Ξεκάθαρη είναι πλέον η οργή των 12.000 εγκλωβισμένων μεταναστών και προσφύγων στην Ειδομένη οι οποίοι πλέον ξεσπούν ακόμα και στους ανθρώπους των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που μέχρι χθες ήταν ο μοναδικός συμπαραστάτης τους μέσα στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στον υπαίθριο καταυλισμό.
Η έκρυθμη κατάσταση, μετά τον αυτοπυρπολισμό δυο ατόμων, έσπειρε το φόβο στις ΜΚΟ αναγκάζοντας πολλά από τα μέλη τους να τραπούν σε φυγή καθώς η κατάσταση κρίθηκε επικίνδυνη.
Ήδη οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», η πρώτη ΜΚΟ που έφτασε στην περιοχή, εγκατέλειψε χθες για πρώτη φορά τον καταυλισμό των προσφύγων. «Με το πρώτο φως της ημέρας θα επιστρέψουμε στην Ειδομένη. Εάν η κατάσταση είναι ομαλή, θα παραμείνουμε στο σημείο», λέει μέλος των ΓΧΣ.
Το χώρο της Ειδομένης εγκατέλειψε και η Ύπατη Αρμοστεία, η οποία ανακοίνωσε την απόφασή της να αναστείλει μέχρι νεωτέρας τις δραστηριότητες της και στα ελληνικά νησιά, ως αντίθεση για την μετατροπή των hotspots σε κλειστές δομές.
«Εγκαταλείψαμε τον καταυλισμό μόλις ξέσπασαν τα επεισόδια. Βρισκόμαστε εκεί για να τους βοηθήσουμε. Εάν όμως οι όποιες ενέργειες, κριθούν επικίνδυνες για τη σωματική ακεραιότητα των μελών μας, τότε αποχωρούμε», λέει μέλος της Ύπατης Αμοστείας
Πρόσφυγες και μετανάστες εκτός από το να φωνάξουν «go, go, nofood, nowater» στους εθελοντές, ξάπλωσαν στις σιδηροδρομικές γραμμές ενώ μετά δυσκολίας κάποιοι γονείς δέχτηκαν να δώσουν γάλα στα παιδιά τους. «Αργά το βράδυ, μοιράσαμε φαγητό και γάλα στα παιδιά τους. Στην αρχή, οι γονείς εξέφρασαν την αντίθεση τους, όμως στη συνέχεια δέχτηκαν», λέει μέλος της ΜΚΟ «Πράξις»
Η κατάσταση στην Ειδομένη θυμίζει «καζάνι που βράζει» με τους πρόσφυγες να δυσανασχετούν εξαιτίας της αόριστης παραμονής τους στον καταυλισμό αλλά και της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας που τους κρατά μακριά από την… ελευθερία. Η Ειδομένη για αυτούς τείνει να γίνει η «φυλακή» τους, ο τελικός προορισμός τους.
Ήδη ο αριθμός των μεταναστών που αναρωτιέται εάν άξιζε η όλη ταλαιπωρία που έζησαν από την πρώτη ημέρα του ταξιδιού τους, ανέρχεται σε χιλιάδες. Η καταβολή υπέρογκων ποσών στους διακινητές, ο φόβος του θανάτου κάθε φορά που πάλευαν με τα κύματα, αλλά κυρίως ο αβάσταχτος πόνος της απώλειας ενός δικού τους ανθρώπου, τους θυμίζουν γιατί πρέπει να φτάσουν στο τέλος αυτού του ταξιδιού. Προς το παρόν, κάποιοι από αυτούς, καταπίνουν την οργή τους για χάρη των μικρών παιδιών και διατηρούν χαμηλούς τόνους, ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ευελπιστούν σε μια άμεση απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών που θα τους χαροποιήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου