Γράφει ο Niciforos Focas
Πρίν όμως περάσω στις εμπειρίες μου, θέλω να επισημάνω κάποια θέματα και να σημειώσω ότι χρησιμοποιώ δική μου ορολογία για αυτές τις οντότητες, που σε γενικές γραμμές τις αποκαλώ "ενεργειακά πεδία" ανεξάρτητα αν είναι μαγνητικά, ηλεκτρικά, ή βαρυτικά, και γενικά όποια ενεργειακή ιδιότητα και άν έχουν.
Επίσης θέλω να τονίσω μερικά πράγματα σε όσους ασχολούνται με τέτοια θέματα, κυρίως σε όσα άτομα εισέρχονται για πρώτη φορά στον κόσμο της μεταφυσικής και της παραφυσικής. Όχι όμως ότι τα πιο έμπειρα άτομα δεν πρέπει να προσέχουν, όπως έχω πεί και στο παρελθόν, αυτά τα θέματα είναι άκρως επικίνδυνα.
Ξεκινώ με το πώς θα αναγνωρίζετε τους τόπους και τα σημεία, χωρίς μηχανικά ή ηλεκτρονικά μέσα εντοπισμού.
Κατ'αρχήν μην θεωρήσετε ποτέ ότι είσαστε μόνοι σας, όσο έρημος και αν σας φαίνεται ένας τόπος. Αυτό είναι Απαράβατος Νόμος και Κανόνας.
2ον) μην πηγαίνετε ποτέ μόνοι σας, και πάντα να έχετε όλη την ημέρα μπροστά σας, διότι μπορεί να χρειαστεί να φύγετε περπατώντας.
3ον) μην παίρνετε τίποτα από τον τόπο ή το σημείο που πάτε, ακόμα και αν αυτό είναι χρυσός, ειδικά αν έχει εμφανιστεί παράξενα και περίεργα μπροστά σας.
4ον) μην μπαίνετε σε εξωκλήσια αν ακούτε ψαλμωδίες χωρίς να βλέπετε κόσμο απ'έξω, ειδικά τη νύχτα
Δεν έχει καμία σημασία άν είναι βουνό, πεδιάδα, κάμπος, λόφος, μεγάλη ή μικρή πόλη ή χωριό. Τέτοια φαινόμενα είναι δυνατόν να συμβούν καταμεσής μεγάλου αστικού κέντρου οπουδήποτε στον κόσμο, π.χ. στην Αθήνα. Επίσης δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία άν είναι ημέρα ή νύχτα, ή αν υπάρχει θόρυβος ή όχι.
Οι διαισθητικοί άνθρωποι, ή αλλιώς ελαφροΐσκιωτοι, είναι εύκολο να αναγνωρίσουν έναν τόπο, ακόμα και αν δεν έχουν ιδέα απο μεταφυσικά ή παραφυσικά θέματα.
Ένας τόπος αναγνωρίζετε κατά κύριο λόγο από την διάθεση που μας προκαλεί, για την ακρίβεια για την διάθεση που μας προκαλούν οι εκεί κατοικούσες οντότητες, ((αν και αυτό έχει άμεση σχέση με την ιδιορρυθμία - ιδιοσυγκρασία ενός εκάστου ατόμου, πολύ περισσότερο δέ από τις προθέσεις του, και δεν θα το αναλύσω εδώ)).
Είναι δυνατόν στον ίδιο τόπο άτομα περισσότερα του ενός, να έχουν διαφορετικές διαθέσεις, παρά το γεγονός ότι πρίν από 1 λεπτό όλοι είχαν την ίδια περίπου διάθεση.
Έτσι ένας τόπος μπορεί να μας προκαλεί από' ηρεμία, χαλάρωση, ευφορία, αγαλλίαση, δέος*, υπνηλία, νευρικότητα, ανεξέλεγκτο χασμουρητό, ξαφνικό πονοκέφαλο, φόβο, τρόμο έως και πανικό, ανάλογα το τι οντότητα κατοικεί εκεί. Το ότι μπορεί να μας προκαλεί ηρεμία ή αγαλλίαση, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι καλό, οι πιθανότητες να θέλει να μας ξεγελάσει είναι τόσες όσες και να μην θέλει.
* το δέος, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα προεόρτια του φόβου. Συνήθως έχουμε την αίσθηση της επιβλητικότητος του τόπου, ή του χώρου, ουσιαστικά όμως είναι ο επηρεασμός που δεχόμαστε από τις αόρατες οντότητες, για αυτό συνήθως το δέος συνοδεύεται από ψυχοσωματική χαλάρωση.
Προσοχή' η ψυχοσωματική χαλάρωση συμβαίνει μέσα στην επικράτεια της οντότητας, αν όμως φύγουμε και πάψει να υπάρχει, ή μετατραπεί σε ξαφνική κούραση, τότε οι προθέσεις της οντότητας δεν ήταν και τόσο καλές. Βέβαια δεν μιλάω για κούραση λόγω δικής μας ταλαιπωρίας.
Αν όμως φύγουμε και η ψυχοσωματική χαλάρωση συνεχίζει να υπάρχει, (συνήθως διαρκεί μιά δυό ώρες μετά, και μετατρέπετε σε ηρεμία), τότε οι προθέσεις της οντότητας ήταν καλές.
Αυτή η παράγραφος είναι στην διάθεση των διαχειριστών του ιστοτόπου
Τέτοιοι τόποι και σημεία που κατοικούν οντότητες, υπάρχουν παντού στην Ελλάδα. Μπορεί να κατοικούμε σε τέτοιους τόπους και ούτε κάν να μας περνάει από το μυαλό, ή μπορεί να περνάμε σχεδόν καθημερινά.
Πέρα από τους γνωστούς τόπους, Θησείο, Αρχαία Αγορά, Ακρόπολη, Λόφος Φιλοπάππου, Στήλες του Ολυμπίου Διός, Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, Λυκαβηττός, Καστέλλα, Πεντέλη, Αιγάλεω Όρος, Υμηττός κλπ, υπάρχουν τόποι, μάλλον σημεία' εντός λεκανοπεδίου Αττικής που δεν υποψιάζεται σχεδόν κανένας ότι μπορεί να είναι κατοικία κάποιων οντοτήτων.
Τέτοια σημεία είναι, ο Λόφος Σκουζέ, ο Λόφος του Στρέφη, ο Λόφος του Αρδηττού, τα Τουρκοβούνια, το πλακόστρωτο που οδηγεί στο Ζάππειο μέγαρο, η οδός Ερμού σε όλο το μήκος, η οδός Ιπποκράτους σε όλο το μήκος, η πλατεία Θεάτρου, η πλατεία και ο λόφος στον Άγιο Ιωάννη στην οδο Βουλιαγμένης, η πλατεία Πλυτά, ο Άγιος Σώστης, ο Βοτανικός Κήπος, όλο το Ανατολικό μέρος στο πεδίο του Άρεως μέχρι την οδό Βαλτινών, ο λόφος Φιλοθέης, ο πύργος της Βασιλίσσης (πάρκο Τρίτση), το βορειοανατολικό Άλσος νέας Φιλαδέλφειας, και πολλά άλλα, που θα ήθελα πολλές ώρες να τα απαριθμήσω.
Όμως ένα σοβαρά επικίνδυνο σημείο, με πολλά περιστατικά στο παρελθόν, μερικά απο αυτά θανατηφόρα, είναι κοντά στην διασταύρωση των οδών Συγγρού και Καλλιρρόης. Εκεί υπάρχει (τουλάχιστον υπήρχε πρίν από 2 χρόνια που πέρασα) ένα μονότοξο πέτροχτιστο γεφυράκι, που επάνω του δεν περνούσε διαβάτης ειδικά την νύχτα, χωρίς να πάθει κακό. Ευτυχώς σήμερα είναι περιφραγμένο.
Όμως τώρα θα περάσω σε σοβαρά περιστατικά, μάλλον σε πολύ σοβαρά περιστατικά, από τα οποία τα περισσότερα έλαβαν χώρα στην επαρχία.
Τα σημεία που θα αναφέρω είναι άκρως επικίνδυνα, και δεν συνιστώνται για βόλτες και διανυκτερεύσεις, ούτε από έμπειρα άτομα, ακόμα και με μηχανικούς και ηλεκτρονικούς εξοπλισμούς.
Να διευκρινίσω ότι οι περιγραφές που θα δώσω, κάποιες προέρχονται από την παιδική μου ηλικία, και κάποιες άλλες όταν ήμουν μέλος ερευνητικής ομάδας που τώρα έχει διαλυθεί λόγω ηλικίας.
Οι έρευνες που κάναμε δεν είχαν σχέση με φαντάσματα, χρυσοθηρία, αρχαιολογία, σπηλαιολογία, ούτε είχαν σχέση με θρησκευτικά θέματα, παρ'όλα αυτά άπτονταν όλων αυτών και αρκετών άλλων θεμάτων προς έρευνα.
Οι περιοχή που κινούμαστε ως ομάδα, ήταν κατά κύριο λόγο η Στερεά Ελλάδα, όχι όμως ότι δεν πηγαίναμε και αλλού. Και συνήθως σε βουνά όπως' Ελικώνας, Παρνασσός, Γκιώνα, Τυμφρηστός, Βαρδούσια, Αιτωλικά όρη, και δευτερευόντως σε Όθρυ, Όσσα, Όλυμπο, Δίρφυ, Μαίναλο και διάφορα μικρότερα βουνά.
Όμως κατά περίεργο τρόπο, σχεδόν όλα τα σημεία που επιλέγαμε είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό..... τραβούσαν τους κεραυνούς, και κάποιες φορές υπήρχαν κεραυνοί εν αιθρία, που άλλωστε αυτό ήταν το αντικείμενό μας.
Την πρώτη εμπειρία-επαφή με το "μεταφυσικό" την είχα στην παιδική μου ηλικία, όταν μετά τη σχολική περίοδο οι γονείς μου με έστελναν στο χωριό, όπου για περίπου 3 μήνες ζούσα με την αδελφή της μητέρας μου, σε ένα πέτρινο σπίτι χωρίς φως, νερό, και τουαλέτα εντός του σπιτιού. Για τηλέφωνο ούτε συζήτηση για εκείνη την εποχή (1968 - 1971)
Κάποιο βράδυ βγαίνοντας από το σπίτι να πάω στην τουαλέτα, ανοίγοντας την πόρτα, ήρθα μούρη με μούρη με ένα τεράστιο μάτι, όπως καταλαβαίνετε σάστισα και τρόμαξα ταυτόχρονα, και από αντίδραση έκλεισα την πόρτα με δύναμη, με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν όσοι κοιμόντουσαν. Τελικά αφού με καθ'ησύχασαν βγήκα και πήγα τουαλέτα.
Στο ίδιο χωριό, μετά από δύο χρόνια, ένα σούρουπο (σχεδόν είχε σκοτεινιάσει ) και μετά από παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, γυρνώντας στο σπίτι, περνώντας την πλατεία του χωριού, και μπαίνοντας στο δρόμο** για το σπίτι,
επάνω σε κάτι μεγάλες πέτρες που ήταν κάτω ακριβώς από μία κολώνα της ΔΕΗ, στέκονταν 3 άντρες που φορούσαν χοντρές κάπες με μυτερές κουκούλες. Παρ'όλο που δεν είδα τα πρόσωπά τους διότι φορούσαν τις κουκούλες και η λάμπα της ΔΕΗ δεν μπορούσε να τα φωτίσει, τους χαιρέτησα με νεύμα του κεφαλιού μου, και προχώρησα.
Δεν αισθάνθηκα φόβο, νόμιζα ότι κάποιον περιμένουν για να πάνε όλοι μάζι στα πρόβατα, είχα όμως μιά απορία, διότι ήξερα όλα τα άτομα του χωριού που είχαν πρόβατα, αλλά κανένας δεν είχε τόσα πολλά πρόβατα που να χρειάζονται 3...4 άτομα για την φύλαξη. Όταν πήγα στο σπίτι ρώτησα την θεία μου ποιός έχει πολλά πρόβατα και άν ήξερε άν θα τα πήγαινε για πούλημα. Με κοίταξε με περιέργεια, με ρώτησε γιατί ρωτάω, και όταν της έκανα την περιγραφή, που την άκουσε και η μητέρα μου, μου είπε την κλασική φράση <<ποιός ξέρει>>, όμως άκουσα να λέει στην μητέρα μου με νόημα, <<ετοιμάσου να πάμε, η Γιαννούλα δεν είναι καλά>>. Το πρωί που ξύπνησα ήταν όλοι στην εκκλησία, η Γιαννούλα είχε πεθάνει.
** ο Θεός να τον κάνει δρόμο, όταν έβρεχε γινόταν και γίνετε χείμαρρος.
Μερικά χρόνια αργότερα (το 1975) σε ηλικία 16 ετών, φεύγοντας από το χωριό για Αθήνα, έπρεπε να περπατήσω περίπου 4 χιλιόμετρα για να βγώ στον κεντρικό δρόμο να πάρω το λεωφορείο. Βγαίνοντας απο το χωριό (πάλι σχεδόν είχε νυχτώσει) περίπου στα μισά μιάς μακρόστενης ράχης, που εγω περπατούσα παράπλευρα στο δρόμο, ένοιωσα ξαφνικά έναν αδιόρατο φόβο λές και κάποιος με κρυφοκοιτούσε, από ένστικτο γύρισα και κοίταξα προς τα πίσω, μέσα από τα πουρνάρια της ράχης διέκρινα κάτι μπλέ αναλαμπές, στην αρχή νόμισα ότι είναι πυγολαμπίδες, αλλά 1) αυτό το χωριό δεν είχε ποτέ πυγολαμπίδες, 2) ήταν πολύ μεγάλες για να είναι πυγολαμπίδες και μάλιστα από την απόσταση που τα κοιτούσα, παραήταν μεγάλα, με μία καλύτερη ματιά κατάλαβα ότι ήταν ζευγάρια μάτια, και μάλιστα όλα ήταν στραμμένα επάνω μου. Με χίλια ζόρια κράτησα την ψυχραιμία μου και συνέχισα να περπατάω, μέχρι που πέρασα ένα γεφύρι, και ξαφνικά έφυγε ο φόβος.
Δεν ήξερα τι ήταν ούτε έμαθα ποτέ, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω, όταν έφτασα στην στάση, και βρέθηκα ανάμεσα σε κόσμο και άρχισα να συνέρχομαι για τα καλά, σκέφτηκα ότι άν ήταν πυγολαμπίδες, θα έπρεπε να ήταν παντού επάνω στα πουρνάρια, και όχι μονόπλευρα, και άρα θα έπρεπε να τις είχα δεί απο την αρχή. Πάντως είχα την αίσθηση ότι και άν ήταν, κρυβόντουσαν πίσω από τα πουρνάρια, και το μόνο που τα πρόδιδε ήταν τα μάτια τους.
ΣΗΜ: τα συγκεκριμένα πουρνάρια δεν είχαν και δεν έχουν ύψος πάνω από 80 εκατοστά.
Υπάρχουν και άλλες εμπειρίες σε αυτό το χωριό (που εσκεμμένα δεν λέω το όνομά του) που θα σκεφτώ πολύ άν θα τις αναφέρω.
Θα αναφέρω εν συντομία άλλα δύο περιστατικά, που συνέβησαν στην Αθήνα. Το ένα στο Παγκράτι, πιο συγκεκριμένα κοντά στον άγιο Αρτέμιο, και αφορά έναν καλόγερο που περνούσε μιά κλειδωμένη σιδερόπορτα, διέσχιζε έναν διάδρομο 9 μέτρων και ερχόταν στην αυλή που καθόμουν, άναβε ένα καρβουνάκι με λιβάνι και έφευγε. Όταν το είπα στους γονείς μου, με έβγαλαν ψεύτη, διότι εγώ δεν είχα κλειδιά, και η πόρτα ήταν μονίμως κλειδωμένη.
Στο δεύτερο περιστατικό ήμουν έφηβος, και περπατούσα με τα ξαδέλφια μου, καλοκαίρι απόγευμα γύρω στις 8:30 στο πλακόστρωτο του Ζαππείου προς την λεωφόρο Αμαλίας, όταν από το πουθενά πίσω μας εμφανίστηκε ένας γάϊδαρος και μιλούσε με ανθρώπινη φωνή, δεν τον βλέπαμε όλοι, και παραλίγο να τσακωθούμε διότι οι μισοί νόμιζαν ότι οι άλλοι μισοί τους δουλεύουν.
Ένα άλλο περιστατικό που όμως είδα από αρκετή απόσταση (και δεν έχω δεί μόνο εγώ), είναι στο τοξωτό γεφυράκι που προανέφερα, στην διασταύρωση Συγγρού και Καλλιρρόης, εκεί κρεμόταν ανάποδα ένας μαυροντυμένος άντρας από την μέση του τόξου, και όποιος πήγαινε να τον βοηθήσει του έκανε ζημιά.
Από την ηλικία των 20 ετών μέχρι και τα 32 μου χρόνια δεν έχω κάποιες εμπειρίες. Και να είχα, πέρασαν απαρατήρητες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου