Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Cthulhu στα Κάρβουνα με σώς Μυημένων





«…Και τότε ήταν που ο Nyarlathotep ήρθε από την Αίγυπτο. Ποιος ήταν, κανείς δεν ήξερε, αλλά καταγόταν από το παλιό αίμα και έμοιαζε με Φαραώ. Οι φελάχοι γονάτιζαν όταν τον έβλεπαν, αλλά δεν μπορούσαν να πουν γιατί. Είπε ότι είχε αναδυθεί από το σκοτάδι είκοσι επτά αιώνων κι ότι είχε ακούσει μηνύματα από μέρη που δεν βρίσκονταν σ’ αυτόν τον πλανήτη. Στις χώρες του πολιτισμού ήρθε ο Nyarlathotep, μαύρος, ισχνός και δυσοίωνος, πάντοτε αγοράζοντας παράξενα όργανα από γυαλί και μέταλλο και συνδυάζοντάς τα σε όργανα ακόμα πιο παράξενα.

Μιλούσε πολύ για τις επιστήμες, για τον ηλεκτρισμό και την ψυχολογία και έκανε επιδείξεις δύναμης που άφηναν τους θεατές του άφωνους, και που όμως εκτόξευσαν τη φήμη του σε δυσθεώρητα ύψη. Οι άνθρωποι συμβούλευαν ο ένας τον άλλον να δουν τον Nyarlathotep, και ανατρίχιαζαν. Και όπου πήγαινε ο Nyarlathotep, η γαλήνη εξαφανιζόταν, διότι οι νυχτερινές ώρες γέμιζαν με κραυγές από εφιάλτες.» H.P. Lovecraft «Nyarlathotep»

Ο Cthulhu είναι ο αρχιερέας των Μεγάλων Παλαιών. Αν και η καταγωγή του δεν είναι πάντα σαφής (στο διήγημα «Εκείνος που ψιθύριζε στο Σκοτάδι» κατονομάζεται ο πλανήτης Vhoorl, αλλά αυτή είναι και η μοναδική αναφορά του), το σίγουρο είναι πως ήρθε «πέρα από τα άστρα». Στα «Βουνά της Τρέλας» επίσης, ο Cthulhu και η φυλή των γεννημάτων του εμφανίζονται σαν μια φυλή εξωγήινων όντων, που ήρθαν από το διάστημα στην αρχή της ιστορίας της Γης. Αν και ο Cthulhu έχει σχέση με τους υπόλοιπους Μεγάλους Παλαιούς, φαίνεται πως δεν είναι της ίδιας γενιάς.

Στον «Τρόμο του Ντάνγουιτς» ο Lovecraft γράφει: «Ο Μεγάλος Cthulhu είναι ξαδερφός τους κι όμως πολύ λίγο μπορεί να τους κατασκοπεύσει». Από όλους τους Άρχοντες των Παλαιών ο Cthulhu είναι μόνος του και ξεχωρίζει, επειδή δεν έχει το ίδιο αίμα με τους άλλους, αν και το αίμα του είναι ανακατεμένο με το δικό τους. Τον χρησιμοποιούν ως ξίφος και πιστεύουν πως θα τον κρατήσουν μακριά όταν η μάχη τελικά κερδηθεί, μα εκείνος φυλά καλά την άποψή του και κανείς δεν γνωρίζει τι σκοπεύει να κάνει με τους συγγενείς του»

Cthulhu στα Κάρβουνα με σώς Μυημένων

Σύμφωνα με τα «Βουνά της Τρέλας» όταν ο Cthulhu και η σπορά του έφτασαν στη Γη, ξεκίνησαν ένα πόλεμο ενάντια στους Πρεσβύτερους, τον οποίο τελικά ο Cthulhu και οι Παλαιοί έχασαν. Το αποφασιστικό σημείο της ήττας τους, ήταν η αλλαγή της θέσης των αστερισμών. Όταν τα άστρα άλλαξαν θέση, η ακτινοβολία τους έγινε βλαβερή για τους Παλαιούς, αναγκάζοντάς τους να αποχωρήσουν από τη Γη, προς άλλες διαστάσεις, αναμένοντας την ώρα που οι συνθήκες θα ξαναγίνονταν βολικές για την επιστροφή τους.

Όμως ο Cthulhu αρνήθηκε να αποχωρήσει από τις χώρες που είχε κατακτήσει. Το φυλάκισαν με ισχυρή μαγεία που τον κρατάει ασφαλή μέσα στην κατοικία- φυλακή- τάφο πάνω στο βουνό που σκίαζε τη νησιώτικη πόλη της R’lyeh, μια πόλη με περίεργα κτίσματα που χαρακτηρίζεται από εφιαλτική, Μη Ευκλείδεια γεωμετρία.

«Πλάγιασε σαν πεθαμένος μέσα σε ένα τάφο προστατευμένο από πανίσχυρες σφραγίδες, όμως ονειρευόταν και μέσα από τα όνειρά του συνέχιζε να κυβερνά τον κόσμο, επειδή οι σκέψεις του διαφεντεύουν τη θέληση όλων των κατώτερων πλασμάτων».

Η πύλη του τάφου σφραγίστηκε με το Σημάδι των Πρεσβύτερων, προκειμένου ο Cthulhu να μείνει για πάντα φυλακισμένος και η R’lyeh βυθίστηκε.

Ωστόσο, ο Cthulhu δεν μένει για πάντα κοιμισμένος. Κάποιες φορές, όταν τα νερά χαμηλώνουν, η R’lyeh αναδύεται και γίνεται ξανά ορατή. Τότε, ο Cthulhu, μέσα από το νεκρό του ύπνο, στέλνει μηνύματα με τη σκέψη του. Αυτά τα μηνύματα μπορούν να τα ακούσουν κάποιοι ελεγχόμενοι ή με καταλήψεις κατώτερων όντων άνθρωποι, μέσα από τα όνειρά τους και να κάνουν το θέλημά του. Φυσικά, τα ακούν και όσοι λατρεύουν το Νεκρό Θεό, και προσπαθούν να φτάσουν στη R’lyeh πριν ξαναβυθιστεί, να σπάσουν την Πρεσβύτερη Σφραγίδα και να ελευθερώσουν τον Μεγάλο Παλαιό. Μια τέτοια περίπτωση περιγράφει και το «Κάλεσμα του Cthulhu», όπου όλα τα γεγονότα συνέβησαν την ίδια χρονική περίοδο, που η R’lyeh είχε αναδυθεί. Όταν τα αστέρια έρθουν ξανά στη σωστή τους θέση, τότε, όπως και οι υπόλοιποι Παλαιοί, ο Cthulhu θα επιστρέψει, και θα φέρει το χάος.



Πως μοιάζει αυτό το έκτρωμα ο Cthulhu;

«Έμοιαζε με κάποιο είδος τέρατος, ή με σύμβολο που παρίστανε κάποιο τέρας, μια μορφή που μόνο μια αρρωστημένη φαντασία μπορούσε να συλλάβει. Αν πω πως με την έντονη φαντασία μου ξεχώριζα τις εικόνες ενός χταποδιού, ενός δράκου και μιας ανθρώπινης καρικατούρας δεν θα ξέφευγα από το νόημα του πράγματος. Ένα σαρκώδες κεφάλι με πλοκάμια ξεπρόβαλλε από ένα παράξενο φολιδωτό σώμα με υποτυπώδη φτερά».

Ένα από τα πιο παράδοξα στοιχεία του Cthulhu είναι σίγουρα το όνομά του. Κατά καιρούς έχουν προταθεί διάφοροι τρόποι προφοράς, Καθούλου, Κουτούλου, Κτούλου, Κθούλου, η οποία χρησιμοποιείται και στις ελληνικές μεταφράσεις των κειμένων της Μυθολογίας. Για το όνομα του Παλαιού ο Lovecraft σε μια επιστολή του γράφει:

«Ποτέ δεν έγινε καμιά προσπάθεια να αποδοθεί το όνομα του κολασμένου τέρατος της R’lyeh στο αλφάβητό μας – αν και ο Abdul Alhazred έκανε μια απόπειρα με αραβικούς χαρακτήρες, που επαναλήφθηκε στα Ελληνικά από τον Βυζαντινό μεταφραστή. Ο Λατίνος, απλώς αντέγραψε τον Έλληνα. Τα γράμματα Cthulhu ήταν απλώς εκείνα που χρησιμοποίησε ο καθηγητής Angell [στην ιστορία Το Κάλεσμα του Cthulhu] πρόχειρα και ατελώς για να παραστήσει το ονειρικό όνομα που του ψέλισσε με το στόμα του ο νεαρός καλλιτέχνης.

Ο πραγματικός ήχος, με όσο περισσότερη προσέγγιση θα μπορούσαν να το αναπαράγουν τα ανθρώπινα φωνητικά όργανα ή να τον καταγράψουν τα ανθρώπινα γράμματα, μπορεί να θεωρηθεί κάτι όπως Khlul’lu. Η αρκετή προσοχή με την οποία επινοήθηκε το όνομα ήταν κάτι σαν μια διαμαρτυρία μου ενάντια στην ανόητη και παιδιαστική συνήθεια των περισσότερων συγγραφέων του αλλόκοτου και της επιστημονικής φαντασίας να βάζουν εντελώς μη ανθρώπινες οντότητες να χρησιμοποιούν ονόματα εντελώς ανθρώπινου χαρακτήρα, λες και θα ήταν δυνατόν όντα με ξένα όργανα να χρησιμοποιούν γλώσσες βασισμένες στα ανθρώπινα φωνητικά όργανα. Στην πραγματικότητα κάθε όνομα που υποτίθεται ότι προέρχεται από μή ανθρώπους θα έπρεπε να κατασκευάζεται με σχολαστική προσοχή, ώστε να μη συμβιβάζεται με τις αρχές της φωνητικής και της γλώσσας των ανθρώπων».

Η φυσική πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αγγίζει ένα μικρό μόνο μέρος της νοητικής μας λειτουργίας. Ένα μέρος στο οποίο μας έχει επιτραπεί μια σχετική πρόσβαση και κίνηση, σε ένα περιορισμένο αριθμό διαστάσεων. Σαν κάτι, ένας μηχανισμός ή μια σφραγίδα να έχει κλειδώσει τον άνθρωπο έξω απ” το αχανές πεδίο όλων των δυνατοτήτων του. Η φύση αυτού του μηχανισμού, που εντυπώθηκε βιολογικά μέσα στο ανθρώπινο γονιδίωμα σε κάποια στιγμή της εξέλιξης του, είχε διπλό ρόλο.

Απ’ την μια να τον εγκλωβίσει σε μια φούσκα ψευδαισθήσεων, πετσοκόβοντας κυριολεκτικά και μεταφυσικά τις ουσιαστικές ψυχικές κρυσταλλώσεις του. Απ’ την άλλη, να τον “προστατέψει” απ’ την τρομαχτική αλήθεια της γνώσης για την ύπαρξη διαστάσεων και συνειδήσεων πέρα απ’ την δική του κατανόηση. Ναι, ο άνθρωπος κάποτε ζούσε και βίωνε άμεσα την πραγματικότητα των μύθων, των ηρώων και των θεών, χωρίς την μεσολάβηση κάποιας πολιτισμικής θωράκισης. Οι πύλες της συνείδησής του ήταν ανοιχτές στην μαγεία και μπορούσε με μια στάση ηρωική να αντιμετωπίσει ή έστω να κατανοήσει οτιδήποτε προσπαθούσε να αγκιστρωθεί στον κόσμο του από αλλού. Οτιδήποτε; Χμμμ!!

Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια έντονη δραστηριότητα στους μεταφυσικούς και δήθεν αποκρυφιστικούς κύκλους σε σχέση με την μυθολογία Κθούλου. Μια δραστηριότητα που κατά την γνώμη μου έχει ξεφύγει αρκετά απ’ τα πλαίσια της έρευνας για την κατανόηση κάποιων αρχέγονων τρομαχτικών μυστικών και αγγίζει πλέον τα όρια της λατρείας και της εμμονής. Η σκιά κάποιων ξεχασμένων όντων που φωτίστηκε αρκετά ώστε να μετατραπεί σε άλλο ένα είδωλο αυτογνωσίας.

Μια μέθοδο που χρησιμοποιούν κάποιοι σύγχρονοι μάγοι της «ψυχανάλυσης» ως αυτοσκοπό,κρύβοντάς την πίσω απ’ ένα μανδύα τελετουργικής αφύπνισης, ώστε να ελεγχθεί και να εκδηλωθεί στην πραγματικότητά μας κάτι που δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο, παρά μόνο διατροφική. Ο άνθρωπος ποτέ δεν ήταν στην κορυφή της διατροφικής πυραμίδας, άσχετα αν ένιωθε έτσι μέσα στα δεσμά του ανθρωπομορφισμού του. Κάτι άλλο διεκδικούσε κυριαρχία πάνω στο σώμα του και στην ψυχή του.

Μπορεί να γίνει αντιληπτή η έλξη του ανθρώπου για είδωλα, ειδικά εκείνα που κάποτε προσωποποιούσαν το σκοτάδι και την ίδια την διάλυση της ύπαρξής του και μια έρευνα στους ακραίους και μύχιους αυτούς φόβους είναι μάλιστα και θεμιτή. Στο βαθμό όμως που εκτονώνει όλες αυτές τις συσσωρευμένες πιέσεις της γενετικής και υποσυνείδητης κληρονομιάς μας και απελευθερώνει το άνθρωπο απ” αυτήν την σαγήνη.

Εδώ όμως έχουμε μια αλαζονική προσπάθεια, όχι να κατανοηθούν οι χαοτικές ενέργειες που διέπουν την φύση και την δημιουργία, αλλά να προσδιορισθούν και να επικληθούν δυνάμεις καταστροφικές, προς όφελος μια μειονότητας. Μια προσπάθεια που είναι εξ ορισμού χαμένη για τον άνθρωπο, για τον λόγο του ότι αυτό που κάποιοι προσπαθούν να επισπεύσουν ως έσχατο, είναι και αυτό που θα τους διαλύσει και δε μιλάμε μόνο για τον φυσικό θάνατο εδώ πέρα.

Ο άνθρωπος πάντα είχε την ανάγκη για είδωλα και νομίζω ότι αυτός είναι και ο βασικός μηχανισμός της φυλακής του. Η αντανάκλαση της ουσίας σε άπειρα είδωλα και μορφές και η παγίωσή της μέσα στα διάφορα συστήματα πεποιθήσεων που ο ίδιος επινόησε. Έπαψε δηλαδή να λειτουργεί με το ένστικτο και αφέθηκε να προσδιορίσει αυτό που τον περιβάλλει μέσα από σύμβολα νοησιαρχίας ή πίστης. Ίσως, αν το ένστικτό του ήταν ενεργοποιημένο να κατανοούσε ότι η μόνη δράση απέναντι σ΄ αυτά τα όντα είναι η μάχη ή η απόδραση απ” τις δημιουργίες τους, όχι η επίκληση και σίγουρα όχι μια στάση μοιρολατρικής εξιλέωσης και αιώνιας επιστροφής στην σούπα της δημιουργίας.

Η διατήρηση μιας ηρωικής ταυτότητας απέναντι σε δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές και τελείως ξένες προς την ανθρώπινη υπόσταση. Μια στάση που διακρίνει το άτομο απ’ τα πειθήνια και υποταγμένα ανθρωπάκια που αναζητούν του ξεχασμένους παλαιούς θεούς του Πυρηνικού Χάους. Ο Χ. Φ. Λάβκραφτ παρουσίασε αυτούς ακριβώς τους φόβους του σε ένα φανταστικό λογοτεχνικό δημιούργημα, δίνοντας αληθινές πληροφορίες μέσα σε άλλα και για τις μαύρες μυστικές αδελφότητες που ακόμα και σήμερα επηρεάζουν τους αδαείς και φιλόδοξους μύστες.

Τα όντα της μυθολογίας Κθούλου θεωρήθηκαν μέγιστοι θεοί που κινούν τα νήματα της άβουλης ανθρωπότητας από ένα στατικό κόσμο, στον οποίο δεν είναι ακριβώς νεκρά. Επιθυμούν την επιστροφή τους και δρουν προς αυτήν την κατεύθυνση εκπέμποντας μεθ’ υπνωτικές υποβολές στους υπό κατάληψη πιστούς. Αυτοί απλά πιστεύουν ότι οι μεγάλοι παλαιοί κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν και πως με τις πράξεις τους προετοιμάζουν την γη για τους άρχοντες τους.

Στο κάλεσμα του Κθούλου, αφηγείται μια εφήμερη ανάδυση του ξεχασμένου θεού απ” τα βάθη του ασάλευτου ύπνου στην επιφάνεια της συνείδησης. Θα έρθει μια μέρα που η μαύρη πόλη του θα αναδυθεί και δεν θα επιστρέψει στον βυθό. Ο Κθούλου τότε θα ξυπνήσει για τα καλά και θα αρχίσει να καταστρέφει τον κόσμο. Αναγγέλλοντας μια καινούργια εποχή Χάους και καλώντας τους Μεγάλους Παλαιούς να επιστρέψουν, καθώς οι λάτρεις τους θα έχουν καταφέρει να ανοίξουν τις πύλες. Αυτό υποτίθεται θα συμβεί “όταν τα άστρα θα είναι στην σωστή τους θέση”.

Η βασική περιγραφή της μυθολογίας Κθούλου κάνει λόγο για ένα πανάρχαιο μυστικό πόλεμο μέσα στις δημιουργίες αλλά και στην ψυχή του ανθρώπου. Πολλές οι προεκτάσεις και οι συμβολισμοί, σε όλες τις μυθολογίες, που αναφέρουν τον ερχομό όντων από άλλες διαστάσεις και την κυριαρχία τους πάνω στην γη. Οι μύθοι αυτοί, είτε αλληγορικά τους πάρουμε, είτε κυριολεκτικά, δίνουν μια χαρτογράφηση σε πεδία της ανθρώπινης συνείδησης ξεκαθαρίζοντας τον ρόλο του ανθρώπου απέναντι σε δυνάμεις αβυσσαλέες και καταστροφικές.

Το γένος των ηρώων ήταν εκείνο που προσπάθησε να καθαρίσει την γη απ’ αυτά τα όντα σφραγίζοντας τις πύλες και τα σύνορα ανάμεσα στους κόσμους. Αντίθετα τα ιερατεία και οι κάστες των μυημένων τρομάρα τους, πειραματίστηκαν μέσα απ’ τις λατρείες τους και την απίστευτη εγωπάθεια τους, σε διάφορες θεότητες, δημιουργώντας μεταλλάξεις και υβριδικά γένη, για δικό τους όφελος και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι σήμερα.

Στην εγωπαθή μεγαλομανία τους, άνοιξαν περάσματα και προσκάλεσαν ενέργειες που δεν μπορούσαν να κουμαντάρουν. Ακόμα και σήμερα πράττουν αναλόγως. Επικαλούνται συχνά αναζητώντας την εύνοια απ” τους αφέντες τους, πιόνια στα χέρια αλλότριων θελήσεων και σκοπών, με πρόσχημα την δύναμη και τον έλεγχο, τον οποίο όμως έχουν ήδη χάσει. Γίνονται οι ίδιοι τα δοχεία που φιλοξενούν δυνάμεις οι οποίες τους χειρίζονται σαν μαριονέτες.

Σύμφωνα λοιπόν με την μυθολογία του θέματος, όπως την παρουσίασε ο Λάβκραφτ, θρησκευτικές ομάδες και τάγματα είχαν αφιερωθεί στην λατρεία του Κθούλου και των Μεγάλων Παλαιών. Τα τάγματα αυτά δρουν ακόμα και σήμερα, μέσα από διάφορα αποκρυφιστικά παρακλάδια και με διαφορετικούς μανδύες συγκάλυψης και να περιλαμβάνουν μέλη από πολλά κοινωνικά στρώματα και επαγγέλματα.

Ο χώρος της μεταφυσικής και των μυήσεων άλλωστε είναι πρόσφορος και δίνει εκπαιδευτικά κίνητρα για τουριστικές επαφές με άλλες συνειδήσεις. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε έτσι κι αλλιώς όλοι μας, στην αιθερική σούπα, οπότε οτιδήποτε ξεπετάγεται στον κόσμο μας ή μέσα στο μυαλό μας είναι φιλικό και επιθυμητό. Ακόμα και οι παρανοητικές οντότητες, οι ψυχοσκώληκες και τα ανόργανα βαμπίρ που αναζητούν και αυτά την αγάπη μας … χι χι!! Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος, που σε μόνιμη βάση, απροετοίμαστος, χωρίς στοιχειώδη εκπαίδευση και με άγνοια κινδύνου, επικαλείται για να δέσει το ανεξέλεγκτο. Μόνο ο Κθούλου ξέρει και οι βεντούζες του που έχουν κολλήσει στα μυαλά τους.

Η κλασσική μέθοδος επιρροής, μετάδοσης και κατεύθυνσης της πληροφορίας μέσα στις συνειδήσεις των πιστών είναι η τεχνική των ονείρων. Στο όνειρο, η επίγνωση του καθενός μπορεί να σταλεί σαν κύμα και να ταξιδεύσει μέσα στις διαστάσεις, στον χώρο και τον χρόνο, ανασύροντας και τα ανάλογα δεδομένα στο πέρασμά του, αρκεί και ο ίδιος να είναι κάπως εξοικειωμένος σ” αυτό το στροβίλισμα της ενέργειάς του.

Ανάλογα και από άλλες σφαίρες, μπορεί να δημιουργηθεί μια δινοτροπική εστία και ένα κύμα ή μια παραφυάδα από κάποιο σκοτεινό φορέα να εισχωρήσει μέσα απ’ τις ρωγμές … κατευθείαν στα κέντρα αντίληψης και στο νευρικό σύστημα του ονειρευόμενου. Κάτι σαν διανοητικός ιός που αναδύθηκε από αβυσσαία τα βάθη για να κατσικωθεί στην δική μας πραγματικότητα. Υπάρχει μια διαφορά, θεωρώ, στο να ερευνάς και να γνωρίζεις τα σύμβολα και τις ιδιότητες των θεών και με την επίγνωση αυτή ακριβώς να τους απομυθοποιείς, χαράζοντας τον δικό σου δυναμικό δρόμο, απ’ το να αφήνεις να γιγαντώνονται στο νου σου παγιωμένες δυνάμεις και είδωλα. Θα σε κατασπαράξουν αφήνοντας ένα άδειο κέλυφος.

Η τυπολατρική δυσκαμψία στην συγκεκριμένη περίπτωση δε αλυσοδένει τίποτα. Μπορεί όμως να παραδώσει οποιονδήποτε έλεγχο σε κάθε τι άμορφο, που επιδιώκει να εκτονωθεί και να ζήσει μέσα από ξένες αισθήσεις. Η ψυχανάλυση δεν κατάφερε να ελέγξει απόλυτα την άγνωστη και υποσυνείδητη πλευρά του ανθρώπου, όπως και η διανόηση τα ένστικτα. Κάποιοι λοιπόν, σ’ αυτόν τον ευρύτερο μυστικό πόλεμο, αναζητάνε συμμάχους για να έχουν πρόσβαση στο δίκτυο της γνώσης.

Δεν έχει σημασία πίσω από ποιά διδασκαλία ή ποιά μέθοδο αυτογνωσίας κρύβονται. Είτε στην πλευρά του χάους ή της τάξης. Είτε ακολουθούν το μονοπάτι των μεγάλων παλαιών. Είτε προσεγγίζουν το όλον μέσα από θεούς, αγγέλους, δαίμονες και λοιπά ψυχικά συμπλέγματα. Αυτή η πρόσβαση τους δίνει και την δύναμη να προωθήσουν την ατζέντα τους. Υπάρχουν φυσικές δεσμεύσεις που έχουν επιβληθεί απ’ τους ίδιους τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι κανόνες αυτοί φαίνεται ότι έχουν παραβιαστεί, ανοίγοντας δρόμο για την επιστροφή των μεγάλων παλαιών και την επιρροή τους πάνω στο ανθρώπινο δυναμικό.

Το θέμα είναι ότι ο καθένας μας, ανάλογα με τις ικανότητές του, να επιλέγει τα εργαλεία και τα μέσα με τα οποία θα αποκτήσει την πρόσβαση στις περιοχές του Αγνώστου και θα αποδράσει απ’ τις ψευδαισθήσεις του ή θα εισχωρήσει πιο βαθιά σ’ αυτές. Ο μόνος οδηγός στο ταξίδι είναι η Συνείδησή του, αλλιώς δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα … πράγμα που περιγράφει το σύνολο της ανθρωπότητας αλλά και πολλών «μυημένων» στο κοσμικό παιχνίδι.

Βέβαια υπάρχει κι αυτός ο Κατεργάρης, που γλιστράει έξω από παρατάξεις και σερφάρει μοναχικά πάνω και πέρα από τις φούσκες της δημιουργίας.


«Μπορεί να χρειαστεί να μάθουμε ότι το άπειρο στροβίλισμα του θανάτου και της γέννησης, απ’ όπου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, είναι δική μας δημιουργία, δική μας αναζήτηση»

@Nikos Vogas 12/02/ 2011

Διάβασε ακόμη σχετικά άρθρα, μελέτησε τα βιβλία του H. P. Lovecraft, αλλά και την σοβαρή Επιστημονική Φαντασία και μην ξεχνάς, ποτέ μην το ξεχνάς αυτό, ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ, μπορείς και επιβάλλεται να αμφισβητήσεις τα ΠΑΝΤΑ. Ειδικά όταν σου έρχονται περιτυλιγμένα με χρυσές, άσπρες ή ροζ κορδέλες, μην περιμένεις πως είναι δώρα, όχι, τα πλοκάμια του Cthulhu είναι που επιδέξια σου σερβίρονται από τους υποτελείς του. Δες τις φωτογραφίες και σκέψου, αυτό που βλέπεις, αν έχεις μυαλό και δεν είναι κουρκούτι από τις καταλήψεις !

Εμείς καλοδεχόμαστε τις απόρροιες – πλοκάμια του ” Μεγάλου Θεού” κι “Αφέντη” και τα τιμούμαι δεόντως με λαδολέμονο στην σχάρα συνοδεία τσίπουρου και καλής παρέας.

Αναζήτησε την σειρά “the strain” για να πάρεις μια εικόνα του πως τα πολιτικά / θρησκευτικά/ Μυστικές Εταιρίες, κυκλώματα, στοές και λαγούμια, κάνουν αυτό ακριβώς που πραγματεύεται το άρθρο στον σύγχρονο τσιμεντόπολιτισμό του ανθρώπινου ζώου. Δείχνει απόλυτα ρεαλιστικά το πόσο εύκολο είναι να καταρρεύσει η κοινωνία του ανθρώπινου ζώου, αυτή τη στιγμή. Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται πάνω από 60 μέρες και είναι τραγικό να το βλέπεις να διαδραματίζεται με την αριστοτεχνική υπογραφή-εγγύηση του Guillermo Del Toro.












terrapapers.com

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου