Η γοητεία της καταστροφής...

Νομίζετε πως το πλέον επικίνδυνο είδος είναι ο ψηφοφόρος ενός ακραίου κόμματος? Ενας φανατικός οποιασδήποτε πολιτικής ή θρησκευτικής παράταξης? Πως είναι ο αδιάφορος? Ο φιλοτομαριστής? Ο βίαιος ο εγκληματίας? Ισως κάποτε να ίσχυε αυτό. Τώρα έχουμε προχωρήσει πιο πέρα. Η ανθρωπότητα βαδίζει πλέον στο μονοπάτι που έχει χαράξει κάποιος ψυχοπαθής σαδιστής κατά συρροήν εγκληματίας, που ηδονίζεται να βλέπει .. πόνο, φόβο, ολική καταστροφή.

Οι πνευματικά τεμπέληδες , φοβιτσιάρηδες, οι ανόητοι άνθρωποι στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν είναι τίποτα περισσότερο από κύτταρα κουρασμένα, εξουθενωμένα, αρνούμενα να κάνουν την οποιαδήποτε δουλειά μέσα σ΄αυτό το κουφάρι που σαπίζει βγάζοντας μια μπόχα. Λόγια ενός καταθλιπτικού, τρελλαμένου ατόμου που δεν μπορεί να "ψαρέψει" τη χαρά της ζωής? Ισως έτσι να σκεφτείς διαβάζοντας πρόχειρα αυτές τις γραμμές. Αλλά είναι έτσι? Αλήθεια?

Για να κάνουμε ένα γύρο, νοερό, πάνω από το σιωπηλό πλανήτη, να ταξιδέψουμε από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, και να δούμε όλο το σώμα μέσα στο οποίο κατοικούμε σε τι κατάσταση έχει φτάσει. Είναι πάντα όμορφο. Με απίστευτα χρώματα, μυρουδιές, γεύσεις, ένα θαύμα του ουρανού, μια ασύληπτη ζωγραφιά... μόνο που μόλις σκίσεις λίγο από τη σάρκα, ξεπροβάλλει από μέσα η μπόχα του ανθρωποκύτταρου. Σε όλο της το μεγαλείο. Ξεπροβάλλει κάθε είδους ανωμαλία που μολύνει οτιδήποτε αγγίξει. Ξεπροβάλλει η κορωνίδα της δημιουργίας που αντί για βασιλιάς μοιάζει μ΄ενα σκιάχτρο ντυμένο με βασιλικό μανδύα και κορώνα.

Καθισμένοι στη σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου, οι άνθρωποι κοιτάνε χωρίς ανάσα κάθε ταινία που δείχνει ... το τέλος τους! Φτιάχνουν αποθέματα για όταν θα επιζήσουν με όλους τους άλλους να έχουν εξαφανιστεί. Ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη σε εκατομμύρια μυαλά πλέον δεν μοιάζει ένα τρομακτικό ενδεχόμενο αλλά μια ΛΥΤΡΩΣΗ.

Αν υπάρχει μια λέξη φωλιασμένη μέσα στις ανθρώπινες ψυχές τόσο βαθειά που να μην αντιλαμβάνεται καν ο κάτοχος την ύπαρξή της είναι αυτή.

ΛΥΤΡΩΣΗ. Μέσα σ΄ενα μοναχικό, απόλυτα σιωπηλό τοπίο. Οι περισσότεροι νομίζουν πως έχουν έλλειψη από λεφτά. Από"πράγματα" που λείπουν. Από φλογερούς έρωτες. Από δικαιοσύνη Εκδίκηση. Πάθος. Ζωή που να μοιάζει με έκρηξη η κάθε μέρα της. Νομίζουν πως έχουν έλλειψη από δόξα, φήμη, τα θέλουν όλα κι όλα λείπουν. Αυτό που με φοβίζει είναι πως σε όλα αυτά μέσα ψάχνουν κάτι που μπορούν να θυσιάσουν τα πάντα για να το έχουν... Την ησυχία τους. Την ησυχία τους που εκφράζεται στη πιο θλιβερή μορφή της όταν παριστάνουν τους πολίτες ενός κράτους, και στην πιο άγρια μορφή της όταν δολοφονούν τους υπόλοιπους για να την αποκτήσουν.

Το τραγικό είναι πως αυτά τα θέλω, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκφράσεις της ίδιας φασαρίας. Αυτού του ατέλειωτου ανόητου βουητού που συνηθίζουμε να ονομάζουμε πολιτισμό. Αυτά τα ΟΛΑ είναι ένα βουνό από σκουπίδια που αδυνατεί ο κουρασμένος και ηττημένος από τον ίδιο του τον ευαυτό άνθρωπος, να αποβάλλει. Για να μην τρελλαθεί, τα ονομάζει τα απαραίτητα. Με την πραγματική ουσία της ύπαρξής του, θαμενη σε κάποια άκρη του μυαλού να μουχλιάζει , αξιολογεί το ασήμαντο με διάφορα επίπεδα σημασίας για να κρατιέται από κάπου στην άβυσσο που αιωρείται αιώνια, χωρίς τέλος. Τα αγκαλιάζει μέσα στην ασημαντότητά τους, στη φτήνεια τους και τους δίνει μια φανταστική αξία, που δεν ισχύει πουθένα μέσα στο σύμπαν εκτός από το εφιαλτικό τοπίο που το συντηρεί έτσι μαζοχιστικά, γνωρίζοντας βαθειά μέσα του πως είναι η καταδίκη κάθε δυνατότητας από την αληθινή χαρά της ΥΠΑΡΞΗΣ.

Κοιτάζοντας γύρω μου δεν βλέπω κόμματα, θρησκέιες, παρατάξεις ή οργανώσεις. Βλέπω μόνο παραιτημαίνους ανθρώπους, κουρασμένους, ηττημένους που συναθροίζουν σε ομάδες την προσωπική τους ερημιά. Κι όταν ακούγεται πλέον ένα σενάριο καταστροφής, της αποκάλυψης που θα έρθει, με οποιοδήοτε τρόπο, βλέπεις κάτι ματάκια να ξυπνάνε από το λήθαργό και ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ σαν να είναι το τέλος των πάντων, η τελευταία έξοδος ελπίδας.

Το πλέον αναμασημένο σενάριο συνωμοσίας είναι πια εκείνοι οι κακοί που μηχανεύονται κάθε τρόπο για να εξολοθρεύσουν την ανθρωπότητα. Να ετοιμάσουν τη μαζική γεννοκτονία του ανθρώπινου είδους. Να μείνουν ελάχιστοι κι εκλεκτοί. Ταινίες, βιβλία, το διαδίκτυο, ο εναλλακτικός τύπος, τα "απαγορευμένα" βιβλία, προσφέρουν μια απίστευτη ποικιλλία από τρόπους αυτής της μαζικής εξόντωσης. Το νερό που πίνουμε, το φαί μας, η θάλασσα, ο άερας που ψεκάζουν, τα δηλητηριασμένα εμβόλια, οι δολοφόνοι γιατροί, οι μυστικές λέσχες που τρώνε παιδάκια και αποτελούνται από τους δαίμονες που ξεπετάχτηκαν από τη πιο βαθειά κόλαση.... κι απάντηση γιατί ο άνθρωπος δεν κάνει ΤΊΠΟΤΑ ΠΛΕΟΝ για να αντισταθεί σ΄αυτά τα απίστευτα σενάρια φρίκης, είναι πως δεν το ξέρει. Πως είναι κλεισμένος στο σπήλαιο του Πλάτωνα ή στο Μάτριξ, πως τον έχουν αποβλακώσει τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, η προπαγάνδα τα χημικά που τρυπώνουν στο φαί του και στον αέρα που αναπνέει....

Νομίζω πως συμβαίνει κάτι χειρότερο. Το επίπεδο συλλογικότητας, το επίπεδο ομοψυχίας και κοινής προσπάθειας, κοινού αγώνα για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου, έχει πέσει τόσο κάτω από το μηδέν, αν υπήρξε ποτέ στ΄αλήθεια, γιατί πιστεύω πως αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν ούτε καν σαν σημείωση μέσα στο ανθρώπινο dna, ώστε η μόνη γοητεία που κυριαρχεί πλέον να είναι η γοητεία της καταστροφής. Ενός κακού θεού που θα ισοπεδώσει την αμαρτωλή ανθρωπότητα σε 24 ώρες...Οι επαναστάσεις που θα ανέτρεπαν τα πάντα μοιάζουν πλέον πολύ κουραστικές γιατί τελικά θα επιζήσουν πολλοί και πάλι σκ@τά θα τα κάνουν όλα....

Οι φιλοδοξίες για ομαδικές προσπάθειες αντίδρασεις, για ομαδικές εξεγέρσεις στην οποιαδήποτε αδικία θεωρεί κάποιος πως ισχύει, μοιάζουν μ΄εκείνες τις αστείες σκηνές που κάποιος φωνάζει ξεκίνα εσύ και θα σε ακολουθήσω και περιμένει, άδικα, γιατί και όλοι οι άλλοι το ίδιο περιμένουν. Να ξεκινήσει ο άλλος. Γιατί σ΄αυτό το σημείο που βρισκόμαστε αθώα εμπιστοσύνη σε κάτι ή σε κάποιον έχουν μόνο τα παιδιά που δεν έχουν μπουσουλίσει ακόμα..

Να ξεμπερδεύουμε με τους κακομούτσουνους
Να ξεμπερδεύουμε με τους περισσευούμενους.

Δεν είναι ρατσισμός αυτό που απλώνεται, δεν είναι το μίσος μιας ράτσας για την άλλη, το μίσος ενός λαού για έναν άλλο, ή μιας κατηγορίας ανθρώπων για μια άλλη κατηγορία. Είναι δεν μπορώ να βλέπω ούτε τα συκώτια μου πλέον χωρίς να ταράζομαι... Δεν νομίζω πως οδηγούμαστε σε μια εποχή που ζήσαμε στο παρελθόν, σκοτεινή γιατί φτωχύναμε, γιατί περνάμε κρίση, γιατί οι κακοί είναι πιο γοητευτικοί. Νομίζω πως πάει παραπέρα το θέμα. Το παρελθόν που θα επιστρέψουμε θα είναι πολύ πιο πίσω από ότι οι τελευταίοι πόλεμοι, οι τελευταίες καταστροφές. Κάτι σε μικρές ομάδες κανιβάλλων μας βλέπω να μετατρεπόμαστε ή σε άβουλα ζόμπι.

Να επιβιώσω εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί. Κρυμμένοι σε μια αποθηκούλα με τρόφιμα για τις επόμενες 360 μέρες. Μαθαίνοντας από την αρχή πως ανάβουμε φωτιά τρίβοντας μια πέτρα, πως επιβιώνουμε ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

Αναρωτιέμαι, στ΄αλήθεια, βγήκαμε ποτέ από αυτό? Μήπως όλο αυτό είναι το όνειρο που κάνουμε εκεί στο παλιό σπήλιο, με τα θηρία να ουρλιάζουν απέξω και τους θεούς μας να μην έχουν ακόμα όνομα? Αναρωτιέμαι φίλε μου, μήπως όλοι αυτοί οι αιώνες δεν ήταν παρά μερικά δευτερόλεπτα ενός εφιάλτη και τώρα νοιώθουμε σιγά σιγά στο ξύπνημα....

πως ούτε βήμα δεν έχουμε κάνει πιο πέρα...
Ούτε βήμα...

Αφύπνιση Συνείδησης