Κατά αρχάς η εχθρότητα του κόσμου μεγάλωσε. Απέκτησε διαστάσεις που ο φοβισμένος εαυτός δεν θέλει να συνειδητοποιήσει και παραμένει αγκιστρωμένος στις προεκτάσεις μια αλλαγής που έγινε επικίνδυνη από τον τρόπο εξαΰλωση της.
Μετά εκείνο το αφήγημα της ελπίδας σαν να το αφήσαμε μισό... Σκιαγραφούσε την πορεία, όριζε τους σταθμούς, γενικά καθόριζε την διαδρομή και τις διεξόδους της. Εκείνη η αφήγηση στολίζει τον ορίζοντα του παρελθόντος την ώρα που όλοι έχουμε μεταφερθεί βίαια στο σκληρό παρόν, περιμένοντας ένα αδυσώπητο μέλλον.
Μάταια προσπαθούμε να κοιτάξουμε πίσω, δεν βλέπουμε παρά τα συντρίμμια ουτοπικών κατασκευαστών, αυτών που καλλιέργησαν την ελπίδα εκμεταλλευόμενοι το φόβο. Δεν βλέπουμε παρά απέραντες κοιλάδες παραπληροφόρησης. Γυμνές συνειδήσεις να περπατάνε τρομαγμένες από την αίσθηση της απάτης.
Ο ρεαλισμός είναι ο μανδύας κάθε αγριότητας και επιβολής στο όνομα μιας πραγματικότητας που κτίζεται γύρω μας και μας απομονώνει, προσπαθώντας πάντα να μας πείσει ότι μας φέρνει κοντά στους άλλους.
Είμαστε στο χωρόχρονο της παράνοιας. Κυνηγημένοι από μια καθημερινότητα κομματιασμένη σε διάφορες ερμηνείες που η μία αναιρεί την άλλη. Τίποτα δεν μοιάζει όπως πριν και γι αυτό τίποτα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Όλα φαντάζουν τόσο γνωστά αλλά και τόσο άγνωστα μεταξύ τους. Έτσι διαπιστώνουμε ότι τα σχέδια καταστροφής είναι πάντα καλύτερα οργανωμένα από το σχέδια αποτροπής.
Οι ομάδες κρούσης ακουμπάνε την συνείδηση του πλήθος με μια μαεστρία που τις κάνει να φαντάζουν σαν άγγελοι της δικαιοσύνης, σαν κομιστές της συντροφικότητας, και πολέμιοι της μοναξιάς, σαν οι προάγγελοι τέλος, της ελευθερίας.!
Στην ουσία εκείνοι ετοιμάζουν καινούργιες μορφές φυλάκισης, καινούργιες αιτίες αναβολής της επιθυμίας, της ευχαρίστησης, της ηδονής. Απομονώνουν το άτομο μέσα στην απογοήτευση της προσδοκίας που το βοήθησαν να κατασκευάσει. Αυτό το συναίσθημα έχει μια διπλή μορφή φυλάκισης. Από την μια, αυτής της προδομένης προσδοκίας και από την άλλη, αυτή της προδομένης συντροφικότητας.
Οι ιδιοκτήτες του σύμπαντος, οι φύλακες του συστήματος ιδιοποίησης της ελπίδας απλώνουν το μηχανισμό οικειοποίησης της αντίστασης του εαυτού και της μετατροπής της σε αναπαραγωγή διαδικασία μιας ψευδό-συνέχειας, που καμουφλάρει την απώλεια του. Προσπαθεί να κρύψει την εχθρότητα του κόσμου που μεγαλώνει, που αφήνει ορφανό το πλήθος να ψάχνει το είδωλό του.
Μετέωροι εφιάλτες από ένα μέλλον που δεν έχουμε επιλέξει καταλαμβάνουν το χώρο του ονείρου και κουβαλάνε την εκδίκηση για την απόπειρα αμφισβήτησης του ρεαλισμού μιας κοινωνίας που γίνεται όλο και περισσότερο μη-ρεαλιστική.
Η εχθρότητα του κόσμου μεγαλώνει μέσα από την προδοσία των συνειδήσεων. Μέσα από της απομόνωση που την ονομάζουν κοινωνικότητα. Μέσα από την αναπαράσταση της στασιμότητας σαν την προσδοκώμενη αλλαγή.
Η προσδοκία έγινε κινητήρια δύναμη αναπαραγωγής του παλιού σαν καινούργιου. Ο κόσμος, πιο απρόσιτος, πιο δύσκολος να το κοιτάξεις στα μάτια.
Τελικά η εχθρότητα του κόσμου καλλιεργείται από αυτούς που ευαγγελίζονται την καλοσύνη του. Η καλοσύνη τους δεν είναι παρά μια μορφή εχθρότητας. Ξεγελάνε τα διψασμένα πλήθη για αγάπη και τα βουτάνε στην εχθρότητα που την βαπτίζουν καλοσύνη.
Κερεντζής Λάμπρος
πίνακας: Wojtek Siudmak
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου