Η σπείρα αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού και έρευνας ανά τους αιώνες. Μαθηματικοί, βιολόγοι, φιλόσοφοι και αρχιτέκτονες βάλθηκαν να αποκαλύψουν τα μυστικά της. Το παράδειγμα της σπείρας φανερώνει την άρρηκτη σχέση φύσης και γεωμετρικών κανόνων, ενώ η σχέση της με τον αριθμό φ, είχε ως αποτέλεσμα να προκύψουν πολλές φορές ερμηνείες με μεταφυσικές και μυστικιστικές προεκτάσεις. Αυτή την αρχετυπική διάσταση της σπείρας θα προσπαθήσει να προσεγγίσει η παρούσα διάλεξη. Τι ορίζουμε ως σπείρα και σε τι διαφέρει η μια σπείρα από την άλλη; Πώς χαράσσεται; Τι είναι αυτό το τόσο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που κάνει τη φύση να επιλεγεί τη δομή της σπείρας στους σχηματισμούς της; Γιατί ο άνθρωπος τη χρησιμοποιεί και ο ίδιος στις δικές του δημιουργίες; Γιατί αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους καλλιτέχνες και τι μπορεί να σημαίνει η χρήση της από αυτούς; Πως επηρέασε την αρχιτεκτονική σκέψη, αλλά και με ποιόν τρόπο μεταφέρεται στο δομημένο περιβάλλον;
Είτε οργανική ή ανόργανη, είτε σε δύο ή σε τρεις διαστάσεις, η σπείρα βρίσκεται παντού μέσα στο σύμπαν. Στους στροβιλισμούς των ποταμών ή των αερίων, στους έλικες των φυτών, στο DNA, στα κελύφη των σαλιγκαριών, στους κυκλώνες, στους γαλαξίες, στα κέρατα των προβάτων... Σπείρες, κοχλίες και έλικες βρίσκουν την θέση τους σε μια σειρά από φαινόμενα που αν και είναι διαφορετικά ως προς την υπόστασή του και τις αίτιες που τα προκαλούν, παρουσιάζουν την ιδία γεωμετρική εικόνα. Η σπειροειδής δομή είναι στενά συνδεδεμένη με ζητήματα ζωής και ανάπτυξης. Ειδικά η λογαριθμική σπείρα είναι η καλύτερη φόρμουλα για να περιγράψει την Τέλεια Ανάπτυξη, σε εκατοντάδες μορφές στην φύση.
Αλλά, η λογαριθμική σπείρα δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στη Φύση, γιατί η φύση είναι πεπερασμένη ενώ η λογαριθμική σπείρα, σαν καθαρά μαθηματικό μοντέλο, είναι χωρίς τέλος και συνεχίζει για πάντα, όπως κανένας οργανισμός δεν κάνει. Επίσης στη φύση δεν θα δούμε ποτέ ένα σπειροειδή σχηματισμό να αναπτύσσει ταυτόχρονα όλα τα μέρη του. Εντούτοις, αναπτύσσει σταδιακά, με διαδοχικούς ρυθμούς, το ένα τμήμα του διπλά στο άλλο, πάνω στη γενέτειρα της σπείρας. Αν το βλέμμα μας κινηθεί από το εσώτατο στο εξώτατο τμήμα είναι σαν να διαβάζει το ιστορικό ανάπτυξης του εκάστου σχεδιασμού. Γι’ αυτό ο Thompson επισημαίνει ότι σε μια σπείρα υπεισέρχεται πάντα το χρονικό στοιχειό.
Παρατηρώντας ένα σύνολο φυσικών φαινομένων σε μικροσκοπικό και μακροσκοπικό επίπεδο παρατηρούμε ότι η ανάπτυξη των συστημάτων τείνει να εκφραστεί από αυτά τα σπειροειδή νεφελώματα, σε αντίθεση με την περιστροφή των μαζών, στην περίπτωση των πλανητών που ακολουθούν μια συγκεκριμένη τροχιά, υποκύπτοντας στον νόμο της βαρύτητας.
Το σπείρωμα χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο σε πολλούς πολιτισμούς, πριν καν αποκτήσουν γραπτή ιστορία. Ο συμβολισμός του είναι αρκετά πολύπλοκος –έχει συνδεθεί με όλα τα στάδια της ζωής, τη γέννηση, το θάνατο, το γάμο, την αναπαραγωγή και το σεξ, τη μύηση και διαφορές θρησκευτικές και αγροτικές ιεροτελεστίες. Η προέλευση αυτού του συμβόλου δεν έχει εξακριβωθεί και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Οι κυματισμοί και οι δίνες του νερού είναι μια πιθανή προέλευση του συμβόλου της σπείρας.
Ο άνθρωπος παρατηρώντας την θάλασσα, διαπίστωσε με δέος, την ζωοδότρια αλλά και καταστροφική δύναμή της και αποφάσισε να την αποτυπώσει στα έργα του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πολεμιστές Μαόρι που κάνουν tattoo στα πρόσωπά τους τις καμπύλες και τις σπείρες των κυμάτων, για καλή τύχη και προστασία από το Κακό. Ένα γεγονός ακόμα που δελέαζε τον άνθρωπο ήταν η ενσωμάτωση της αρχετυπικής ελικοειδούς κίνησης του νερού στο σχήμα του σώματος κάποιων υδρόβιων οργανισμών. Σε αυτά τα κοχύλια, αναφέρει ο Bachelard, ο άνθρωπος αναγνώριζε δομές, κοντινές με αυτές του σώματος του.
Τα κοχύλια σαν τα απολιθώματα, είναι και αυτά απόπειρες της Φύσης να προετοιμάσει τις μορφές των διαφορετικών μερών του ανθρώπινου σώματος, είναι κομμάτια από άντρα, κομμάτια από γυναίκα. Ο Rosined δίνοντας την περιγραφή του κοχυλιού Κόγχη της Αφροδίτης θεώρει ότι αναπαριστάνει τον κόλπο μιας γυναίκας. Τα σαλιγκάρια κίνησαν το ενδιαφέρον πολλών λαών και έγιναν σύμβολα ζωής, παρατηρεί ο Mircea Eliade, αναφέροντας ότι:
“Όπως αυτό το θαλασσινό ζώο βγαίνει από το όστρακό του, έτσι γεννιέται ο άνθρωπος από την κοιλιά της μάνας του.”
Ως σύμβολα αναγέννησης τα αντιμετωπίζει η λαϊκή παράδοση της Δυτικής Ευρώπης, βλέποντας το ξύπνημα του σαλιγκαριού από το χειμέριο ύπνο του. Πώς επιλέχτηκε ο ήσυχος γήινος σάλιαγκας για να συμβολίσει την παράφορη και ακατανίκητη ελπίδα; Είναι γιατί τη δύσκολη εποχή που ο θάνατος του χειμώνα σφιχταγκαλιάζει τη γη, αυτός διεισδύει μέσα της, κλείνεται μέσα στο όστρακό του σαν σ’ ένα φέρετρο, μ’ ένα στερεό ασβεστούχο επίφραγμα, μέχρις ότου έρθει η άνοιξη και ψάλλουν πάνω από τον τάφο του τα αλληλούια του Πάσχα… όποτε, σπάει το διάφραγμά του κι επανεμφανίζεται, γεμάτος ζωή. Άλλες εκδοχές αναφέρει ο Theodore Andrea Cook υποστηρίζοντας ότι η πηγή έμπνευσης για το σχήμα της σπείρας ήταν οι αναδιπλώσεις των εντέρων του θυσιασμένου ζώου ή οι επαναλαμβανόμενες καμπύλες και θηλιές στα δακτυλικά αποτυπώματα μας, Τα περίεργα σχήματα των προϊστορικών χαραγμάτων –κύκλοι, θηλιές και σπείρες- ήταν η προσπάθεια του ανθρώπου να απεικονίσει ένα κομμάτι του εαυτού του
Παρατηρώντας τον βιολογικό κύκλο της ζωής διαπιστώνουμε ότι ακολουθεί μια συγκεκριμένη, προκαθορισμένη πορεία –γέννηση, ανάπτυξη, ωριμότητα, γήρανση, θάνατος- που επαναλαμβάνεται ομοιότροπα από γενιά σε γενιά. Αυτή η τροχιά καθορίζεται από δυνάμεις περάν της ανθρώπινης λογικής. Η ίδια περιοδικότητα γεγονότων εμφανίζεται στην πάροδο του χρόνου –γέννηση, ανάπτυξη, ωριμότητα, παρακμή και εξαφάνιση.
Είτε οργανική ή ανόργανη, είτε σε δύο ή σε τρεις διαστάσεις, η σπείρα βρίσκεται παντού μέσα στο σύμπαν. Στους στροβιλισμούς των ποταμών ή των αερίων, στους έλικες των φυτών, στο DNA, στα κελύφη των σαλιγκαριών, στους κυκλώνες, στους γαλαξίες, στα κέρατα των προβάτων... Σπείρες, κοχλίες και έλικες βρίσκουν την θέση τους σε μια σειρά από φαινόμενα που αν και είναι διαφορετικά ως προς την υπόστασή του και τις αίτιες που τα προκαλούν, παρουσιάζουν την ιδία γεωμετρική εικόνα. Η σπειροειδής δομή είναι στενά συνδεδεμένη με ζητήματα ζωής και ανάπτυξης. Ειδικά η λογαριθμική σπείρα είναι η καλύτερη φόρμουλα για να περιγράψει την Τέλεια Ανάπτυξη, σε εκατοντάδες μορφές στην φύση.
Αλλά, η λογαριθμική σπείρα δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στη Φύση, γιατί η φύση είναι πεπερασμένη ενώ η λογαριθμική σπείρα, σαν καθαρά μαθηματικό μοντέλο, είναι χωρίς τέλος και συνεχίζει για πάντα, όπως κανένας οργανισμός δεν κάνει. Επίσης στη φύση δεν θα δούμε ποτέ ένα σπειροειδή σχηματισμό να αναπτύσσει ταυτόχρονα όλα τα μέρη του. Εντούτοις, αναπτύσσει σταδιακά, με διαδοχικούς ρυθμούς, το ένα τμήμα του διπλά στο άλλο, πάνω στη γενέτειρα της σπείρας. Αν το βλέμμα μας κινηθεί από το εσώτατο στο εξώτατο τμήμα είναι σαν να διαβάζει το ιστορικό ανάπτυξης του εκάστου σχεδιασμού. Γι’ αυτό ο Thompson επισημαίνει ότι σε μια σπείρα υπεισέρχεται πάντα το χρονικό στοιχειό.
Παρατηρώντας ένα σύνολο φυσικών φαινομένων σε μικροσκοπικό και μακροσκοπικό επίπεδο παρατηρούμε ότι η ανάπτυξη των συστημάτων τείνει να εκφραστεί από αυτά τα σπειροειδή νεφελώματα, σε αντίθεση με την περιστροφή των μαζών, στην περίπτωση των πλανητών που ακολουθούν μια συγκεκριμένη τροχιά, υποκύπτοντας στον νόμο της βαρύτητας.
Το σπείρωμα χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο σε πολλούς πολιτισμούς, πριν καν αποκτήσουν γραπτή ιστορία. Ο συμβολισμός του είναι αρκετά πολύπλοκος –έχει συνδεθεί με όλα τα στάδια της ζωής, τη γέννηση, το θάνατο, το γάμο, την αναπαραγωγή και το σεξ, τη μύηση και διαφορές θρησκευτικές και αγροτικές ιεροτελεστίες. Η προέλευση αυτού του συμβόλου δεν έχει εξακριβωθεί και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Οι κυματισμοί και οι δίνες του νερού είναι μια πιθανή προέλευση του συμβόλου της σπείρας.
Ο άνθρωπος παρατηρώντας την θάλασσα, διαπίστωσε με δέος, την ζωοδότρια αλλά και καταστροφική δύναμή της και αποφάσισε να την αποτυπώσει στα έργα του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πολεμιστές Μαόρι που κάνουν tattoo στα πρόσωπά τους τις καμπύλες και τις σπείρες των κυμάτων, για καλή τύχη και προστασία από το Κακό. Ένα γεγονός ακόμα που δελέαζε τον άνθρωπο ήταν η ενσωμάτωση της αρχετυπικής ελικοειδούς κίνησης του νερού στο σχήμα του σώματος κάποιων υδρόβιων οργανισμών. Σε αυτά τα κοχύλια, αναφέρει ο Bachelard, ο άνθρωπος αναγνώριζε δομές, κοντινές με αυτές του σώματος του.
Τα κοχύλια σαν τα απολιθώματα, είναι και αυτά απόπειρες της Φύσης να προετοιμάσει τις μορφές των διαφορετικών μερών του ανθρώπινου σώματος, είναι κομμάτια από άντρα, κομμάτια από γυναίκα. Ο Rosined δίνοντας την περιγραφή του κοχυλιού Κόγχη της Αφροδίτης θεώρει ότι αναπαριστάνει τον κόλπο μιας γυναίκας. Τα σαλιγκάρια κίνησαν το ενδιαφέρον πολλών λαών και έγιναν σύμβολα ζωής, παρατηρεί ο Mircea Eliade, αναφέροντας ότι:
“Όπως αυτό το θαλασσινό ζώο βγαίνει από το όστρακό του, έτσι γεννιέται ο άνθρωπος από την κοιλιά της μάνας του.”
Ως σύμβολα αναγέννησης τα αντιμετωπίζει η λαϊκή παράδοση της Δυτικής Ευρώπης, βλέποντας το ξύπνημα του σαλιγκαριού από το χειμέριο ύπνο του. Πώς επιλέχτηκε ο ήσυχος γήινος σάλιαγκας για να συμβολίσει την παράφορη και ακατανίκητη ελπίδα; Είναι γιατί τη δύσκολη εποχή που ο θάνατος του χειμώνα σφιχταγκαλιάζει τη γη, αυτός διεισδύει μέσα της, κλείνεται μέσα στο όστρακό του σαν σ’ ένα φέρετρο, μ’ ένα στερεό ασβεστούχο επίφραγμα, μέχρις ότου έρθει η άνοιξη και ψάλλουν πάνω από τον τάφο του τα αλληλούια του Πάσχα… όποτε, σπάει το διάφραγμά του κι επανεμφανίζεται, γεμάτος ζωή. Άλλες εκδοχές αναφέρει ο Theodore Andrea Cook υποστηρίζοντας ότι η πηγή έμπνευσης για το σχήμα της σπείρας ήταν οι αναδιπλώσεις των εντέρων του θυσιασμένου ζώου ή οι επαναλαμβανόμενες καμπύλες και θηλιές στα δακτυλικά αποτυπώματα μας, Τα περίεργα σχήματα των προϊστορικών χαραγμάτων –κύκλοι, θηλιές και σπείρες- ήταν η προσπάθεια του ανθρώπου να απεικονίσει ένα κομμάτι του εαυτού του
Παρατηρώντας τον βιολογικό κύκλο της ζωής διαπιστώνουμε ότι ακολουθεί μια συγκεκριμένη, προκαθορισμένη πορεία –γέννηση, ανάπτυξη, ωριμότητα, γήρανση, θάνατος- που επαναλαμβάνεται ομοιότροπα από γενιά σε γενιά. Αυτή η τροχιά καθορίζεται από δυνάμεις περάν της ανθρώπινης λογικής. Η ίδια περιοδικότητα γεγονότων εμφανίζεται στην πάροδο του χρόνου –γέννηση, ανάπτυξη, ωριμότητα, παρακμή και εξαφάνιση.
Αυτή η πορεία εξαρτάται από αποφάσεις της ανθρώπινης λογικής και αλλάζει απότομα πορεία ανάλογα με τα ιστορικά γεγονότα. Και τα δύο συστήματα έχουν περιοδικότητα και κινούνται γύρω από κοινά κέντρα. Και τα δύο θα μπορούσαν να απεικονιστούν με ένα σπειροειδές σύστημα. Η εξέλιξη από τη ζωή στο θάνατο με μια καμπύλη σπείρα, χωρίς εξάρσεις, αφού η ζωή ακολουθεί πάντα την ιδία πορεία και η εξέλιξη της ιστορίας με ένα μαίανδρο, που στις γωνίες του βρίσκονται τα σημαντικά γεγονότα που αλλάζουν την κατεύθυνσή της.
Η χρήση της σπείρας άρχισε πριν από 20000 χρόνια, στα τέλη της παλαιολιθικής εποχής, σε ένα σύνολο διαφορετικών –και απομακρυσμένων- πολιτισμών. Τα σπειροειδή κοχύλια χρησιμοποιήθηκαν σαν κόσμημα του προϊστορικού ανθρώπου και βρεθήκαν σε ανασκαφές στη Ρουέν και στην Κνωσό. Η σπείρα αποκτά για τον πρωτόγονο άνθρωπο μυστικιστική και πιθανόν μαγική σημασία. Οι επόμενες γενιές κατασκεύασαν τις πρώτες επίπεδες σπείρες για διακοσμητικούς σκοπούς.
Η πρώτη σπείρα που σχεδίασε ο άνθρωπος βρισκόταν σε ένα χαραγμένο κέρατο ταράνδου πριν από 20000 χρόνια και βρέθηκε στα Πυρηναία. Στη συνέχεια η σπείρα χρησιμοποιήθηκε σαν μοτίβο από τους Αιγύπτιους και τους Αιγιακούς πολιτισμούς. Οι σπείρες συναντώνται σαν γεωμετρικά μοτίβα σε καθημερινά αντικείμενα, όπως αγγεία και κοσμήματα. Η Μινωική κεραμική βασιζόταν σε γεωμετρικά και γραμμικά μοτίβα (σπείρες, τρίγωνα, καμπύλες, ψαροκόκαλο).
Μετά το 1500 π.Χ. οι Μινωίτες ήρθαν σε επαφή με τους Μυκηναίους, μεταφέροντας στοιχεία του πολιτισμού τους και ανάμεσα σε αυτά την τέχνη της κεραμικής και της διακόσμησης των αγγείων.
Στην Κνωσό και στις Μυκήνες απαντώνται σπειροειδή μοτίβα που συμβολίζουν φυσικά φαινόμενα όπως τον κυκλώνα, σαν προσπάθεια του ανθρώπου να εξευμενίσει τα φυσικά στοιχειά.
Ο λαβύρινθος δεν είναι ένα χαοτικό σύστημα με στόχο τον αποπροσανατολισμό του επισκέπτη, αλλά η λύση στο δαίδαλο. Αποτελεί μια διαδρομή χωρίς εναλλακτικές, ένα μονόδρομο που οδηγεί σε ένα κέντρο. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Δαίδαλος έφυγε από την Κρήτη, για να τον ανακαλύψει ο Μίνωας, έθεσε ένα αίνιγμα: Πώς είναι δυνατόν να περάσει ένα νήμα μέσα από το ελικοειδές κοχύλι του τριτωνίου; Ο Δαίδαλος έδεσε το νήμα σε ένα μυρμήγκι και το άφησε να διασχίσει το κοχύλι
Ο λαβύρινθος απαντάται σε πολλές εκδοχές, σε μύθους, αλλά και αποτυπωμένος σε σχέδια διαφόρων πολιτισμών. Ο Ηρόδοτος αναφέρει έναν αιγυπτιακό λαβύρινθο που στο κέντρο του βρίσκονται οι τάφοι των βασιλιάδων που τον κατασκεύασαν και των ιερών κροκοδείλων. Αντίθετα με τον Αιγυπτιακό λαβύρινθο που κρύβει μέσα του κάτι ιερό, ο ελληνικός μύθος για τον λαβύρινθο της Κνωσού τοποθετεί στο κέντρο του μια τερατογέννεση που γεννά τρόμο, τον Μινώταυρο. Όλες οι ερμηνείες του λαβύρινθου σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την οργάνωση του χώρου και την χαρτογράφηση της ανθρώπινης ψυχής. Έτσι ο μύθος, ο χώρος, η ανάγκη ανακάλυψης του “εγώ” και η τελετουργία της κίνησης μπλέκονται σε αυτό το σχήμα.
Ο μύθος του Μινώταυρου και ο λαβύρινθος της Κνωσού που δημιουργήθηκε για να τον στεγάσει αποτελούν μια αλληγορία για να περιγράψουν την πολυπλοκότητα του παλατιού της Κνωσού αλλά και ένα συμβολισμό για μια πιο προσωπική αναζήτηση. Η εμπειρία του Θησέα μέσα στον λαβύρινθο τον οδηγεί στην ανακάλυψη της γεωμετρίας του. Η είσοδος στο λαβύρινθο οδηγεί στο κέντρο, στο τέρμα, στο θάνατο. Το να φτάσω στο κέντρο συνεπάγεται ότι θα ξεκινήσω πάλι για να βρω την έξοδο, μια αναγέννηση που θα ακολουθήσει την αντίστροφη πορεία προς την ελευθερία. Θα μπορούσε να πει κάνεις ότι ο λαβύρινθος είναι η αναζήτηση ενός κέντρου και της εξόδου από αυτό. Ηρόδοτου Ιστορίαι, Τόμος Β’, §148 41.
Ο βασιλιάς Μίνωας ανέθεσε στο Δαίδαλο να κατασκευάσει ένα λαβύρινθο, όπου θα στεγαζόταν ο Μινώταυρος, ένα τέρας μισό άνθρωπος και μισό ταύρος. Όποιος έμπαινε στον λαβύρινθο δεν έβρισκε ξανά την έξοδο και χανόταν εκεί. Ο μονός που τα κατάφερε ήταν ο Θησέας, ο οποίος αφού σκότωσε τον Μινώταυρο και με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης, βρήκε την έξοδο.
Ο μύθος του Θησέα και του Μινώταυρου μπορεί να αναπαραστήσει και την ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει ποιος είναι και να αντιμετωπίσει τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας του. Ο λαβύρινθος αναπαριστά την ανθρωπινή ψυχή και ο Μινώταυρος την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, αυτή που μας τρομάζει και γι’ αυτό την κρύβουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε. Ο Θησέας συμβολίζει τον άνθρωπο εκείνο που δεν φοβάται να γνωρίσει τον εαυτό του και βουτά στο βάθος της ψυχής του για να διορθώσει τα λάθη του.
Λαβύρινθοι υπάρχουν ανάμεσα στα ευρήματα από διαφόρους προϊστορικούς πολιτισμούς και λειτουργούσαν σαν παγίδες για κακά πνεύματα ή σαν μονοπάτια για τελετουργικούς χορούς. Οι ιθαγενείς της Αμερικής, αλλά και οι Ινδοί είχαν μύθους αντίστοιχους με του Θησέα, με τον ηρώα να μπαίνει σε μια λαβυρινθώδη δομή προσπαθώντας να φτάσει στο κέντρο της.
Στην Βρετάνια υπάρχουν λαβύρινθοι, που θυμίζουν περισσότερο σκοινί που κουλουριάζεται, που εικάζεται ότι είχαν σχέση με ταφικές και μυστικιστικές τελετές από την εποχή του Χαλκού (περίπου 3000 π.Χ.).
Στα μεσαιωνικά χρόνια, ο λαβύρινθος συμβόλιζε το δύσκολο μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσει κάνεις για να φτάσει τον Θεό, ένα αυστηρά καθορισμένο κέντρο και έχοντας σαν αρχή την γέννηση. Στη Δυτική θρησκευτική παράδοση λαβύρινθοι εντοπίζονται στα δάπεδα διαφόρων εκκλησιών. Τα μαιανδρικά μονοπάτια που ήταν ζωγραφισμένα στο πάτωμα, συμβόλιζαν το ταξίδι των πιστών στα Ιεροσόλυμα, και τα ακολουθούσαν όσοι πιστοί δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν πραγματικά μέχρι εκεί. Έτσι οι λαβύρινθοι, μαζί με την προσευχή, λειτουργούσαν σαν συμβολικές μορφές προσκυνήματος και σαν υποκατάστατο του ταξιδίου.
Kατά την Μυκηναϊκή εποχή, η χρήση της σπείρας σαν διακοσμητικό μοτίβο, επεκτείνεται στην ανατολική Μεσόγειο, στην νότια Ευρώπη και στην Σκανδιναβία. Οι σπειροειδείς διατάξεις, συνδεδεμένες με την δύναμη και την ενέργεια οδήγησαν στη δημιουργία δυο ακόμα σημαντικών μοτίβων: του μαιάνδρου και της σβάστικας, ενός ηλιακού σύμβολου.
Στην κλασσική Ελλάδα η σπείρα χρησιμοποιείται σαν συνδυασμός δομικής και λειτουργικής αναγκαιότητας και ταυτόχρονα σαν διακόσμηση, καθώς εισέρχεται σε σημαντικές αρχιτεκτονικές μορφές, όπως η περιέλιξη του ιωνικού κιονόκρανου. Πρόκειται για ένα εύρημα που συνδυάζει μορφή και λειτουργία. Με την διαπλάτυνση μεταβιβάζονται τα υπερκείμενα φορτία στον κατακόρυφο αρμό ενώ το θέμα των ελίκων προσδίδει χάρη και αίσθηση ελαφρότητας. Ο ιωνικός κίονας θεωρήθηκε από πολλούς ο εκπρόσωπος του μέτρου του κάλλους.
H σπείρα εντάσσεται στα αρχετυπικά σύμβολα, που όπως αναφέρει ο Carl Jung , εντοπίζονται αποκρυσταλλωμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο.Το σύνολό τους συνθέτει μια βάση δεδομένων που χρειάστηκε αιώνες για να συγκροτηθεί αλλά συνοδεύει πλέον κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Τα πρωτογενή αρχετυπικά σχήματα αποτελούν κωδικοποιημένη ανθρωπινή εμπειρία και λειτουργούν ως πυκνωτές ιδεών και φορείς νοημάτων και χρησιμεύουν ως εννοιολογικά εργαλεία αρχιτεκτονικής.
Ο όρος Σύμβολο αποδίδεται σε οτιδήποτε που αντιπροσωπεύει μια έννοια, είτε ως σημείο (απεικόνιση), είτε ως πρόσωπο που ενσαρκώνει τη συγκεκριμένη έννοια, κατά παραδειγματικό τρόπο, ή συναισθηματικό φόρτο, ή κάποιο γεγονός, ομοίως με ιδιαίτερη φόρτιση. Το σύμβολο μπορεί να είναι ένα αντικείμενο ή σημείο, ή πρόσωπο, ή φράση, ή γεγονός που χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει μια έννοια, ιδέα ή παρεμφερή πληροφορία του αντικειμένου. Ποτέ όμως η ίδια η ιδέα.
Το αναγνωριστικό σχήμα, σημάδι ή αναπαράσταση συμβάλλει (εξ ου και το όνομα) στην αποκρυπτογράφηση του νοήματος που αυτό φέρει. Η αναφορά στις συμβολικές διαστάσεις της σπείρας λειτούργει συμπληρωματικά στην κατανόησή της. Το σύμβολο άλλωστε αναδεικνύει αυτό που είναι κοινό σε όλα τα πράγματα και κατά συνέπεια αποκαλύπτει και ζωντανεύει θεμελιώδεις αφηρημένες έννοιες μέσα από συγκεκριμένα μοντέλα. Η πρώτη εικόνα και αίσθηση που δίνει ένα σπειροειδές σχήμα είναι η εικόνα της εξέλιξης και η προσπάθεια να αγγίξει το άπειρο. Αν η σπείρα είναι όντως σύμβολο του απείρου, πώς γίνεται αυτή η σύνδεση; Πώς μπορεί κάνεις να προσεγγίσει μια τέτοια έννοια; Και κυρίως πώς με μια πεπερασμένη γραμμή μπορεί κάνεις να συμβολίσει το άπειρο; Η σπείρα περιελίσσεται σε μια καθαρή, χωρίς διακοπές κίνηση. Αυτή η κίνηση τείνει να κλείσει μια διαδρομή ή ένα νόημα, χωρίς να το πράττει. Μας κάνει να αναρωτιόμαστε: “Γιατί όχι ακόμα μια περιστροφή;”
Ταυτόχρονα κινείται σε δυο άξονες -περιστρέφεται και επεκτείνεται. Συνδυάζοντας αυτά τα δυο στοιχειά, χωρίς να μεταβάλλεται αυτή η καμπύλη μπορεί να προεκταθεί επ’ άπειρον είτε προς το εξωτερικό, είτε προς το κέντρο. Οι οροί e-volute και in-volute, περιγράφουν την περιστροφική κίνηση μιας σπείρας είτε προς την περιφέρεια, είτε προς το κέντρο. Αυτή η εξελικτική πορεία της σπείρας προς το άπειρο, περιγράφεται σε διαφορές χωρικές δομές όπως τα ζιγκουράτ ή ο μυθικός πύργος της Βαβέλ σαν το όνειρο του ανθρώπου να ενώσει την γη με τον ουρανό.
Σε άλλες περιπτώσεις περιγράφει την κάθοδο στον κάτω κόσμο συναντήσει την Ευρυδίκη στον κόσμο των νεκρών μέσα από μια σπειροειδή κατάβαση. Εκτός από την σπείρα, δυο σχήματα έχουν την ιδιότητα να μπορούν να προεκταθούν και να αποτελέσουν και αυτά σύμβολα του απείρου: ο κύκλος και η ευθεία γραμμή. Ο κύκλος είναι μια καμπύλη που δεν έχει αρχή και τέλος, καθώς κλείνει τον εαυτό της και η ευθεία γραμμή -από τον μαθηματικό ορισμό της- έχει δυνατότητα απεριόριστης προέκτασης. Σε αντίθεση με την σπείρα, που είναι μια γραμμή, ο κύκλος είναι ένα επίπεδο που δημιουργείται από το περίγραμμά του. Αυτό χαρακτηρίζεται από ομοιογένεια και δεν αποσπά την προσοχή στο κέντρο. Μπορούμε να διατρέξουμε την περιφέρειά του, χωρίς ποτέ να σταματήσουμε.
Ο ουροβόρος, το φίδι που τρώει την ουρά του, αποτελεί σύμβολο της αιώνιας επιστροφής σε παγκόσμια κλίμακα. Ο κύκλος, κλειστός και παθητικός, περιέχει τον εαυτό του και αδιαφορεί για ότι υπάρχει γύρω του, έξω από την περιφέρειά του. Ο χαρακτήρας του συνδυάζει την σταθερότητα και την προστασία. Αυτάρκης και πλήρης, ο κύκλος περιβάλει τον χώρο, προστατεύοντας το εσωτερικό του. Όταν μελαγχολούμε συχνά σκαφτόμαστε έναν φανταστικό κύκλο μέσα στον όποιο κλεινόμαστε για να προστατευτούμε από τον κόσμο.
Η παράδοση αποδίδει στον κύκλο μαγικές, προστατευτικές δυνάμεις, έτσι αυτό το σχήμα επιλέγεται για να αποδώσει τον παράδεισο ή τα κάστρα στη λαϊκή φαντασία. Το μάτι διατρέχει πρώτα την περίμετρο του σχήματος, για να απορροφηθεί στο τέλος από το εσωτερικό του. Η κίνηση αυτή δεν μπορεί να έχει παρά κάτι το εσωστρεφές. Η μονή εξωστρεφής έκφραση του κύκλου είναι η τάση που εμφανίζει να εγκολπώνει αδύναμα στοιχειά που βρίσκονται κοντά του. Αυτή η τάση είναι μια φανταστική προέκταση της ιδιότητάς του να περιέχει. Εσωστρεφής και κλειστός, ο κύκλος που περιβάλει τον εαυτό του, μοιάζει αρκετά με το σημείο. Ανεξάρτητος και χωρίς δυναμική, έχει ανάγκη από αλλά σχήματα και γραμμές να τον περιβάλουν.
Τα σπειροειδή σύμβολα δεν επικράτησαν μόνο στην τέχνη των δυτικών πολιτισμών. Η κινεζική φιλοσοφία είχε θέσει την λογαριθμική σπείρα ως σύμβολο ανάπτυξης από τον 12ο αιώνα. To Ιαπωνικό tomoye χρησιμοποιήθηκε από τους Κινέζους φιλοσόφους σαν σύμβολο αναγέννησης. Οι σπείρες είναι εμφανείς και στα έργα τέχνης μεγάλων δυτικών καλλιτεχνών. Η άποψη του Goethe ήταν ότι η γραμμή είναι αρσενική και η σπείρα θηλυκή. Αυτή την ομορφιά προσπάθησαν να αποτυπώσουν στα έργα τους πολλοί καλλιτέχνες.
Την συναντάμε στη Αναγέννηση στο έργο του Leonardo da Vinci, ο όποιος χαρακτηρίζεται από το εύρος των αναζητήσεών του σε διάφορα πεδία. Μεταξύ άλλων, παρατηρώντας την φύση, ασχολήθηκε με τους σπειροειδείς σχηματισμούς του νερού και της σκόνης, στα κέρατα των ζωών, τα κελύφη των κοχυλιών και τις καμπύλες των φύλλων και των φυτών. Πολλές από αυτές τις μελέτες ενσωμάτωσε σε έργα του όπως ο αμμωνίτης στις μπούκλες της Λήδας και ένα παρόμοιο όστρακο στο κράνος του Scipio Africanus.
Ο Albert Dürer εξέδωσε το 1525 το πρώτο βιβλίο μαθηματικών στα γερμανικά το “Unterweisung der Messung”, με στόχο την πρακτική εφαρμογή της μελέτης του, καθώς απευθυνόταν σε τεχνίτες και καλλιτέχνες. Αυτή η πραγματεία ανάμεσα στις γεωμετρικές κατασκευές άλλων καμπύλων περιλαμβάνει την σπείρα του Αρχιμήδη και τη λογαριθμική σπείρα μέσα από παραδείγματα όπως η κατασκευή του ιωνικού κιονόκρανου, η κατασκευή μιας κωνικής από μια επίπεδη σπείρα και η ελεύθερη απόδοση με το χέρι μιας λογαριθμικής σπείρας. Ακόμα, σχεδίασε την ράβδο ενός επισκόπου με βάση την μικρή επίπεδη σπείρα που σχηματίζει ένα φύλλο φτέρης που ξετυλίγεται. Αυτή η ράβδος θυμίζει το Lituus, ένα ραβδί που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ρώμη, αποδίδοντάς του θεϊκές ιδιότητες. Ειδικά εκπαιδευμένοι ιερείς χρησιμοποιούσαν αυτό το εργαλείο από λεπτό μεταλλικό φύλλο, με το ένα άκρο του να καταλήγει σε σπείρα, το οποίο πιστεύεται ότι βοηθούσε στην ανίχνευση των μαγνητικών πεδίων.
Τέλος ας αναζητήσουμε, και την ετυμολογική προέλευση της λέξεως «σπεῖρα», η οποία συνδέεται με το ρήμα «σπείρω«, που σημαίνει:
1.»σπέρνω σπόρο»
2. «σπέρνω παιδιά, γεννώ»
3. «διασκορπίζω, διαδίδω, εξαπλώνω, επεκτείνω».
Από το ρήμα «σπείρω» προκύπτει και η λέξη «σπέρμα»:
1. . σπόρος των φυτών και σπέρμα των ζώων και,
2. μεταφορικά λέγεται για το σπέρμα, την πρώτη αρχή, την προέλευση, το αρχικό σημείο του οποιουδήποτε πράγματος. Είναι, επίσης, ο γόνος, η φυλή, καταγωγή , η γενιά.
Άλλες ομόρριζες λέξεις της αρχαίας ελληνικής είναι η σπορά, ο σπόρος, το σπαρτόν, η διασπορά και ηπανσπερμία (πᾶν + σπέρμα).
Επιλογές από την ερευνητική εργασία της Κας Πατρώνη Ελένης :"Η ΣΠΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ", ΑΚ. ΕΤΟΣ 2012-2013.
Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος
mythagogia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου