Τι συμβαίνει όταν κοιτάμε τα απομεινάρια ενός κατεστραμμένου μακρινού πολιτισμού, όπως το περίφημο Πρόσωπο του Άρη; Πως προκαλούνται τα Φαινόμενα Ψ και οι Προφητείες, μέσα από τον κίνδυνο της εξαφάνισης της ανθρωπότητας;
Το περίφημο «Πρόσωπο του Άρη» φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1976 και έγινε αντικείμενο αντιπαραθέσεων κατά την δεκαετία του 1989 και του 1990 αλλά και σήμερα. Αφότου αναγνωρίστηκε από τον Richard C. Hoagland, το πρόσωπο έγινε η κεντρική εικόνα μίας υποτιθέμενης παγκόσμιας καταστροφής – ίσως ενός πυρηνικού πολέμου – που, όπως κάποιοι υποθέτουν, έφτασε ως την Σελήνη, τον κοσμικό μας γείτονα, νεκρώνοντάς την ολοκληρωτικά αρκετούς αιώνες πριν. Το πρόσωπο που κοιτούσε το Σύμπαν, αντιμετωπίστηκε ως Κοσμικό μνημείο αλλά και μία προειδοποίηση προς το ανθρώπινο είδος. Μόνο που δεν ήταν πρόσωπο..
Οι μεταγενέστερες φωτογραφίες της NASA (Όπως αυτή που βρίσκεται από κάτω) αποκάλυψαν μεγαλύτερη αποσάθρωση, λιγότερη συμμετρία και πολύ λιγότερη ανθρώπινη όψη από τις πρώτες χαμηλής ευκρίνειας φωτογραφίες. Οι περισσότεροι συμφωνούν πια πως το σεληνιακό «μνημείο» δεν είναι καν πρόσωπο, αλλά ένα παράξενα διαμορφωμένο σεληνιακό οροπέδιο. Αυτό που ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον όμως, είναι η τρομερή ιδέα που γεννήθηκε από αυτές τις πρωταρχικές φωτογραφίες που διέγειραν τη φαντασία όχι μόνο της κοινής γνώμης, αλλά και αρκετών επιστημόνων για χρόνια.Ακόμη και ο σκεπτικιστής Carl Sagan ένιωσε πως το Πρόσωπο του Άρη άξιζε την μελέτη, υποθέτωντας πως υπήρξε η πιθανότητα να ανακαλύψαμε εξωγήινα χαλάσματα στο Ηλιακό μας Σύστημα. Βέβαια αποστασιοποιήθηκε από ευρύτερες υποθέσεις σχετικά με την τρομερή πιθανότητα της καταστροφής κάποιου πολιτισμού.
Το «Μεγαλειώδες» Σύνδρομο και τα Φαινόμενα Ψ
Το Πρόσωπο του Άρη προκάλεσε ένα σύνδρομο που βρίσκεται σε μία ιδιαίτερη ψυχολογική κατηγορία, εκείνη του «Μεγαλείου». Το Μεγαλειώδες σύνδρομο ονομάστηκε από Φιλόσοφους κατά τον 18ο Αιώνα για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα που απορρέει από τοπία και έργα τέχνης που περιέχουν την απεραντοσύνη και την καταστροφή. Αυτό το συναίσθημα φαίνεται πως σχετίζεται άμεσα με τα φαινόμενα Ψ, αφού τέτοια σκηνικά απεραντοσύνης – που περιλαμβάνουν πυρκαγιές, ναυάγια, φυσικές καταστροφές αλλά και στοιχειωμένα χαλάσματα σε νεκρά τοπία – αφυπνίζει τις αυθόρμητες συνάψεις εξωαισθητικής αντίληψης (esp) και τις εκλάμψεις πρόγνωσης. Όλα αυτά τα προφητικά όνειρα και οι προφητείες καταστροφικών γεγονότων, όπως για παράδειγμα ο τιτανικός ή οι Δίδυμοι Πύργοι, είναι παραδείγματα όπως εκείνα που ονομάζονται “Φαντάσματα των Ζωντανών” από την Κοινότητα Ψυχικών Ερευνών κατά την δεκαετία του 1880.
Η Μεγαλειώδης ή ή αισθητική ευχαρίστηση στα σημάδια της απόλυτης καταστροφής είναι παρόμοια με τις Φροιδικές «Ορμές Θανάτου». Εξάλλου ο Φρόιντ ήταν εκείνος που αναγνώρισε αυτές τις ρίζες του μεγαλειώδους Σύνδρομου. Πως μπορεί όμως μία τέτοια καταστροφική πιθανότητα να δημιουργήσει προνοητικά φαινόμενα ή φαινόμενα Ψ;Τα Φαινόμενα Ψ φαίνεται πως διεγείρονται από τέτοιες χαοτικές πιθανότητες απειλής. Αν και τα ψυχικά φαινόμενα όπως και τα φαινόμενα πρόγνωσης συνδέονται συνήθως με «τραύμα», αυτή η υπόθεση υποθέτει πως το σημείο κλειδί βρίσκεται στον κίνδυνο και το αίσθημα της επιβίωσης. Αν τα φαινόμενα Ψ και ιδιαίτερα η πρόγνωση είναι όντως μία βιολογική λειτουργία, τότε μάλλον προέκυψε έτσι ώστε να στρέψει με τα μηνύματά της τον άνθρωπο προς την μελλοντική του επιβίωση και την διάσωση του ανθρώπινου είδους.
Η αίσθηση αυτή της επιβίωσης είναι η βάση της πρόγνωσης. Η απόλαυση της βεβαιότητας πως παραμένουμε ακόμη ζωντανοί, παρά τα σημάδια της ολοκληρωτικής καταστροφής. Με αυτό τον τρόπο περιγράφεται άψογα η σημειολογική σημασία μίας προφητείας. Αρκετά από τα προνοητικά σημάδια όμως αντιμετωπίζονται ως σημάδια του παρελθόντος ή ακόμη και σύμβολα που ποτέ δεν υπήρξαν, στα προνοητικά όνειρα ή τις εκλάμψεις πρόβλεψης του Ασυνείδητου Νου. Τα φαινόμενα Ψ και ιδιαίτερα η πρόγνωση όμως είναι ένα θεμελιώδες σημειολογικό φαινόμενο που περιέχει ευαίσθητες κωδικοποιημένες πληροφορίες που πηγάζουν από το μέλλον, και όχι χωροχρονικές σχισμές του παρελθόντος.
Η Μεγαλειώδης ή ή αισθητική ευχαρίστηση στα σημάδια της απόλυτης καταστροφής είναι παρόμοια με τις Φροιδικές «Ορμές Θανάτου». Εξάλλου ο Φρόιντ ήταν εκείνος που αναγνώρισε αυτές τις ρίζες του μεγαλειώδους Σύνδρομου. Πως μπορεί όμως μία τέτοια καταστροφική πιθανότητα να δημιουργήσει προνοητικά φαινόμενα ή φαινόμενα Ψ;Τα Φαινόμενα Ψ φαίνεται πως διεγείρονται από τέτοιες χαοτικές πιθανότητες απειλής. Αν και τα ψυχικά φαινόμενα όπως και τα φαινόμενα πρόγνωσης συνδέονται συνήθως με «τραύμα», αυτή η υπόθεση υποθέτει πως το σημείο κλειδί βρίσκεται στον κίνδυνο και το αίσθημα της επιβίωσης. Αν τα φαινόμενα Ψ και ιδιαίτερα η πρόγνωση είναι όντως μία βιολογική λειτουργία, τότε μάλλον προέκυψε έτσι ώστε να στρέψει με τα μηνύματά της τον άνθρωπο προς την μελλοντική του επιβίωση και την διάσωση του ανθρώπινου είδους.
Η αίσθηση αυτή της επιβίωσης είναι η βάση της πρόγνωσης. Η απόλαυση της βεβαιότητας πως παραμένουμε ακόμη ζωντανοί, παρά τα σημάδια της ολοκληρωτικής καταστροφής. Με αυτό τον τρόπο περιγράφεται άψογα η σημειολογική σημασία μίας προφητείας. Αρκετά από τα προνοητικά σημάδια όμως αντιμετωπίζονται ως σημάδια του παρελθόντος ή ακόμη και σύμβολα που ποτέ δεν υπήρξαν, στα προνοητικά όνειρα ή τις εκλάμψεις πρόβλεψης του Ασυνείδητου Νου. Τα φαινόμενα Ψ και ιδιαίτερα η πρόγνωση όμως είναι ένα θεμελιώδες σημειολογικό φαινόμενο που περιέχει ευαίσθητες κωδικοποιημένες πληροφορίες που πηγάζουν από το μέλλον, και όχι χωροχρονικές σχισμές του παρελθόντος.
Φαίνεται πως τέτοιες Μεγαλειώδεις εικόνες που σηματοδοτούν την καταστροφή, όπως τα χαλάσματα, που σύμφωνα με την Ψυχολογία των Φρόιντ και Γιούνγκ μπορούν να θεωρηθούν ως σημάδια παρελθόντος, εμφανίζουν προγνωστικά σημάδια του μέλλοντος. Ίσως κάτι τέτοιο έχει μία λογική, αφού τα Χαλάσματα, οι σπηλιές, και άλλα «θαμμένα» πράγματα στα όνειρά μας συμβολίζουν πράγματα που περιμένουν να ξεθαφτούν και να ανακαλυφθούν. Είναι κομμάτια μίας ιστορίας που περιμένει στο βάθος του χρόνου και βρίσκεται στο μέλλον του ατόμου, και όχι στην περασμένη ιστορία του. Τα ασυνείδητα μυαλά μας κατανοούν αυτή την διαδικασία, έστω και αν ο συνειδητός μας εαυτός αδυνατεί να πράξει το ίδιο.Έτσι το Πρόσωπο του Άρη ήταν ένα κοσμικό φαινόμενο Ψ, στο οποίο η ανθρωπότητα είδε τον αντικατοπτρισμό της, και την αλήθεια της θνησιμότητας, του τέλους που έρχεται, στα χαλάσματα κάποιου μακρινού εξωγήινου πολιτισμού.
Ένας άλλος καλλιτέχνης που φαίνεται πως ασχολήθηκε με το Πρόσωπο του Άρη είναι ο Ron Walotsky, ένας εικονογράφος που είναι γνωστός για τα εξώφυλλά του στο περιοδικό Fantasy and Science Fiction, καθώς και για πολλά εξώφυλλα σε βιβλία Sci-Fi από τα τέλη του 60 ως το τέλος της χιλιετίας. Το Εξώφυλλο που δημιούργησε το 1970 για την συγκεκριμένη έκδοση του βιβλίου του Arthur Clarke “Against the Fall of Night” απεικονίζει ένα σπασμένο τοπίο με ένα τεράστιο πρόσωπο που κοιτά προς τον ορίζοντα. Η ιστορία του Clarke, την οποία έγραψε το 1953 αφορά το ταξίδι ενός νεαρού άντρα έξω από την προστατευμένη πόλη στην Μελλοντική Γη έπειτα από ένα διαπλανητικό πόλεμο, και δεν εμφανίζεται πουθενά ένα τέτοιο πρόσωπο σαν εκείνο του εξώφυλλου, όμως η ιστορία ξεκάθαρα αποτυπώνει το Μεγαλειώδες Σύνδρομο – Την αντίθεση του αρχαίου με το Φουτουριστικό, της αμεσότητας και της απόστασης, καθώς και της αποτυπωμένης μνήμης της αρχαίας Αιωνικής Διαμάχης. Ένα τέτοιο πρόσωπο που παρατηρεί τα άστρα ίσως υποδηλώνει τα απομεινάρια ενός πολιτισμού που στεκόταν κάποτε ψηλά, όμως στο πέρασμα των χρόνων βάλτωσε.
Έτσι φαίνεται πως τα σημάδια της πρόγνωσης αρκετές φορές ίσως κρύβουν μέσα τους την προειδοποίηση για μία επερχόμενη καταστροφή, ή τα σημάδια μίας αρχαίας καταστροφής που λίγο έλειψε να εξαφανίσει το ανθρώπινο είδος. Έτσι η μνήμη παρέμεινε στον ασυνείδητο νου και επανέρχεται κάθε φορά που πλησιάζει ο προσωπικός ή κοσμικός κίνδυνος.
Πηγή
Ένας άλλος καλλιτέχνης που φαίνεται πως ασχολήθηκε με το Πρόσωπο του Άρη είναι ο Ron Walotsky, ένας εικονογράφος που είναι γνωστός για τα εξώφυλλά του στο περιοδικό Fantasy and Science Fiction, καθώς και για πολλά εξώφυλλα σε βιβλία Sci-Fi από τα τέλη του 60 ως το τέλος της χιλιετίας. Το Εξώφυλλο που δημιούργησε το 1970 για την συγκεκριμένη έκδοση του βιβλίου του Arthur Clarke “Against the Fall of Night” απεικονίζει ένα σπασμένο τοπίο με ένα τεράστιο πρόσωπο που κοιτά προς τον ορίζοντα. Η ιστορία του Clarke, την οποία έγραψε το 1953 αφορά το ταξίδι ενός νεαρού άντρα έξω από την προστατευμένη πόλη στην Μελλοντική Γη έπειτα από ένα διαπλανητικό πόλεμο, και δεν εμφανίζεται πουθενά ένα τέτοιο πρόσωπο σαν εκείνο του εξώφυλλου, όμως η ιστορία ξεκάθαρα αποτυπώνει το Μεγαλειώδες Σύνδρομο – Την αντίθεση του αρχαίου με το Φουτουριστικό, της αμεσότητας και της απόστασης, καθώς και της αποτυπωμένης μνήμης της αρχαίας Αιωνικής Διαμάχης. Ένα τέτοιο πρόσωπο που παρατηρεί τα άστρα ίσως υποδηλώνει τα απομεινάρια ενός πολιτισμού που στεκόταν κάποτε ψηλά, όμως στο πέρασμα των χρόνων βάλτωσε.
Έτσι φαίνεται πως τα σημάδια της πρόγνωσης αρκετές φορές ίσως κρύβουν μέσα τους την προειδοποίηση για μία επερχόμενη καταστροφή, ή τα σημάδια μίας αρχαίας καταστροφής που λίγο έλειψε να εξαφανίσει το ανθρώπινο είδος. Έτσι η μνήμη παρέμεινε στον ασυνείδητο νου και επανέρχεται κάθε φορά που πλησιάζει ο προσωπικός ή κοσμικός κίνδυνος.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου