ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ
Η Πραγματικότητα Είναι ένας πολύ Σουρεαλιστικός τόπος!
«Ο αισιόδοξος πιστεύει ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός. Ο απαισιόδοξος υποψιάζεται ότι ο αισιόδοξος μπορεί να έχει δίκιο».
Zygmunt Bauman
Γράφει ο Γιώργος Στάμκος
Δύσκολα μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον μου κάποιος που δεν έχει εκμαιεύσει απ’ τον εαυτό του έστω κάποιες στοιχειώδεις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Κάποιος που δεν στέκεται έκθαμπος απέναντι στην πραγματική απελευθέρωση του εαυτού του. Πιστεύω πως «Ο άνθρωπος είναι βιολογικά προγραμματισμένος με τρόπο ώστε να μην υπόκειται σε κανένα προγραμματισμό και να έχει πάντοτε την ελευθερία της συνεχούς αναζήτησης νέων στόχων και σκοπών» (Lewis Thomas). Οι διερωτήσεις και όχι οι «βεβαιότητες» είναι αυτές που μας καθορίζουν και μας κάνουν ανθρώπους, ζωντανά πλάσματα και όχι μηχανήματα αντανακλαστικών. Γι’ αυτό κι η ιστορία του ανθρώπινου είδους δεν είναι τρένο για να προχωρά πάνω σε ράγες αλλά υπόκειται σε διαρκείς μεταβολές, σκαμπανεβάσματα κι ανατροπές. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, ως τώρα τουλάχιστον.
Πριν όμως εγκαταλείψουμε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο παρελθόν –ευτυχώς πάντως που κάποιοι ιστορικοί αναζωογονούν το ενδιαφέρον μας για την Ιστορία!–, ας αναρωτηθούμε μήπως το μέλλον είναι απλά κάτι το οποίο δεν υπάρχει –μια φαντασίωση, μια ακόμη ψευδαισθησιακή μας «βεβαιότητα» που συνορεύει με τον αναπόφευκτο θάνατο. Οπότε τι μας μένει πέρα από ένα αιώνιο τυραννικό παρόν; Ειδικά αν αυτό το παρόν δεν είναι παρά μια ζοφερή πραγματικότητα, μια επανάληψη της μιζέριας, μια ανακύκλωση των αδιεξόδων; Τότε, αναρωτιόμαστε φυσιολογικά, τι έχουμε να χάσουμε πέρα από μια ζωή που δεν έχει να εκπληρώσει κανένα σκοπό; Αυτή όμως η συνειδητοποίηση δεν πρέπει να μας οδηγεί στη δίνη της απαισιοδοξίας και της απόγνωσης. Όλα αυτά δεν είναι παρά συναισθήματα τα οποία μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε μόνον όταν είμαστε έτοιμοι. Στο μεταξύ συνεχίζουμε να είμαστε αιχμάλωτοι στις ψευδαισθήσεις που οι ίδιοι κατασκευάζουμε τόσο ως άτομα όσο και ως συλλογικότητες…
Προχθές το βράδυ που έβρεχε, καθώς περπατούσα στο δρόμο, πάτησα δύο σαλιγκάρια. Σύνθλιψα μες στο σκοτάδι δύο ζωντανά πλασματάκια που η τύχη τους τα έφερε στο δρόμο μου (ο αποκρουστικός ήχος της σύνθλιψης αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου…). Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο θυμάμαι την κόρη μου, όταν ήταν ακόμη παιδάκι στο νηπιαγωγείο κι ένας συμμαθητής της πάτησε επίτηδες ένα σαλιγκάρι: «Άχ το καημένο, μπορούμε να το ξαναφτιάξουμε;» κλαψούρισε μια συμμαθήτριά της. «Το σαλιγκάρι δεν είναι παζλ για να το ξαναφτιάξεις!», απάντησε ψύχραιμα εκείνη. Έτσι είναι, η ζωή δεν ξαναφτιάχνεται, είναι μοναδική. Ακόμη κι ένα μικρό παιδάκι το καταλαβαίνει. Πατώντας τα άτυχα σαλιγκάρια αναρωτήθηκα αμέσως πως κι εγώ θα μπορούσα να είμαι στη θέση τους. Να βρισκόμουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Να με χτυπούσε ένα αυτοκίνητο που έτρεχε εκτός ελέγχου ή ένας κεραυνός. Η ζωή μου να σταματούσε ξαφνικά χωρίς επίλογους και διατυπώσεις. Ένα… κρακ και τέλειωσε…
To παιχνίδι της ζωής, αλλά και του έρωτα, κυριολεκτικά χάνεται ή κερδίζεται ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όμως για να συμβεί κάτι το συνταρακτικό συχνά χρειάζεται να μη συμβεί τίποτε. Απλά να περιμένεις, να έχεις υπομονή και να συγκρατήσεις το δυναμικό σου. Δεν χρειάζεται να ξοδέψεις την άνοιξή σου απ’ τη βιασύνη σου να δεις το καλοκαίρι. Το ατέλειωτο καλοκαίρι θα σε κάψει ούτως ή άλλως.
Αρχίζω να μιλώ με τα περιστέρια, σαν τον Τέσλα, κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι καλό, τι λέτε;
Για επικοινωνία με τον Γ. Στάμκο: stamkos@post.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου