλεται η μοναξιά μας; Κι αφού όλοι ξέρουμε πως παρέα είναι να νιώθεις τον άλλον δίπλα σου, να τον ακουμπάς και τον κοιτάς στα μάτια την ώρα που του μιλάς γιατί δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό; Γιατί δεν αλλάζουμε τη ζωή μας τώρα που προλαβαίνουμε κι αφηνόμαστε στην αιώνια μοναξιά του κυβερνοχώρου και των εκπομπών της τηλεόρασης;



Ίσως γιατί ζούμε στην εποχή του παραδόξου, που ενώ μέσα μας γνωρίζουμε πως αυτό που κάνουμε είναι λάθος προς τον εαυτό μας, εμείς όχι μόνο δεν αντιδρούμε άλλα συνεχίζουμε να το κάνουμε με μεγαλύτερη ένταση, πιο πολλές ώρες στο διαδίκτυο, πιο πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση, πιο πολλές ώρες μοναξιάς, πιο πολύ απ’ όλα ασπαζόμενοι γι’ ακόμη μια φορά την κουλτούρα του Αμερικάνικου μοντέλου ζωής με κυρίαρχο σύνθημα “The more the merrier”!



Ίσως πάλι όμως να μην ευθυνόμαστε και τόσο εμείς για τη μπερδεμένη μας σκέψη, για την απάθεια που μας διέπει, για την ανικανότητα μας ν’ αντιδρούμε σωστά κι αποτελεσματικά στα κοινωνικά παράδοξα, για τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, που ερωτευόμαστε, που ζούμε, που υπακούμε, που κρίνουμε, που είμαστε, ούτε καν για την ίδια μας την μοναξιά δεν μας πέφτει λόγος. Μπορεί στη τελική κι αυτή να μην είναι απόλυτα δική μας άλλα σταλμένη από αλλού. Κι αν αναρωτηθούμε από πού; αρκεί και μόνο να κοιτάξουμε ψηλά, πάνω από τα παράθυρα και τις στέγες των κτηρίων, πάνω ακόμη κι από τον ίδιο μας τον εαυτό, ν’ αποστασιοποιηθούμε για λίγο απ’ την ρουτίνα του κόσμου και θα δούμε τι μας συμβαίνει.



Μια χώρα γεμάτη μεγάλες κεντρικές κεραίες, οι οποίες στέλνουν σήματα σε απειράριθμες μικρές ιδιωτικές κεραίες, που με καλώδια συνδέονται με συσκευές, που μπροστά καθόμαστε όλοι εμείς με κενό βλέμμα και μηχανικές κινήσεις. Κι αν μας τρομάζει η εικόνα του εαυτού μας έτσι όπως φαντάζει από ψηλά, σκεφτείτε πόσο πιο τρομαχτική είναι η γνώση πως εμείς οι άνθρωποι κάνουμε ότι μας λένε οι κεραίες. Η καθημερινή μας πραγματικότητα εκπέμπεται σε εθνικό δίκτυο, διαμορφώνεται κι αναδιαμορφώνεται, χειραγωγείται από κεραίες και σήματα και σχεδόν όλοι είμαστε συντονισμένοι στις ίδιες συχνότητες. Καμία ουσιαστικά «ελεύθερη βούληση», τα τηλεοπτικά κύματα, οι συχνότητες, τα ραδιοκύματα και οι ακτινοβολίες αγνώστου προελεύσεως διαμορφώνουν το «εγώ» μας με τέτοιο τρόπο ώστε να το κάνουν να υπακούει στην εκάστοτε «εκπομπή».



Για του λόγου το αληθές, εδώ και πολλά χρόνια ένας μεγάλος αριθμός πειραμάτων που έχουν γίνει -κυρίως από το στρατό – είχαν στόχο να εντοπίσουν τα ακριβή αποτελέσματα που έχουν οι μεγάλης εντάσεως παλμοί των ραντάρ και τα μικροκύματα στον ανθρώπινο και ζωικό ιστό. Εκτός από το στρατό όμως, μεγάλα πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, έχουν ερευνήσει τα αποτελέσματα της ενέργειας του ραντάρ 3-CM πάνω σε μυρμήγκια τα οποία κινούνταν κανονικά, άλλα ξαφνικά όλα παρατάθηκαν σε μια σειρά μόλις εκτέθηκαν σε ένα πεδίο 3-CM, παρατάσσοντας τις αντένες τους παράλληλα με το πεδίο, μάλλον για να ελαχιστοποιήσουν τα επιβλαβή αποτελέσματα. Το πείραμα έδειξε επίσης πως τα μυρμήγκια που εκτέθηκαν στο πεδίο ακτινοβολίας, έχασαν μια για πάντα την ικανότητα τους να επικοινωνούν για την πηγή φαγητού από απόσταση με τους ομοίους τους, κάτι που ήταν στη φύση τους. Ένα αντίστοιχο πείραμα έγινε και σε ποντίκια, με αποτέλεσμα να παρουσιαστούν παράξενα ψυχολογικά φαινόμενα στα εν λόγω πειραματόζωα και τελικά αλλάξει εντελώς η φυσιολογία του εγκεφάλου τους.

Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, θα δούμε πως από τη δεκαετία του 1940 είχαν αρχίσει να γίνονταιπαρόμοια πειράματα από τους καθηγητές Νρουνόρι και Καζαμάλι, οι οποίοι απέδειξαν ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξαφνικά παραισθήσεις κάτω από την επίδραση των υψηλών συχνοτήτων, που φτάνουν μέχρι τους 300 MC. Και μάλιστα, φάνηκε ότι κάθε άνθρωπος ανταποκρίνεται καλύτερα σε μια συγκεκριμένη συχνότητα που διαφέρει από αυτή των υπολοίπων. Τα ίδια πειράματα έδειξαν επίσης πως με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να προκαλέσουν μόνιμο αποπροσανατολισμό στις σαύρες, να επηρεάσουν τον παλμό της καρδιάς σε κοτόπουλα και μια σειρά από άλλα παράδοξα στα ενίοτε πειραματόζωα. Οι άνθρωποι δε που υποβλήθηκαν σε πολύ υψηλές συχνότητες (VHF και UHF), παρουσίασαν παράξενα συναισθήματα και συμπεριφορές, οι οποίες επέμεναν και μετά την έξοδό τους από το πεδίο ακτινοβόλησης. Τελικά οι πειραματιστές διαπίστωσαν πως όλα αυτά συνέβαιναν γιατί επηρεάζονταν οι χημικοί δεσμοί του ανθρώπινου σώματος.


Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Βαν Εβέρντιγκεν, που χρησιμοποίησε 1.875MC και 3.000MC και ανακάλυψε ότι αυτού του είδους η ακτινοβολία μπορούσε να επηρεάσει τη Γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό, η οποία είναι υπεύθυνη για την παροχή ενέργειας στους μυς μας. Αργότερα ο Λακόφσκυ απέδειξε ότι μπορούσε να αφαιρέσει καρκινικούς όγκους από ασθενείς με θεραπείες ακτινοβολίας σε υψηλές συχνότητες, και ότι μπορούσε αν αυξήσει το μεγάλωμα των φυτών προσθέτοντας ένα δαχτυλίδι ενεργειακά φορτισμένο γύρω από το φυτό. Επίσης υποστήριζε ότι με τη βοήθεια των συχνοτήτων, μπορούσε να επηρεάσει την ανθρώπινη σκέψη και τα χαμηλότερα μέρη του εγκεφάλου, τα οποία είναι υπεύθυνα για τη χώνεψη, την όραση και την ικανότητα ν’ αναρρώνουμε από έναν νευρικό κλονισμό.


Αποδείχτηκε λοιπόν ότι ανθρώπινος εγκέφαλος ξέρει ν’ ανταποκρίνεται στις υψηλές συχνότητες και είναι αρκετά πιθανό να μπορεί να εκπέμψει σε αυτές, όμως το ζητούμενο για μένα παραμένει, σε ποιών τα χέρια βρίσκεται αυτή η « γνώση» και με ποιο τρόπο χρησιμοποιείται ως προς την ανθρωπότητα; Η ιστορία έχει δείξει πως το καλό και το κακό ξεκινάει από τα χέρια εκείνου που κατέχει το « μυστικό» κάθε φορά, ένα μυστικό όπλο που ρυθμίζει την υπάρχουσα πραγματικότητα όλων μας σύμφωνα με τις οδηγείς των κεντρικών πομπών.

Ύστερα από όλα τα παραπάνω υπάρχει στ’ αλήθεια λόγος ν’ αναρωτιόμαστε αν υπάρχει έστω και μια σκέψη απόλυτα δικιά μας; Ακόμη και ’κείνη η ατέλειωτη μοναξιά που μας διακατέχει ώρες – ώρες, τι κι αν δεν είμαστε μόνοι μοιάζει τώρα να έχει μια κάποια εξήγηση. Όλα τελικά, στερεότυπα, πρόσωπα, φωνές, ήχοι, συναισθήματα θα ’ θρουν και θα ξανάρθουν γιατί έτσι λέει «κάποιος» εκεί έξω πέρα από αυτό που βλέπουμε, πέρα από αυτό που νιώθουμε και κυρίως πέρα από αυτό που υποψιαζόμαστε

therapywave.eu