Γράφει η Σουλτάνα Χειλαδάκη
Γιατί είναι έτσι τα πράγματα ώστε να μην μπορούμε να προσαρμόσουμε τους εαυτούς μας στο φυσικό περιβάλλον χωρίς να το καταστρέφουμε;
Γιατί ο πολιτισμός μας έγινε έτσι ώστε να μας οδηγήσει στην διαστροφή και στην βαρβαρότητα;
Οι «μεγαλόσχημες» επιτυχίες μας είναι μια οικτρή αποτυχία! Δημιουργήσαμε έναν τεράστιο τεχνολογικό πολιτισμό ο οποίος φαίνεται ότι μας υπόσχεται την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας μας σχεδόν με το πάτημα ενός κουμπιού. Και όμως, όπως σε πολλά παραμύθια όταν μια ευχή επιτέλους πραγματοποιείται δεν είναι παρά ένα παραμύθι, μια πλαστή ψεύτικη πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια τόσα πολλά από τα προϊόντα του πολιτισμού μας, αυτοκίνητά, σπίτια, ρουχισμός, το φαγητό μας, φαίνονται σαν να είναι στ’ αλήθεια η στιγμιαία επιτυχία ενός ατέλειωτου κενού. Δηλαδή όλα έχουν γίνει χωρίς ουσία, είναι καθαρά επουσιώδη και δεν μπορυν να γεμισουν αυτ’ο το τεραστιο κενο.
Και με τόσους άλλους τρόπους τα πλούτη που παράγουμε είναι εφήμερα. Και σαν αποτέλεσμα είμαστε απογοητευμένοι, είμαστε τρομερά απογοητευμένοι. Αισθανόμαστε ότι το μόνο που πρέπει είναι να καταναλώνουμε όλο και περισσότερα. Και σαν αποτέλεσμα, ολόκληρο το τοπίο αρχίζει να μοιάζει με το βρεφοκομείο ενός κακομαθημένου παιδιού το οποίο έχει πάρα πολλά παιχνίδια και αρχίζει να τα βαριέται και τα πετάει τόσο γρήγορα όσο τα παίρνει, τα παίζει μόνο για λίγα λεπτά.
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο που βασίζεται στις υλιστικές διαστάσεις του χρόνου και του τόπου. Θέλουμε να ξεπεράσουμε όλους τους χρονικούς περιορισμούς μας. Θέλουμε να τα κάνουμε όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Θέλουμε να επιταχύνουμε τους ρυθμούς και τις δυνατοτηες της δουλειάς μετατρέποντας τους σε λεφτά με τα οποία μπορείς να αγοράσεις κάτι, αλλά δεν μπορείς να… το «καταπιείς». Και μετά να πάμε βιαστικά στο σπίτι για να ξεφύγουμε από την δουλειά σαν να μας κυνηγούν.
Ξέρετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών βιάζονται να πάνε σπίτι για να καθίσουν σε ένα καναπέ και να βλέπουν τηλεόραση, δηλαδή μια ηλεκτρονική πλαστή αναπαραγωγή της ζωής ? Δεν μπορείς να την αγγίξεις, δεν μυρίζει και δεν έχει καμία γεύση. Μπορεί να νομίζεις ότι άνθρωποι πάνε σπίτι για να πιάσουν το πραγματικό νόημα της ζωής.
Σε έναν εύρωστο υλικό πολιτισμό θα πήγαιναν σπίτι σε ένα κολοσσιαίο συμπόσιο, ή σε ένα όργιο, ή μια πανδαισία από μουσική και χορό. Όμως τίποτα τέτοιο. Αποδεικνύεται ότι κυριαρχεί παντού αυτή η καθαρά παθητική κελαριστή οθόνη. Βλέπεις παντού σκοτεινά σπίτια με αυτήν την ηλεκτρονική οθόνη να τρεμοπαίζει. Όλοι είναι απομονωμένοι παρακολουθώντας αυτό το πράγμα.
Και έτσι δεν βρίσκονται ποτέ σε πραγματική κοινωνία μεταξύ τους. Και αυτή η απομόνωση των ανθρώπων σε έναν δικό τους ιδιωτικό κόσμο είναι στ’ αλήθεια η δημιουργία ενός ανεγκέφαλου πλήθους. Και έτσι δεν βρισκόμαστε μεταξύ μας εκτός από δημόσιες εκδηλώσεις ή επειδή θέλουμε να ξεφορτωθούμε την επιθετικότητα-εχθρότητά μας όπως με το ποδόσφαιρο ή τα πυγμαχικά βραβεία.
Τα καλύτερα αξιοθέατα που βλέπει κανείς σε αυτήν την τηλεόραση είναι να εκθέτει κανείς ανθρώπους που γρονθοκοπούν και σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά, ω Θεέ μου, όχι ανθρώπους που αγαπούν ο ένας τον άλλον εκτός με έναν αρρωστημένο γεμάτο δαιμονικό πάθος τρόπο. Ακόμα και την αγάπη την έχουν διαστρέψει.
Το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι ο πολιτισμός που έχει αυτού του είδους άξιες είναι βασικά τρελός και προσανατολισμένος όχι στην επιβίωση, αλλά στην πραγματική καταστροφή της ζωής.
Κτίσαμε την «πολύχρωμη» «μεγαλοπρεπή» Νέα Βαβέλ για να καταστρέψουμε τον κόσμο, λατρεύοντας θανάσιμα την κτήση παρά τον Κτίσαντα.
Καλή χρονιά σε όλους!
ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
nikosxeiladakis.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου