Τα παιδιά των Inuit τα οποία εκτίθενται σε υψηλά επίπεδα βαρέων μετάλλων έχουν 3 φορές περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερδραστηριότητας (ΔΕΠΥ, ADHD). Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, τα παιδιά με τη μεγαλύτερη έκθεση σε υδράργυρο ή μόλυβδο έχουν 3 έως 5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αναγνωριστούν από τους καθηγητές τους ότι παρουσιάζουν προβλήματα που σχετίζονται με τη ΔΕΠΥ.
Η μελέτη – των Inuit στο Quebec – είναι η πρώτη η οποία βρίσκει υψηλά ποσοστά συμπτωμάτων ΔΕΠΥ σε παιδιά τα οποία έχουν εκτεθεί σε υψηλά επίπεδα υδραργύρου στη μήτρα. Επιπλέον, τα παιδιά είχαν συμπτώματα υπερδραστηριότητας ακόμη και όταν εκτέθηκαν σε παρόμοια επίπεδα μολύβδου, με αυτά που βρίσκονται σε παιδιά άλλων χωρών αναπτυγμένων χωρών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, 1 στα 10 παιδιά, διαγιγνώσκεται με κάποιας μορφής ΔΕΠΥ, σύμφωνα με το αντίστοιχο ΚΕΕΛΠΝΟ. Είναι η πιο κοινή νευρολογική διαταραχή στην παιδική ηλικία. Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Λαβάλ μελέτησαν 279 παιδιά μεταξύ των ηλικιών 8 και 14, χρησιμοποιώντας ειδικά ερωτηματολόγια, τα οποία ετοιμάστηκαν από ειδικούς ψυχιάτρους για τη διάγνωση της ΔΕΠΥ.
Η αναπτυξιακή ψυχολόγος Gina Muckle, και κύρια συγγραφέας του άρθρου, αναφέρει ότι τα ευρήματα είναι σημαντικά, αφού για πρώτη φορά βρέθηκε ότι η επίδραση του υδραργύρου στα παιδιά δεν είναι ήπια, αλλά μπορεί να καταγραφεί και από τους καθηγητές τους. Τα αποτελέσματα από την έκθεση στον υδράργυρο μπορεί να είναι κλινικά σημαντική και μπορεί να επηρεάζει την μαθησιακή απόδοση μέσα στην τάξη, αναφέρει η μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στο εξειδικευμένο περιοδικό Environmental Health Perspectives. Τα παιδιά που είχαν τα υψηλότερα επίπεδα μολύβδου, εμφάνιζαν 5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν συμπτώματα ΔΕΠΥ, με βάση μαρτυρίες των καθηγητών, σε σχέση με τα παιδιά με τα χαμηλότερα επίπεδα, αναφέρει ηMuckle.
Παρά το γεγονός, ότι η μελέτη έγινε σε παιδιά που ζουν στην Αρκτική, τα αποτελέσματα είναι παγκόσμια. Άλλωστε, ο μηχανισμός που δρουν αυτά τα βαρέα μέταλλα είναι ο ίδιος, ανεξαρτήτως του τόπου κατοικίας. Ο Dr. Bruce Lanphear, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Fraser του Vancouver, αναφέρει ότι δεν είναι μόνο τα βαρέα μέταλλα, αλλά μια σειρά από τοξικές ουσίες προκαλούν μεταβολές στη συμπεριφορά των παιδιών.
Φαίνεται να υπάρχει μία ολόκληρη πλειάδα διαφορετικών τοξικών ουσιών τα οποία σχετίζονται με την ΔΕΠΥ, αναφέρει ο Lanphear, ο οποίος μελετά την παιδική συμπεριφορά σε συνάρτηση με τον μόλυβδο, τον ψευδάργυρο και άλλους ρυπαντές, αλλά σε ξεχωριστές μελέτες από αυτή των Inuit. Συνεχίζει λέγοντας ότι αυτό βγάζει νόημα βιολογικά, εφόσον η ΔΕΠΥ είναι ένα σύνδρομο από 23 διαφορετικές συμπεριφορές. Κάθε τοξικό χημικό επηρεάζει έναν ή και περισσότερους διαφορετικούς βιολογικούς μηχανισμούς σε διαφορετικά στάδια της ανάπτυξης του εγκεφάλου. Το νέο που προσφέρει αυτή η έρευνα είναι ότι φαίνεται πως ο προμετωπιαίος φλοιός είναι σημαντικά ευάλωτος σε αυτά τα περιβαλλοντικά τοξικά. Το τμήμα αυτό του εγκεφάλου ελέγχει όχι μόνο πολλές συνιστώσες της υπερδραστηριότητας αλλά έχει σχετιστεί στενά και με αντικοινωνικές και εγκληματικές συμπεριφορές στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή.
Η πηγή έκθεσης σε υδράργυρο των μητέρων Inuit είναι κυρίως η κατανάλωση λιπαρών ψαριών και κυρίως φάλαινας, ενώ ο μόλυβδος των παιδιών, από τα μολύβδινα σκάγια που χρησιμοποιούν για κυνήγι. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της έρευνας ήταν ότι ενώ ο υδράργυρος σχετίζεται με τη διάσπαση της προσοχής, ο μόλυβδος σχετίζεται στενά με την υπερδραστηριότητα. Η διαφορά πιθανότατα είναι η χρονική έκθεση στο καθένα. Στον υδράργυρο τα παιδιά εκτίθενται κυρίως στη μήτρα ενώ στο μόλυβδο κατά την παιδική ηλικία. Ο επιδημιολόγος Joe Braun της σχολής Δημόσιας Υγείας του Harvard μας λέει ότι ο εγκέφαλος επηρεάζεται με άλλο τρόπο από διαφορετικά χημικά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Θα χρειαστεί οπωσδήποτε περισσότερη έρευνα στο μέλλον για να επιβεβαιωθούν τα ευρήματα και η επίδραση της κοινής έκθεσης του υδραργύρου κατά την κύηση και του μολύβδου κατά την παιδική ηλικία, αναφέρει ο Braun.
Ο υδράργυρος και ο μόλυβδος έχουν ισχυρότερη επίδραση όσον αφορά την ΔΕΠΥ, σε σχέση με τις μητέρες που κάπνιζαν κατά τη διάρκεια της κύησης. Η ΔΕΠΥ είναι μια περίπλοκη διαταραχή η οποία περιλαμβάνει πάρα πολλούς πιθανούς παράγοντες κινδύνου. Ακόμα έχουμε πολύ δρόμο για να κατανοήσουμε την αιτιολογία της και τη σχέση της με τους περιβαλλοντικούς τοξικούς ρυπαντές.
Παλαιότερες μελέτες σε παιδιά στης Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συνδέσει την έκθεση σε μόλυβδο με την εμφάνιση ΔΕΠΥ. Όπως μας λέει η Muckle, δεν υπάρχει εθνικός διαχωρισμός των συμπτωμάτων. Ακόμη και χαμηλά επίπεδα μολύβδου συνδέονται με μαθησιακές δυσκολίες στο σχολείο. Τα παιδιά στην Ηνωμένες Πολιτείες λαμβάνουν τον μόλυβδο κυρίως από παλιά χρώματα και από μολυσμένα εδάφη.
Δεν έχει σημασία ποια είναι η πηγή. Ο μόλυβδος απορροφάται και διανέμεται στους ιστούς, ανεξάρτητα από το αν προήλθε από χρώματα, από το αν προέρχεται από καυσαέρια είτε από κάλυκα κυνηγετικού όπλου.
Τα ποσά του μολύβδου που σχετίστηκαν με τα συμπτώματα της υπερδραστηριότητας ήταν πολύ χαμηλότερα από τα προτεινόμενα ως ασφαλή από το ΚΕΕΛΠΝΟ των Ηνωμένων Πολιτειών. Περίπου μισό εκατομμύριο παιδιών στην Αμερική ξεπερνούν ακόμη και αυτό το όριο.
Όπως αναφέρει η Glenys Webster, η οποία ασχολείται με την προγεννητική έκθεση σε ρυπαντές, σημαντικό αποτέλεσμα της μελέτης είναι ότι τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ εμφανίστηκαν ακόμα και σε παιδιά που εκτίθενται σε επίπεδα χαμηλότερα από τα επισήμως οριζόμενα ως ασφαλή. Αυτό πρέπει να οδηγήσει σε επικαιροποίηση των ορίων αυτών και να τεθούν νέοι κανόνες.
Όπως προαναφέρθηκε, ο μόλυβδος επηρεάζει τη υπερδραστηριότητα μετά την γέννηση του παιδιού, ενώ ο υδράργυρος έχει μεγαλύτερη επίδραση στην προσοχή όταν το παιδί είναι στη μήτρα. Πιθανώς αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η έκθεση στον υδράργυρο γίνεται όταν ο εγκέφαλος αναπτύσσεται πολύ γρήγορα, ενώ στο μόλυβδο όταν πλέον ο εγκέφαλος έχει πάρει το μεγαλύτερο μέρος της μορφής του.
Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση των παιδιών εκτιμήθηκε μόνο από καθηγητές, τα αποτελέσματα είναι έγκυρα, αφού το σχολείο είναι από τους κύριους “παρατηρητές”της συμπεριφοράς σε τομείς που οι γονείς δεν μπορούν. Η μελέτη αυτή έγινε στα πλαίσια μιας χρηματοδοτούμενης ευρύτερης έρευνας που περιλαμβάνει παιδιά που γεννήθηκαν από το 1993 έως το 1996, και η οποία περιλαμβάνει και άλλα τοξικά στοιχεία όπως τα PCB’s, με τα οποία δεν έχει βρεθεί κάποια ισχυρή σύνδεση με τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ. Άλλες μελέτες από Αμερικάνους ερευνητές παλιότερα όμως έχει βρει και άρα διερευνώνται άλλοι μηχανισμοί.
Ο μόλυβδος στο περιβάλλον έχει μειωθεί από τότε που επισημάνθηκαν οι αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, αλλά από την άλλη ο υδράργυρος αυξάνεται, καθώς οι βιομηχανικές τους εφαρμογές είναι δύσκολο να αντικατασταθούν. Οι Lanphear, Muckle και Webster συμφωνούν ότι τα ευρήματα της μελέτης δεν είναι μόνο τοπικά και πρέπει να γίνουν διεθνώς προσπάθειες για να μειωθούν τα επίπεδα του υδραργύρου. Μία σημαντική πηγή είναι τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με βάση το λιγνίτη.
Οι γονείς οι οποίοι εκτίθενται εργασιακά σε υδράργυρο, όπως υπάλληλοι της ΔΕΗ, οδοντίατροι και υπάλληλοι σε βιομηχανικές παρασκευές πρέπει να ελέγχουν τα επίπεδα των βαρέων μετάλλων στον οργανισμό τους, όπως επίσης και τα άτομα που έχουν οδοντικά αμαλγάματα. Επίσης, τα παιδιά τους, εφόσον ο υδράργυρος μεταφέρεται πολύ εύκολα μέσω των ρούχων και των εργαλείων, πρέπει να ελέγξουν τα επίπεδα υδραργύρου, μολύβδου αλλά και πολλών ακόμη μετάλλων και τοξικών ρυπαντών, τα οποία μπορεί να ευθύνονται όχι μόνο για συμπτώματα που ανήκουν στο φάσμα της ΔΕΠΥ, αλλά και πολλά ακόμη όπως θυρεοειδικά προβλήματα, κόπωση, πονοκέφαλοι και φλεγμονές.
nutrilabs.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου