Ο Δρ. Μάνος Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου.
Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!
Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές.
Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας».
Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.
Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας.
Σκέφτομαι άρα υπάρχω.
Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. (νοητή ζωή όπως μας λέει ο Ερμής Τρισμέγιστος χιλιάδες χρόνια πριν).
Το υλικό μας υπόστρωμα (τα αισθητά σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου. (πυρ και πνεύμα)
Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.
(δικές μου σημειώσεις..ο άνθρωπος της Γης είναι η δίχως λογική φύση από πυρ και πνεύμα που παίρνει υπόσταση και ζωή από την νοητική ουσία της ψυχής).
Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα; Όχι, είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε.
Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).
Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.
(όταν οι ψυχές-συνειδητότητες εισέλθουν στην ενεργειακή καμπύλωση-εικονικό ολόγραμμα, δηλαδή ενωθούν με την πληροφορία της υλικής διπολικής υπόστασης ως ζωή, με την έννοια του χρόνου μέσω της αυξομείωσης της γέννησης και της φθοράς).
(Τότε προκύπτει ο τρισδιάστατος "υλικός"κόσμος, ενώ όλα είναι στην πραγματικότητα νοητά, όπου εισέρχονται στην τέταρτη διάσταση οι ψυχές για να ενωθούν με την "πληροφορία-πυρ και πνεύμα" και να γεννηθούν τα αισθητά σώματα μέσα στον εικονικό χώρο, που εμείς εδώ ονομάζουμε ως πυκνότητα υλοενέργειας).
Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας, αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.
(Όπως οι μαύρες τρύπες απορροφούν την ύλη και χάνεται από τα δικά μας μάτια..με τον ίδιο τρόπο όταν καμπυλώνεται ο χωρο-χρόνος ανάλογα με το "βάθος της αφύπνισης της συνειδητότητας των ανθρώπων" τα σώματα τους παύουν να υπάρχουν και αρχίζουν οι άνθρωποι να "βλέπουν" τον αόρατο νοητό κόσμο της ψυχής.
Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη διάσταση, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου.
(όταν καμπυλώνεται ο χωρο-χρόνος (υλικός κόσμος), βλέπουμε να χάνεται η ύλη, αφού χώρος και χρόνος γίνονται ένα, ανάλογα το "βάθος της αφύπνισης συνειδητότητας των ανθρώπων" και τα σώματα τους παύουν να υπάρχουν και αρχίζουν να "βλέπουν" τον αόρατο νοητό κόσμο της ψυχής τους.
Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη.
Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.
Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου.
(όσο όμως βρισκόμαστε μακριά από την επίδραση της βαθιάς καμπύλωσης του χωροχρόνου-υλικού κόσμου, ζούμε μέσα στον αισθητό υλικό κόσμο ως πραγματικότητα).
(Η ανάπτυξη και η φθορά είναι επίσης ο κύκλος της ζωής των ανθρώπων στην Γη).
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.
(το διττό πνεύμα είναι η τρισδιάστατη λογική μας, όπου βλέπει την τρισδιάσταση πραγματικότητα ως πραγματική ζωή μέσα από τις αισθήσεις συναισθήματα πάθη και επιθυμίες).
(η τρίτη και η τέταρτη διάσταση είναι ενωμένες, άρα συνυπάρχουν μαζί, όπως η ψυχή συνυπάρχει με το τρισδιάστατο "υλικό" αισθητό σώμα, το οποίο τρισδιάστατο αισθητό σώμα μας δίνει την αίσθηση ότι ζούμε!..)
Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς.
Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο. Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.
(η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ζωή που της δίνει η ψυχή μας!!!! δίνει ζωή στο πυρ και πνεύμα.)
Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
(δεν υπάρχει ο χώρος! διότι όταν καμπυλλώνεται στην τέταρτη διάσταση όπως τον καμπυλώνουν οι μαύρες τρύπες παύει ο χώρος να υπάρχει!!)
Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Και ο Απολλώνιος Τυανέας μας είπε:
Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση.
Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος, στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται, εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας, αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.!!!!!!!! σωστά; και αυτό ειπώθηκε δύο χιλιάδες χρόνια πριν!!!!
Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια.
Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω.
«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό… Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης.
Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας.
Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα.
(οι ψυχές είναι οι δυνάμεις της Αρμονίας! όπου όλα είναι ένα ενωμένα μέσα από την ολότητα του ενός! και το ένα Όλον!)
Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό;
Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.
(αυτή η ενιαία συνείδηση της ολότητας της ψυχής μας, όταν ενώνεται με το πυρ και πνεύμα, ζει τον τρισδιάστατο υλικό κόσμο όπου ο άνθρωπος ζει διασπασμένος διττός διπολικά, όπου το καθετί έχει το αντίθετο του μέσα από την εναντίωση και διαμάχη, όπου τότε εμφανίζεται το Εγώ μας, η ατομικότητα μας η διαφορετικότητα μας που θέλει να εξουσιάζει τα πάντα μόνος του! διαιρώντας την ολότητα του ενός του νοητού κόσμου της ψυχής!).
Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;
Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη, ότι δηλαδή η ύλη είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος.
Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα.
(τα μαύρα σκοτάδια που λέγαμε είτε της επιστήμης που κατευθύνει την ανθρωπότητα όταν εξουσιάζεται από το κατεστημένο της ελίτ, είτε των ιερατείων που δημιούργησαν τις θρησκείες και εξουσίαζαν τους ανθρώπους βλέποντας τους ως δούλους, όπου ο σκοταδισμός όταν κυριαρχεί στον άνθρωπο δαιμονοποιεί τα πάντα).
Εφόσον λοιπόν πιστεύαμε ότι η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, και από την υλική πραγματικότητα ξεκίνησαν όλα, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.
Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της.
(οι άνθρωποι όταν γίνονται κτήνη!! και εκμεταλλεύονται τον συνάνθρωπο τους για να αποκτήσουν τα υλικά αγαθά προς ατομικό όφελος τους).
Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!
Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές…
Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία;
Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.
Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ».
Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix.
Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της.
Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια.
Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.
Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή;
Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη.
Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.
Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος.
Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου.
Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης.
Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.
Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους.
Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους.
Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.
Από το Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43
morfeas sky, oneirosky
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου