Ολοκληρώθηκε η πασαρέλα στη Λέσβο με την επίσκεψη του προέδρου του ΟργανισμούΗνωμένων Εγκληματιών, Μπαν Κι Μουν
Καλά, μην λέμε μεγάλες κουβέντες, μπορεί σύντομα να έρθει και αντιπροσωπεία από το διάστημα, κανένας εξωγήινος.
Αφού ο πρόεδρος έφαγε, ήπιε και τα είπε με τον Τσίπρα, ακούσαμε και τα καλύτερα τα λόγια τα μεγάλα «η Λέσβος είναι το νησί της ειρήνης και η θάλασσά σας είναι θάλασσα αλληλεγγύης», του χάρισε και ο πρωθυπουργός κι ένα σωσίβιο. Πριν όμως από όλα αυτά, το ξεκίνησε με επίσκεψη, που αλλού; Στη ΜΚΟ τους Σόρος!
Συναντήθηκε με τον Στέλιο Ζαββό, πρόεδρο της οργάνωσης “Solidarity Now”, του Σόρος, με μέλη του ΔΣ της οργάνωσης, με εργαζόμενους και εθελοντές.
«Αντί να χτίζουμε τείχη, θα έπρεπε να χτίζουμε γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων», είπε σε όλους τους παρατρεχάμενους και παρευρισκόμενους της ΜΚΟ, ο Μπαν Κι-Μουν.
Κάπου το ξανάκουσα αυτό… μου φαίνεται από τον ίδιο τον Τζορτζ; Ή κάτι παρόμοιο, εν πάση περιπτώσει, γιατί ο Τζορτζ έχει “επενδύσει” πολλά εκατομμύρια στην υπόθεση «γεμίστε την Ευρώπη με μετανάστες».
Ο ίδιος χαρακτήρισε την προσφυγική κρίση παγκόσμιο ζήτημα και ζήτησε από τη διεθνή κοινότητα να παράσχει σωτήρια ανθρωπιστική βοήθεια. “Μπορώ να κατανοήσω τις προκλήσεις που δημιουργούνται επειδή δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι καταφτάνουν κάθε μέρα”, συνέχισε και πρόσθεσε: “Οι αριθμοί είναι μεγάλοι. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια κρίση αριθμών, αλλά για κρίση αλληλεγγύης”.
Κι αν μου δείξετε ΕΝΑ πρόβλημα που να έχει λύσει ο ΟΗΕ δίκαια και σωστά και στην ώρα του, κερδίζετε χρυσούν ωρολόγιον!
«Συμπόνοια και αγάπη θα πρέπει να δείξουν και οι πολίτες των χωρών γιατί οι πρόσφυγες είναι τα ίδια ανθρώπινα όντα, ανεξάρτητα από τη θρησκεία ή τις παραδόσεις που μπορεί να έχουν. Είμαστε η ίδια οικογένεια».
Δεν μου λες, πρόεδρε, το Ισραήλ είναι από άλλη οικογένεια; Γιατί είναι αυτοί που έριξαν το πρώτο λάδι στη φωτιά της Συρίας και είναι αυτοί που δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να πάρουν ΟΎΤΕ ΈΝΑΝ μετανάστη, γιατί… δεν χωράει στη χώρα τους, είναι μικρή. Αλλά καλούν τους Εβραίους της διασποράς να πάνε στο Ισραήλ επειδή τους χρειάζεται. Γι’ αυτούς, χώρος υπάρχει.
Είναι τόσο μεγάλη η υποκρισία και τόσο έκδηλη, που πραγματικά σου κόβει την ανάσα και την όρεξη ακόμα και να γράψεις κάτι γι’ αυτό… Σπασμούς στο στομάχι…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου